ekmetalleese
Η συνεχής και βίαιη αύξηση της απόστασης μεταξύ φτώχειας και πλούτου, είναι πιθανόν να φτάσει σε διαδοχικά Σημεία Έκρηξης.
Ο μέσος Ιάπωνας είναι όντως διαφορετικός από τον μέσο Έλληνα: ζει περισσότερο, τρέφεται πιο υγιεινά, είναι πιο ευγενικός, πιο πειθαρχημένος και πιο εργατικός. Ένας λευκός Δυτικός μπορεί πράγματι να απολαύσει στην Ιαπωνία τον επίγειο παράδεισο: βρίσκεται διαρκώς στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και έχει τη δυνατότητα να γευτεί όλες τις υπέροχες και ελκυστικές πτυχές της χώρας, χωρίς ποτέ να έρθει σε επαφή με καμία από τις αρνητικές της εκφάνσεις. Και εδώ ακριβώς ελλοχεύει ο κίνδυνος της παραπλάνησης: το γεγονός ότι ο Δυτικός τουρίστας ελάχιστα αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα, δε σημαίνει ότι αυτά δεν υπάρχουν.
Παρά το γεγονός ότι ο Ηρόδοτος αναφέρει μόνο την εκμετάλλευση χρυσού στη Θάσο (μεταξύ Κοινύρων και Αινύρων, σημερινή Ποταμιά καθώς και κάτω από την ακρόπολη της Θάσου), εντούτοις έχουν εντοπιστεί μια σειρά από αρχαία μεταλλεία εξόρυξης μολύβδου-αργύρου σε μία ζώνη που αρχίζει από το Ακρωτήρι Σαλονικιός στο νότιο τμήμα και καταλήγει στο Ακρωτήρι Παχύς στο βόρειο τμήμα του νησιού: Βούβες, Κουμαριά, Μαρλού-Κουρλού και Σωτήρος καθώς και πολλοί χώροι εκκαμίνευσης: Αερμόλα, Σκωρίδια, Παδιά και Σκρές (Μιχ. Βαβελίδης).
Μα πως είναι «Αόρατο και σπάνιο» ένα έγκλημα την στιγμή που μιλάμε για εκατομμύρια θύματα; Πράγματι τα βλέπουμε τα θύματα. Μπροστά στα μάτια μας άλλωστε πουλιούνται και «αγοράζονται» γυναίκες, άνδρες και μικρά παιδιά για 5 και 10 ευρώ, στα στούντιο, τους δρόμους, τα χωράφια. Το έγκλημα είναι «αόρατο», επειδή δεν αναζητούμε αυτούς τους ανθρώπους, δεν μας αφορούν. Αυτοί που τους εκμεταλλεύονται, φροντίζουν να ισοπεδώσουν την αξιοπρέπεια των θυμάτων τους, ώστε να μην αναζητούν βοήθεια, να μην ελπίζουν σε τίποτα.
