Το άρθρο του Gideon Rachman στους Financial Times στις 25 Ιανουαρίου 2016 ήταν, ταυτόχρονα, απλουστευτικό και ενδιαφέρον. Απλουστευτικό γιατί η ανταλλαγή ψυχών με χρέος δεν στέκει ούτε στην πλέον ειδεχθή μορφή πολιτειακής δυστοπίας. Πόσο μάλλον στην Ελλάδα που με όλα τα στραβά του το πολιτικό και πολιτειακό σύστημα της Μεταπολίτευσης απολαμβάνει και διαχέει μια δίχως συμβιβασμούς και υποσημειώσεις φιλελεύθερη αστική δημοκρατία δυτικού τύπου και κατεύθυνσης. Ενδιαφέρον, από την άλλη, γιατί όπως και να το κάνουμε είναι μια πρόταση. Αδιέξοδη, απλουστευτική, αλλά είναι μια πρόταση που παράγει μια ώσμωση.
Έχω υποστηρίξει πολλές φορές στον ελληνικό αλλά και στο διεθνή τύπο ότι τόσο η γερασμένη Ελλάδα αλλά και Ευρώπη οφείλουν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να αναπτύξουν ένα μοντέλο "Melting Pot", μια αντίστοιχη κοινωνικοπολιτική εφαρμογή με αυτή που έχουν αναπτύξει εδώ και πολλές δεκαετίες οι ΗΠΑ ώστε να απορροφούν και να εντάσσουν δημιουργικά και ισότιμα στις κοινωνικές και παραγωγικές δομές μεταναστευτικές ροές.
Στην Ελλάδα το πρόβλημα που αναπτύσσεται γύρω από το ασφαλιστικό σύστημα αλλά και κατά προέκταση της δομικής αδυναμίας του κράτους να συνεχίσει να χρηματοδοτεί το κοινωνικό κράτος έχει να κάνει με το γερασμένο πληθυσμό. Οι εκπρόσωποι της Ελληνικής baby boom generation έχουν πλέον βγει στη σύνταξη με αποτέλεσμα να είναι πλέον περισσότεροι από αυτούς που εργάζονται. Αμέσως μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου στη χώρα μας συνέρρευσαν εκατοντάδες χιλιάδες οικονομικοί πρόσφυγες από τα Ανατολικά κράτη που όμως κι αυτούς το ελληνικό σύστημα δεν κατάφερε να τους εντάξει δημιουργικά στις παραγωγικές ροές ώστε να βοηθηθούν τα ταμεία γιατί επικράτησε η λογική των στενών οριζόντων. Μαύρη και αδήλωτη εργασία, μικρές ή μεγάλες «Μανωλάδες» παντού ανά την επικράτεια, και ταμεία σήμερα που καταρρέουν και ουδείς γνωρίζει το παραμικρό για το όλο θέμα. Με την έναρξη της κρίσης και τη μείωση των αμοιβών αλλά και την εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη το πρόβλημα της απορύθμισης των ταμείων και της καθίζησης των δομών του κοινωνικού κράτους έγινε ακόμα μεγαλύτερο, ενώ το τελειωτικό χτύπημα δίνεται με τις αυξητικές τάσεις φυγής που σημειώνονται στις νέες παραγωγικές ηλικίες - ένα δεδομένο που θα αρχίσουμε να βλέπουμε τα αρνητικά του αποτελέσματα μέσα στην επόμενη εικοσαετία.
Εμπρός μας λοιπόν ανοίγονται δυο δρόμοι. Από τη μια να υιοθετήσουμε τη ρητορεία της ακροδεξιάς και όλων των φοβικών - λαϊκίστικων δυνάμεων που ενσαρκώνουν το νέο-Λουδιτισμό με τον «καλύτερο» τρόπο στην Ελλάδα σήμερα. «Έξω οι ξένοι, η Ελλάδα στους Έλληνες» και άλλα τέτοιους είδους φοβικά που θα μας οδηγήσουν σε μια κοινωνία των «υπερήφανων γηρατειών και των τιμημένων γεροντότερων». Ή μπορούμε να οικοδομήσουμε μια ανοικτή, κοσμοπολίτικη και δημιουργική κοινωνία που σε καμία των περιπτώσεων δεν θα καταστρατηγεί την οργανωμένη δομή της αλλά θα έρχεται να την ενισχύσει με τη συνδρομή του ευρωπαϊκού κεκτημένου (ΕU acquis).
Η ελληνική πολιτεία οφείλει να καταθέσει τις προτάσεις της για το προσφυγικό. Και είναι σημαντική μια τέτοια κίνηση γιατί από τη μια θα αποδείξει έμπρακτα ότι ενδιαφέρεται για το όλο θέμα ενώ από την άλλη δεν θα αναμένει για άλλη μια φορά παθητικά άλλοι να της επιβάλλουν το πλαίσιο των αποφάσεων τους. Αρχικώς, οι προσφυγικές ροές δεν θα σταματήσουν αν η Τουρκία δεν αναπτύξει μια ορθολογική και αποτελεσματική πολιτική hot spots από τη μια που θα καταγράφει και διαχωρίζει τους πρόσφυγες από τους παράτυπους μετανάστες, ενώ από την άλλη θα διώκει τους σύγχρονους δουλέμπορους και θα φυλάσσει ως οφείλει τις ακτές της. Ασφαλώς και η Τουρκία οφείλει να στηριχθεί οικονομικά για αυτή της προσπάθεια και τα κοινοτικά κονδύλια που θα δοθούν στην Άγκυρα θα πρέπει να είναι γενναιόδωρα αλλά παράλληλα πρέπει να καταγράφεται ο τρόπος που το τουρκικό κράτος θα αξιοποιήσει τα κονδύλια αυτά. Επιτυχημένες πολιτικές θα οδηγούν σε αύξηση της ροής των χρημάτων, ενώ αποτυχία της Τουρκίας να οικοδομήσει μια αποδοτική στρατηγική αυτού του τύπου θα πρέπει να εμπεριέχει συνέπειες ως προς την εισαγωγή τουρκικών προϊόντων από την ευρωπαϊκή αγορά, διπλωματικά διαβήματα, τουριστικές οδηγίες κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών κ.α.
Ας είμαστε όμως και εμείς ρεαλιστές. Όσο κι αν η Τουρκία αποφασίσει να οικοδομήσει μια αποδοτική στρατηγική απέναντι στο προσφυγικό ζήτημα και το πρόβλημα των παράτυπων μεταναστών η Ελλάδα δεν πρόκειται να μείνει έκτος νυμφώνα. Σε καμία των περιπτώσεων η Ελλάδα δεν μπορεί να χρησιμοποιεί βία απέναντι στις τυραννισμένες ζωές που έρχονται αγκαλιά με τα παιδιά τους να αναζητήσουν μια νέα ζωή μακριά από τον Εμφύλιο και το Θάνατο! Ποιος μπορεί να τους το αρνηθεί αυτό; Σίγουρα όχι εμείς που το οντολογικό μας είναι έχει «μπολιαστεί» με τον Αριστοτέλη και τον Επίκουρο περί του ιερού δικαιώματος του ανθρώπου να αναζητά την Ευτυχία.
Ας δεχθούμε τη μόνιμη εγκατάσταση μεγαλύτερου αριθμού προσφύγων. Όχι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά σε αστικούς χώρους που δεν θα ευνοούν τη γκετοποίηση αλλά την αστική και κοινωνική αλληλόδραση. Δείτε για παράδειγμα το γαλλικό μοντέλο που δημιούργησε ολόκληρες πόλεις-γκέτο προσφύγων και μεταναστών στα Παρισινά προάστια κι ας διδαχθούμε από τα σφάλματα της γαλλικής πολιτείας. Ας προκρίνουμε την εγκατάσταση στη χώρα μας οικογενειών από τη Συρία ή το Ιράκ. Ας ορίσουμε ως συμβατική υποχρέωση τους να μάθουν την ελληνική γλώσσα με μαθήματα που θα τους προσφέρει το ελληνικό κράτος. Η θρησκευτική τους ελευθερία προστατεύεται από το Ελληνικό Σύνταγμα γι' αυτό και είναι περιττό να αναφέρω κάτι παραπάνω. Ας αξιοποιήσουμε το προσφυγικό επιστημονικό προσωπικό, ας εκπαιδεύσουμε για μπλε και λευκά κόλλαρα αυτούς που έχουν την κατάλληλη ηλικία αλλά όχι τα προσόντα. Για τους ηλικιωμένους ας κοστολογήσουμε τη χορήγηση σύνταξης αλλά και την επιβάρυνση του συστήματος δημόσιας υγείας που θα αποπληρώνεται απευθείας από τις Βρυξέλλες σε ετήσια βάση με θεσμική υπόσταση για διάστημα 30 ετών. Το κυριότερο όμως είναι αντί για τη διαγραφή χρέους ας ζητήσουμε από τις Βρυξέλλες αναπτυξιακά μέτρα ως αντάλλαγμα. Τι εννοώ με αυτό; Χαμηλή εταιρική φορολογία, τη χαμηλότερη στην ευρωζώνη ώστε να έρθουν ξανά εταιρείες στην Ελλάδα και να προσφέρουν δουλειές. Χαμηλή φορολογία στις τουριστικές επιχειρήσεις ώστε να μπορεί ο τομέας αυτός να απορροφά κόσμο δίχως να επηρεάζεται ο παραγόμενος πρωτογενής πλούτος. Αλλαγή για την Ελλάδα των προνοιών της Κοινής Αγροτικής Παραγωγής της Ε.Ε. 2015-2020 αλλά και 2020-2025 με ταυτόχρονη ενίσχυση των εξαγωγικών μας προοπτικών με την υποστήριξη των Βρυξελλών ώστε να μπορεί ο αγροτικός και κτηνοτροφικός μας τομέας να απορροφά και αυτός εργαζόμενους μέσω την αύξηση των άμεσων κερδών. Ας ζητήσουμε ανάσες ανάπτυξης από τις Βρυξέλλες και ας προσφέρει η Ελλάδα τη δυνατότητα μόνιμης εγκατάστασης σε μεγάλο αριθμό προσφύγων της Συρίας ή του Ιράκ.
Για όσους ανησυχούν για ζητήματα ασφαλείας και εισροής τζιχαντιστών στη χώρα μας, μια ανησυχία που δεν είναι καθόλου αβάσιμη, η ελληνική αστυνομία αλλά και η ΕΥΠ σε συνεργασία με άλλους ευρωπαϊκούς φορείς και με την τεχνογνωσία από τις ΗΠΑ έχουν αποδείξει ότι μπορούν να προσφέρουν το επιθυμητό πλέγμα ασφάλειας και ευταξίας που οφείλει κάθε ευνομούμενο κράτος να προσφέρει στους πολίτες του. Στο τέλος της ημέρας όμως δυστυχώς η χώρα μας ως κράτος του δυτικού κόσμου έχει μπει στο στόχαστρο των ζηλωτών.
Από τη γη της δυστοπίας και από το Αιγαίο - υδάτινο τάφο οφείλουμε να ξεφύγουμε. Ας καταθέσει η Ελλάδα μια οργανωμένη και προετοιμασμένη πρόταση σε κάθε της λεπτομέρεια ώστε να δοθούν όχι απλώς λύσεις αλλά να εμπεδωθούν άριστες προοπτικές για όσους κατοικούν στην χώρα μας. Με δουλειές, ανάπτυξη, χαμηλή φορολογία και αυξημένες εξαγωγές. Και για όσους προβάλλουν το ανορθολογικό αλλά και φοβικό επιχείρημα ότι τάχα «θα γίνουμε μειοψηφία στην ίδια μας την πατρίδα» η εικόνα του Γιάννη Αντετοκούνμπο να πανηγυρίζει μαζί με τον αδερφό του για την επιλογή του στα draft από τους Milwaukee Bucks κρατώντας την ελληνική σημαία, το διαχρονικό σύμβολο της γενναιότητας και του αέναου αγώνα εναντίον της τυραννίας και υπέρ της ελευθερίας, είναι η καλύτερη υπενθύμιση ότι πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία. Ας τολμήσουμε!