8 Μαρτίου: «ημέρα εορτασμού των κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών και πολιτιστικών επιτευγμάτων των Γυναικών». Ένα πολιτικό επίτευγμα των γυναικείων κινημάτων της Αμερικής όταν έδιναν μάχη για τα βασικά δικαιώματα των γυναικών στις αρχές του 20ού αιώνα (η πρώτη Ημέρα της Γυναίκας διοργανώθηκε από το Αμερικανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα το 1909). Με τη θέσπιση αυτής της ημέρας τα κινήματα κατάφεραν να τραβούν την προσοχή επάνω τους και να προωθούν τις θέσεις και τα αιτήματά τους.
Πλέον ο δυτικός κόσμος βλέπει μια πρωτόγνωρη εξέλιξη στην de jure ισότητα γυναικών και ανδρών, με μια παράλληλη de facto ισότητα, όμως, να καθυστερεί σημαντικά και με αυτήν την καθυστέρηση να αφήνει ζωτικό χώρο για ανισότητα στον εργασιακό τομέα και για κοινωνικά στερεότυπα που επηρεάζουν αρνητικά τις γυναίκες αλλά και τους άνδρες.
Σε εποχές κρίσεων είναι σύνηθες οι κοινωνικές ομάδες που υστερούν να επηρεάζονται σε μαγαλύτερο βαθμό. Στην Ελλάδα της κρίσης, για παράδειγμα, οι γυναίκες είναι οικονομικά πιο ευάλωτες από τους άνδρες. Ο αριθμός των γυναικών που αναγκάστηκε να εργαστεί παράνομα, χωρίς ασφάλιση και με χαμηλούς μισθούς τα τελευταία χρόνια είναι υψηλότερος από αυτόν τον ανδρών. Πολλές γυναίκες, επίσης, αποφασίζουν να στερηθούν προνόμιά τους από το νόμο, όπως η άδεια μητρότητας, με φόβο την απώλεια της θέσης τους.
Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία πολλές γυναίκες δηλώνουν ότι προσπαθούν να μην τρώνε και να μην πίνουν, καθώς η επίσκεψη στην τουαλέτα αποτελεί γι' αυτές κίνδυνο για τη σεξουαλική τους ελευθερία.
Ένα άλλο παράδειγμα κρίσης στην οποία οι γυναίκες βρίσκονται σε πιο δυσμενή θέση είναι η προσφυγική κρίση. Οι γυναίκες και τα κορίτσια πρόσφυγες, στις οποίες είναι αφιερωμένη και η φετινή Ημέρα της Γυναίκας, αντιμετωπίζουν ακόμα περισσότερες δυσκολίες από τους άνδρες στο ταξίδι που κάνουν για να ξεφύγουν από τη βία: πέφτουν θύματα βιασμού και σεξουαλικής εκμετάλλευσης από τους άνδρες πρόσφυγες, τους φρουρούς και τους διακινητές.
Ένας σημαντικός αριθμός προσφύγων από τη Συρία και το Ιράκ είναι γυναίκες που ταξιδεύουν μόνες ή με τα παιδιά τους. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους αντιμετωπίζουν σωματική βία, οικονομική εκμετάλλευση και καταναγκασμούς σεξουαλικών πράξεων. Στους καταυλισμούς η κατάσταση είναι εξ ίσου ζοφερή: σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία πολλές γυναίκες δηλώνουν ότι προσπαθούν να μην τρώνε και να μην πίνουν, καθώς η επίσκεψη στην τουαλέτα αποτελεί γι' αυτές κίνδυνο για τη σεξουαλική τους ελευθερία. Οι άνδρες πρόσφυγες που προέρχονται από πατριαρχικές κοινωνίες δεν έχουν κανέναν δισταγμό να προκαλέσουν σεξουαλικές παρενοχλήσεις και να βιάσουν μόνες γυναίκες. Άλλες γυναίκες νιώθουν πιο ασφαλείς να κοιμούνται σε χωράφια ή παραλίες υπό άθλιες συνθήκες για να μην υποστούν σεξουαλικές παρενοχλήσεις και κακοποιήσεις από τους άνδρες των καταυλισμών.
Το χειρότερο βασανιστήριο για αυτές τις -ως επί το πλείστον νέες- γυναίκες είναι, όμως, οι διακινητές. Θύματα έχουν δηλώσει ότι οι διακινητές στοχεύουν τις γυναίκες και μητέρες που ταξιδεύουν μόνες, τους προσφέρουν έκπτωση ή προτεραιότητα με αντάλλαγμα το σεξ και πολλές φορές τις εξαναγκάζουν να κάνουν σεξ μαζί τους απειλώντας τη ζωή ή τη σωματική τους ακεραιότητα.
Τις τελευταίες ημέρες όλοι έχουν ακούσει συζητήσεις για τη στρατηγική για αντιμετώπιση του προσφυγικού σε πανευρωπαικό επίπεδο. Όμως, κάποιες κοινωνικές πτυχές του προσφυγικού παραβλέπονται συχνά στο δημόσιο διάλογο. Η αποτελεσματική καταπολέμηση των κυκλωμάτων διακινητών θα προστάτευε τους ίδιους τους πρόσφυγες που πέφτουν θύματα μιας ψεύτικης ελπίδας για καλύτερη ζωή και ξοδεύουν τεράστια ποσά για μια απάνθρωπη έξοδο για τη «γη της επαγγελίας».
Παράλληλα, η αντιμετώπιση των εισερχόμενων προσφύγων πρέπει να ρυθμίζεται από καλά μελετημένη στρατηγική στις χώρες τελικού προορισμού. Η αφομοίωση και μη-γκετοποίηση των νέων πληθυσμών αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο μιας αποτελεσματικής στρατηγικής. Και η επιτυχημένη αφομοίωση πολλές φορές σημαίνει προσοχή και εκπαίδευση των γυναικών, γιατί αυτές είναι που θα γεννήσουν τη νέα γενιά ευρωπαίων με παρελθόν μετανάστευσης, η οποία δεν πρέπει να είναι σαν τους νέους που πυροβόλησαν συνομήλικούς τους στο Παρίσι με κοινωνικό μίσος.