Εκείνος γαλουχημένος στο... πανεπιστήμιο του ΚΚΕ, εκείνη στη Σορβόννη και το Columbia, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι οι δύο του ΣΥΡΙΖΑ που απασχόλησαν (και απασχολούν) πολύ.
Η Καθημερινή της Κυριακής φιλοξενεί εκτενές ρεπορτάζ για τη ζωή των δύο που πήγαν να ανάψουν φωτιά στην κυβέρνηση και πολλούς πονοκεφάλους στον Αλέξη Τσίπρα.
Από τα «υπόγεια» του Περισσού
«Εσύ μανούλα μου σε λίγο θα φέρεις και το κρεβάτι σου να κοιμάσαι εδώ!». Αυτή ήταν η ατάκα του Χαρίλαου Φλωράκη προς τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, όταν ήταν ακόμη νεαρός. Ο αιώνιος φοιτητής του Φυσικομαθηματικού που όμως πρώτευσε στο... πανεπιστήμιο του Περισσού: μέλος της ΚΝΕ από το 1971, συντονιστής στην κατάληψη της Νομικής το 1973, στυλοβάτης του πρώτου Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ. Εκείνη την εποχή, στα τέλη του '70, ο Μ. Ανδρουλάκης ήταν το δεξί χέρι του Φλωράκη, ο Π. Λαφαζάνης ήταν το δεξί χέρι του Ανδρουλάκη. Μιλούσε ελάχιστα, δούλευε ακατάπαυστα, κάπνιζε ασταμάτητα. Και δεν άφηνε ούτε σημείωμα να φύγει από το γραφείο εάν δεν το τσέκαρε εκείνος πρώτα.
«Ο Λαφαζάνης, κάθε μέρα, στην περίοδο των «τριήμερων» (των διερευνητικών εντολών του Ιουνίου 1989 για τον σχηματισμό κυβέρνησης) ετοίμαζε για τον Φλωράκη 800 απαντήσεις για ισάριθμες υποτιθέμενες ερωτήσεις» διηγήθηκε αργότερα ο σημερινός υπουργός Ν. Κοτζιάς.
«Ο Φλωράκης τον αποκαλούσε άγιο, του είχε απόλυτη εμπιστοσύνη», συνεχίζει. Και νεότατο τον έφτασε μέχρι το Πολιτικό Γραφείο του κόμματος το 1989. Μόνο που κάπου εκεί ο άνεμος γύρισε, γράφει η Καθημερινή.
Με τις ραγδαίες εξελίξεις στην πρώην ΕΣΣΔ, ο Κ. Ανδρουλάκης έπεισε τον Λαφαζάνη να τον ακολουθήσει στους «ανανεωτικούς»: να διεκδικήσουν την ένωση όλων των αριστερών κομμάτων, συνασπισμένοι υπό τον γ.γ. Του ΚΚΕ Γρηγόρη Φαράκο. Η πικρία του Φλωράκη για τα «παιδιά» του, που διάλεξαν άλλο δρόμο, δεν αρκούσε για να αλλάξει το ρου των γεγονότων.
Τον Φεβρουάριο του 1991, δύο ημέρες πριν από το δραματικό 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ο Λαφαζάνης με τον Ανδρουλάκη πήγαν στο σπίτι του Φλωράκη και τους ζήτησαν να ξαναγίνει εκείνος γ.γ. του ΚΚΕ. Για να πάρουν την απάντηση: «Ρε μαγκούφηδες, εμείς οι παλιοί φεύγουμε, το κόμμα είναι στα δικά σας χέρια. Τι το τραβάτε το σκοινί;». Το σκοινί είχε όμως ήδη κοπεί.
Στις 27 Φεβρουαρίου του 1991 η Αλέκα Παπαρήγα θα γινόταν η γ.γ. του κόμματος, κερδίζοντας τον αντίπαλό της για τρεις ψήφους. Ο αντίπαλος δεν ήταν άλλος από τον νεαρό τότε Γ. Δραγασάκη της ανανεωτικής πτέρυγας, με το παχύ μουστάκι και το μαύρο μπουκλέ μαλλί. Οι ηττημένοι θα έβρισκαν καταφύγιο στον Συνασπισμό της Μαρίας Δαμανάκη. Για τους πιο πολλούς ο Φλωράκης δεν είπε τίποτα, Μόνο για τον Λαφαζάνη τον άκουσαν να μονολογεί «αφού έφυγε και ο Παναγιώτης...».
Όπως ο Λαφαζάνης ποτέ δεν απαρνήθηκε το κόμμα ή τον Μαρξ. Ακόμη και την ιστοσελίδα του την βάφτισε iskra, από το όνομα της πρώτης εφημερίδας του Λένιν.
Το 2000 θα έβγαινε βουλευτής Πειραιά και αργότερα, με τον Αλαβάνο στην ηγεσία, θα γινόταν ο νούμερο 2 στο κόμμα, ως ιδρυτής του Αριστερού Ρεύματος από το 1992, στο οποίο θήτευσε και ο Αλέξης Τσίπρας.
Από το «σαλόνι» της Σορβόννης
Η ιστορία της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι κάπως διαφορετική.
Το κορίτσι από την Αγία Παρασκευή, που στα 17 της είδε τον πατέρα της Νίκο Κωνσταντόπουλο να γίνεται πρόεδρος του Συνασπισμού, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε πως η δική της ζωή ξεκίνησε σαν παραμύθι: erasmus στο Παρίσι, μεταπτυχιακό στη Σορβόννη, δεύτερο μεταπτυχιακό στο Columbia στη Νέα Υόρκη. Κάπου στο ενδιάμεσο πρακτική στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματα πολέμου της Γιουγκοσλαβίας.
Στην αυτονόητη σύγκριση καριέρας με τον πατέρα της (δικηγόρος επίσης) η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν ενθουσιάζεται. «Έχουμε διαφορετικό στυλ ερωτήσεων» λέει. Στις συνεντεύξεις της επιμένει να παραθέτει 3 μόνο ιστορίες από το εδώλιο: Την υπεράσπιση της οικογένειας του Τσαλικίδη, που ο θάνατος του συνδέθηκε με το σκάνδαλο των υποκλοπών το 2006, την υποστήριξη του Γιάννη Σερίφη και την παρουσία της στο πλευρό της οικογένειας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Οι αντίπαλοί της επιμένουν να θυμίζουν την υπόθεση του «βιαστή με τις τυρόπιτες».
Όπως και να έχει, από το 2012 και μετά που εξελέγη βουλευτής, αντικατέστησε τη σοβαρή καρτ βιζίτ της δικηγόρου που είχε γραφείο σε Αθήνα και Νέα Υόρκη, με την πολύχρωμη κάρτα του κόμματος. Και μετατράπηκε η βουλευτής που αγαπούν να μισούν οι αντίπαλοί της. Δεν ήταν λίγο οι βουλευτές που δήλωναν ότι «δεν θα αποφευχθεί το ξύλο. Κάποιος θα κλείσει τα φώτα και τότε...».
Αρχικά οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ την υπερασπίζονταν. Αλλά από τότε ως τώρα, γράφει η Καθημερινή, στο πλάι της έμειναν μόνο μορφές του κοινοβουλευτισμού σαν τη Ραχήλ Μακρή και βέβαια την οικογένειά της. Αν ο άνδρα της μάχεται στο facebookικό πλευρό της κατακεραυνώνοντας τα «φτηνά αγοράκια και κοριτσάκια» των ΜΜΕ, η πεθερά της δηλώνει: «Είναι η γυναίκα που κάθε μητέρα θα ήθελε για νύφη!».