Έντι Μπαρζούν, Έντι Μπαρζούν... Requiem Mass in D minor στο σκοτεινό υπόβαθρο της τρισδιάστατης οθόνης μας, τσάι με γεύση βατόμουρου, καπνός (φυσικά «Κάιρο» όπως ο Dorian Gray), και το φάντασμα του Ναπολέοντος του Β', βασιλέως της Ρώμης, δούκα της Πάρμας, δούκα του Ράιχσταντ, του ενδόξου της δυναστείας του. Μία σκέψη πιο καταθλιπτική και από την χριστουγεννιάτικη ψευδαίσθηση συντροφιάς ενός ακαταμάχητα μοναχικού ανθρώπου. Ενίοτε η κίβδηλη πραγματικότητα σκοτώνει και τους νεκρούς.
Αφορμή υπήρξε η φωτογραφική ερμηνεία του Al Pacino στο Devil's Advocate το '97 για τον άνθρωπο της επόμενης χιλιετίας, με πρότυπο το πρόσωπο της ταινίας Έντι Μπαρζούν (από εκεί και ό,τι υπάρχει σε εισαγωγικά). Έναν άπληστο, ματαιόδοξο συνεργάτη, που χάνει τη ζωή του, πριν το τέλος της ταινίας, έχοντας ήδη χάσει τον εαυτό του στην προσπάθεια του τίποτα.
«Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μυστήριο από πού έρχονται. Οξύνεις την ανθρώπινη όρεξη... χτίζεις εγωισμούς σε μέγεθος καθεδρικών ναών... τους συνδέεις ηλεκτρονικά με κάθε εγωιστική παρόρμηση... προάγεις όνειρα με επίχρυσες φαντασιώσεις, ώσπου το ανθρωπάκι φιλόδοξος αυτοκράτορας γίνει Θεός για την εαυτό του». Instagram, Twitter, Facebook κλπ. Ξέρουμε.
Άπαξ και γίνει μικρός Θεός, ξεχνά οποιαδήποτε περιπλοκή με τους γύρω ανθρώπους, απαρνείται το σύνολο, κοιτά στον ουρανό ως απόλυτος μονάρχης της ψηφιακής ζωής του. « Τι κάνεις μετά; Καθώς αγωνιζόμαστε από την μία συμφωνία στην άλλη ποιος φροντίζει τον πλανήτη; Ένα δισεκατομμύριο Έντι Μπαρζούν που τρέχουν στο μέλλον... να ισοπεδώσουν τον πλανήτη του Θεού, να νίψουν τα χέρια τους και να απλώσουν εκ νέου τα αμόλυντα χέρια τους στα κυβερνητικά πληκτρολόγια! Και τότε τους χτυπάει η πραγματικότητα... να πληρώσεις για τις πράξεις σου Έντι!»
Ο άνθρωπος έχει γίνει αυτάρεσκος, κουτοπόνηρος, εγωμονικός με την εικόνα του. Τόσο σολιψιστής, που αδιαφορεί για την κοινωνία, ως υπόβαθρο του με άμεση εξάρτηση. Μανιοκατάθλιψη, μοναξιά, άπνοια σε παλίρροια.
Εγώ, εσύ, εμείς, όλοι μαζί. Να γνωρίσεις τον εαυτό σου στον άλλον, να τον βάλεις στο σύνολο διά του εγώ, και να τον εξελίξεις στο εμείς, ενώ θα κοιτάς το όλοι μαζί, σαν μοναδικό στόχο.
Τώρα, ανέβασε 15 φωτογραφίες στο διαδίκτυο και αυτοϊκανοποιήσου στο μικρόκοσμο σου. Είμαστε σχεδόν 7,35 δισ. Καμία προβολή σε αυτόν τον Ωκεανό ορέξεων. Πάπια πεκίνου και μπόλικα μπαχάρια.
Είναι τέτοια η αυταρέσκεια που η πολιτική είναι επάγγελμα ή χόμπι, όχι βίωμα καθημερινότητας και αγώνισμα ευγένειας. Μόνο εντυπώσεις. Και φυσικά οι πολιτικοί το γνωρίζουν. Γι' αυτό και παίρνουμε ότι μας αξίζει, έτσι όπως είμαστε. Πόσες φορές το σκεφτήκαμε και το συνειδητοποιήσαμε όντως;
Τότε ο Μπαρζούν πέφτει κάτω, ένας ληστής ζητά το ρολόι του, ο Μπαρζούν μας ενημερώνει για την τιμή του, φωνάζει βοήθεια, ο ληστής τον χτυπά, κανείς δεν τρέχει σε βοήθεια, κανείς δεν ξέρει κανέναν στο χάος του ατομικισμού.
«Είσαι ολομόναχος Έντι, το ξεχωριστό πλασματάκι του Θεού είναι μόνο του...».
Εμπαιγμός προσωπικότητας μεν, και άχρωμης, άγευστης, άοσμης μαζοποιημένης κοινωνικοποίησης δε. Απαντάμε με αριστοτελική μεσότητα - η προσωπικότητα ανθίζει στην κοινωνική αλληλεξάρτηση- .
Και μετά από ένα μισάωρο σε D minor αλλάζουμε σε Chopin - Nocturne op.9 No.2- , με την Ελευθερία στο παίξιμο του δεξιού & αριστερού χεριού να μας ανασταίνει ψυχολογικά από το παρελθόν του 1831, με κάποια ίσως δύναμη κοινωνικής σύμπνοιας και αρμονίας των συγχορδιών σε D major. Χρώμα κοινότητας.
«Η ματαιοδοξία είναι το πιο φυσικό όπιο...»
Ακόμα και αν έχει κάποια χρησιμότητα να είμαστε όλοι βασιλείς των ψηφιακών αυλών μας, αυτή θα ήταν της τάξης του Ναπολέοντος του Β', ενός βασιλέως που ουδέποτε έγινε βασιλεύς.
Μόνο στα χαρτιά.
Ένα μάτσο Έντι Μπαρζούν, κυνηγούν το όνειρο ενός Ναπολέοντος Β', και ζωή συνεχίζεται χωρίς έρεισμα, βάση, ουσιαστική επαφή.
Πόσοι κοιτάμε στα μάτια; Πόσοι ψάχνουμε την αλήθεια στις διαπροσωπικές σχέσεις; Ενδιαφερθήκαμε για ένα όραμα σεβασμού και εκτίμησης χωρίς ταμπέλες; Πόσοι κόψαμε την τερατόμορφη ροή του χρόνου και νιώσαμε το εγώ μας στο εμείς (μας) που υπάρχει και φαίνεται, χωρίς το εμείς του κατασκευάσματος των ψευτογραφιάδων της μισής δεκάρας;
Πόσοι προτιμήσαμε την ενίσχυση του γείτονα με οικονομικές δυσκολίες που θα θέλαμε να του ευχόμαστε αληθινή καλημέρα, αντί της άγνωστης Actionaid;
Πόσες φορές του είπαμε έστω και ψεύτικα καλημέρα; Πόσο αγαπήσαμε τον εαυτό μας για τον εαυτό μας; Και έπειτα, τι βρήκαμε στους άλλους; Έχει αντέξει ο άνθρωπος την εκβιαστική ταχύτητα της απροσάρμοστης καθημερινότητας; Υπάρχει ένας άνθρωπος με όνειρα αυτοκυριαρχίας, αυτοεκτίμησης, αξιοπρέπειας και ενότητας (κοινωνικής; Εθνικής;); Πόσο αντέξαμε να ακούσουμε το βάσανο του άλλου, χωρίς να χαθούμε στα δικά μας προβλήματα;
Το ρόφημα τελείωσε. Είχα σταματήσει τη ροή για λίγο. Εγκιβωτισμός σε κάποιο troll της playlist μου να παίζει Yann Tiersen. L'absente. Βάσεις ανθρωπιάς, ειλικρίνειας, εντιμότητας. Η λύση, οποιαδήποτε λύση, είναι η λύση με τον διπλανό μας. Το εγώ, δια του εμείς... όχι άλλοι Έντι Μπαρζούν με πρόσημο Ναπολέοντος Β'.