Το 1933, ο πολλά υποσχόμενος νεαρός γερμανοεβραίος βιολιστής Ernest Drucker αναγκάστηκε να αφήσει τη σκηνή κατά τη διάρκεια ενός κονσέρτου του Brahms που έπαιζε στην Κολωνία, ύστερα από απαίτηση των Ναζί αξιωματούχων, κατά τη διάρκεια μίας εκ των πρώτων αντισημιτικών πράξεων του νέου καθεστώτος. Αν και ήταν ένας από τους καλύτερους μουσικούς της τάξης του, δεν του επιτράπηκε να ολοκληρώσει το κομμάτι.
Τώρα, περισσότερα από 80 χρόνια αργότερα, ο γιος του, ο αμερικανός βιολιστής Eugene Drucker που έχει βραβευτεί με Grammy, κατάφερε να ολοκληρώσει το κομμάτι που δεν είχε προλάβει να ολοκληρώσει ο πατέρας του. Με δάκρυα στα μάτια, ο Drucker πραγματοποίησε μια συναισθηματική απόδοση του κονσέρτου βιολιού του Brahms σε μείζονα ρε, κατά τη διάρκεια του περασμένου σαββατοκύριακου με τη βοήθεια, μάλιστα, ισραηλινής συμφωνικής ορχήστρας.
«Νομίζω πως θα ένιωθε μια αίσθηση ολοκλήρωσης. Πιστεύω πως κατά κάποιο τρόπο, πολλές πτυχές της καριέρας μου υπηρέτησαν αυτό τον σκοπό, για εκείνον», είπε ο 63χρονος μουσικός, μετά το πέρας της εκδήλωσεης, για τον πατέρα του, που απεβίωσε το 1993.
«Υπάρχει όλη αυτή η συναισθηματική ενέργεια και η ένταση που έχουν χαρακτηρίσει την προσέγγιση μου σε αυτό το κομμάτι», σημείωσε χαρακτηριστικά.
Η συναυλία της Πέμπτης και μια δεύτερη παράσταση το βράδυ της Κυριακής, αποτέλεσαν μια διοργάνωση μνήμης για την Judischer Kulturbund- μια ομοσπονδία εβραίων μουσικών στη Ναζιστική Γερμανία που είχαν απομονωθεί, προκειμένου να μην «αλλοιώσουν» την άρια κουλτούρα. Είχαν μια σχετική ελευθερία, όσο οι δημιουργοί και το κοινό παρέμεναν μέλη της εβραϊκής φυλής και δεν «αναμειγνύονταν» με τον υπόλοιπο γερμανικό λαό.
Με τον τρόπο που είχαν απομονωθεί, οι εβραίοι καλλιτέχνες από το υπόλοιπο σύνολο, από την μία πλευρά τους είχε δοθεί μια ευκαιρία να συνεχίσουν την πολιτιστική τους ζωή και να διατηρήσουν μια αίσθηση- ψευδαίσθηση θα έλεγαν μερικοί- κανονικότητας, κατά τη διάρκεια των αυξανόμενων διακρίσεων εις βάρος τους.
Από την άλλη, το γεγονός αυτό εξυπηρέτησε και τη προπαγανδιστική μηχανή των Ναζί, που ήθελε να απεικονίσει ένα άλλο, πιο μετριασμένο πρόσωπο του εαυτού της στον κόσμο, όπου ήδη είχαν αρχίσει να εμφανίζονται αντιδράσεις.
Αποτελούσε ένα δείγμα του περίφημου Judenrat που θα ακολουθούσε, στο οποίο σχετικά προνομιούχοι Εβραίοι, αφελώς συνέχιζαν τη ζωή τους υπό την «κηδεμονία» των Ναζί, αλλά ουσιαστικά βρίσκονταν απλώς στο δρόμο προς την καταστροφή τους, όπως αποδείχθηκε και στην συνέχεια, στα επόμενα χρόνια.
Οι Εβραίοι μουσικοί της εποχής, αφελώς πίστεψαν πως «θα μπορούσαν να δείξουν στους Γερμανούς γιατί ήταν σημαντικό να παραμείνουμε στη ζωή και γιατί ήμασταν καλύτεροι από ότι πίστευαν πως ήμασταν.
Υπήρχε αυτή η απατηλή εντύπωση, πως θα μπορούσαν να αλλάξουν την τύχη τους», σημειώνει σχετικά ο γενικός διευθυντής της ισραηλινής συμφωνικής ορχήστρας, που συνόδευσε τον Drucker στην ολοκλήρωση του κονσέρτου που είχε αναγκαστεί να σταματήσει ο πατέρας του. «Αυτό ήταν το λάθος. Νόμιζαν πως αυτό θα τους έδινε κάποιο είδος ασυλίας».
Μετά τις διαρκώς αυξανόμενες διακρίσεις εις βάρος των Εβραίων, ο πατέρας του μουσικού κατάφερε να διαφύγει από τη Γερμανία το 1938 και να φτάσει στην Αμερική, όπου και γεννήθηκε ο γιος του. «Η μουσική ήταν τα πάντα για τον πατέρα μου», θυμάται αυτός.
Ο ίδιος, ως μουσικός, νιώθει «πως υπάρχει ένας κύκλος που δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Αλλά στεκόμουν εκεί (στη σκηνή) σε κάποιο σημείο. Και πραγματικά άρχισα να σκέφτομαι τον πατέρα μου», συμπλήρωσε.
