Οι 8 στιγμές που πραγματικά αξίζουν στη ζωή, από άτομα 80 και 90 χρονών που ξέρουν καλύτερα

Οι 8 στιγμές που πραγματικά αξίζουν στη ζωή, από άτομα 80 και 90 χρονών που ξέρουν καλύτερα

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως μεγάλα επιτεύγματα όπως μια προαγωγή στη δουλειά, μια χρυσή επέτειος γάμου και η στιγμή που βγαίνεις στη σύνταξη αποτελούν αξέχαστες στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου. Υπάρχουν, όμως, κι άλλα σημαντικά πράγματα στη ζωή μας -απλά ρωτήστε έναν ηλικιωμένο. Η αμερικάνικη έκδοση της Huffington Post, σε συνεργασία με την Chevrolet Malibu, διεξήγαγε μια δημοσκόπηση ανάμεσα σε γονείς, παππούδες και ακόμα και μερικούς προπάππους, για να μάθει ποιες είναι οι πιο αξιομνημόνευτες στιγμές που έχουν ζήσει. Και διαπίστωσαν πως, αρκετά συχνά, οι στιγμές που πραγματικά αξίζουν στη ζωή δεν είναι αυτές που θεωρούμε «μεγάλες».

Το μάζεμα των χαλιών

Vivien Yellin

«Ένιωθα ασφαλής», λέει η Vivien Yellin, αφοσιωμένη μαμά και γιαγιά, η οποία ανακαλεί τις φορές που, μαζί με τα ξαδέρφια της, μάζευαν τα χαλιά από το σαλόνι και ξεκινούσαν να χορεύουν. «Ένιωθα προστατευμένη έχοντας τόσους πολλούς συγγενείς που νοιάζονταν για μένα». - Vivien Yellin, 90 (28/10/24), Σικάγο

Οι εξορμήσεις στο μπανγκαλόου της παραλίας

Helen Gorlitsky

«Δεν είχα παππούδες, οπότε ήθελα τα εγγόνια μου να έχουν αναμνήσεις μαζί μας. Και αυτή ήταν το μπανγκαλόου» λέει η Helen Gorlitsky, για το όμορφο εξοχικό σπίτι στην παραλία που αγόρασε με τον επί 56 χρόνια σύζυγό της, στο Far Rockaway στο Queens. Από το roller-skate που έκαναν στο σαλόνι μέχρι τα ζεστά bagel που έτρωγαν τα πρωινά του Σαββάτου «Ήταν μια υπέροχη εποχή», θυμάται. - Helen Gorlitsky, γύρω στα 90 (δεν ήθελε να αποκαλύψει την ακριβή ηλικία της), Φλόριντα

Κοτόπουλο με λίγη από ζαβολιά

Jose Perez

Ο Jose Perez πέρασε τα πρώτα 32 χρόνια της ζωής του στη Δομινικανή Δημοκρατία, πριν μετακομίσει στην Νέα Υόρκη. Θυμάται πως διοργάνωνε αυτοσχέδια φαγοπότια με τους φίλους του, όταν ήταν 19 χρονών. «Βγαίναμε έξω, διασκεδάζαμε και έπειτα διαλέγαμε μια γειτονιά από την οποία θα κλέβαμε ένα κοτόπουλο ή μια κατσίκα για το φαγοπότι μας», θυμάται ο Perez. Πολλές φορές οι γείτονες έπαιρναν μέρος σε αυτά τα φαγοπότια «και τρώγαμε όλοι μαζί το κοτόπουλό τους, αλλά δεν το ήξεραν»., προσθέτει γελώντας. - Jose Perez, 80 (15/8/34), Νέα Υόρκη

Μια αποφοίτηση που κέρδισε με το σπαθί της

Ruth M.

Όταν η Ruth ήταν 12 χρονών, ο πατέρας της άφησε αυτή και την αδερφή της σε ένα ορφανοτροφείο, ώστε να αφοσιωθεί στην νέα του οικογένεια. «Ήμουν επαναστάτρια και δεν συμφωνούσα με τις πεποιθήσεις τους» λέει για εκείνη την περίοδο που έζησε στα βουνά της Virginia. «Βρήκα τη βιβλιοθήκη και ξεκίνησα να διαβάζω και ανακάλυψα πως υπήρχε ένας ολόκληρος κόσμος εκεί έξω. Οπότε το έσκασα», θυμάται, και έβαλε στόχο να μπει σε μια νοσηλευτική σχολή μαζεύοντας λεφτά ως σερβιτόρα ($250) ώστε να πληρώσει τα δίδακτρα και τα βιβλία. Όταν αποφοίτησε, η Ruth ήταν «επιτέλους ελεύθερη και έτοιμη να προχωρήσει στη ζωή», πριν όμως επέστρεψε στο ορφανοτροφείο για να πάρει την αδερφή της. Ακολούθησε μια μεγάλη καριέρα με διάφορες νοσηλευτικές ειδικότητες και έφτασε να πάρει Μάστερ στη Δυτική Ακτή, όπου και ίδρυσε μια κλινική. «Το μόνο πράγμα που δεν είχα κάνει μέχρι τότε», λέει. - Ruth M., 86 (25/7/29), Κάλιφ

Δείπνο με ένα γείτονα

LeCora Prince-Oleagu

Όταν ο Jobe Forte έμαθε πως μια γειτόνισσά του είχε μόλις χάσει τον σύζυγό της «Την κάλεσα να τρώει βραδινό μαζί μας κάθε Παρασκευή για όλο το υπόλοιπο της ζωής της», είπε. «Δεν την ήξερα», προσθέτει, την είχε δει όμως στη γειτονιά με τον άντρα της. «Ήξερα πως θα νιώθει μόνη χωρίς αυτόν», λέει για το κίνητρο που τον έκανε να της προσφέρει τη μακροχρόνια φιλοξενία του. Όταν πέθανε, του άφησε $1.000. «Αυτό ήταν το καλύτερο, το πιο απίστευτο κομμάτι της ζωής μου», λέει γελώντας. - Jobe Forte, 99 (7/9/15), Νέα Υόρκη

Χορεύοντας για αγκαλιές

Simon Teitelbaum

Το ότι είναι τυφλός και από τα δύο μάτια, δεν εμπόδισε τον Simon Teitelbaum από το να «συμμετέχει σε οτιδήποτε διοργάνωναν», στον οίκο ευγηρίας όπου ζει, στο Long Island. Μάλιστα έχει μεγάλη ζήτηση για τις χορευτικές φιγούρες του. Θυμάται μια φορά που χόρεψε με μια γυναίκα που ήταν εντελώς κουφή και δεν είχε χορέψει ποτέ ξανά στη ζωή της. «Της είπα “Μπορείς να το κάνεις. Μπορείς να το κάνεις”. Και ήταν σαν να βρέθηκε στον Παράδεισο! Μετά της ζήτησα μια αγκαλιά -δεν το έκανα τσάμπα!». - Simon Teitelbaum, 97 (3/11/17), Long Island, Νέα Υόρκη

Το πιο μακρύ ταξίδι -με τον άντρα μου

Lois Hjelmstad

Η Lois Hjelmstad μετέτρεψε την μάχη της με τον καρκίνο σε μια ευκαιρία να μοιραστεί τις ιστορίες της μέσα από περισσότερες από 600 ομιλίες, τις οποίες και έδωσε σε όλη την Αμερική. Η Hjelmstad λέει πως οφείλει την αντοχή της και την επιτυχία της προσπάθειάς της στον άντρα της, με τον οποίο είναι μαζί σχεδόν 67 χρόνια και ο οποίος στάθηκε δίπλα της σε όλη τη διαδρομή. «Ταξιδεύοντας και στις 50 πολιτείες, ήταν αναγκαίο να στηριζόμαστε ο ένας στον άλλο», λέει η Hjelmstad, ανακαλώντας το ταξίδι τους που κράτησε 149 βράδια. «Η μόνη σταθερά που είχαμε ήταν πως ήμασταν μαζί σε όλα». - Lois Hjelmstad, 84 (1/10/30), Κολοράντο

Να είμαι μακριά από το σπίτι -και να τα καταφέρνω

Bob Schoenfeld

Όταν ο φυσιοθεραπευτής Bob Schoenfeld ήταν 22 χρονών, έκανε ένα ταξίδι 4μιση ημερών με πλοίο από την Νέα Υόρκη στην Ελβετία, για να σπουδάσει Ιατρική. «Ήμουν ένας ξένος σε μια ξένη χώρα» λέει, περιγράφοντας την πρόκληση του να σπουδάζεις ιατρική σε μια γλώσσα που δεν μιλάς. «Ήμουν έτοιμος να τα μαζέψω και να επιστρέψω στις ΗΠΑ». Δεν το έκανε όμως και αποφάσισε να το παλέψει. «Αν έχεις ένα πάθος και κάποιος σου λέει πως δεν μπορείς να το κάνεις, εγώ λέω, χμμ, μπορώ». - Dr. Bob Schoenfeld, 81 (9/2/34), Νέα Υόρκη