Τα γεγονότα, οι μαρτυρίες και οι σοκαριστικές φωτογραφίες από τη σφαγή του Σάρπβιλ στη Νότιο Αφρική

Τα γεγονότα, οι μαρτυρίες και οι σοκαριστικές φωτογραφίες από τη σφαγή του Σάρπβιλ στη Ν.Αφρική
An armed man stands beside the body of one of the sixty-nine black South Africans killed by police in the massacre at Sharpeville, South Africa, March 21, 1960. The massacre was provoked by peaceful demonstrations against laws requiring blacks to carry passes at all times. (Photo by Central Press/Getty Images)
An armed man stands beside the body of one of the sixty-nine black South Africans killed by police in the massacre at Sharpeville, South Africa, March 21, 1960. The massacre was provoked by peaceful demonstrations against laws requiring blacks to carry passes at all times. (Photo by Central Press/Getty Images)
Central Press via Getty Images

Στις 21 Μαρτίου 1960, στη Νότιο Αφρική του Απαρτχάιντ καταγράφεται μια από τις μεγαλύτερες σφαγές που φέρει την υπογραφή του καθεστώτος.

Η αστυνομία ανοίγει πυρ κατά φοιτητών που διαδηλώνουν ειρηνικά στην πόλη Σάρπβιλ κατά της κυβέρνησης η οποία είχε περάσει νόμο ο οποίος προέβλεπε την επίδειξη -από πλευράς των μαύρων- ενός “εσωτερικού διαβατηρίου”, το οποίο πρακτικά θα περιόριζε ακόμη περισσότερο το δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση. Ο απολογισμός μιας ακόμη απίστευτης επίδειξης βιαιότητας του καθεστώτος – μία εκ των πολλών που προηγήθηκαν και ακολούθησαν- ήταν 70 νεκροί και 180 τραυματίες.

Τα γεγονότα της 21ης Μαρτίου, αποτέλεσαν την αφορμή για να καθιερώσει ο ΟΗΕ την ημέρα αυτή ως Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού, των διακρίσεων αλλά και της μισαλλοδοξίας.

Η ίδια ημέρα όμως ήταν και η αρχή του τέλους του ειρηνικού αγώνα κατά του Απαρτχάιντ, αφού μετά μικρό χρονικό διάστημα ο αγώνας των μαύρων της Νοτίου Αφρικής πέρασε στη φάση της ένοπλης πάλης.

“Νοιώθαμε πως ήρθε η ώρα να πολεμήσουμε το Απαρτχάιντ”

Ο 78χρονος σήμερα, Philip Kgosana, μέλος του Pan Africanist Congress και ηγετικό στέλεχος στο Δυτικό Cape εκείνη την περίοδο, μίλησε στο Al Jazeera και εξιστόρησε τα γεγονότα του ταραγμένου Μαρτίου αλλά και όσα ακολούθησαν.

Εκείνη την περίοδο, το Pan Africanist Congress (PAC) που είχε αποσχιστεί από το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο (ANC), είχε καλέσει όλους τους μαύρους άνδρες να αφήσουν τις κάρτες μετακίνησης στα σπίτια τους και να παραδοθούν στα αστυνομικά τμήματα δηλώντας την άρνησή τους να υπακούσουν στους νόμους του Απαρτχάιντ.

Χιλιάδες πήραν μέρος στις διαδηλώσεις, σε διάφορες πόλεις της Νοτίου Αφρική και η αστυνομία αντέδρασε με μια άνευ προηγουμένου- ακόμη και για τα δικά της δεδομένα- επίδειξη βιαιότητας.

“Ως νέοι, νοιώθαμε πως είχε έρθει πλέον η ώρα να το πολεμήσουμε (το Απαρτχάιντ)” λέει στο Al jazeera ο 78χρονος κ.Kgosana.

Ο ίδιος εκείνη την περίοδο ήταν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Cape Town αλλά εξαιτίας του νόμου που είχε ψηφιστεί δεν επιτρεπόταν να βγει εκτός των εγκαταστάσεων του ιδρύματος ενώ οι αρχές αν και του επέτρεπαν να παρακολουθεί τα μαθήματα τον “συμβούλευαν” να επιστρέψει στην ιδιαίτερη πατρίδα του και να πιάσει δουλειά ως εργάτης.

Μετά τις εν ψυχρώ δολοφονίες στο Σάρπβιλ οι διαδηλώσεις απλά συνεχίστηκαν με μεγαλύτερο πάθος αλλά και οργή. “Νοιώθαμε πως είχε διαπραχθεί μία τεράστια αδικία σε βάρος μας, γιατί εμείς διαμαρτυρόμασταν ειρηνικά , δεν χτυπήσαμε την αστυνομία. Απλά ήθελαν να μας επιβληθούν χωρίς καν να ακούσουν τι έχουμε να πούμε”, σχολιάσει σήμερα ο κ. Kgosana.

Οι νέες διαδηλώσεις και τέλος της ειρηνικής διαμαρτυρίας

Το PAC στη συνέχεια κάλεσε σε μεγάλες απεργίες και τελικά η κυβέρνηση υποχώρησε στο θέμα των “εσωτερικών διαβατηρίων”. Ο Kgosana, ως μέλος του PAC συνέχισε τους αγώνες και οδήγησε 30.000 με 50.000 διαδηλωτές στο κεντρικό αστυνομικό τμήμα του Cape Town στις 30 Μαρτίου. Φυλακίστηκε και έμεινε στην απομόνωση για 21 μέρες. Της πορείας της 30ης Μαρτίου είχε προηγηθεί η βίαιη επιχείρηση της αστυνομίας να αναγκάσει χιλιάδες εργάτες να παρουσιαστούν στη δουλειά τους παρά τη θέλησή τους. “Πετούσαν πέτρες στα σπίτι μας, έσπαγαν τα χέρια ανθρώπων”, θυμάται ο κ. Kgosana.

Όπως εκτιμά, η υποχώρηση από πλευράς της κυβέρνησης στο νόμο για τα “πάσο” ήταν μια ιστορική ευκαιρία για να ξεκινήσει ένας ευρύτερος διάλογος για τα δικαιώματα των μαύρων στη Νότιο Αφρική “αναγκάζοντας” παράλληλα το ΑΝC και PAC να επιλέξουν το δρόμο της ένοπλης πάλης εγκαταλείποντας την ειρηνική αντίσταση.

Έτσι λίγο μετά το γεγονότα του Σάρπβιλ και τα δύο κόμματα απαγορεύθηκαν από το καθεστώς, πέρασαν στην παρανομία, δημιούργησαν ένοπλες ομάδες και η μάχη πέρασε σε άλλο επίπεδο.

Πηγή:Al Jazeera

Δημοφιλή