Όταν πήγαινα στο σχολείο, ήμουν πολύ καλή στα μαθηματικά, φυσική, χημεία, και γενικά τα πήγαινα πιο καλά με τα νούμερα, παρά με τα φιλολογικά, αρχαία, έκθεση, ιστορία. Έτσι λοιπόν, όταν σε κάποια συνέντευξη από ένα περιοδικό μου είχαν ζητήσει να αναφέρω το αγαπημένο μου ποίημα, θυμήθηκα μόνο ένα (δεν θυμόμουν άλλα), και αυτό ήταν «Η Αγάπη» του Κώστα Ουράνη. Πρόκειται για ένα πραγματικά υπέροχο ποίημα, έναν ύμνο για την αγάπη, εκείνη την αγάπη την αγνή, την απλή, την ανεξάντλητη, την άνευ όρων και προϋποθέσεων, εκείνη που ψάχνουμε όλοι.
Σήμερα το πρωί , καθώς κοίταζα το κάδρο με το αφιέρωμα που είχε κάνει εκείνο το περιοδικό στο αγαπημένο μου ποίημα, εμπνεύστηκα και σκέφτηκα μια καινούργια ανάγνωση για την αγάπη, μια ανάγνωση που αποτελεί μονόδρομο για μένα, και μοιράζομαι μαζί σας.
Α πό μέσα. Τελευταία ακούμε συχνά πώς η κρίση είναι (και) ευκαιρία, πως αν θέλουμε να δούμε αλλαγές στους άλλους θα πρέπει να αλλάξουμε εμείς, πώς αν υπάρχουν όνειρα και στόχοι που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε χρειάζεται να ξεπεράσουμε εμπόδια, δικαιολογίες, αναβλητικότητα και να μπούμε στη δράση. Και ποιος θα μας βοηθήσει για όλα αυτά; Η πηγή είναι μία: «από μέσα», από την εσωτερική μας δύναμη, από τον ίδιο μας τον εαυτό, αρκεί να σταθούμε λίγο στη σιωπή μας, να τον αφουγκραστούμε, να τον ακούσουμε, να τον καταλάβουμε, να εμβαθύνουμε στις πραγματικές μας ανάγκες, τα ουσιαστικά μας «θέλω», αφήνοντας στην άκρη όλα όσα μας έχουν «φορεθεί», και παραμένοντας στην δική μας αυθεντικότητα.
Γ ιατρεύομαι. Ίσως σε κάποιους να ακουστεί παράξενο, όμως όταν στρεφόμαστε «προς τα μέσα», αρχίζουμε σιγά-σιγά να ανακαλύπτουμε την πραγματική μας δύναμη, μια δύναμη που δεν είναι άλλη από την αγάπη, κατ' αρχήν για τον εαυτό μας. Όταν ξεκινάμε να αγαπάμε πραγματικά τον εαυτό μας-- και εδώ αναφέρομαι κυρίως στην αυτογνωσία - θα οδηγηθούμε σταδιακά στην αυτοεκτίμηση, και τελικά στην αυτοπεποίθηση. Άμεσα η σχέση με τον εαυτό μας θα βελτιωθεί, όπως και η σχέση μας με τους άλλους, σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Εξ άλλου, πώς είναι δυνατόν να ζητάμε από τους άλλους να μας αγαπούν, να μας σέβονται, να μας φέρονται όμορφα, τρυφερά και ευγενικά, όταν δεν το κάνουμε πρώτα εμείς για μας;
Α νακαλύπτω. Προχωρώντας στον δρόμο της αυτογνωσίας (και κατ' αυτή την έννοια της αυτο-ίασης), θα προσδιορίσουμε με σιγουριά τα δικά μας θέλω, θα βρούμε τι πραγματικά μας δίνει πληρότητα και χαρά, και θα απαλλαχθούμε από αντιλήψεις και πεποιθήσεις που είτε μας «φορέθηκαν» από κάποιους άλλους, είτε ίσχυαν κάποτε και δεν ισχύουν πια. Αυτές οι ανακαλύψεις είναι που θα μας οδηγήσουν σε πολύ καλύτερες επιλογές, μόνοι μας θα βρούμε εναλλακτικές που δεν είχαμε καν σκεφτεί, θα βρούμε ταλέντα και ικανότητες που δεν είχαμε καν φανταστεί πώς έχουμε, και -μπαίνοντας στην συγχρονικότητα των ανακαλύψεων--θα βλέπουμε καθημερινά στο «παράθυρο» του μυαλού μας να τραβιέται μια ακόμα κουρτίνα, που επιτρέπει να μπει νέο φως στη σκέψη μας.
Π ροχωράω. Το συναρπαστικό στο ταξίδι προς «τα μέσα», είναι πως πρόκειται για μια διαδρομή που ο καθένας μας βιώνει ατομικά, δεν υπάρχει λάθος και σωστό, "do's and dont's", όρια ταχύτητας, χρονόμετρα ή συγκριτικοί αγώνες. Αξίζει σε όλους μας να το προχωράμε συνεχώς με όποιο ρυθμό μας οδηγεί η καρδιά μας, το μυαλό και η σκέψη μας: το σίγουρο είναι-- και αυτό το λέω με πλήρη βεβαιότητα-- πως τα έπαθλα είναι πολλά, συνεχή και αυξανόμενα, και έρχονται τόσο «απ' έξω» (γιατί ως άνθρωποι έχουμε πάντα ανάγκη την επιβεβαίωση των άλλων), και αργότερα και από μέσα (από τον ίδιο μας τον εαυτό όταν μπορούμε πια να τον βλέπουμε από την θέση του εσωτερικού μας παρατηρητή).
Η γούμαι. Στους επαγγελματικούς κύκλους (και όχι μόνο) γίνονται συνεχώς συζητήσεις για τους ηγέτες, για τις ομάδες ηγεσίας, για τις καινούργιες προσεγγίσεις και πρακτικές ηγεσίας, για την έμπνευση που όλοι περιμένουμε από τους φωτισμένους ηγέτες, για το ποιο είναι σήμερα το προφίλ του ιδανικού ηγέτη σε σχέση με παλιότερα κλπ. Εγώ λοιπόν, θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι διαφορετικό: πιστεύω ότι ηγέτες είμαστε όλοι! Ναι, καλά ακούσατε: ΟΛΟΙ! Είμαστε ηγέτες γιατί μόνο εμείς μπορούμε να ηγηθούμε του εαυτού μας, να πάρουμε την ευθύνη της ζωής μας, να κάνουμε τις επιλογές που μας τιμούν και μας ταιριάζουν, και με αυτόν τον τρόπο να εμπνεύσουμε - ο καθένας μας-- τον δικό μας κύκλο: τους γονείς μας, τα παιδιά μας, τους φίλους μας, τους συναδέλφους μας. Αυτό είναι και το οικολογικό αποτέλεσμα που έχει κάθε σωστή επιλογή μας: με το προσωπικό μας παράδειγμα βοηθάμε και τους άλλους να στραφούν προς «τα μέσα», να οδηγηθούν σε σωστές για εκείνους επιλογές, διευρύνοντας ακόμα περισσότερο τον κύκλο επιρροής με περισσότερους ευτυχισμένους ανθρώπους γύρω μας. Αυτό και μόνο μας καθιστά ηγέτες, κι ας είναι χωρίς τίτλο, όπως τονίζει και ο γνωστός συγγραφέας Robin Sharma στο τελευταίο βιβλίο του.
Ας αγαπήσουμε λοιπόν λίγο περισσότερο τον εαυτό μας, τις εμπειρίες μας, τα καλά και τα αδύναμα στοιχεία μας, τα λάθη μας, μαζί με τις επιτυχίες και τις κατακτήσεις μας, ας ανακαλύψουμε την δύναμη «από μέσα», κι ας δώσουμε έμπνευση σε όσους αγαπάμε!