Τα φωτογραφικά στιγμιότυπα από την επιστροφή στη Ρηγίλλης: Η σέλφι Μεϊμαράκη, το breakdance και οι φίλοι από τα παλιά

Τα φωτογραφικά στιγμιότυπα από την επιστροφή στη Ρηγίλλης: Η σέλφι Μεϊμαράκη, το breakdance και οι φίλοι από τα παλιά

Το πρώτο σημάδι ότι «κάτι γίνεται» ήταν η κλειστή για τα αυτοκίνητα οδός Βασιλέως Γεωργίου- και όσο προχωρούσες την ευθεία προς τη Ρηγίλλης, λίγο οι μουσικές, λίγο ο (λίγος) κόσμος που περπατούσε δίπλα σου, ακόμα και ανύποπτος για το προεκλογικό πρόγραμμα των κομμάτων θα καταλάβαινες ότι κάποια συγκέντρωση διοργανώνεται πλησίον. Η αστυνομική παρουσία, τα βαν των τηλεοπτικών σταθμών και οι μεγάλες παρέες νέων με κουστούμια- που δεν μπορούσες να κρίνεις αν είναι undercover cops ή μέλη κομματικής νεολαίας επιφορτισμένα με καθήκοντα ασφαλείας- αυτά ήταν ακόμη πιο σαφή δείγματα ότι κάποιο πολιτικό κόμμα «τόλμησε» να διοργανώσει συγκέντρωση στο κέντρο της Αθήνας- και ποιο άλλο εκτός της ΝΔ θα μπορούσε να διαλέξει για σημείο την οδό Ρηγίλλης εκτός της ΝΔ. Η ώρα είναι επτά το απόγευμα και ο κόσμος δεν είναι πολύς. Ένα μικρό πλήθος, υπό τον ήχο απαλής μουσικής δωματίου, βρίσκεται ήδη έξω από τα ιστορικά γραφεία της παράταξης. Ο νέος πρόεδρος Βαγγέλης Μεϊμαράκης σε μια προσπάθειά του να επιστρέψει στις μεταπολιτευτικές «ρίζες» του κόμματος, «παρακάμπτοντας» το πρόσφατο, επιβαρυμένο από τα «χαμένα λόγια και τα χρόνια» (και τα πρόσωπα) του μνημονίου, θέλησε να απομακρυνθεί και από την απρόσωπη Συγγρού και από το Ζάππειο… Να επιστρέψει σε ένα κτίριο, ιστορικό όντως για την παράταξή του και κατ’ επέκταση για την σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας- που θυμίζει Καραμανλή Κωνσταντίνο, και Κώστα ακόμα, Αβέρωφ ή Μητσοτάκη, άντε και Έβερτ, αλλά όχι Σαμαρά…

Όσο οι τεχνικοί στήνουν με γρήγορες κινήσεις τον εξοπλισμό τους, τεράστια ηχεία, γιγαντοοθόνες και εναέριες κάμερες, τα πρώτα, λιγοστά μέλη των κομματικών νεολαίων ξετυλίγουν τα πανό και τις σημαίες τους, ο Ayad, Σύριος μετανάστης στη Γαλλία προπονείται στα απέναντι μαρμάρινα σκαλιά στο breakdance- σουρεαλιστικό σκηνικό, έστω μεταμοντέρνο, ανάμεσα στην κομματική συγκέντρωση και το Λύκειο του Αριστοτέλη. Ο πρόεδρος Μεϊμαράκης δε θα μιλήσει από το μπαλκόνι του νεοκλασικού/ τοπόσημου της μεταπολιτευτικής κεντροδεξιάς στην Ελλάδα αλλά από μια χάι τεκ εξέδρα που στήνεται με γοργούς ρυθμούς και ιδρωμένα πρόσωπα- είναι ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ της Αθήνας, κι ας μπήκε το φθινόπωρο στις καλένδες. Λεπτό προς λεπτό ο κόσμος αυξάνεται- οι περισσότεροι κατεβαίνουν τη Ρηγίλλης από τη Βασιλίσσης Σοφίας, ποικίλες παρέες , όπου όμως οι καλοντυμένοι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας σαφώς υπερτερούν αριθμητικά. «Βράζουμε από νεολαία…» λένε μειδιώντας δύο Δαπίτες. Μερικά κοινά χαρακτηριστικά, αν θα μπορούσε να εξαχθεί ένας μέσος όρος του κοινού που συνέρρευσε: πολλές βεντάλιες για να προστατεύσουν από την κατάρρευση τα έντονα make up δεσποινίδων και κυριών , πολλά γαλάζια πουκάμισα, κοινές ανησυχίες- από πρόσκαιρες, αν θα μαζέψει κόσμο η συγκέντρωση ή θα ξεφτιλιστούν, έως το εκλογικό αποτέλεσμα που «ίσως κάνουμε την ανατροπή, μας δείχνουν κοντά». Κοντά στις 7.30 η Ρηγίλλης είναι τιγκαρισμένη στο κάτω της μισό, ενώ το επάνω της τμήμα θυμίζει «περαντζάδα» ελληνικού νησιού όπου όλοι «έχουν βάλει τα καλά τους», ίσως μια πιο εστέτ εκδοχή της Ερμού. Παρατηρώ παρέες που ανεβοκατεβαίνουν με ήπιο βάδην και βλέμμα επισκέπτη- σα να βγήκαν για ψώνια. Είναι πάντως μια ήπια ατμόσφαιρα, δεν ακούς φανατισμένα λόγια, δε βλέπεις πωρομένα πρόσωπα- ηλιοκαμμένα μόνο. . «Άδεια είναι από εδώ», λέει μια κυρία που ψάχνει δίοδο ανάμεσα στο πλήθος- φαίνεται όμως από το μελαγχολικό της ύφος ότι ήλπιζε σε περισσότερους με το ίδιο κίνητρο που εκείνη είχε. Άλλοι ακούγονται πιο ικανοποιημένοι- «δεν είναι ερημιά».

Ο Δημήτρης είναι 26 χρονών, δικηγόρος. Δεν είναι έντονη η παρουσία της νεολαίας στη συγκέντρωση, υπαρκτή αλλά περιορισμένη και λίγο πριν αρχίσει η κορύφωση του προγράμματος, με την ένταση της μουσικής και τα συνθήματα της ανκορ- γουμαν από μικροφώνου να ανεβαίνουν σε ένταση και να βαθαίνουν σε ηχόχρωμα, προσπαθώ να ανοίξω κουβέντα με την παρέα του. «Δε θέλω να μιλήσω επώνυμα όμως», μου λέει. Ούτε να τους φωτογραφήσω δέχονται. Έστω μιλάμε. «Η ΝΔ είναι το πιο κοντινό στην ιδεολογική μου τοποθέτηση κόμμα, υπήρξα μέλος, πλέον όχι. Δεν υποστηρίζω την παράταξη με όλο μου το «είναι» πια αλλά θεωρώ ότι είναι η καλύτερη επιλογή από τις υπάρχουσες- ο ΣΥΡΙΖΑ μεσα σε έξι μήνες απέδειξε ότι δεν μπορεί να «σταθεί» και προκάλεσε μεγάλη ζημιά. Η ΝΔ έχει κι αυτή τα προβλήματά της- δεν την προκρίνω ως άριστη επιλογή- αλλά νομίζω ότι μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα την κρίση και να δώσει μια σταθερότητα. Πάντως σε όλο το ελληνικό πολιτικό σκηνικό υπάρχει πολιτική ένδεια και χρειάζεται ανανέωση». Μετριοπαθής άποψη, ειδικά στα προεόρτια κεντρικής προεκλογικής συγκέντρωσης διατυπωμένη, σε ένα πολιτικό σκηνικό, που όσο κι αν τα κόμματα προσπαθούν να φορτίσουν, η κοινωνία αρνείται να εναρμονιστεί. Ο Μεϊμαράκης, για τον Δημήτρη είναι η καλύτερη επιλογή στη συγκεκριμένη συγκυρία- δεν του αρέσει όμως σαν πολιτικός, «ειδικά ο τρόπος που μιλάει δεν με αντιπροσωπεύει». «Είναι τόσο ρευστό το αποτέλεσμα των εκλογών που ακόμα και μια κυβέρνηση συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ- ΝΔ δεν αποκλείεται, ούτε την απεύχομαι, ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως όλα δείχνουν, τελικά είναι πρώτο κόμμα», μου λέει.

Ο Χρήστος στα 31 του, είναι δικηγόρος κι αυτός- εργάζεται σαν ελεύθερος επαγγελματίας. «Υπάρχουν δουλειές- αλλά δεν υπάρχουν χρήματα. Τη γενιά μου, των τριαντάρηδων την έχει χτυπήσει άσχημα η κρίση γιατί βγήκαμε από το πανεπιστήμιο στο boom της ελληνικής κρίσης. Απλώς επιβιώνουμε- ενώ ελπίζαμε, ή ήμασταν σίγουροι…, για μια άλλη ποιότητα ζωής. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν είναι πλέον ευνοϊκή για τις κομματικές συγκεντρώσεις, όπως ήταν στα 80s και τα 90s… «Γιατί λοιπόν ήρθες σε μια κομματική συγκέντρωση;», τον ρωτάω. «Είμαι πολιτικοποιημένος, έχω μια πολιτική τοποθέτηση και θέλησα, ανθρώπινα, να προσέλθω σε μια εκδήλωση όπου θα συναντήσω και άλλους ανθρώπους, με κοινές απόψεις. Ο κόσμος της ΝΔ τα τελευταία χρόνια είχε «κλειστεί» και είχε την ανάγκη να συμμετάσχει κάπως. Προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου κεντροδεξιό- χωρίς να έχω καμιά αντιπαλότητα προς την αριστερά». «Δε βλέπω πολλούς στην ηλικία σου πάντως». «Η δύναμη της Νέας Δημοκρατίας ανέκαθεν ήταν στα 45+. Συμφωνώ όμως ότι η συμμετοχή της νεολαίας είναι περιορισμένη. Έχουν γίνει πολλά λάθη στα πανεπιστήμια, παρά τις εκλογικές πρωτιές της ΔΑΠ, δε βοηθάμε τα παιδιά να παραμείνουν ενεργοί πολιτικά και τα επόμενα χρόνια. H προσέγγιση και το μάρκετινγκ είναι σε πολύ καλό επίπεδο αλλά πρέπει να αποφασίσουμε αν οι παρατάξεις και οι νεολαίες θα είναι μοχλοί πίεσης μόνο ή θα δημιουργούν πολίτες και πολιτικές αντιλήψεις για το μέλλον».

- Ο Μεϊμαράκης;

- Είναι η καλύτερη επιλογή τώρα. Είναι ενωτικός, λειτουργεί σαν πόλος συσπείρωσης για μια παράταξη που αλλιώς θα είχε σπάσει σε «στρατοπέδα».

- Αν επέλεγες εσύ κάποιον;

- Δε μου αρέσουν τα άκρα. Χωρίς να έχω πρόβλημα με τα πρόσωπα, παρά μόνο με τις αντιλήψεις τους, νομίζω έχουν εισχωρήσει τα τελευταία χρόνια στη ΝΔ πρόσωπα που το background τους δεν εκφράζει ούτε εμένα προσωπικά αλλά και πολλούς άλλους επίσης «χαλάει».

Δεν μπορούμε να μιλήσουμε πέρα από δύο λεπτά. Είναι αδύνατο πλέον να συνομιλήσεις ή να σταθείς. Ο κόσμος πύκνωσε. Η Ρηγίλλης είναι σχετικά γεμάτη- στο τμήμα της μπροστά από τα γραφεία του κόμματος ασφυκτικά. Και όταν οι γιγαντοοθόνες δείχνουν τον Αντώνη Σαμαρά να κατέρχεται μετά της συνοδείας του από τη Βασιλίσσης Σοφίας το «πακετάρισμα» κορμί με κορμί αρχίζει να γίνεται ασφυκτικό, οι κυρίες με τα λιωμένα make up είναι σε δεινή θέση- οι συνοδοί του πρώην πρωθυπουργού και προέδρου του κόμματος προσπαθούν να του ανοίξουν δρόμο, οι οπαδοί να του σφίξουν το χέρι, να τον ακουμπήσουν ή να φωτογραφηθούν- ξεδιπλώθηκε ολόκληρη η γκάμα εκδηλώσεων λατρείας. Οξύμωρο για την κοινωνία, αναμενόμενο στα όρια (των πυρήνων) του κόμματος. Είμαι ανάμεσα σε νεολαίους- παρά την κούραση το διασκεδάζουν, σαφώς οπαδικότερα των προηγούμενων συνομιλητών μου. Ακούγονται κόρνες, ταμπούρλα μεταφέρονται στα χέρια για να ηχήσουν σε λίγο, η μουσική έχει γίνει υποβλητική- συνθέσεις του Σταμάτη Σπανουδάκη στη διαπασών. Όταν στη γιγαντοοθόνη φάνηκε ο Κώστας Καραμανλής θα έπρεπε να παίζει το Carmina Burana, και ας είναι, μαζί με τις ζεμπεκιές, πασόκικα άσματα… «Να τον μεταφέρουμε στα χέρια», ακούω τους νεολαίους δίπλα μου να λένε, μεταξύ σοβαρού και αστείου… Το πλήθος παραλήρησε- ο Καραμανλής μάλλον άβολα ένιωσε, κουράστηκε ή ξενέρωσε (έτσι μου φάνηκε) από την υπερβολή των αντιδράσεων. Ενωμένη πλέον η ΝΔ μπορούσε να υποδεχτεί τον νέο της αρχηγό, που ξεπρόβαλλε χαμογελαστός πλατιά και χαιρετώντας κατέβηκε αργά από το κτίριο της Ρηγίλλης, πρώτα κάτω από τον προεκλογικό «άμβωνα» για χαιρετούρες με τους δύο προηγούμενους πρωθυπουργούς και προέδρους, πριν εκφωνήσει τον- σχετικά σύντομο- λόγο του. «Στροφή προς το κέντρο», αυτός θα μπορούσε να είναι ο τίτλος, «μετριοπάθεια», «συναίνεση», «μεσαίος χώρος»- αυτές οι λέξεις κλειδιά στην αναζήτηση.

Όταν ο πρόεδρος τέλειωσε, γύρω στις 8.30, τα νερά στο περίπτερο της μποτιλιαρισμένης Βασιλίσσης Σοφίας είχαν τελειώσει. «Δυο χιλιάδες μπουκάλια έφυγαν σήμερα», μου λέει η κυρία που εποπτεύει τα ψυγεία του… Ο κόσμος διαλύεται- διακρίνω αρκετά πολιτικά στελέχη: την Άννα Καραμανλή, τον Κουμουτσάκο, τον Βασίλη Οικονόμου,τον Καραχάλιο να κανονίζει με τους dj για τα συνθήματα και τα τραγούδια, τώρα στα τελειώματα, στο after party. Στη θέση του Μειμαράκη στην εξέδρα έχουν ανέβει οι φωτογράφοι, για τα αποχαιρετιστήρια πλάνα. Πολλοί παριστάμενοι προσπαθούν να μπούνε μέσα στη Ρηγίλλης- οι περισσότεροι «κόβονται» από μια διπλή αλυσίδα ανθρώπων, τοποθετημένης εκεί για το επιβεβλημένο τσεκάρισμα. Οι υπόλοιποι οπαδοί, φίλοι ή υποστηρικτές- μόνο η Αριστερά με το «σύντροφοι» έχει απλουστεύσει τα πράγματα…- θα αρκεστούν σε μια “selfie” με τον, πάντως, ευπροσήγορο πρόεδρο τους, όπως μαζί αποχωρούν. Σε παρακείμενο γκαράζ δε σταματούν να εξέρχονται πολυτελή αυτοκίνητα.

Δημοφιλή