Μόνικα: Θα ήθελα ο κόσμος να φέρει λουλούδια και κουβέρτες στον Κήπο του Μεγάρου για να «αράξουμε» μουσικά μαζί

Μόνικα: Θα ήθελα ο κόσμος να φέρει λουλούδια και κουβέρτες στον Κήπο του Μεγάρου για να «αράξουμε» μουσικά μαζί
Facebook

Από το 2008, όταν και μας συστήθηκε για πρώτη φορά μέσα από το υπέροχο «Avatar» μέχρι σήμερα, πολλά έχουν αλλάξει στη ζωή της Μόνικα. Δύο δίσκους μετά το ντεμπούτο της (το «Exit» του 2010 και το «Secret In The Dark» του 2014), ένα EP («Primal», 2013), ένα ταξίδι στην Νέα Υόρκη και δεκάδες συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, η Μόνικα (Χριστοδούλου) κατάφερε να πετύχει κάτι που λίγοι Έλληνες καλλιτέχνες έχουν πετύχει στην καριέρα τους: να φέρει κοντά ανθρώπους διαφόρων ηλικιών, πεποιθήσεων, κοινωνικού υπόβαθρου και κουλτούρας και να σχηματίσει ένα πολυπρόσωπο κοινό που, σε άλλη περίπτωση, δε θα έβλεπες ποτέ μαζεμένο σε ένα χώρο να τραγουδά με πάθος τα ίδια κομμάτια.

Και αυτό επειδή η Μόνικα είναι μια καλλιτέχνης που δεν προσπάθησε ποτέ να μπει σε ένα καλούπι και να ακολουθήσει τους «κανόνες» ενός και μόνο μουσικού είδους. Όταν βαριέται κάτι το αφήνει και προχωρά στο επόμενο, χωρίς όμως να εγκαταλείπει τον βασικό πυρήνα της δουλειάς της, να κάνει δηλαδή αυτό που πραγματικά θέλει χωρίς να σκέφτεται πώς θα φανεί στον κόσμο.

Την Παρασκευή 12 Ιουνίου, η Μόνικα θα εμφανιστεί για πρώτη φορά στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής για να παίξει κομμάτια από όλη της τη δισκογραφία, διασκευές και ό,τι άλλο της κάνει κέφι. Όπως ξέρουν όσοι έχουν παρευρεθεί σε κάποια συναυλία της, άλλωστε, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το πώς θα εξελιχθεί μια βραδιά με την Μόνικα πάνω στη σκηνή. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα σε παρασύρει στον ρυθμό της.

Σε μια συνέντευξή σου το 2008 είχες εκφράσει την ανάγκη σου να ξεφύγεις, όταν άρχισες να κάνεις solo καριέρα, από τις ροκ μπάντες και την όλη νοοτροπία τους, δηλώνοντας χαρακτηριστικά «...και είπα θα περάσω στο άλλο άκρο. Θα σκάω με τουαλέτες, βιολιά, πιάνα λες και παίζω στο Μέγαρο». 7 χρόνια μετά, παίζεις στον κήπο του Μεγάρου. Πώς σου φαίνεται αυτή η τροπή των γεγονότων, το διασκεδάζεις;

Χμ… Όντως είχα πει κάτι τέτοιο. Ξεκίνησα από την underground σκηνή, βίωσα την μουσική “αλητεία” και μετά αποφάσισα να συνεχίσω το ταξίδι της μουσικής σε κάθε της βήμα με το ίδιο πάθος που μου μεταβίβασε ο αδερφός μου στην εφηβεία, με θετική ενέργεια και χαρά για ό,τι και να κάνω. Ο κόσμος μου χάρισε τη δύναμη της δημιουργίας, της εξέλιξης και η τροπή των γεγονότων καθορίζεται από την ανταπόκριση του κοινού στη μουσική. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη, είχα την τύχη να βιώσω υπέροχες μουσικές στιγμές και δε θα μπορούσα παρά να το διασκεδάζω και να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να εκφράζω την ευχαρίστησή μου καλλιτεχνικά και προσωπικά.

Τι να περιμένουμε να δούμε στο Μέγαρο;

Μια μπάντα από καταπληκτικούς μουσικούς τους οποίους θαυμάζω και είμαι σίγουρη πως θα αγαπήσει και ο κόσμος. Θα παίξουμε κομμάτια από τους δύο τελευταίους δίσκους και αρκετά από τον πιο πρόσφατο που παρουσιάσαμε πέρυσι στο Ηρώδειο. Ο Κήπος μου γεννά την αίσθηση μιας λαμπερής καλοκαιρινής βραδιάς όπου θα ήθελα ο κόσμος να φέρει λουλουδάκια μαζί του και κουβέρτες για να “αράξουμε” μουσικά όλοι μαζί. Και μετά θα σηκωθούμε για να χορέψουμε, αν θέλετε.

Μετά από την άκρως επιτυχημένη συναυλία στο Ηρώδειο και το βίωμα αυτής της εμπειρίας, αγχώνεσαι καθόλου για τα live σου από δω και πέρα; Έχει ανέβει ο πήχης ή τα αντιμετωπίζεις όπως πριν;

Η ευχαρίστηση της επικοινωνίας με τον κόσμο είναι η ίδια είτε παίζουμε σε 10 άτομα είτε στο Ηρώδειο. Ο πήχης ανεβαίνει μόνο προσωπικά, ώστε να μην επαναλβάνομαι, να δίνω έστω και λίγο κάτι διαφορετικό κάθε φορά.

Και μιας και είπαμε Ηρώδειο: σε ενόχλησε/στεναχώρησε η άποψη κάποιων που θεώρησαν πως δεν έπρεπε να σου είχε παραχωρηθεί άδεια χρήσης του χώρου λόγω της «ιερότητάς» του;

Όλες οι απόψεις είναι σεβαστές. Δεν με ενόχλησε καθόλου. Ίσα-ίσα με βοήθησε να πεισμώσω και να ζητήσω από τη διοργάνωση να βάλει τα δυνατά της για ένα ξεχωριστό θέαμα.

Πώς και αποφάσισες να επιλέξεις την Αμερική για να ηχογραφήσεις δίσκο και να «βγάλεις» την καριέρα σου προς τα έξω και όχι τον πιο δημοφιλή προορισμό των καλλιτεχνών/συγκροτημάτων της ελληνικής «εναλλακτικής» ας πούμε, αγγλόφωνης σκηνής, το Λονδίνο;

Η κολλητή μου φίλη μετακόμισε εκεί τα τελευταία χρόνια οπότε άρχισα να την επισκέπτομαι. Αγάπησα τη Νέα Υόρκη από τη πρώτη μέρα. Αγόρασα ποδήλατο και άρχισα να γράφω τραγούδια τρέχοντας πάνω στις γέφυρες. Δέθηκα με αυτή τη πόλη. Στη συνέχεια γνώρισα τον παραγωγό μου Χόμερ και όλα κύλησαν από μόνα τους. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν το Λονδίνο η πόλη του επόμενου δίσκου αλλά τελικά οι άνθρωποι είναι αυτοί που μας οδηγούν στις πόλεις και όχι οι επαγγελματικοί στόχοι.

Η εμπειρία της ηχογράφησης στην Αμερική και η διαφορά στη λειτουργία της μουσικής βιομηχανίας εκεί, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, σε έκανε να αναθεωρήσεις για το πώς πρέπει να «πουλάς» τον εαυτό σου; Χρειάστηκε ποτέ, για παράδειγμα, να προσλάβεις κάποιον για αυτή τη δουλειά;

Όχι, δεν άλλαξε κάτι. Βίωσα πρωτόγνωρες εμπειρίες με μουσικούς στην Αμερική που θαύμαζα απεριόριστα κι έβλεπα το ταλέντο τους να απογειώνει τη παραμικρή ιδέα στο στούντιο. Αλλά η Ελλάδα, ο τρόπος που μεγάλωσα και η μουσική μου διαδρομή μέχρι στιγμής είναι που με καθορίζει. Απλώς, προσθέσω κομματάκια έμπευσης και σκέψεις από το εξωτερικό που με συναρπάζουν.

Έχοντας ζήσει και εργαστεί σε μια διαφορετική ήπειρο, λαμβάνοντας διαφορετικά βιώματα και επιρροές, παρατήρησες κάποια αλλαγή στον τρόπο που γράφεις κομμάτια (στίχοι και μουσική); Και αν ναι, πιστεύεις πως κάποιος που ζει στην Ελλάδα μπορεί να ταυτιστεί με αυτά ή δεν υπάρχουν όρια σε τέτοιες περιπτώσεις;

Ναι, παρατήρησα αρκετές αλλαγές, κυρίως στον ρυθμό με τον οποίο λειτουργούν οι εκάστοτε μουσικές διαδικασίες. Αλλά αυτό έχει να κάνει με την εμπειρία κάποιων μουσικών στη Νέα Υόρκη και κυρίως με τη νοοτροπία ενός λαού που εργάζεται στο στοιχείο του. Εμείς ως Έλληνες, κουβαλάμε πολύ έντονη κουλτούρα με τα ρεμπέτικα τραγούδια, και προσωπικά εγώ με τους μεγάλους συνθέτες Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Μαρκόπουλο και άλλους. Επομένως, όταν σκέφτηκα να ηχογραφήσω έναν ντίσκο δίσκο, ναι μεν , έφερα στην ομάδα μου την ιδέα και τα τραγούδια αλλά αυτοί ως γνήσιοι Αμερικάνοι που έχουν μεγαλώσει στους ρυθμούς των blues και της disco, με εντυπωσιάζαν κάθε λίγο και λιγάκι με την απίστευτη άνεση που είχαν να ξετυλίγουν μια groovy ιδέα. Ακούν και παίζουν. Στο στούντιο μιλάνε λίγο και συγκεντρώνονται πολύ. Η ταινία ηχογράφησης γύριζε και τα περισσότερα κομμάτια τα ηχογραφήσαμε σε ένα ή δύο takes. Η Ελλάδα έχει καταπληκτικούς μουσικούς ακόμη και σε αυτό το στοιχείο απλώς επειδή η ζωή με πήγε εκεί στην Αμερική, είπα να το δοκιμάσω. Και η αλήθεια είναι οτι πέρασα φανταστικά.

Μια ελληνική δισκογραφική μπορεί να παρέχει σε έναν εγχώριο καλλιτέχνη την υποστήριξη που χρειάζεται στην Αμερική;

Κρίνοντας από την Archangel που είναι η δισκογραφική μου από τον πρώτο μου δίσκο Avatar, ναι. Αλλά δεν πρόκειται μόνο για μια δισκογραφική, με τα παιδιά της εταιρίας είμαστε οικογένεια, πρόκειται για μια σχέση ζωής στην οποία όλοι μας έχουμε επενδύσει πολύ χρόνο και χρήμα ώστε να διαδώσουμε τη μουσική μας με αγάπη και μεράκι. Οι φιλοδοξίες μπαίνουν στην άκρη. Όταν αμφότεροι, δισκογραφική και καλλιτέχνης, έχουν ως προτεραιότητα να απολαμβάνουν αυτό που κάνουν, τότε μπορούν να ταξιδέψουν παντού. Αρκεί να είμαστε καλοί άνθρωποι μέσα μας, να έχουμε καλή θέληση, όρεξη για δουλειά και τα υπόλοιπα ακολουθούν.

Ποια είναι τα σχέδιά σου από δω και πέρα, τι θα ακολουθήσει μετά το live στον κήπο του Μεγάρου;

Θα δώσω μια ομιλία Tedx στην Καλαμάτα, κι έχω πολύ αγωνία, και λίγα ακόμη live για τα οποία ανυπομονώ. Είναι μεγάλη μου χαρά να παίζω σε ανοιχτό καλοκαιρινό ουρανό. Να είμαστε καλά και από Σεπτέμβριο νεότερες όμορφες εξελίξεις.

*Το βράδυ της Παρασκευής 12/6 ο Κήπος του Μεγάρου υποδέχεται για πρώτη φορά την Μόνικα. Η συναυλία ξεκινά στις 21.00 ενώ το εισιτήριο θα κοστίζει 10 ευρώ στην προπώληση και 12 ευρώ στο ταμείο. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε με τα εκδοτήρια του Μεγάρου Μουσικής: Βασ.Σοφίας & Κόκκαλη, Αθήνα / Ομήρου 8, Αθήνα / Tηλ. 210 7282333

Δημοφιλή