Η τελετή απονομής βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου ήταν, από αρκετές απόψεις, μια ευχάριστη έκπληξη.
Φτάνοντας αρχικά έξω από το εντυπωσιακό κτίριο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών στη Συγγρού, τίποτα δεν έδειχνε πως σε λίγη ώρα θα πραγματοποιηθούν εκεί τα «ελληνικά Όσκαρ» (χαρακτηρισμός που θα σχολιαστεί παρακάτω). Έβλεπες μεν πως υπήρχε αρκετός κόσμος μαζεμένος στα σκαλιά και στον προθάλαμο του ισογείου, θα μπορούσε όμως κάλλιστα να είναι για κάποια έκθεση, κάποια ομιλία, κάποια παράσταση, οτιδήποτε. Ήταν ένα από τα (πολλά) σημάδια της βραδιάς πως «λεφτά δεν υπάρχουν» στον ελληνικό κινηματογράφο. Θα μου πεις, εδώ δεν υπάρχουν για παραγωγές ταινιών, θα υπάρχουν για κόκκινα χαλιά και προβολείς; Σωστό και αυτό.
Ο κόσμος άρχισε να παίρνει θέσεις στο αμφιθέατρο, η αίθουσα γέμισε (εντάξει, περίπου) τα φώτα έσβησαν και, από τη στιγμή που εμφανίστηκε πάνω στη σκηνή ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος μέχρι την στιγμή που μας καληνύχτισε, σχεδόν δύο ώρες μετά, η τελετή απονομής των Εθνικών Κινηματογραφικών Βραβείων 2015 μετατράπηκε σε μία πραγματικά απολαυστική βραδιά, αποδεικνύοντας πως δεν χρειάζονται λούσα και φιοριτούρες για να στήσεις ένα απλό αλλά διασκεδαστικό show. Επίσης, το στήσιμο της σκηνής ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο. Μία μεγάλη κεντρική οθόνη και τέσσερις μικρότερες από κάτω έπαιζαν αποσπάσματα από θρυλικές ταινίες του παγκόσμιου σινεμά ανάμεσα στις κατηγορίες βραβείων, δίνοντας ζωντάνια στην παρουσίαση και πολλές ωραίες εικόνες για να χαζεύεις.
Ας κάνουμε μία παύση εδώ για να μιλήσουμε για τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, τον παρουσιαστή της βραδιάς. Καταρχάς, και χωρίς την παραμικρή υπερβολή, ο -κατά τα άλλα λατρεμένος- Neil Patrick Harris θα έπρεπε να είχε πάρει τηλέφωνο τον Παπασπηλιόπουλο πριν την παρουσίαση των φετινών Όσκαρ για να αφήσει τον Έλληνα ηθοποιό να του εξηγήσει πώς γίνεται η δουλειά.
Ναι, φυσικά και ο Οδυσσέας δεν ήταν συνέχεια αστείος, ναι, φυσικά και η πλάκα με τον υποτιθέμενο ναρκισσισμό του έγινε περισσότερες φορές από όσες άντεχε (τόσο το ίδιο το αστείο όσο και το κοινό), ναι, φυσικά και δεν μιλάμε για το πλέον «ψαγμένο» και καυστικό είδος χιούμορ. Σε τελική ανάλυση όμως όλα αυτά δεν είχαν καμία σημασία, γιατί ο Παπασπηλιόπουλος ήξερε πώς να διασκεδάσει το κοινό, πώς να σχολιάσει τη φτώχεια της Ακαδημίας, πώς να καθοδηγεί με ρυθμό τους παρουσιαστές και τους νικητές ώστε να υπάρχει σωστή ροή πάνω στην σκηνή και πώς να περνά από την μία κατηγορία βραβείου στην άλλη γρήγορα αλλά με ξεκαρδιστικές, προσωπικές ιστορίες σχετικές με το εκάστοτε θέμα. Ακόμα και ο πιο βαριεστημένος δημοσιογράφος που είχε έρθει με το ζόρι χτες το βράδυ στην Στέγη ώστε να καλύψει κακήν κακώς το γεγονός, πέρασε δύο απολαυστικές ώρες χάρη στην εκπληκτική παρουσίαση του ηθοποιού και αυτό ήταν ίσως η μεγαλύτερη νίκη της τελετής.
Στο θέμα των υποψήφιων ταινιών και ηθοποιών τώρα, η πλάκα συνεχίστηκε αλλά για διαφορετικό λόγο. Βλέπεις, όταν από μια ντουζίνα ταινίες καταλήγεις όλο το βράδυ να ακούς συνεχώς τρεις (Νορβηγία, Xenia, Το Μικρό Ψάρι) και από δεκάδες ηθοποιούς, μόνο δύο (η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου ήταν υποψήφια δύο φορές και έπαιζε σε τρεις ταινίες ενώ ο Βαγγέλης Μουρίκης έπαιζε παντού, πραγματικά παντού, μόνο στην τελετή δεν ήταν παρών), καταλήγεις να αναρωτιέσαι αφενός τι συνέβη στις υπόλοιπες ταινίες, αφετέρου αν είναι αυτή όλη κι όλη η παραγωγή ηθοποιών που έχουμε στην Ελλάδα. Δεν τίθεται θέμα για την ποιότητα των εν λόγω ταινιών ούτε βέβαια για το ταλέντο των συγκεκριμένων ηθοποιών, αλλά μια απορία, όσο να πεις, σου δημιουργείται.
Από εκεί και πέρα, οι ευχαριστήριοι λόγοι ήταν στην πλειοψηφία τους άμεσοι, γρήγοροι και σπιρτόζοι (παραλαμβάνοντας το Βραβείο Μοντάζ εκ μέρους του Γιώργου Λαμπρινού, η Αλεξάνδρα Μπουσίου σχολίασε «Ο Γιώργος Λαμπρινός βρίσκεται στην Γαλλία και λόγω προβλήματος στην μέση, κλασικής πάθησης του επαγγέλματος, δεν μπόρεσε να έρθει»), οι σπόντες για την λίγο-πολύ άθλια κατάσταση του ελληνικού κινηματογράφου έδιναν και έπαιρναν, περισσότερο όμως ως πικραμένα, ειρωνικά σχόλια παρά ως μίρλα και γκρίνια και η τελετή στο σύνολό της κύλησε απροσδόκητα γρήγορα. Τόσο, που ο Παπασπηλιόπουλος ανέβασε στην σκηνή «έναν άνθρωπο που ξέρει να χειρίζεται τον χρόνο όσο κανείς άλλος» για να ισορροπήσει τη χρονική διάρκεια της τελετής. Τον πάντα αξιολάτρευτο Γιάννη Μπακογιαννόπουλο, στον οποίο και είπε αστειευόμενος «Όλος ο χρόνος είναι δικός σας!».
Μερικά ακόμα highlights από τη βραδιά:
- Η επαναλαμβανόμενη άρνηση του Πάνου Χ. Κούτρα να παραλάβει οποιοδήποτε από τα τρία βραβεία που κέρδισε το Xenia (Σεναρίου, Σκηνοθεσίας, Ταινίας Μυθοπλασίας) λέγοντας «Ευχαριστώ την οικογένειά μου, την μητέρα μου, τον αδελφό μου και τον σύντροφό μου και όσους πίστεψαν στο σενάριο, τους παραγωγούς μου, αλλά πάνω από όλα ευχαριστώ τους ηθοποιούς -κάθε βραβείο για την ταινία τους ανήκει. Κι επειδή η ζωή είναι άνιση και άδικη, δεν θα το πάρουμε αυτό το βραβείο, θα το αφήσουμε εδώ, με όλη την εκτίμηση στην ΕΑΚ, αλλά θα το πάρουμε όταν περάσει ο νόμος για την ιθαγένεια των παιδιών δεύτερης γενιάς».
- Η Φανί Αρντάν που τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο της Ακαδημίας, το οποίο και παρέλαβε λέγοντας «Ευχαριστώ» στα ελληνικά και συνεχίζοντας στα Γαλλικά «Δεν μου αρέσουν οι τιμές, ούτε τα βραβεία, αλλά είμαι εδώ γιατί σας αγαπώ, αγαπώ την Ελλάδα. Πιστεύω ότι σας οφείλω ό,τι ονειρεύτηκα να γίνω».
- Η πανέμορφη Κόρα Καρβούνη απλά και μόνο ως παρουσία.
- Το ότι το Βραβείο Κοινού πήγε στο «Από Έρωτα» του Αθερίδη, που είναι συμπαραγωγή της Nova. Το Βραβείο Κοινού έχει χορηγό τον ΟΤΕ TV. Υπέροχο.
- Η οδηγία του Παπασπηλιόπουλου προς τους βραβευμένους να επιστρέφουν το βραβείο στα παρασκήνια μετά την παραλαβή ούτως ώστε να δίνεται στον επόμενο νικητή μιας και η Ακαδημία είχε λεφτά μόνο για την δημιουργία ενός (!) αγαλματιδίου. Για την ιστορία, το βραβείο φιλοτέχνησαν οι Σταύρος Τακτικός και Ευαγγελία Μούρτζη, φοιτητές της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.
- Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. Ολόκληρος