Ιστορίες μεταναστών που έφτιαξαν μια νέα ζωή στην πατρίδα τους με τη βοήθεια του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης

Οι περιπέτειες της Μαρίας, του Χασάν και του Νεντίμ. Μετανάστες που έφτιαξαν μια νέα ζωή στην πατρίδα τους με τη βοήθεια του ΔΟΜ

Η Μαρία αποφάσισε να «συστήσει» στους συμπατριώτες της στις Φιλιππίνες τις ελληνικές γεύσεις. Ο Χασάν θέλησε να ασχοληθεί με το εμπόριο γαρίδας αφού παρατήρησε πως στα ελληνικά εστιατόρια τα θαλασσινά από το Μπαγκλαντές έχουν…«πέραση». Ο Ναντίμ από το Πακιστάν, είναι σήμερα σίγουρος πως θα σύντομα να αναδειχθεί σε έναν από τους καλύτερους ράφτες στην πόλη του.

Και οι τρεις είναι πρωταγωνιστές σε ιστορίες ζωής με πολλές περιπέτειες που όμως, ευτυχώς, είχαν ένα happy end. Μετά από την απόφαση να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους για κάποια ευρωπαϊκή χώρα, τον «εγκλωβισμό» τους στην Ελλάδα και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στην προσπάθεια να ριζώσουν εδώ, επέστρεψαν στα σπίτια τους με τη βοήθεια του ελληνικού γραφείου του διακυβερνητικού Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης. Η φροντίδα όμως για αυτούς τους ανθρώπους δεν περιορίστηκε σε ένα αεροπορικό εισιτήριο.

«Αρκετοί από τους μετανάστες που για τους λόγους που όλοι γνωρίζουμε αναγκάζονται να παραμείνουν στην Ελλάδα, αφού προσπαθήσουν -και συχνά αποτύχουν- να φτιάξουν τη ζωή τους εδώ, αναζητούν λύσεις. Στον ΔΟΜ φροντίζουμε για τον εθελοντικό επαναπατρισμό τους με όρους αξιοπρέπειας και σε αρκετές περιπτώσεις δεν φροντίζουμε απλά για την επιστροφή τους αλλά και για τη διαμόρφωση των κατάλληλων συνθηκών εκεί», λέει στη HuffPost Greece ο Δανιήλ Εσδρα, επικεφαλής του ελληνικού γραφείου του ΔΟΜ.

Μέσα σε ένα χρόνο επαναπατρίστηκαν περί τους 8.000 μετανάστες. Για τους περισσότερους εξ αυτών, προβλέπεται η αγορά των εισιτηρίων και ένα ποσό, ύψους 500 ευρώ το οποίο τους χορηγείται για τα πρώτα τους έξοδα. Μεταξύ αυτών όμως υπάρχει και ένας αριθμός μεταναστών περίπου 15% οι οποίοι -βάσει ειδικών κριτηρίων -επιλέγονται από τον ΔΟΜ για την παροχή μιας επιπλέον οικονομικής ενίσχυσης η οποία διασφαλίζει τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης στην πατρίδα τους.

Όπως μας εξηγεί ο κ.Εσδρά, «γι' αυτή την κατηγορία μεταναστών διατίθεται ένα επιπλέον ποσό, της τάξεως των 1.500 με 2.000 ευρώ τα οποία επενδύονται. Από την Ελλάδα φεύγουν όπως όλοι με τα 500 ευρώ αλλά στην πατρίδα τους, έρχονται σε επαφή με το αντίστοιχο γραφείο του ΔΟΜ - που είναι ήδη ενημερωμένο- και το οποίο θα διαχειριστεί το ποσό που έχει διατεθεί για αυτούς και θα τους βοηθήσει να ανοίξουν μια μικρή επιχείρηση όπως ένα μίνι μάρκετ, να αγοράσουν αγροτικά μηχανήματα κλπ».

Τα αποτελέσματα μέχρι στιγμής είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά και τα γραφεία του ΔΟΜ παρακολουθούν την εξέλιξη των μεταναστών οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία καταφέρνουν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους υπό διαφορετικές συνθήκες από αυτές που επέλεξαν να αφήσουν πίσω τους.

Ο ΔΟΜ έχει άλλωστε συσσωρευμένη εμπειρία δεκαετιών. Σήμερα οι υπηρεσίες του ελληνικού γραφείου φροντίζουν για τον ομαλό επαναπατρισμό μεταναστών που ήρθαν στην Ελλάδα αλλά από το 1952 και για περίπου τρεις δεκαετίες βασική αποστολή του ήταν«η διαχείριση της εθνικής μετανάστευσης» εστιάζοντας στην προετοιμασία των Ελλήνων μεταναστών, για την ομαλότερη εγκατάστασή τους στις χώρες υποδοχής. Ο οργανισμός βοήθησε περισσότερους από 140.000 Έλληνες στη μετανάστευσή τους κυρίως σε υπερπόντιες χώρες όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Αυστραλία.

Τον περασμένο Δεκέμβριο το πρόγραμμα Εθελοντικής Επιστροφής του ΔΟΜ, ξεκίνησε και συνεργασία με τη Γραμματεία για την Μετανάστευση του τομέα Δικαιοσύνης και Αστυνομίας της Ελβετίας η οποία ανέλαβε να χρηματοδοτήσει σε είδος την επανένταξη 100 μεταναστών μεταξύ των οποίων είναι και η Μαρία, ο Χασάν και ο Ναντίμ.

H Μαρία έφτασε στην Ελλάδα πριν από 11 χρόνια από τις Φιλιππίνες. Οι σπουδές της στον οικονομικό και τραπεζικό τομέα στην Μανίλα δεν την βοήθησαν να βρει μια δουλειά και ήρθε στην Ελλάδα με σκοπό να δουλέψει ως εσωτερική οικιακή βοηθός.

Στόχος ήταν να εργαστεί σκληρά για να με σκοπό να υποστηρίξει την οικογένειας της στέλνοντας τους χρήματα κάθε μήνα. Τα χρόνια πέρασαν, η ίδια μπήκε σε μια ρουτίνα, έκανε νέους φίλους και γνώρισε τον πατέρα των δύο παιδιών της.

Ωστόσο, η διαδικασία έκδοσης όλων των απαραίτητων εγγράφων που ήταν αναγκαία για να έχει μια ασφαλή παραμονή στην Ελλάδα ήταν μακρά, δύσκολη και αμφίβολη. Ένα πρόβλημα υγείας την έκανε να καταλάβει πόσο ευάλωτη, μόνη και εκτεθειμένη είναι.

«Ήμουν τυχερή, γιατί άκουσαν να ζητάω βοήθεια οι γείτονές μου. Αλλά αν συμβεί κάτι σε μένα ξανά, ποιος θα αναλάβει τα παιδιά μου; Έχω τους γονείς μου στις Φιλιππίνες. Δεν τους έχω δει εδώ και 11 χρόνια. Έχουν δει τα εγγόνια τους να μεγαλώνουν μέσα από το skype. Ένιωσα ευπρόσδεκτη στην Ελλάδα. Αλλά τώρα πια νιώθω εξουθενωμένη». Ένας ένας φίλος της έδωσε το φυλλάδιο του ΔΟΜ. «Η απόφαση δεν ήταν δύσκολη. Το πρόγραμμα Εθελοντικής Επιστροφής και Επανένταξης μου έδωσε τη δυνατότητα να επιστρέψω εγώ με τα παιδιά μου με ασφαλή και αξιοπρεπή τρόπο. Και δεν είναι μόνο η επιστροφή. Είναι η βοήθεια της επανένταξης η οποία μου έδωσε τη δυνατότητα να «δω» τη ζωή μου πίσω στις Φιλιππίνες χωρίς αμφιβολίες».

Αν και επέστρεψε στην πατρίδα της, κάποια από τα πράγματα που έμαθε εδώ δεν θα πάνε χαμένα. «Αγαπώ το μαγείρεμα. Έμαθα να μαγειρεύω την ελληνική κουζίνα και μέσα στα σχέδια μου είναι να αγοράσω μια καντίνα και να προσφέρω καλό Ασιατικό-ελληνικό φαγητό έξω από τα σχολεία, και αλλού», λέει σήμερα.

Η ίδια δεν μετανιώνει για τις επιλογές και ίσως και το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να της αλλάξει γνώμη ήταν ο 5χρονος γιος της: «Πήγαινε χωρίς εμένα», της είπε όταν του ανακοίνωσε πως θα επιστρέψουν στις Φιλιππίνες. «Εγώ θα μείνω στην Ελλάδα με τους φίλους μου, τους συμμαθητές και την δασκάλα μου».

Ο Χασάν εργαζόταν ως αγρότης στο Μπανγκλαντές μαζί με τον πατέρα του και τον πεθερό του. Αποφάσισε να φύγει από τη πατρίδα του γιατί πίστευε ότι τα λίγα χρόνια εργασίας σε μια Ευρωπαϊκή χώρα έκαναν όσο η μισθοί μιας ζωής στο Μπαγκλαντές.

Έφτασε στην Ελλάδα το 2010, και εργάστηκε ως βοηθός σε εταιρία διοργάνωσης εκδηλώσεων στα Καμένα Βούρλα. Δεν παραπονιόταν. Μπορούσε να πληρώσει για τα έξοδα του όμως δεν ήταν δυνατό να κάνει αποταμίευση. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και θέλοντας να δουλέψει περισσότερο για να εξοικονομήσει χρήματα δούλεψε επιπλέον σε εστιατόρια στα νησιά. Ωστόσο, και πάλι, τα χρήματα που έβγαζε δεν επαρκούσαν ώστε να στείλει και στην οικογένεια του.

Όπως και η Μαρία από τις Φιλιππίνες άκουσε από έναν φίλο του ότι φεύγει από την Ελλάδα και επιστρέφει στο Μπανγκλαντές για να ανοίξει τη δική τους επιχείρηση, με τη βοήθεια που παρέχει το πρόγραμμα επανένταξης του ΔΟΜ.

Σκέψεις και οι σκόρπιες ιδέες του έγιναν σχέδιο: «Οι κατεψυγμένες γαρίδες έρχονται από το Μπανγκλαντές. Σε όλους τους γάμους και σε όλα τα εστιατόρια που δούλεψα, χρησιμοποιούσαν γαρίδες από το Μπανγκλαντές. Το έγραφε στις συσκευασίες. Όταν ήμουν στη Μύκονο, ονειρευόμουν να αποκτήσω τη δική μου επιχείρηση παραγωγής γαρίδας και να τις στείλω στο εστιατόριο που εργαζόμουν».

Αλλά ποια ήταν η στιγμή που τον έκανε να πάρει την απόφαση και να γυρίσει πίσω; «Η γυναίκα μου ακούστηκε πολύ σοβαρή όταν μου είπε «Αν δεν γυρίσεις πίσω, θα χωρίσουμε!». Πήρα το ρίσκο να έρθω στην Ελλάδα. Δεν μπορώ όμως να ρισκάρω και τον γάμο μου!».

Ο Ναντίμ είναι σήμερα 32 ετών. Στο Πακιστάν εργαζόταν σε ένα μικρό εργοστάσιο υφασμάτων. Έμαθε τα πάντα για τα ποιότητα των υλικών, τα χρώματα και τα υφάσματα και δούλεψε ατελείωτες ώρες αλλά ο εργοδότης του τον πλήρωνε με μικρό μόνο ποσό από τα έσοδα της επιχείρησης. Ο μισθός του δεν αρκούσε.

«Ήμουν νέος. Δεν νοιαζόμουν τόσο για τον εαυτό μου και για τα χρήματα. Αλλά οι γονείς μου γερνούσαν και εγώ δεν μπορούσα να τους προσφέρω τίποτα», είπε.

Μάζεψε ένα μικρό ποσό, δανείστηκε και από φίλους, πλήρωσε τον διακινητή και ήρθε Ελλάδα. «Μου είπαν ότι θα είναι πιο εύκολο να βγάλω λεφτά σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Πίστεψα πως θα ήταν η λύση στα προβλήματα μου».

Παρά την κρίση, βρήκε δουλειά σε ραφείο. «Βρήκα κόσμο από την Πακιστανική κοινότητα και έκανα φίλους. Έζησα στην Αθήνα 5 χρόνια, δούλεψα πολύ σκληρά. Δεν παραπονιέμαι αλλά ο χρόνος πέρασε και ακόμη δεν έχω μαζέψει χρήματα και δεν στείλω στους ηλικιωμένους γονείς μου. Φοβάμαι τη σύλληψη ή τη φυλάκιση γιατί δεν έχω χαρτιά. Φοβάμαι πως θα χάσω την επαφή με την οικογένεια μου. Άρχισα να θέλω όλο και περισσότερο να γυρίσω πίσω. Διάβασα σε μια Πακιστανική εφημερίδα για τον ΔΟΜ και το Ελβετικό Πρόγραμμα. Δεν ήταν δύσκολο να αποφασίσω».

Ο Ναντίμ επισκέφθηκε το γραφείο του ΔΟΜ και είπε στους υπεύθυνους για την επιχείρηση που θέλει να ξεκινήσει στο Πακιστάν. «Με τα χρήματα από τον ΔΟΜ θα μπορούσα να αγοράσω τρεις μεταχειρισμένες μηχανές ραψίματος. Γνωρίζω όσο κανένας άλλος τα υφάσματα και τα έτοιμα ρούχα. Ένιωθα σίγουρος για τον εαυτό μου όταν αποφάσισα να ανοίξω αυτό το μαγαζί. Και περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, θα είμαι κοντά στους ηλικιωμένους γονείς μου».

*Ο διακυβερνητικός Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης ιδρύθηκε το 1951, έχει 155 κράτη - μέλη και γραφεία σε περισσότερες από 100 χώρες στον κόσμο. Συνεργάζεται στενά με κυβερνητικούς, διακυβερνητικούς και μη-κυβερνητικούς εταίρους και ασχολείται με τη διαχείριση της μετανάστευσης με ανθρώπινους όρους και λειτουργικό τρόπο προς όφελος όλων των εμπλεκομένων.

Χρήσιμα links:

Δημοφιλή