Η Ευρώπη θα πρέπει να αλλάξει. Οπωσδήποτε η Ευρώπη (Ευρωπαϊκή Ένωση - ΕΕ) δεν είναι η συμμορία των «τρομοκρατών, δολοφόνων, σταραγγαλιστών του ελληνικού λαού» όπως επιχείρησαν να την παρουσιάσουν ορισμένα κυβερνητικά στελέχη με ένα αμετροεπή λόγο. Ούτε επιχειρεί «πραξικοπήματα ή εκβιασμούς» όπως διατείνονται ορισμένοι άλλοι εντελώς απερίσκεπτα προκειμένου να δικαιολογήσουν πράξεις ή παραλείψεις τους στους πέντε μήνες αλλοπρόσαλης διαπραγμάτευσης. Η ελληνική κυβέρνηση διέπραξε δυστυχώς όλα τα λάθη πριν αποφασίσει την τελευταία στιγμή ο πρωθυπουργός να πάρει τη σωστή απόφαση αποδεχόμενος τη συμφωνία και να αποτρέψει (επί του παρόντος τουλάχιστον) το καταστροφικό Grexit με τις ολέθριες συνέπειες για την ελληνική κοινωνία - μια νέα Μικρασιατική καταστροφή με πλέον οδυνηρές και καθολικές κοινωνικές συνέπειες ίσως.
Τίποτα όμως δεν έχει οριστικά κριθεί. Θα κριθεί από την ικανότητα και προθυμία της ελληνικής πλευράς να συνάψει την τελική συμφωνία (μνημόνιο), να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις και να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις. Αλλά και η Ευρώπη θα πρέπει να αλλάξει. Το διαπραγματευτικό δράμα που ζήσαμε τους τελευταίους μήνες για τη διαχείριση του ελληνικού ζητήματος δεν θα πρέπει να επαναληφθεί. Η κυριαρχία ορισμένων κρατών μελών στη διαπραγματευτική διαδικασία θα πρέπει να αντικατασταθεί με την κυριαρχία των θεσμών. Η ευρωζώνη χρειάζεται ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης (θεσμών, πολιτικών, δράσεων) που θα την καθιστά ορατώς κατάλληλη για τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη...Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει επομένως παράλληλα με την υλοποίηση του προγράμματος μεταρρυθμίσεων να χαράξει και προβάλει μια ολοκληρωμένη, συνολική, λειτουργική πολιτική για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι γενικόλογες αναφορές για «μια άλλη δημοκρατική, κοινωνικά ευαίσθητη Ευρώπη της ανάπτυξης, συνοχής και αλληλεγγύης» ακούγονται ευπρόσδεκτες αλλά δεν αρκούν. Χρειάζονται συγκεκριμένες θέσεις και τοποθετήσεις. Με συγκεκριμένη γλώσσα και στόχους που να συγκροτούν ολοκληρωμένη Ευρωπαική πολιτική. Για μια κυβέρνηση που θέλει να είναι και να συμπεριφέρεται ως αριστερή (εφόσον το επιτρέπουν οι ΑΝΕΛ και ορισμένοι άλλοι) μια γνήσια προοδευτική ευρωπαϊκή πολιτική και ταυτόχρονα μια πολιτική που θα υπηρετεί τα διαχρονικά συμφέροντα της χώρας δεν μπορεί παρά να έχει ως καταληκτικό στόχο την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ένωση, δομημένη σε δημοκρατικές βάσεις και τελικά σε ομοσπονδιακό περιεχόμενο. Μόνο αυτή η Ευρώπη μπορεί να είναι πράγματι «η Ένωση της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, σύγκλισης και συνοχής».
Η Πολιτική Ένωση προϋποθέτει ισχυρούς κεντρικούς, υπερεθνικούς θεσμούς που θα κυριαρχούν στο Ευρωπαικό σύστημα (για να μη κυριαρχούν οι ισχυρές πρωτεύουσες, όπως π.χ το Βερολίνο ή κάποιες άλλες). Οι υπερεθνικοί θεσμοί είναι αυτοί που τελικά διασφαλίζουν την θεσμική ισότητα όλων των κρατών μελών, μικρών ή μεγάλων. Η Πολιτική Ένωση σημαίνει επίσης ολοκλήρωση του (ατελούς) οικοδομήματος της οικονομικής και νομισματικής ένωσης (ΟΝΕ) με δημοσιονομική και οικονομική ενοποίηση που θα περιλαμβάνει ισχυρό προϋπολογισμό, αναδιανεμητικές πολιτικές (transfers union), αμοιβαιοποίηση του χρέους, συνεκτική κοινωνική και αναπτυξιακή πολιτική αλλά και την αναπόφευκτη συμμετοχή των ενωσιακών θεσμών στη διαμόρφωση των εθνικών προϋπολογισμών των κρατών μελών. Πολιτική Ένωση σημαίνει τέλος Ευρωπαϊκή δημοκρατία με αποφασιστική αναβάθμιση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για ουσιαστικό έλεγχο των άλλων θεσμών. Βεβαίως η οικοδόμηση της Ένωσης αυτής συνεπάγεται μεταφορά κυριαρχίας στο Ευρωπαικό σύστημα. Αλλά ας μην πανικοβάλλονται ορισμένοι, η μεταφορά κυριαρχίας σε κεντρικούς ενωσιακούς θεσμούς «επιστρέφει» στη χώρα ως δύναμη, διαπραγματευτική, οικονομική, κ.λπ.
Μπορεί να τα κατανοήσει όλα αυτά η κυβερνώσα αριστερά ή τουλάχιστον ο κ. Τσίπρας;