H αριστεία σε συνάρτηση με τη μεσότητα και την έννοια του κέντρου

Πολλοί θεωρούν ότι το κέντρο είναι στατικό. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι δυναμικό. Επαναπροσδιορίζεται συνεχώς, καθώς οι νέες συνθήκες απειλούν την ισορροπία που πετυχαίνει την εκάστοτε στιγμή. Η διατήρηση ισχυρών και ακραίων πεποιθήσεων ανέκαθεν χωλαίνει σε έναν κόσμο ρευστότητας και πολυμορφικότητας. Τότε, βέβαια, είναι που μας κρούει τον κώδωνα η αναγκαιότητα της ύπαρξης του «κέντρου των πεποιθήσεων». Αλλιώς, όλοι/ες θα ζούσαμε υπό το καθεστώς των κοντόφθαλμων και των φανατικών. Η Ευρώπη του σκεπτικισμού είναι καταδικασμένη να προχωρά σε μονοπάτια δύσβατα με σκιά της την αβεβαιότητα.
thelefty

Γνωρίζουμε ότι το σημείο εφαρμογής της συνισταμένης των φυσικών δυνάμεων πάνω σε ένα σώμα είναι το κέντρο βάρους του. Επομένως, όλες οι δυνάμεις ισορροπούν στο Κέντρο.

Η σοφία της φύσης έγκειται στο γεγονός της συνάντησης ακραίων φαινόμενων σε αυτή λόγω της ύπαρξης των αντίρροπων δυνάμεων, που όμως στο τέλος εξισώνονται και επέρχεται η ισορροπία.

Το κέντρο είναι λογική και στάση ζωής. Είναι ένα στρατόπεδο, όπου αντιμάχονται αέναα η υπερβολή και η έλλειψη. Εκεί όπου το λάφυρο του νικητή δεν είναι άλλο παρά η κατάκτηση της αριστοτελικής μεσότητας. Είναι μια αδιάλειπτη κατάκτηση του σημείου που εξοστρακίζεται η επίθεση και η εντροπία των άκρων.

Την ίδια φιλοσοφία εξέφραζε ο Χίλων ο Λακεδαιμόνιος, με το δημοφιλές «μηδέν άγαν» -τίποτα σε υπερβολή-, όπου προτρέπει τους ανθρώπους να αρκούνται σε αυτά που τους επιτρέπουν οι δυνάμεις τους. Μόνο ακολουθώντας κανείς τη μέση οδό μεταξύ της υπερβολής και της έλλειψης, μπορεί να καταστεί ενάρετος/η και κατά συνέπεια ευτυχισμένος/η.

Στην πολιτική, θα λέγαμε ότι το κέντρο συγκερνά τα «αριστερά» και «δεξιά» δόγματα σε εκείνο το σημείο πρυτανείας μίας Κεντρώας φιλοσοφίας, η οποία εμποδίζει τόσο το απόλυτο άνοιγμα των πυλών, όσο και το απόλυτο κλείσιμό τους.

Πολλοί θεωρούν ότι το κέντρο είναι στατικό. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι δυναμικό. Επαναπροσδιορίζεται συνεχώς, καθώς οι νέες συνθήκες απειλούν την ισορροπία που πετυχαίνει την εκάστοτε στιγμή. Η διατήρηση ισχυρών και ακραίων πεποιθήσεων ανέκαθεν χωλαίνει σε έναν κόσμο ρευστότητας και πολυμορφικότητας. Τότε, βέβαια, είναι που μας κρούει τον κώδωνα η αναγκαιότητα της ύπαρξης του «κέντρου των πεποιθήσεων». Αλλιώς, όλοι/ες θα ζούσαμε υπό το καθεστώς των κοντόφθαλμων και των φανατικών. Η Ευρώπη του σκεπτικισμού είναι καταδικασμένη να προχωρά σε μονοπάτια δύσβατα με σκιά της την αβεβαιότητα. Με γνώμονα το κέντρο προσπαθεί να μετασχηματίσει τις όποιες κρίσεις της ίδιας της ύπαρξής της σε ώθηση για προσαρμογή και ενοποίηση. Μέσα από αδιάλειπτες αλλαγές, προκειμένου να παραμείνει η ίδια και να διασώσει τα κεκτημένα της.

Και κάπου εδώ ορθώνεται ο αντίλογος... Θα μπορούσε κανείς/καμιά να αναρωτηθεί ποιοι και πόσοι από τους βυθισμένoυς στα λιμνάζοντα νερά της μέσης οδού και της συμβατικότητας, που εισηγήθηκαν οι φιλόσοφοι, μπόρεσαν να ξεχωρίσουν; Αντίθετα, οι άλλοι που ακολούθησαν το δρόμο της ακρότητας, φαίνεται ότι κατόρθωσαν να κατακτήσουν τη λεγόμενη υστεροφημία.

Η αριστεία σήμερα, δε έχει πια το νόημα που της προσέδωσαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι μέσω του «αιέν αριστεύειν»- Πάντοτε να προσπαθείς, ξεπερνώντας τα όρια της φύσης σου, να γίνεσαι σπουδαίος-, αλλά προβάλλεται από πολλούς σαν υπερβολή. Η μεσότητα είθισται να αντιτάσσεται τη δεδομένη «ακρότητα» υπαγορεύοντας μια ρητορική της αρμονικής συνύπαρξης με όλους εκείνους που επιζητώντας την ασφάλεια της σιγουριάς κοιτάνε πώς να βολευτούν στη ζωή τους, ικανοποιημένοι από τη σιωπή που τους περιμένει, ότι κανένας δεν θα τους θυμάται ούτε θα μιλήσει ποτέ γι' αυτούς.

Κι όμως... αλήθεια, αυτό θα θέλαμε για τους εαυτούς μας; Προσωπικά, σκέφτομαι πώς γίνεται ένας τέτοιος «άριστος» αγώνας να' ναι ακραίος... ; (πάντα αρκεί να αποφεύγεται η παγίδα της τελειομανίας που παραμονεύει με την πρώτη ευκαιρία να αρπάξει και να πνίξει στα σπλάχνα της τα ανυπεράσπιστα θύματά της). Αυτή η έννοια της αριστείας με αντιπροσωπεύει και όχι η αριστεία με το τρύπιο και ξέθωρο περιτύλιγμα του κοινωνικού δαρβινισμού και της «κουλτούρας της συναίνεσης» των ελίτ.

Δημοφιλή