Τα έργα ζωγραφικής της Κατερίνας Σταμπολίτη είναι ο δικός της τρόπος για να καταγράφει τη ζωή της και όσα συμβαίνουν γύρω της. Η καλλιτέχνης εμπνέεται από κάθε μικρή λεπτομέρεια της καθημερινότητάς της, τις μετατρέπει σε συναισθήματα και έπειτα τα αποτυπώνει πάνω σε καμβά ακριβώς όπως βγαίνουν από μέσα της, με τρόπο σχεδόν αυτόματο.
Έχοντας περάσει από σπουδές σε αρχαιολογία και φιλοσοφία, η Κατερίνα Σταμπολίτη βρήκε την κλίση της στη ζωγραφική και εμπιστεύεται το ασυνείδητό της για να δημιουργεί τους ξεχωριστούς της πίνακες. Με αρκετές εκθέσεις στο ενεργητικό της, και λίγο πριν παρουσιάσει την τέταρτη ατομική της έκθεση, η κ. Σταμπολίτη μίλησε στην HuffPost Greece για τη δουλειά της, τις επιρροές της και τη σημασία της τέχνης στη ζωή μας.
Πότε και πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη ζωγραφική; Ήταν το αντικείμενο των σπουδών σας ή προέκυψε στην πορεία;
Όταν ήμουν παιδί, το μόνο που μου άρεσε ήταν να ζωγραφίζω θρανία, ρούχα, τοίχους... Ξεθώριαζαν σιγά-σιγά τα χρώματα, οι μαρκαδόροι, οι νερομπογιές. Tα μπλοκ ιχνογραφίας, τοποθετημένα με τάξη στη βιβλιοθήκη, και μαζί μ’ αυτά κι εγώ. Και να ’μαι στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Iστορικό Αρχαιολογικό επέλεξα... αλλά και αυτό στη μέση έμεινε. Το 2000 «έφυγε» ο μπαμπάς μου. Επιστρέφοντας στο σπίτι, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βάλω τον καμβά στο καβαλέτο. Τον Ιανουάριο του 2001 έκανα την πρώτη μου ατομική έκθεση στο Κέντρο Τέχνης «Πανταζίδης». Το καλοκαίρι του 2002 ήρθε η δεύτερη, στον χώρο τέχνης ΑΛΕΚΤΟΝ. Ακολούθησαν κι άλλες ομαδικές στον Δήμο Αθηναίων. Πέρυσι τον Ιούλιο έκανα την τρίτη μου ατομική έκθεση.
Ποια είναι η κύρια πηγή έμπνευσης για τα έργα σας;
Κάποιοι κρατούν ημερολόγιο. Γεμίζουν τις σελίδες του. Το δικό μου ημερολόγιο είναι ο καμβάς, η παλέτα, τα πινέλα, τ’ αλόγατα του εαυτού μου. Άλλοτε αφηνιάζουν και άλλοτε χλιμιντρίζουν χαρούμενα. Οι εικόνες, καθημερινές, ανθρώπινες, στο δρόμο, στο γραφείο, στο super market. H μυρωδιά του γιασεμιού, η γεύση του φαγητού, του γλυκού. Το διάβασμα ενός βιβλίου.
Ποιοι καλλιτέχνες σάς έχουν επηρεάσει περισσότερο - και σας βοήθησαν να βρείτε το δικό σας καλλιτεχνικό στίγμα;
Απ’ όλους παίρνεις, διδάσκεσαι, καλυτερεύεις. Άλλωστε, όπως μας επισήμανε πρώτος ο Καρλ Γιουνγκ, η σφαίρα της τέχνης ανήκει στο ασυνείδητο. Το δικό μου στίγμα είναι ζωγραφική χειρονομία, αυθορμητισμός έκφρασης. Είναι αυτό που στη λογοτεχνία ονομάζεται ελεύθερη ή αυτόματη γραφή.
Σε μια εποχή όπου ο κόσμος νοιάζεται περισσότερο για την οικονομία και τις πολιτικές εξελίξεις, έχετε δει διαφορά στον τρόπο που το κοινό αντιμετωπίζει την τέχνη; Νιώθει ακόμα την ανάγκη να την παρακολουθεί, πόσο μάλλον και λόγω όλων όσα συμβαίνουν γύρω μας, ή έχει μειωθεί το ενδιαφέρον;
Η τέχνη είναι πολιτισμός. Ελπίζεις, αισιοδοξείς... Όσο αναπνέουμε εμείς, αναπνέει και η τέχνη. Λιγότερο, περισσότερο, δεν ξέρω. Άλλωστε σε όλες τις εποχές οι άνθρωποι νοιάζονταν για την οικονομία και τις πολιτικές εξελίξεις, δεν νομίζω πως έχει αλλάξει κάτι.
Πέρυσι κάνατε μια ατομική έκθεση στη Γαλάζια Ακτή του Σχινιά, έναν αρκετά αντισυμβατικό χώρο για έκθεση ζωγραφικής. Πιστεύετε πως η τέχνη πρέπει να βγαίνει πιο συχνά εκτός των τειχών των γκαλερί και, αν ναι, γιατί;
Εννοείται. Την τέχνη πρέπει να τη βλέπουν πολλοί ή όλοι. Η τέχνη δεν είναι ένα κομμάτι που αξίζει 1.000, 2.000 ευρώ κ.λπ. Είναι συναίσθημα. Κοιτάζοντας ένα έργο, κάθε άνθρωπος βλέπει διαφορετικά πράγματα. Βλέπει αυτό που δεν βλέπω εγώ, κι εγώ βλέπω αυτό που δεν βλέπει ο άλλος. Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνουμε, βοηθάμε... Πρέπει να υπάρχει πλουραλισμός.
Τι ετοιμάζετε αυτόν τον καιρό και ποια τα μελλοντικά σας σχέδια;
Είμαι ήδη έτοιμη για την επόμενη έκθεσή μου.
