Θέλω πολύ να απαντήσω στο άρθρο «"Ο τρόπος που μας κοιτάνε οι άνθρωποι έχει αλλάξει": Μουσουλμάνες (μιλούν) για τη ζωή στην Ευρώπη» που εμφανίστηκε στις σελίδες των New York Times στις 2 Σεπτεμβρίου και το οποίο απεικονίζει μια ανυπόφορη και ψευδή εικόνα της Γαλλίας, της χώρας των χρωμάτων και των ελευθεριών.
Η Γαλλία, όπως όλες οι χώρες, έχει γνωρίσει ρατσισμό. Και σε καμία περίπτωση δεν αγνοώ την ξενοφοβία, τις αντι-μουσουλμανικές πράξεις που μπορεί να συμβούν στη χώρα μου. Δεν είμαστε εξαίρεση. Αυτά τα κακά, καθώς και οι αντι-σημιτικές και αντι-χριστιανικές πράξεις -στις ΗΠΑ πολλοί γνωρίζουν τη μάχη που έχω δώσει ενάντια σ' αυτή τη μάστιγα- χτυπάνε την Ευρώπη καθώς και τις ΗΠΑ. Η Γαλλία αγωνίζεται για αυτά αδιάκοπα.
Η σθεναρή μου διαφωνία με το άρθρο των New York Times είναι ότι με το να δίνει το λόγο στις Μουσουλμάνες γυναίκες, ισχυρίζεται ότι η φωνή τους θα καταπνιγόταν στη Γαλλία, θέλοντας έτσι να παρουσιάσει μια Γαλλία που τις καταπιέζει. Το άρθρο επίσης δεν εξηγεί ποιες είναι οι δημοκρατικές αρχές: ελευθερία, ισότητα, αδερφότητα και τον κοσμικισμό.
Μέσα από την ιστορία της, τη γεωγραφία της, την τοποθεσία της στη θαλάσσια λεκάνη της Μεσογείου και όντας τόσο κοντά στην Αφρικανική ήπειρο, και μέσα από τη μετανάστευση, η Γαλλία έχει μια πολύ ισχυρή σχέση με το Ισλάμ.
Οι περιγραφές στο άρθρο η μία μετά την άλλη, περιγράφουν μια Γαλλία όπου το «κίτρινο φεγγάρι» που είναι ραμμένο στα ρούχα των Μουσουλμάνων, θα είναι το επόμενο στάδιο, όπως ήταν το «κίτρινο αστέρι» που χαρακτήριζε τους Εβραίους υπό την κατοχή των Ναζί. Μια Γαλλία όπου οι Μουσουλμάνοι θα «είχαν μια λιγότερο θετική αντιμετώπιση κι από σκυλιά ακόμα». Μια Γαλλία με ένα καθεστώς απαρτχάιντ που εξαναγκάζει τους Μουσουλμάνους να αφήσουν τη χώρα τους για να σπουδάσουν, να βρουν δουλειά και να κάνουν καριέρα.
Μέσα από την ιστορία της, τη γεωγραφία της, την τοποθεσία της στη θαλάσσια λεκάνη της Μεσογείου και όντας τόσο κοντά στην Αφρικανική ήπειρο, και μέσα από τη μετανάστευση, η Γαλλία έχει μια πολύ ισχυρή σχέση με το Ισλάμ. Είναι περήφανη για το ότι το Ισλάμ είναι η δεύτερη θρησκεία στη χώρα. Εκατομμύρια Μουσουλμάνοι που πιστεύουν στο Ισλάμ ή έχουν την κουλτούρα του Ισλάμ και ζουν εδώ, σέβονται τα καθήκοντά τους και απολαμβάνουν πλήρως τα δικαιώματά τους.
Οι Μουσουλμάνες γυναίκες στις οποίες το άρθρο αυτό έδωσε το λόγο, εκφράζουν μόνο τη μία οπτική γωνία. Είναι ελεύθερες να το εκφράσουν. Όμως θα έπρεπε να έχει ζητηθεί στη δημοσιογράφο των New York Times να πάρει συνέντευξη και από την ευρεία πλειοψηφία των Μουσουλμάνων γυναικών που δεν ταυτίζονται με αυτό το υπερ-ενεργητικό όραμα του Ισλάμ.
Δεν πρόκειται για μια έρευνα, που επιτρέπει διαφορετικές προοπτικές και αποχρώσεις στην ανάλυση. Οι περιγραφές αυτές στην πλειονότητά τους πάρθηκαν μετά από ένα σκανδαλώδες γεγονός που οργανώθηκε στη Γαλλία: ένα«θερινό καταυλισμό αποαποικιοποίησης». Ένα καταυλισμό -και αυτή η πληροφορία έχει τη δική της σημασία - ο οποίος απαγορευόταν, και μεταφέρω αυτούσια τα λόγια, «στους ανθρώπους με λευκό δέρμα». Στόχος του ήταν να ενώσει όλους τους υποστηρικτές του Κοινοτισμού, όλους αυτούς που αντιτίθενται στη μείξη «λευκών» και «μη λευκών» ανθρώπων, όλων αυτών που επιθυμούν, και παραθέτω τα λόγια, να αποδοκιμάσουν το «φιλο-Σημιτισμό» του οποίου η Γαλλία θα ήταν θύμα.
Η πρωτοβουλία αυτή, εκτός του ότι αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό, παρουσιάζει ξεκάθαρα την προσηλυτιστική αμφισβήτηση που λαμβάνει χώρα στη Γαλλία. Με αυτό τον τρόπο αγνοούν τις δύο δημοκρατικές αρχές της χώρας μας.
Η πρώτη αρχή είναι η ισότητα γυναικών και ανδρών. Πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά στην αυξανόμενη επιρροή του Σαλαφισμού, που θέλει τις γυναίκες να είναι κατώτερες και ανήθικες και να είναι στο περιθώριο. Αυτό ήταν το ζήτημα, καθόλου ανεκδοτολογικό, που ήταν στο κέντρο της συζήτησης γύρω από το μπουρκίνι και τη μπούρκα. Δεν είναι ένα ασήμαντο μαγιό. Είναι μια πρόκληση του ριζοσπαστικού Ισλάμ, που αναδύεται και θέλει να επιβληθεί στο δημόσιο χώρο!
Διαβάζοντας συνεχώς το διεθνή Τύπο, έχω δει πώς ένας μεγάλος αριθμός ανάμεσά τους έχουν οδηγηθεί στο βιαστικό συμπέρασμα ότι αυτό αποτελεί στιγματισμό και μια πράξη ενάντια στην ελευθερία των Μουσουλμάνων να εξασκήσουν τη θρησκεία τους. Ελάτε όμως! Είναι η ελευθερία ακριβώς για την οποία μαχόμαστε.
Μαχόμαστε για την ελευθερία των γυναικών που δεν πρέπει να ζουν κάτω από το ζυγό ενός σωβινιστικού καθεστώτος. Το γυναικείο σώμα δεν είναι ούτε αγνό ούτε ανήθικο: είναι το γυναικείο σώμα. Δε χρειάζεται να κρύβεται για να προστατευθεί από κάποιου είδους πειρασμό. Δείτε την απίστευτη αντιστροφή: στις παραπάνω περιγραφές, το μπουρκίνι παρουσιάζεται σαν ένα εργαλείο για την απελευθέρωση των γυναικών! Διαβάζουμε τα ακόλουθα εδώ: «Όταν εμφανίστηκε το μπουρκίνι, ήμουν ευτυχισμένη για την αδερφή μου, που ήταν διακοπές και μπορούσε επιτέλους να παίξει στην παραλία με τα παιδιά της αντί να πρέπει να κάθεται στις σκιές». Για κάποια άλλη, το να φοράς τη μαντίλα σημαίνει: «την επανοικειοποίηση με το σώμα και τη θηλυκότητά του...». Πρόκειται για ανδρική κυριαρχία που έχει πλήρως ενσωματωθεί!
Κοσμικισμός είναι το δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ή να μην πιστεύει: η ελευθερία να εξασκεί τη θρησκεία του υπό την προϋπόθεση ότι δε θα επιβάλει τις πρακτικές της ή τα πιστεύω της σε άλλους.
Στη Γαλλία πιστεύουμε ότι μια γυναίκα που θέλει να κολυμπήσει δεν πρέπει να παραμένει στις σκιές. Πως οι γυναίκες δεν πρέπει να υφίστανται κανενός είδους κυριαρχία. Και σίγουρα υπάρχει ανδρική κυριαρχία από τη στιγμή που θεωρούμε ότι το γυναικείο σώμα θα πρέπει να απομακρύνεται από το δημόσιο χώρο.
Παλεύουμε για την ελευθερία της πλειοψηφίας των Μουσουλμάνων που δεν ταυτίζονται με αυτή την προσηλυτιστική μειοψηφία που χειραγωγεί τη θρησκεία τους. Για αυτό το λόγο η πολιτεία δεν πρέπει να υποχωρήσει ούτε εκατοστό στο ριζοσπαστικό Ισλάμ.
Η δεύτερη αρχή -και συνδέεται- είναι αυτή του κοσμικισμού. Ξέρω πως αυτή η γαλλική μοναδικότητα δεν είναι εύκολα κατανοητή εκτός της Γαλλίας. Για αυτό θέλω να εξηγήσω, ξανά, περί τίνος πρόκειται.
Κοσμικισμός είναι το δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ή να μην πιστεύει: η ελευθερία να εξασκεί τη θρησκεία του υπό την προϋπόθεση ότι δε θα επιβάλει τις πρακτικές της ή τα πιστεύω της σε άλλους. Δεν είναι η άρνηση της θρησκείας. Πολύ απλά οριοθετεί ένα ξεκάθαρο διαχωρισμό ανάμεσα σε ό,τι αφορά το κοσμικό στοιχείο από τη μια και το θρησκευτικό από την άλλη. Τι σημαίνει αυτό ως προς τη δικαιοσύνη; Ότι το κράτος και οι υπάλληλοί του είναι εντελώς ουδέτεροι, κι ότι δεν ταυτίζονται, δεν χρηματοδοτούν ούτε μεροληπτούν υπέρ κάποιας θρησκείας.
Η Γαλλία επιθυμεί βαθιά να κάνει πράξη αυτό το σύγχρονο Ισλάμ, πιστή στο μήνυμα της ανεκτικότητας και αποδοχής.
Στην πορεία της μακράς της ιστορίας, η Γαλλία έχει γνωρίσει το θρησκευτικό μίσος, το οποίο τσάκισε τη χώρα και την έσυρε σε φρικτούς πολέμους. Η δημοκρατία και ο κοσμικισμός βάζουν ένα τέλος σε αιώνες διαμάχης. Ο κοσμικισμός είναι η ισορροπία που φέρνει τον αμοιβαίο σεβασμό. Μια ισορροπία που εγγυάται τη συνοχή στην κοινωνία μας.
Οι εχθροί του θέλουν να τον μετατρέψουν σε ένα όργανο διακρίσεων και εξευτελισμού. Τίποτα δε θα μπορούσε να αποτελεί μεγαλύτερο ψέμα. Η απαγόρευση του να φοράς ευδιάκριτα θρησκευτικά σύμβολα σε δημόσια σχολεία αφορά τόσο το κιπά όσο και το σταυρό των Καθολικών. Οι Μουσουλμάνες γυναίκες μπορούν να φορούν τη μαντίλα στην καθημερινότητά τους. Όταν όμως είναι δημόσιοι λειτουργοί, οφείλουν να το απομακρύνουν όσο βρίσκονται στη δουλειά τους.
Η πεποίθηση πάνω στην οποία στηρίζεται η χώρα της Γαλλίας είναι ότι για να έχεις ελεύθερους και ίσους πολίτες, η θρησκεία θα πρέπει να αφορά την ιδιωτική σφαίρα. Η Γαλλία, σε αυτό το πλαίσιο, δε βλέπει τον εαυτό της σαν μια σειρά από κοινότητες που κάθε μία έχει τις δικές της ξεχωριστές διαδικασίες. Για να το πούμε αλλιώς: δε βλέπουμε τη γαλλική ταυτότητα σαν κάτι το εθνικό.
Η γαλλική ταυτότητα είναι η εγγύηση ότι θέλουμε να μοιραστούμε την ίδια μοίρα. Για αυτό το λόγο το ριζοσπαστικό Ισλάμ μας επιτέθηκε στο Παρίσι, τη Νίκαια ή το Σεν Ετιέν ντι Ρουβρέ..
Η Γαλλία θα υπερασπίζεται πάντα τη λογική και την ελευθερία της συνείδησης απέναντι στο δογματισμό. Γιατί γνωρίζει ότι χωρίς αυτά θα επικρατήσει ο φονταμενταλισμός και η μισαλλοδοξία. Η Γαλλία επιθυμεί βαθιά να κάνει πράξη αυτό το σύγχρονο Ισλάμ, πιστή στο μήνυμα της ανεκτικότητας και αποδοχής. Προστατεύουμε τους Μουσουλμάνους πολίτες μας από αυτούς που θέλουν να τους κάνουν αποδιοπομπαίους τράγους. Εκεί που η άκρα Δεξιά θέλει να δει τους Μουσουλμάνους σαν δεύτερης κατηγορίας πολίτες, εμείς αντίθετα θέλουμε να το κάνουμε απόλυτα ξεκάθαρο ότι το Ισλάμ είναι απόλυτα συμβατό με τη δημοκρατία, τον κοσμικισμό και την ισότητα μεταξύ των φύλων. Είναι το πιο δυνατό χτύπημα που μπορούμε να δώσουμε στο ριζοσπαστικό Ισλάμ, το οποίο στοχεύει σε ένα μόνο πράγμα: να μας θέσεις όλους εναντίον όλων.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στη γαλλική Huffington Post και μεταφράστηκε στα ελληνικά.