Με κομμένη την ανάσα η Ευρώπη ολόκληρη περιμένει, εδώ και μήνες, τις γερμανικές εκλογές. Όχι από αγωνία για το αποτέλεσμά τους, δεν πρόκειται δα και για το απόλυτο θρίλερ, αλλά για την ίδια τη διεξαγωγή τους. Προκειμένου ν' αρχίσει και πάλι κάτι να κινείται. Βλέπετε, εν αναμονή των εκλογών, οι Γερμανοί αξιωματούχοι απέφευγαν οποιαδήποτε σοβαρή απόφαση σ' ευρωπαϊκό επίπεδο. Μπας και «ταράξουν» το εκλογικό τους ακροατήριο. Με αποτέλεσμα να λιμνάζουν όλα εκείνα τα ζητήματα που θα απαιτούσαν γενναίες, κάποτε και δύσκολες αποφάσεις. Προπάντων ως προς την ανάγκη εκσυγχρονισμού της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής. Μ' άλλα λόγια εκείνο ακριβώς που οι Γερμανοί δεν επέτρεπαν στις άλλες, στις «δεύτερες» ευρωπαϊκές χώρες, τη συνάρτηση δηλαδή των αποφάσεων των κυβερνήσεών τους προς το φρόνημα των λαών, το επεφύλασσαν ως δικαίωμα αναφαίρετο για τους ίδιους. Οι Έλληνες έχουμε σχετικώς πολύ πικρή πείρα...
Και τώρα τι; Τι θα μπορούσε ν' αλλάξει μετά τις γερμανικές εκλογές; Απ' ό,τι όλα δείχνουν η Άνγκελα Μέρκελ θα επανεκλεγεί θριαμβευτικά. Ο Μάρτιν Σουλτς, παρά το εντυπωσιακό ξεκίνημα της κούρσας, έμεινε από λάστιχο νωρίς. Δεν κατάφερε, παρ' ότι άφθαρτος ο ίδιος, να ξεπεράσει τις κυβερνητικές ενοχές της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας. Κι αν προσπάθησαν οι σοσιαλδημοκράτες, προπάντων διά στόματος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ (ο ίδιος ο Σουλτς πολιτεύτηκε εμφανώς αντιφατικά στη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα) να διορθώσουν επί το αριστερότερον την πολιτική τους, το έκαναν πολύ αργά. Και γι' αυτό δεν έπεισαν, απ' ό,τι τουλάχιστον μαρτυρούν οι δημοσκοπήσεις. Κι έτσι δεν φαίνεται πως θα πρέπει ν' ανησυχεί για το αποτέλεσμα η καγκελάριος. Όχι, τουλάχιστον, για την πρωτιά. Ούτε, μάλλον, και για την ικανή διαφορά.
Και κοίτα να δεις που εδώ σ' εμάς η Μέρκελ έχει αποκτήσει ξαφνικά πολλούς ένθερμους θαυμαστές, πολύ περισσότερους απ' όσους θα φανταζόταν. Και όχι μονάχα δεξιούς. Δεν προλαβαίνεις ν' ακούς Έλληνες κεντροαριστερούς, να μην τσιγκουνεύονται σε εγκώμια για την καγκελάριο. Και να εύχονται την εκ νέου κυριαρχία της στη γερμανική σκηνή. Εις βάρος του «δικού» τους, του σοσιαλδημοκράτη Σουλτς, εννοείται. Αλλά για ποια Μέρκελ ακριβώς μιλούν; Ποια θαυμάζουν; Τη Μέρκελ του 2012-2013, τότε που συμπεριφερόταν σκαιώς περιφρονητικά (και σαφώς τιμωρητικά) απέναντι στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου; Με πρώτη και καλύτερη τη δική μας φυσικά. Τη Μέρκελ που επί των ημερών της οικοδομήθηκε στο ακέραιο η «γερμανική Ευρώπη»; Τη Μέρκελ των πολλών ευρωπαϊκών ταχυτήτων; Ή τη Μέρκελ του 2015-2016, με την όντως ευρωπαϊκά συνεπή στάση στο προσφυγικό; Ή τη Μέρκελ η οποία μετά την εκλογή (και την «απειλή») Τραμπ, επιχειρεί πράγματι να παίξει, σε αντιδιαστολή έως και σε αντιπαράθεση, με σοβαρότητα τον ηγετικό ευρωπαϊκό της ρόλο; Υπάρχουν πολλές Μέρκελ βλέπεις. Που δεν ξέρω αν μπορείς να τις ξεχωρίσεις και να διαλέξεις εκείνη που σου ταιριάζει. Κι ύστερα, μην ξεχνιόμαστε, η Μέρκελ πάει πακέτο με τον Σόιμπλε. Πηγαίνει, τουλάχιστον, ως τα σήμερα. Τον Βόλφγκαν Σόιμπλε ο οποίος κρατάει δέσμια την Ευρώπη σε «συντηρητικά χαμηλά». Δίχως να της επιτρέπει πετάγματα προς την κατεύθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Και ο Σόιμπλε είναι ένας, ο ίδιος. Δίχως πολλές εκδοχές και όψεις, όπως η καγκελάριός του...
Το ενδιαφέρον πλέον στην επόμενη μέρα. Στον εκλογικό «δεύτερο γύρο», όπως λέγεται χαρακτηριστικά. Ο οποίος ξεκινά από τη Δευτέρα. Το ενδεχόμενο διαμόρφωσης και πάλι «μεγάλου συνασπισμού», παρ' ό,τι θα ήταν το προτιμότερο για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, μοιάζει μάλλον χλωμό. Οι σοσιαλδημοκράτες δύσκολα θα αποφασίσουν να δοκιμάσουν και πάλι το ίδιο πείραμα. Μιας και αποδείχθηκε γι' αυτούς κομματικά αυτοκτονικό. Το σενάριο, εξ' άλλου, που πιθανώς συναρτάται προς τον «μεγάλο συνασπισμό», η ανάδειξη δηλαδή της ναζιστικών αποχρώσεων γερμανικής ακροδεξιάς στο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι όντως εφιαλτικό. Οπότε δεν μένει παρά η τριπλή συμμαχία (το λεγόμενο «μοντέλο Τζαμάικα») των Χριστιανοδημοκρατών με τους Ελεύθερους Δημοκράτες και τους Πράσινους. Όπου κανείς δεν ξέρει να πει αν το προοδευτικό προφίλ των Πρασίνων μπορεί, στην περίπτωση αυτή, να εξισορροπήσει τον συντηρητικό αντιευρωπαϊσμό των Φιλελευθέρων.
Και, σε κάθε περίπτωση, το μέγιστο ενδιαφέρον (για τους λαούς της Ευρώπης τουλάχιστον) επικεντρώνεται στο ρόλο που θα εξασφαλίσει στη νέα φάση ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Απ' αυτό θα εξαρτηθούν και θα κριθούν πολλά. Αν όχι όλα...