Κυβέρνηση χωρίς νόημα

Τα χρόνια της λεγόμενης κρίσης (διαφωνώ με τον όρο διαχρονικά) σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, δεν κερδίζει απλώς ένα κόμμα. Δεν είναι μια ακόμα διαδοχή στην εξουσία σε μια σειρά πολλών παρόμοιων, των από 'δω ή των από 'κει. Κι εξηγούμαι. Ο ΣΥΡΙΖΑ, καβαλώντας ανενδοίαστα και χωρίς κανέναν ηθικό ή αξιακό φραγμό, το κύμα του αντιμνημονίου που με περισσή σπουδή και υποκρισία είχε χτίσει η Νέα Δημοκρατία - η οποία παρεμπιπτόντως σήμερα, ως αθώα, διεκδικεί εκ νέου την κυβέρνηση - εμφανίστηκε έτοιμος να ξεστομίσει οτιδήποτε θα τον οδηγούσε σε εκλογική επικράτηση. Πλήρης αποδοχή κάθε συντεχνιακού, μερικού και μικροσυμφεροντολογικού αιτήματος.
NurPhoto via Getty Images

Τα χρόνια της λεγόμενης κρίσης (διαφωνώ με τον όρο διαχρονικά) σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, δεν κερδίζει απλώς ένα κόμμα. Δεν είναι μια ακόμα διαδοχή στην εξουσία σε μια σειρά πολλών παρόμοιων, των από 'δω ή των από 'κει. Κι εξηγούμαι. Ο ΣΥΡΙΖΑ, καβαλώντας ανενδοίαστα και χωρίς κανέναν ηθικό ή αξιακό φραγμό, το κύμα του αντιμνημονίου που με περισσή σπουδή και υποκρισία είχε χτίσει η Νέα Δημοκρατία - η οποία παρεμπιπτόντως σήμερα, ως αθώα, διεκδικεί εκ νέου την κυβέρνηση - εμφανίστηκε έτοιμος να ξεστομίσει ο,τιδήποτε θα τον οδηγούσε σε εκλογική επικράτηση. Πλήρης αποδοχή κάθε συντεχνιακού, μερικού και μικροσυμφεροντολογικού αιτήματος. Για να πει το δήθεν ΟΧΙ στους έξω έλεγε ατελείωτα δήθεν ΝΑΙ στους μέσα. Υποσχέσεις επικίνδυνου θράσους και θλιβερής αγνωσίας. Πήρε τα λαϊκίστικα «Ζάππεια» και τα απογείωσε μέσα στην τέλεια μετριότητά του.

Μα τούτα ίσως είναι τα ορατά και πιο ελαφριά ατοπήματα αυτής της περιόδου... Γνώμη προσωπική, είναι πως η χυδαιότερη και ιστορικά εγκληματικότερη τακτική στην οποία ανερυθρίαστα προέβη, η αγνώστου πολιτικής ταυτότητας συριζαϊκή ρητορική, ήταν ο αδιάντροπος σφετερισμός και η αδιάλειπτη χρήση και επίκληση σπουδαίων και θεμελιακών εννοιών όπως η Δημοκρατία, η Δικαιοσύνη, η Αξιοπρέπεια, η Αλήθεια, η Ελευθερία και φυσικά η Αριστερά με όλο το αξιακό πλέγμα που τη συνοδεύει θεωρητικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε και έλαβε τρεις φορές πλειοψηφία, στο όνομα αυτών και άλλων, αντίστοιχου περιεχομένου εννοιών.

Αδυνατούμε να συνεννοηθούμε έστω στοιχειωδώς στον πολιτικό διάλογο. Κι αν δε μπορούμε να ονομάσουμε τα πράγματα και τις καταστάσεις, πώς άραγε θα τις κατανοήσουμε σε βάθος και πώς θα τις ανατρέψουμε;

Ίσως η πλέον μη αναστρέψιμη κι επικίνδυνη ζημιά που επέφερε αυτή, η κάτι σαν κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η υπονόμευση, η υποβάθμιση και θεσμική δυστυχώς αμφισβήτηση αυτών των εννοιών. Προηγουμένως είχαν πράγματι τρωθεί καθοριστικά από κάποιες κυβερνήσεις. Έχει σημασία να θυμόμαστε πως η σημερινή κυβέρνηση βρήκε τη νοοτροπία έτοιμη και φυσικά την έφτασε σε δυσθεώρητα και ασύγκριτα επίπεδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ με ορμή, αντί να ενδυναμώσει τις έννοιες που αναφέρονται παραπάνω όπως υποσχέθηκε, αντί να προσδώσει βαθύτερο και ουσιαστικότερο περιεχόμενο όπως νυχθημερόν διαβεβαίωνε, τις άδειασε απολύτως. Τις ευτέλισε και τις άφησε κενές. Τις μίκρυνε και τις διέψευσε στις συνειδήσεις των πολιτών. Όλων. Ψηφοφόρων του ή μη. Ακόμα κι ο ακτιβισμός του έγινε κοινότοπος, μαλθακός, επαγγελματικός. Και άρα άδειος από κάθε ουσιώδες νόημα. Με άλλα λόγια, αντί να ενισχύσει τα θεμέλια της κοινωνίας σε μια περίοδο που χρειαζόταν πίστη σ' αυτά, βάλθηκε να τα αποσυνθέσει για λόγους που δεν είναι εύκολα ανιχνεύσιμοι και σίγουρα δεν είναι αθώοι.

Ως αποτέλεσμα, οι πολίτες αποσύρθηκαν. Παρατηρούμε μια νέα αποπολιτικοποίηση των ανθρώπων, σε μια χρονική συγκυρία που είναι το τελευταίο που χρειάζεται. Οι πολίτες αποσύρονται σε μια σιωπή εκκωφαντική. Σε μια ησυχία λαβωμένη. Σε μια παραίτηση εκδικητική, ίσως και ενοχική. Αναμένεται η στιγμή. Μα η εκδίκηση πλέον στρέφεται εναντίον όλων. Πέρασαν ανεπιστρεπτί οι καιροί που άλλος έκανε τη ζημιά και άλλος την πλήρωνε. Πέρασαν ευτυχώς, θα συμπληρώσω.

Η ημιμαθής λοιπόν κλίκα του ΣΥΡΙΖΑ, υιοθετώντας έναν τρόπο αντιπολίτευσης που άλλοι είχαν θεμελιώσει, ας μην το ξεχνάμε, πυροβολούσε μεγαλοστομίες και ιδεολογήματα κατά ριπάς μα όχι κατά συνείδηση. Απευθύνθηκε στο συλλογικό θυμικό με ψευτοσυναισθηματισμούς και καλοσερβιρισμένα σε νέα συσκευασία, παλιά στερεότυπα.

Απ' αυτή τη νοοτροπία εμφορούνταν όλες οι εν αναμονή κυβερνήσεις των τελευταίων ετών. Θα ήταν εθελοτυφλία αν δε βλέπαμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε για να κορυφώσει αυτή τη λογική, αποτελειώνοντας ταυτόχρονα κάθε έννοια λογικής,, εγκαθιστώντας τη δική του, την απολύτως αριβίστικη. Κι έτσι μέρα με τη μέρα η αντίληψη αυτή κλιμακώθηκε, απλώθηκε. Κι έχασαν οι λέξεις τα νοήματά τους. Δε μπορούμε πλέον, σε συλλογικό επίπεδο, να ονομάσουμε τα πράγματα. Αδυνατούμε να συνεννοηθούμε έστω στοιχειωδώς στον πολιτικό διάλογο. Κι αν δε μπορούμε να ονομάσουμε τα πράγματα και τις καταστάσεις, πώς άραγε θα τις κατανοήσουμε σε βάθος και πώς θα τις ανατρέψουμε; Δύσκολα.

Δημοφιλή