Καταρχάς σπεύδω να επαυξήσω τον τίτλο του άρθρου: η κατηγορία ότι «η Ελλάδα εξάγει εγκληματίες πρόσφυγες» δεν είναι μόνο ένας αρνητικός λαϊκισμός, είναι και μια συκοφαντία επικίνδυνη για όλους, ακόμη και για όσους την εκτοξεύουν, αλλά και αφέλεια στο μέτρο που αγνοεί στοιχειώδη δεδομένα.
Πρώτον και μόνη η χρήση του όρου «εγκληματίες πρόσφυγες» είναι απαράδεκτη. Κατασκευάζει ένα στιγματιστικό στερεότυπο, ικανό να παρασύρει διώκτες σε απλουστεύσεις. Επίσης δημιουργεί συνειρμούς και εσωτερικεύσεις από τους ίδιους τους πρόσφυγες ικανές να τους εξοικειώνουν με βίαιες επιλογές. Γιατί άλλωστε αυτή η δήθεν εξαγωγή «εγκληματιών προσφύγων» να ενδιαφέρει περισσότερο από μια «εξαγωγή εγκληματιών ημεδαπών»; Το ένα ενοχλεί, το άλλο όχι;
Δεύτερον, από μόνη της η χρήση του όρου «εγκληματίες», καραμέλα του καθημερινού λόγου και των αστυνομικών μυθιστορημάτων, είναι ωστόσο ξένη προς τις αρχές του ευρωπαϊκού δικαιικού πολιτισμού. Οι ευρωπαϊκές ποινικές νομοθεσίες τιμωρούν συγκεκριμένες πράξεις - εγκλήματα και τους ένοχους δράστες τους. Δεν απονέμουν πιστοποιητικά προσωπικότητας εγκληματία. Αλήθεια, προβλέπονται και πιστοποιητικά ανήλικων εγκληματιών; Έχει μήπως οριστεί η διάρκειά τους; Μπορεί μια εξωτερική πολιτική να στηρίζεται σε παραθεσμικούς όρους; Προφανώς, όχι σε όλα.
Τρίτο, οποιαδήποτε σχετική αστοχία της ελληνικής πλευράς δεν έχει αποδειχθεί. Οι αρμόδιες υπηρεσίες έχουν απαντήσει πειστικά σε ό,τι αφορά την καταγραφή της πρόσφατης περίπτωσης του Ιρανού καθημάς, Αφγανού κατά τους Γερμανούς, ανήλικου δράστη. Όσο για τη νομοθεσία μας, ας θυμηθούμε ότι ο δράστης δικάστηκε ως ανήλικος για απόπειρα ανθρωποκτονίας και απόπειρα ληστείας. Τι αντίστοιχο προβλέπει η γερμανική ποινική νομοθεσία για τους ανήλικους δράστες; Ανώτατο όριο ποινής για οποιοδήποτε και μάλιστα τελειωμένο έγκλημα τα δέκα χρόνια, και δυνατότητα απόλυσης με την έκτιση του ενός τρίτου (βλ. παραγράφους 18 και 88 του αντίστοιχου γερμανικού Κώδικα). Δηλαδή, η ποινή για αντίστοιχες απόπειρες στη Γερμανία θα μπορούσε να ήταν και μικρότερη.
Τέλος, ακόμη κι αν θα ευσταθούσε (που δεν ευσταθεί) μια κατηγορία για πλημμελή έλεγχο τη κίνησης προσφύγων, θα έπρεπε να σταθμιστεί ότι και η Ελλάδα και η Ιταλία, είναι πύλες εισόδου και δέχονται πολλαπλάσιο πληθυσμό σε σχέση με χώρες μακρινές και περιχαρακωμένες, ιδίως χερσαίες. Γι αυτό το λόγο η λαϊκιστική γενίκευση μιας ενδεχόμενης ακραίας περίπτωσης, γίνεται ακόμη πιο αποκρουστέα.
Ο λαϊκισμός επομένως είναι μέσο και η συκοφαντία στόχος των μυθευμάτων περί «εξαγωγής εγκληματιών προσφύγων» από τη χώρα μας.