Ευρωπαϊκή Ένωση: Ένας κινηματογράφος που παίζει άσχημα έργα

Ακούγεται ρομαντικό αλλά τo ζήτημα είναι πως την ένωση δεν την αντιλαμβάνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο και δεν είναι μονοδιάστατη. Ύστερα από τόσα χρόνια κοινοτικής εμπειρίας φαίνεται πως οι ευρωπαϊκές συνθήκες, όντας δυσνόητες και ογκώδεις δεν γίνονται αντιληπτές από τους πολίτες τόσων πολλών και διαφορετικών κρατών στην Ευρώπη. Οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων στην Ε.Ε θέτουν επιτακτικά μεγάλα ερωτήματα για την μορφή που πρέπει να έχει αυτό το σύνθετο και μακρινό από τον απλό κόσμο εγχείρημα. Οι απογοητεύσεις συσσωρεύονται, τα exit πραγματοποιούνται, ως εκλογικές επιλογές προκρίνονται ακροδεξιοί ή τεχνοκράτες τραπεζίτες και η οικονομική ανισότητα μεταξύ των Ευρωπαίων εντείνεται.

Τον Δεκέμβρη του 1985, όταν η Ελλάδα βρισκόταν στον 4ο χρόνο ένταξής της στην ΕΟΚ, γινόταν μια πολύ «ενδιαφέρουσα» συζήτηση: θα διαλυθεί άραγε η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα; Σε μια συνέντευξη του τον Δεκέμβριο του 1985, ο κεντρώος Γρηγόρης Βάρφης, επίτροπος Περιφερειακής Πολιτικής και υφυπουργός Εξωτερικών (1982- 1984), τον ρώτησαν αν επίκειται διάλυση λόγω οικονομικής κρίσης και απάντησε: «Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει τάση οπισθοχώρησης στης συνοχής της Ευρώπης. Είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει αλλά πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε μια φάση πολύ δύσκολη. Τα πράγματα δεν αλλάζουν από την μια μέρα στην άλλη. Φοβάμαι όμως πως το ρεύμα προς την οπισθοδρόμηση είναι ακόμα ισχυρό». Ο Βάρφης, διαθέτοντας και την ιδιότητα του γραφειοκράτη γνώριζε πως λειτουργούσε η ΕΟΚ.

Ο δε συντηρητικός Κωνσταντίνος Καραμανλής αντιμετώπιζε την ΕΟΚ περισσότερο ιδεοληπτικά: «Την Ένωση της Ευρώπης μπορείς να την καταπολεμήσεις. Μπορείς να την καθυστερήσεις. Αλλά ό,τι και να κάνεις, ότι και να πεις, η νίκη η τελική θα είναι δική της». Ακούγεται ρομαντικό αλλά τo ζήτημα είναι πως την ένωση δεν την αντιλαμβάνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο και δεν είναι μονοδιάστατη. Ύστερα από τόσα χρόνια κοινοτικής εμπειρίας φαίνεται πως οι ευρωπαϊκές συνθήκες, όντας δυσνόητες και ογκώδεις δεν γίνονται αντιληπτές από τους πολίτες τόσων πολλών και διαφορετικών κρατών στην Ευρώπη. Οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων στην Ε.Ε θέτουν επιτακτικά μεγάλα ερωτήματα για την μορφή που πρέπει να έχει αυτό το σύνθετο και μακρινό από τον απλό κόσμο εγχείρημα. Οι απογοητεύσεις συσσωρεύονται, τα exit πραγματοποιούνται, ως εκλογικές επιλογές προκρίνονται ακροδεξιοί ή τεχνοκράτες τραπεζίτες και η οικονομική ανισότητα μεταξύ των Ευρωπαίων εντείνεται.

Έτσι λοιπόν έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε από εκείνη την συνέντευξη του Βάρφη την απάντηση - άποψή του για ΕΟΚ/ΕΕ και την ευρωπαϊκή ιδέα λέγοντας: «μου αρέσει ο κινηματογράφος βεβαίως αλλά εξαρτάται από το έργο που παίζει και πολλά έργα που παίζονται είναι άσχημα».

Μάαστριχτ 1992: Τα ατέλειωτα γενέθλια Ευρωπαϊκές συνθήκες: Πίστη σε κάτι που δεν καταλαβαίνεις;

Δείτε ακόμα:

Δημοφιλή