Σε λιγότερο από ένα μήνα θα διεξαχθεί η μεγάλη εσωκομματική διαμάχη στο μεγαλύτερο κόμμα του Κεντροδεξιού και Δεξιού ιδεολογικού φάσματος στην Ελλάδα. Αναμφίβολα το κόμμα που ιδρύθηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή βρίσκεται εν μέσω ενός εσωτερικού διαλόγου για πολλοστή φορά τα τελευταία σαράντα χρόνια, καθώς έχει αλλάξει επτά προέδρους μέσα σε αυτές τις τέσσερις δεκαετίες, ενώ το ΠΑΣΟΚ έως το 2012 είχε αλλάξει τρεις και το ΚΚΕ μέχρι την αποχώρηση της Αλέκας Παπαρήγα είχε πορευθεί μόνο με εκείνη και τον Χαρίλαο Φλωράκη ως γενικούς γραμματείς.
Όμως, καλό θα ήταν να αναφερθούμε στον εσωκομματικό διάλογο της Νέας Δημοκρατίας, όταν αυτός διεξαχθεί με περισσότερο γόνιμο τρόπο και καταλάβουμε με ποιον τρόπο θα αλλάξει, αν προσπαθήσει να το κάνει πραγματικά η συγκεκριμένη παράταξη. Αυτό που μπορούμε να παρατηρήσουμε έντονα τον τελευταίο καιρό, καθώς βρισκόμαστε ταυτόχρονα ένα μήνα και λίγες ημέρες μετά τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου είναι ο εγκλωβισμός των οπαδών της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι προσπαθούν να κάνουν αντιπολίτευση, χωρίς να μπορούν να υποστηρίξουν τίποτα θετικό ή ακόμα χειρότερα σηκώνουν την «αντιμνημονιακή» σημαία, λες και γεννήθηκαν τον Ιανουάριο του 2015 και δεν ξέρουν τι έχει προηγηθεί.
Σύμφωνοι, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ασυνεπής με βάση όσα έλεγε από την αρχή της Κρίσης μέχρι την πρώτη περίοδο που κυβέρνησε τη χώρα. Παράλληλα, σήμερα εφαρμόζει ένα ακόμα μνημόνιο λιτότητας και υπερφορολόγησης που είτε είναι πιο δίκαιο, είτε είναι πιο υφεσιακό είναι ένα ακόμα πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής που έρχεται να προστεθεί σε άλλα δύο παρόμοια προγράμματα και ως εκ τούτου εμφανίζεται πιο βαρύ στους πολίτες που καλούνται να βάλουν για πολλοστή φορά το χέρι στην τσέπη.
Από την άλλη πλευρά, έρχεσαι εσύ ως Νεοδημοκράτης οπαδός (όχι ψηφοφόρος) και τι λες σε εκείνον που έβγαλε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση; Ότι τον κορόιδεψε ο Αλέξης Τσίπρας; Θα σου απαντήσει με μεγάλη ευκολία ότι και εσύ το έκανες στο παρελθόν και όχι μία φορά ή πως εσύ ευθύνεσαι που δεν μπόρεσε να κάνει κάτι ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της πολιτικής των προηγούμενων ετών. Συγχρόνως, το επιχείρημα του κυβερνώντος κόμματος ότι προσπάθησε να πετύχει καλύτερη συμφωνία, φτάνοντας στα άκρα (που πραγματικά έφτασε τον Ιούλιο του 2015) έχει πιάσει στην ελληνική κοινωνία. Επίσης, πόσο αντιμνημονιακός μπορεί να είναι ένας οπαδός της Νέας Δημοκρατίας όταν παρακαλά για συμφωνία εν λευκώ από τον Φεβρουάριο, βροντοφωνάζει να υπογραφεί ένα μνημόνιο με κλειστά μάτια τον Μάιο και τον Ιούλιο έρχεται και το ψηφίζει μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν μπορεί να δοθεί άφεση αμαρτιών στον ΣΥΡΙΖΑ και αυτό δεν αφορά τόσο την πολιτική που ακολουθεί τώρα, αλλά πως την ακολουθεί μετά από μία ακραία λαϊκιστική αντιπολίτευση. Προσωπικά, πίστευα ότι το κόμμα της πάλαι ποτέ ριζοσπαστικής Αριστεράς, θα ερχόταν εγγύτερα στο Κέντρο από τη στιγμή που θα αναλάμβανε την εξουσία. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην του πιστώσουμε εξ ολοκλήρου την κακή διακυβέρνηση από τον Ιανουάριο του 2015 στην οικονομία και την λανθασμένη διαπραγματευτική τακτική.
Επιστρέφοντας, όμως, στη Νέα Δημοκρατία, το ζητούμενο για την συγκεκριμένη παράταξη είναι να κάνει μία σε βάθος αυτοκριτική όχι μόνο για το «μνημονιακό» της παρελθόν, αλλά για το μεταπολιτευτικό της παρελθόν, για όλα όσα είναι υπεύθυνη στα χρόνια της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας. Μόνο έτσι θα μπορέσει να ασκήσει κριτική στην παρούσα κυβέρνηση. Θα πρέπει, λοιπόν, να ζητήσει συγχώρηση από τον λαό και κυρίως θα πρέπει να κινηθεί έτσι ώστε να καταφέρει να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του.