Τελικά ο μόνος λόγος που κάποιοι κεντρώοι, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι εν προκειμένω, καταψηφίζουν την απλή αναλογική, είναι επειδή την εισηγείται ο Τσίπρας. Δεν έχουν απολύτως κανέναν άλλο λόγο. Αφού και τους συμφέρει από κάθε άποψη, αλλά και κατά το παρελθόν την έχουν οι ίδιοι προτείνει. Για την Δημοκρατική Συμπαράταξη συγκεκριμένα, συνιστά «συνεδριακής ισχύος» απόφαση, η ίδια κι απαράλλαχτη. Που τώρα κάνει πω ς δεν την ξέρει. Όσο για το Ποτάμι είναι αλήθεια ότι κατέθεσε προσφάτως πρόταση εκλογικού συστήματος έτσι κάπως πιο περίπλοκη, προσομοιάζουσα ωστόσο στην απλή. Και πάντως, οι σημερινοί συσχετισμοί δεν παρέχουν στο κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη τη δυνατότητα να είναι εκείνο που θα έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Τίθεται επομένως, εξ αντικειμένου, μπροστά στο δίλημμα είτε την απλή αναλογική είτε την υπερενισχυμένη με το bonus των 50 εδρών, για τις επόμενες εκλογές. Ένα δίλημμα την απάντηση στο οποίο δίνει, πάντως ξεκάθαρα, η απλή λογική. Εκείνος, απλώς, διαλέγει τη δεύτερη. Καθώς είναι από καιρό φανερό πως ο επικεφαλής του Ποταμιού έχει επιλέξει τη στρατηγική συμπόρευση με τη ΝΔ. Εφ' όλης της ύλης δε. Δεδομένου μάλιστα ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει διαμηνύσει (όσο ατύπως) στους πάντες, πως η «συνεργασιμότητα» μαζί του συναρτάται από τη στάση τους απέναντι στον εκλογικό νόμο, ε κανείς δεν θα περίμενε κάτι διαφορετικό.
Είναι βεβαίως και το ΚΚΕ, και η δική του αρνητική στάση. Ισχύει λοιπόν και για τον Περισσό η διαπίστωση ότι παν το εκπορευόμενο εκ του ΣΥΡΙΖΑ είναι τουλάχιστον μιαρό, αν όχι δαιμονικό. Θα πρέπει ωστόσο να του αναγνωριστεί η συνεπής (και επ' αυτού) προσήλωση στην πάγια πολιτική του «Όλα ή τίποτα». Και... γαία πυρί μειχθήτω.
Όμως η Φώφη Γεννηματά; Πώς και γιατί αποδέχεται το ρόλο το δεύτερο; Το ρόλο του αρχηγού υπό διαρκή επιτροπεία; Γιατί δεν τολμάει να χαράξει και να επιβάλει τη δική της πολιτική;
Περισσότερο απ' όλους πάντως ξαφνιάζει η στάση του ΠΑΣΟΚ και της Προέδρου του. Που δεν είχαν κανέναν απολύτως λόγο να μην υπερψηφίσουν απλόχερα την πρόταση Τσίπρα. Μιας και απ' ό,τι δείχνουν σήμερα τα πράγματα, η Φώφη Γεννηματά δεν προσβλέπει στη σανίδα σωτηρίας του Μητσοτάκη. Από τον οποίον εξ' άλλου, κατά τους ισχυρισμούς της, «την χωρίζει χάος». Αλλά, βλέπετε, η σημερινή Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τελεί εν διαρκή ομηρία. Από τη στιγμή που ανέλαβε την ηγεσία δε. Καθώς ο Ευάγγελος Βενιζέλος εννοεί να της υπενθυμίζει καθημερινά, πως είναι εκείνος που διατηρεί την «ψιλή κυριότητα» του κόμματος. Σπεύδει μάλιστα, δια δημόσιων δηλώσεών του, «να προλάβει» τις αποφάσεις της. Όπως ακριβώς έπραξε και στην περίπτωση του εκλογικού νόμου. Ο πρώην Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο οποίος, πέραν και πλέον της εμμονικής αντι-ΣΥΡΙΖΑ διάθεσής του, είναι ολοφάνερο πως φαντασιώνεται επανάληψη της πρόσφατης κυβερνητικής συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, της απολύτως αγαστής εξ' άλλου. Με «διακριτό» ρόλο ίσως για τον εαυτό του, αν συντρέξουν οι προϋποθέσεις.
Όμως η Φώφη Γεννηματά; Πώς και γιατί αποδέχεται το ρόλο το δεύτερο; Το ρόλο του αρχηγού υπό διαρκή επιτροπεία; Γιατί δεν τολμάει να χαράξει και να επιβάλει τη δική της πολιτική; Ενδίδει άραγε στις «απειλές» ότι αν επιλέξει την απεξάρτηση από το άγριο καπέλωμα του Βενιζέλου, το κόμμα της θα οδηγηθεί σε διάσπαση; Και, επί τέλους, θ' αποφασίσει ποτέ να γίνει αρχηγός;
Ερωτήματα, οι επί των οποίων απαντήσεις, για την ώρα, εκκρεμούν...