74 χρόνια μετά την αυτοκτονία της η Virginia Woolf παραμένει επίκαιρη

74 χρόνια μετά την αυτοκτονία της η Virginia Woolf παραμένει επίκαιρη
Sesc em São Paulo/Flickr

Στις 28 Μαρτίου του 1941, υπό την επήρεια μιας ακόμα καταθλιπτικής κρίσης, η 59χρονη τότε Virginia Woolf γέμισε τις τσέπες του πανωφοριού της με πέτρες και έπεσε στα παγωμένα νερά του ποταμού Ouse, δίνοντας τέλος στη ζωή της.

Μιας ζωής που παρά τις σκοτεινές στιγμές της, και ήταν πολλές, κατάφερε να μεγαλουργήσει στον χώρο της αγγλικής μυθιστοριογραφίας και δοκιμιογραφίας και μέσω των πρωτοπόρων έργων της να θεωρείται σήμερα μία από τους σπουδαιότερους μοντερνιστές αλλά και φεμινίστριες του 20ου αιώνα.

Η Virginia Woolf γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου του 1882 και μεγάλωσε μέσα σε μια πλούσια, δικτυωμένη με σπουδαία ονόματα της βικτοριανής λογοτεχνικής κοινωνίας αλλά βαθιά δυσλειτουργική οικογένεια (γονείς με αποτυχημένους προηγούμενους γάμους, ετεροθαλής αδερφούς που κακοποιούσαν σεξουαλικά την ίδια και τις αδερφές της), όλα τους στοιχεία που επηρέασαν άμεσα το συγγραφικό της έργο. Ο θάνατος της μητέρας της όταν αυτή ήταν 13 χρονών και της αδελφής της Στέλλας λίγο αργότερα, ήταν τα πρώτα σοβαρά πλήγματα στην ψυχική της υγεία που επέφεραν μια σειρά νευρικών κλονισμών. Μετά και τον θάνατο του πατέρα της το 1904, νοσηλεύτηκε για λίγο καιρό σε ψυχιατρική κλινική, έκτοτε όμως δεν επανήλθε ποτέ πλήρως.

Πλέον πιστεύεται πως η Woolf έπασχε από διπολική διαταραχή, μια ασθένεια που δεν μπορούσε να διαγνωσθεί από τα ιατρικά μέσα της εποχής της και η οποία υπερίσχυσε τόσο της πετυχημένης καριέρας της όσο και του γάμου της με τον συγγραφέα Leonard Woolf, τον οποίο παντρεύτηκε το 1912 και έμειναν μαζί μέχρι το τέλος (με κάποιες παράλληλες σχέσης της ίδιας με γυναίκες).

Σήμερα, ακριβώς 74 χρόνια μετά την αυτοκτονία της στον ποταμό Ouse, το έργο της Virginia Woolf παραμένει σπουδαίο, καινοτόμο και σύγχρονο, συνεχίζοντας να επηρεάζει τον κόσμο και να εμπνέει νέους καλλιτέχνες και δημιουργούς.

Μια ματιά σε μερικά μόνο κομμάτια των γραπτών της είναι αρκετή για να καταλάβεις τον λόγο.

  • «Οι γυναίκες έχουν υπηρετήσει όλους αυτούς τους αιώνες ως καθρέφτες που εμπεριέχουν την μαγική και λαχταριστή δύναμη του να αντικατοπτρίζουν την εικόνα ενός άντρα στο διπλάσιο φυσικό του μέγεθος.» (A Room of One's Own, 1929)
  • «Τα μάτια των άλλων είναι η φυλακή μας. Και οι σκέψεις τους, τα κλουβιά μας»
  • «Το να μεγαλώνεις σημαίνει να χάνεις κάποιες αυταπάτες, προκειμένου να αποκτήσεις άλλες.»
  • «Μπορεί να απολαμβάνουμε το δωμάτιό μας στον πύργο, με τους βαμμένους τοίχους και τις ευρύχωρες βιβλιοθήκες, όμως κάτω στον κήπο σκάβει ένας άντρας που έθαψε τον πατέρα του σήμερα το πρωί, και είναι αυτός και οι όμοιοί του που ζουν την πραγματική ζωή και μιλούν την πραγματική γλώσσα.» (The Common Reader, 1925)
  • «Μπορώ μόνο να πω ότι το παρελθόν είναι όμορφο γιατί ποτέ δεν αντιλαμβάνεται κανείς ένα συναίσθημα την εποχή που δημιουργείται. Ένα συναίσθημα επεκτείνεται αργότερα, και ως εκ τούτου δεν έχουμε πλήρη συναισθήματα για το παρόν, αλλά μόνο για το παρελθόν.»
  • «Ένιωθε αυτό το πράγμα που αποκαλούσε ζωή απαίσιο, εχθρικό και έτοιμο να σου επιτεθεί αν του έδινες μια ευκαιρία. Υπήρχαν τα αιώνια προβλήματα: ο πόνος, ο θάνατος, οι φτωχοί. Υπήρχε πάντα μια γυναίκα που πέθαινε από καρκίνο, ακόμη και εδώ. Ακόμα και τότε όμως είχε πει σε όλα αυτά τα παιδιά, Θα πρέπει να το αντιμετωπίσετε.» (To The Lighthouse, 1927)
  • «Άκαμπτος, ο σκελετός της συνήθειας στηρίζει ολομόναχος την ανθρώπινη φιγούρα» (Mrs Dalloway, 1925)
  • «Αν δεν μπορείς να πεις την αλήθεια για τον εαυτό σου, δεν μπορείς να την πεις για τους άλλους ανθρώπους» (The Moment and Other Essays, 1948)
  • «Για το μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας, ο Ανώνυμος ήταν γυναίκα»
  • «Τίποτα πιο παχύ από την λεπίδα ενός μαχαιριού διαχωρίζει την ευτυχία από την μελαγχολία»
  • «Όλα τα ακραία συναισθήματα συμμαχούν με την τρέλα» (Orlando, 1928)
  • «Δεν μπορείς να βρεις γαλήνη, αποφεύγοντας τη ζωή»
  • «Σκέφτηκα πόσο δυσάρεστο είναι το να κλειδωθείς απ' έξω. Και σκέφτηκα πως είναι, ίσως, χειρότερο, το να κλειδωθείς μέσα»

Δημοφιλή