Πριν 6 χρόνια βρισκόμουν στην κεντρική Ευρώπη με τα παιδιά μου. Η Ευρώπη τότε έμοιαζε να είναι ένας ήρεμος και ειρηνικός τόπος. Η οικονομική κρίση είχε ξεκινήσει στην Ελλάδα και πίστευα εκείνο τον καιρό ότι θα ήταν καλύτερα για το μέλλον των παιδιών μου να μείνουμε στην κεντρική Ευρώπη. Ήταν Αύγουστος τότε, η Ελλάδα ψηνόταν στον ήλιο και τα μπάνια και εμείς εκεί τουρτουρίζαμε μες στα σύννεφα και την βροχή... Το μικρότερο παιδί μου, μου λέει κάποια στιγμή: «Μάνα, δεν μου αρέσει εδώ, δεν θέλω να μείνω εδώ. Να γυρίσουμε πίσω στην πατρίδα μας και ας γίνω και βοσκός». Ούτε εγώ την άντεχα την ξενιτιά. Ο μετανάστης κουβαλάει πάντα τον πόνο του και τα βάσανά του.
Γυρίσαμε πίσω στο σπίτι μας τελικά, αλλά κρατήσαμε τις επαφές μας με φίλους εκεί. Μεταξύ αυτών ήταν και ένα ευγενικό και ντελικάτο κοριτσάκι από την Συρία που σπούδαζε με υποτροφία στην Ευρώπη. Το 2011 ξεσπάει ο πόλεμος στη Συρία και όλη η οικογένειά μου αρχίσαμε να ζούμε τη φρίκη του μέσα από τα μάτια της: «σήμερα σκοτώσανε την οικογένεια του γνωστού της γιατί αντιστάθηκε στο κράτος», αύριο ψάχνει τον αδερφό της ο οποίος δεν απαντά σε μηνύματα και μέιλ και δεν τον έχει δει κανείς γνωστός τους... Τελικά μετά από μήνες μάθαμε ότι ο αδερφός της αφού περπάτησε για μέρες, έφτασε στην Τουρκία. Πλήρωσε δουλεμπόρους, πέρασε από το Αιγαίο χωρίς να πνιγεί και έφτασε κοντά της, στη Γερμανία. Όπου το γερμανικό κράτος του έδωσε άσυλο και όλα τα προνόμια. Μετά από ένα χρόνο δεν υπάρχει πια το σπίτι της μιας και κατέρρευσε από τους βομβαρδισμούς .. κτλ κτλ.
Τα σύννεφα του πολέμου της Συρίας είχαν αρχίσει να σκοτεινιάζουν τον ουρανό μου. Στα χιλιάδες προβλήματα που είχα να αντιμετωπίσω στην καθημερινότητά μου, προστέθηκε και ένα ακόμα, ο πόλεμος. Έβλεπα το μέλλον να έρχεται μαύρο και άραχνο για όλη την Ευρώπη και περισσότερο για εμάς του ακριτικούς Έλληνες. Ο λαός λέει «άμα ο γείτονάς σου έχει πόλεμο, περίμενε να σε πάρουν και εσένα τα σκάγια». Σήμερα, 5 χρόνια μετά, όχι μόνο τα σκάγια μας πήρανε, αλλά νοιώθουμε την προσφυγιά μέσα στα σπίτια μας, την ζούμε στο πετσί μας.
Την Πρωτοχρονιά του '16 μας επισκέφτηκαν κάτι φίλοι μας αγρότες από την Κατερίνη. Τότε ήταν ανοιχτοί οι δρόμοι. «Έχει γονατίσει η Μάνα Γη» μου λένε, «φόβος, άγχος, πόνος». Η απελπισία είχε γονατίσει τους ανθρώπους, «που πάμε;» ήταν η ερώτηση της Μάνας της οικογένειας. «Δεν μπορούμε ούτε τα παιδιά μας να θρέψουμε», αγανακτούσε δίκαια ο πατέρας. «Κουράγιο» λέω «θα τα καταφέρουμε. Δεν βλέπετε τι γίνεται στην θάλασσα; Τουλάχιστον η στεριά να κρατήσει γερά». «Ναι» μου απαντάει η Μάνα, «στεναχωριέμαι και γ' αυτούς που πνίγονται, αλλά τι να κάνω; Σε σεβασμό για τον πνιγμό τους δεν μαγειρεύω ψάρια γιατί σίγουρα θα τρώνε από τα αποσυντεθειμένα πτώματα τους. Τι άλλο να κάνω; Τρώμε χόρτα όσο έχουμε.. μετά θα δούμε!», ήταν η απογοητευμένη δήλωσή της.
Τα λόγια της ήρθε να επιβεβαιώσει και μια εμπειρία που έζησα μόλις τον προηγούμενο μήνα. Αποφάσισα να κάνω ένα μνημόσυνο για τα θύματα του πολέμου και για όλες αυτές τις ψυχές που πνίγηκαν στο Αιγαίο, έτσι πήγα σε κάτι φίλες μου που ζουν σε ένα ακριτικό νησί του Αιγαίου και βασανίζονται να τα βγάλουν πέρα στην καθημερινή τους ζωή λόγω του φόρτου των μεταναστών που περνά καθημερινά από τον τόπο τους. «Το Αιγαίο» μου λένε «έχει βουλιάξει από τα προβλήματα, την φτώχεια και τα πτώματα». Μια από τις γνωστές μου δουλεύει στο νοσοκομείο του νησιού και μόνο δυσκολίες είχε να μου εξ ιστορήσει: «Με αυτά που ζω τον τελευταίο χρόνο έχω πεθάνει τελείως μέσα μου. Τόσα χρόνια στα χειρουργεία ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου δεν μπορούσα να φανταστώ αυτά που βιώνω. Ό,τι ρούχα είχα μαζέψει για την προίκα μου, τα μοίραζα στους πρόσφυγες. Ό,τι λεφτά παίρνω από την δουλειά μου τα δίνω στο κυλικείο για να ταΐζω τα παιδάκια. Μα το χειρότερο ήταν όταν αναγκάστηκα να παραλάβω 35 πτώματα, τα περισσότερα παιδιά. Έδωσα και την ψυχή μου και στέρεψα. Δεν αντέχω άλλο πόνο και φρίκη. Δεν μου έμεινε τίποτα άλλο να δώσω. Τι να κάνω; Πώς να σταματήσω αυτό το κακό;». Η φωνή της ίσα που έβγαινε από την κούραση.
Ο πόνος του Χάρου είναι ίδιος στις καρδιές των ανθρώπων που χάνουν τα παιδιά τους. Το ίδιο πονάνε και οι πλούσιοι και διάσημοι αλλά και οι πτωχοί και άσημοι. Τις ημέρες που πέρασα εκεί, στέρεψαν τα μάτια μου και έγινε πέτρα η καρδιά μου, καθώς αντίκρισα όλο αυτό τον εξευτελισμό της ανθρώπινης υπόστασης. Ακόμη και οι ντόπιοι πονάνε που θέλουν να δώσουν για στους πρόσφυγες αλλά δεν έχουν και οι ίδιοι να φάνε. Και μετά αναρωτιέμαι: Τι θα γίνει; Το καλοκαίρι; Έρχεται, αλλά και πάλι οι τουρίστες έρχονται με τόσο εξευτελιστικά πακέτα, που στους ξενοδόχους δεν τους μένει φράγκο στην τσέπη. Μια φίλη μου από την Κρήτη με το δικό της ξενοδοχείο με ενημέρωσε ότι οι τουρίστες το καλοκαίρι που πέρασε έρχονταν με πακέτα 9€- 12€το άτομο συμπεριλαμβανομένου ύπνου/πρωινού/μεσημεριανού Το ίδιο και στον Δήμο Δελφών... Ξεπέσαμε τελείως.
Γυρίζω πίσω στον Πειραιά και παίρνω ένα ταξί να με πάει στο σπίτι μου. Στην λεωφόρο Συγγρού μια «κοπελιά» κάνει σήμα να σταματήσει το ταξί. «Πάρτη» λέω στον ταξιτζή. Είναι μια τραβεστί που τελείωσε την δουλειά της και πάει στο σπίτι της να ξεκουραστεί. Την κοιτάζω, της χαμογελάω και την ρωτάω «πώς πάνε οι δουλειές;». «Ε..» απαντάει, «όλο και κάτι γίνεται. Όμως δεν βαριέσαι βρε αδελφέ, άλλαξαν τα πράγματα. Τώρα με πληρώνουν, να τους πηδάω παρά να με πηδάνε». Έμεινα κάγκελο! Καθώς σκεφτόμουν «ένας άλλος κόσμος!». Οι σκέψεις μου σταματούν όταν ακούω την «κοπελιά» να με ρωτάει: «Εσύ τι κάνεις;», «Ε, και εγώ από την δουλειά μου γυρίζω σπίτι μου της λέω».. Γιατί άμα σου πω ότι «Είμαι μία μάνα που ολομόναχη αρμενίζω τις θάλασσες, παρακαλώντας με δάκρυα στα μάτια τον φουρτουνιασμένο Ποσειδώνα να ηρεμήσει για να σωθούν τα παιδιά μου στο Αιγαίο, θα το πιστέψεις; Ή θα πεις τρελή είναι αυτή !!!» Γελάσαμε χαρωπά και οι δυο μας και ζητάω από τον οδηγό να με κατεβάσει μετά από λίγο. Δεν άντεχα άλλο.
Εκείνη τη νύχτα περπάτησα πολύ. Περπάτησα και έφτασα στους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Σταμάτησα, κάθισα να πάρω μια ανάσα και σκέφτηκα τους αρχαίους Έλληνες, τον πολιτισμό τους τα μνημεία που μας αφήσανε με το δωδεκάθεο και τα μεγαλεία του Έλληνα τότε. Περπάτησα και έφτασα στους Βασιλικούς κήπους, άλλη στάση για ξεκούραση στο παγκάκι. Εμείς γίναμε κράτος πάλι το 1831... Τότε με τον Καποδίστρια και μετά φέραμε τους βασιλιάδες και ζήσαμε τα μεγαλεία του Έλληνα. Περπάτησα και έφτασα στον Άγνωστο στρατιώτη. Στέκομαι όρθια μπροστά του, βλέπω το όπλο του και θυμήθηκα το τανκς που έριχνε την πόρτα του πολυτεχνείου! Που τρέχει ο νους. Χούντα, άλλα «μεγαλεία» του Έλληνα. Σηκώνω το κεφάλι μου πιο ψηλά και αγναντεύω την Βουλή των Ελλήνων με τους 300. Τι μεγαλεία μας περιμένουν άραγε τώρα, συλλογίζομαι.
Όταν κουράστηκα να περπατάω, μπήκα σε ένα ταξί και έφτασα επιτέλους σπίτι μου. «Σπίτι μου, σπιτάκι μου και φτωχοκαλυβάκι μου». Ο παράδεισος του ανθρώπου. Αλλού δεν ξεκουράζεται το κορμάκι σου, μόνο στην φωλίτσα σου. Έκανα ένα ζεστό μπάνιο, χώθηκα στο κρεβάτι και συνέχισα να συλλογιέμαι όλα όσα είχαν δει τα μάτια μου και όσα είχαν ακούσει τα αυτιά μου. Ένοιωθα ανακούφιση που βρισκόμουνα πάλι σε ένα ειρηνικό και γαλήνιο περιβάλλον. Νοιώθω τέτοια ευγνωμοσύνη για το ότι ΖΩ και ΖΟΥΝ και τα παιδιά μου. Νοιώθω άπειρη ευγνωμοσύνη για όλα αυτά τα απλά πράγματα που τα θεωρούμε δεδομένα και τα απολαμβάνουμε στην καθημερινή μας ζωή, όταν υπάρχει ειρήνη. Μεγάλο πράγμα η ειρήνη. Η ειρήνη ξεκινάει πρώτα πρώτα μέσα στα μυαλά των ανθρώπων.
Αν συνεχίσουμε αυτή την οδό εξέλιξης οι άνθρωποι που ζούμε σε αυτή την χώρα, πώς θα είμαστε μετά από 5 χρόνια, θα έχουμε ζεστό νερό για ένα μπάνιο, θα έχουμε ζεστό κρεβάτι για έναν ύπνο;, σκεφτόμουνα, και προσπαθούσα να μαντέψω. Κάποια στιγμή μονολόγησα «Πρέπει να κοιμηθείς. Σήμερα δεν έχεις την δύναμη να μιλήσεις και να σε ακούσουν οι άλλοι άνθρωποι γύρω σου. Αύριο ποιος ξέρει πως θα τα φέρει ο Παντοδύναμος, ας ελπίζουμε για το καλύτερο καλό όλων των ανθρώπων. Άλλωστε η Θεία Σοφία έχει κόρες την Αγάπη, την Πίστη και την Ελπίδα, κάτι θα μας φωτίσει στα μυαλά μας» και από την κούραση παραδόθηκα στην αγκαλιά του Μορφέα.
Δεν γνωρίζω πολλά, όμως ξέρω ότι ο δρόμος που είχε χαράξει η ανθρωπότητα, στα μυαλά της, πριν 5 χρόνια κατέληξε στο σημερινό τέλμα του 2016. Ένα τέλμα που έχει επιβαρύνει την χώρα μου όχι μόνο οικονομικά αλλά και συναισθηματικά. Εμείς είμαστε οι Έλληνες της σημερινής εποχής και έχουμε εμείς την ευθύνη για ό,τι συμβαίνει. Εμείς με τις πράξεις μας στο χθες ορίσαμε την μοίρα μας στο σήμερα και με τις πράξεις μας σήμερα θα ορίσουμε το αύριο αυτού του τόπου. Και εκεί είναι που τα παίρνω και εξαγριώνομαι σαν Μάνα και σαν Ελληνίδα! Γιατί βλέπω τον Έλληνα που ζει σε αυτούς του τόπους σήμερα, να έχει προδώσει όλους τους κανόνες της ζωής και να μην έχει μετανιώσει καθόλου γι αυτό. Βλέπω έναν Έλληνα που προτιμά να οδεύει στη λύση του πολέμου και γιατί; Για να σκεπάσει τα λάθη του.
Μα μην ξεχνάμε ότι ο Πόλεμος είναι ένα χωράφι που ποτίζεται με αίμα, και εμείς σαν λαός έχουμε ποτίσει με πολύ αίμα πολλούς πολέμους. Δεν δέχομαι να πιστέψω πως η λύση θα είναι να χυθεί πάλι το αίμα των παιδιών μας στον βωμό του ψεύδους. Ακούω ανθρώπους γύρω μου να λένε ότι μαζεύουν τρόφιμα και όπλα για τον πόλεμο λέει... Και ερωτώ, ποιον θα σκοτώσετε πρώτα πρώτα με αυτά τα όπλα; Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τα λάθη μας, να σταματήσουμε να ταΐζουμε με θυμό και μίσος τα μυαλά μας και να αναλάβει καθένας την ευθύνη του.
Ελπίζω όλοι οι άνθρωποι να συλλογιστούν τι θέλουν να έχουν στις ζωές τους μετά από πέντε χρόνια. Ο θυμός, ο φανατισμός και το πείσμα οδηγούν πάντοτε στην καταστροφή, με μαθηματική ακρίβεια. Όπως επίσης η πείρα με έχει διδάξει πως όταν με ηρεμία συγχωρούμε τα λάθη μας και αγαπάμε τον εαυτό μας τότε προχωράμε με ειρήνη στην δημιουργία. Με σεβασμό για όλα όσα έχουμε και πάνω απ' όλα με σεβασμό στις ζωές μας και στις ζωές των παιδιών μας.
Έλληνα, άσε τα μεγάλα προβλήματα να τα λύσουν οι αρμόδιοι που εσύ έχεις ορίσει και ασχολήσου με τα δικά σου προσωπικά προβλήματα. Ασχολήσου πρώτα πρώτα, Να αποκτήσεις πειθαρχία, να φέρεις ειρήνη στο δικό σου μυαλό, να μαζέψεις και να ορίσεις και πάλι την οικογένειά σου, να συγυρίσεις το σπίτι σου, και αν δεν ξέρεις πώς να το κάνεις, μην ξεχνάς να κοιτάς και τον Θεό, τον Ζωοδότη ήλιο τον Δημιουργό πατέρα, αυτή την φορά με αγνή πρόθεση δημιουργίας και τότε θα έρθει η Ανάσταση στα μυαλά μας, στην καρδιά μας και η ειρήνη θα βασιλέψει στις ζωές μας.
Ειρήνη στα μυαλά μας, ειρήνη στην καρδιά μας, ειρήνη στις πράξεις μας. Έτσι έχει η κατάσταση στην πατρίδα μου την Ελλάδα, σήμερα που έχει ήδη ξεκινήσει η σαρακοστή, ελπίζω η Ανάσταση να μας βρει όλους αλλαγμένος πιο σοφούς και δημιουργικούς με αγάπη.