Κρίση, μια λέξη μικρή και απλή, αλλά ταυτόχρονα δυναμική και δισήμαντη. Τόσο επίκαιρη και βιασμένα χιλιοειπωμένη, που δυστυχώς εκδηλώνει πλέον μόνο την πιο ασήμαντη από τις μορφές της, την οικονομική. Η κρίση λοιπόν, είναι γεγονός ότι δεν δηλώνει μόνο μία κατάσταση όπως για παράδειγμα κοινωνική, οικονομική, πολιτική, πνευματική και πολλές άλλες, μα και ένα αποτέλεσμα «τριβής» του μυαλού και λογικής σκέψης. Που το τελευταίο δημιουργεί τελικά τον χαρακτήρα, την ταυτότητα και την νοοτροπία μας.
Εμείς οι Έλληνες λοιπόν, που θεωρούμε τους εαυτούς μας περήφανους, ορθότερους όλων, ευφυέστατους, φιλόσοφους, απόγονους των ηρώων και των δημιουργών της σύγχρονης δομής του κοινωνικού κράτους και της δημοκρατίας, καταφέραμε να φοβόμαστε για την αυριανή μέρα και να αισθανόμαστε κακόμοιροι και κακότυχοι. Εισάγαμε από άλλα κράτη υλικά αγαθά και εξάγαμε σε αυτά λαμπρό πνεύμα. Κάπου όμως στη διάρκεια της συναλλαγής αυτής, λησμονήσαμε ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και κυρίως που πραγματικά θέλουμε να φτάσουμε.
Είναι επιτακτική πλέον η ανάγκη να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω, για να μπορέσουμε αργότερα να κάνουμε περισσότερα μπροστά. Να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη, όχι για να βελτιώσουμε την εμφάνιση της κόμης μας, αλλά για να αναλογιστούμε, να σκεφτούμε, να κοιτάξουμε μέσα μας και μέσα στο σπίτι μας, όχι στο σπίτι του γείτονα ή του ξένου που τόσο εύκολα κρίνουμε. Ναι, ήρθε η ώρα της κρίσης, της αυτοκριτικής.
Φτάνει πια να τα περιμένουμε όλα από τη «μαμά» πατρίδα. Ποιος έφταιξε πραγματικά; Τι έγινε τόσο ξαφνικά; Φταίνε οι παλαιές γενεές ή οι νεότερες καλομαθημένες; Φτάνουν τα ερωτηματικά. Δεν περισσεύει χρόνος όταν οι εξελίξεις των γεγονότων μας προσπερνούν. Το θέμα είναι τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα, τι μπορούμε όλοι να κάνουμε για τη χώρα μας, που μας έχει ανάγκη. Τη χώρα που υποτίθεται τόσο αγαπάμε, αλλά δεν σκεφτόμαστε, δηλώνοντας σιωπηλά ότι δεν σεβόμαστε τον εαυτό μας. Πρέπει όλοι να έχουμε τη θέληση να αλλάξουμε, για να αλλάξει και η χώρα μας, γιατί πιστεύω πως κάθε Έλληνας πολίτης, θέλει μια σύγχρονη ευρωπαϊκή Ελλάδα, με συμμετοχή και λόγο στις παγκόσμιες εξελίξεις.
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ στη δική μου γενιά, μια γενιά που «γαλουχήθηκε» για να κάνει συλλογή από πτυχία, με απώτερο σκοπό την κάλυψη κάποιας θέσης κυρίως στο δημόσιο τομέα. Ώστε να ξεκουραστούμε στην πιο αποδοτική ηλικία μας, διότι κουράστηκαν αρκετά οι γονείς μας, μην τυχόν και πιεστούμε, μην παράγουμε κάποιο έργο και κάνουμε λάθος λόγω έλλειψης εμπειρίας, απλά να διακοσμήσουμε μία θέση με τα προσόντα μας. Τη γενιά, που πίστεψε πως το τρίπτυχο «facebook, κλαρίνο και freddo-capuccino» σημαίνει επιτυχία. Δυστυχώς, ο «ωχαδερφισμός» και η ατέρμονη φιλοσοφία του καναπέ μας, μας κοίμισε. Μας έκανε να νομίζουμε λογικό το βανδαλισμό, να πετάμε κάτω τα σκουπίδια μας, το «φακελάκι», το «μέσον», να παρκάρουμε σε θέσεις A.M.E.A., να μη προσφέρουμε τη θέση μας σε ηλικιωμένα άτομα, να μην πληρώνουμε εισιτήριο και πολλά πολλά ακόμα «όμορφα» πράγματα.
Ήρθε η στιγμή να δείξουμε ότι μπορούμε, ότι θέλουμε και να φανούμε αντάξιοι των Ελλήνων που θαυμάζουμε. Μια γενιά που παλεύει και τα καταφέρνει. Ο σκοπός του κειμένου αυτού, δεν είναι ούτε να το παίξω έξυπνος ή καλύτερος, να «κράξω» ή να χρησιμοποιήσω πομπώδεις εκφράσεις για να δημαγωγήσω, αλλά να προσπαθήσω να αφυπνίσω όσους έχουν την ίδια διάθεση με εμένα να αλλάξουν τους εαυτούς τους και να γίνουν τελικά η αλλαγή για τη χώρα μας. Κανείς δεν θα το κάνει για μας και κανείς δεν μας χαρίσει τίποτα, όχι πια. Πολλά από τα παραπάνω τα έχω κάνει και εγώ. Το κατάλαβα όμως,στα 25 μου, καλώς ή κακώς. Το παραδέχομαι και θέλω να αλλάξω τον εαυτό μου. Για αυτό το λόγο, κοίταξα το πρόσωπό μου στον καθρέπτη, για να μου έρθουν οι λέξεις αυτές και οι ιδέες που θα μου έλεγα.
Έχουμε την υποχρέωση, να καταβάλουμε το μέγιστο των ικανοτήτων και δυνατοτήτων μας, έτσι δημιουργηθήκαμε. Η ανθρώπινη φύση και αυτό που μας ξεχωρίζει από τα ζώα, δεν είναι μόνο η λογική, η ευφυΐα, αλλά η κρίση. Ας χρησιμοποιήσουμε λοιπόν την «κρίση» μας και ας φτιάξουμε όλοι μαζί μια σύγχρονη Ελλάδα, που δεν ντρέπεται, δεν φοβάται, αλλά πάει μπροστά. Δεν στέκεται στο παρασκήνιο, αλλά πρωταγωνιστεί και δημιουργεί το μέλλον της.