Οι φωτογραφίες της Ζωής Χατζηγιαννάκη έχουν ως κεντρικό θέμα κτίρια που στεγάζουν δηµόσιους οργανισµούς στο κέντρο της Αθήνας. "Η δουλειά αυτή ξεκίνησε το 2012 ως μία ψυχογεωγραφία του κέντρου της Αθήνας, επικεντρωνόταν δηλαδή στην πόλη και και κατ’ έπέκταση στα δημόσια κτίρια-σύμβολα των κοινωνικοπολιτικών, οικονομικών αλλά και ψυχολογικών αλλαγών." τονίζει η καλλιτέχνης.
Οι θολές αυτές εικόνες µοιάζουν να υπαινίσσονται τα όσα συµβαίνουν µέσα στα κτίρια, σαν να προσπαθούν να εντοπίσουν κάποια ενοχοποιητικά στοιχεία πίσω από τις προσόψεις τους. Τίποτα όμως τελικά δεν αποκαλύπτεται και παραμένει μόνο η ασάφεια.
Η Huffington Post Greece μίλησε με την Ζωή Χατζηγιαννάκη για τις έργο της, τα δημόσια κτίρια και τις σκοτεινές πτυχές τους αλλά και πότε είχε την πρώτη επαφή με την φωτογραφία και γιατί την κέρδισε αυτή η μορφή τέχνης.
Τι θέλουν να πουν οι μεγεθυμένες λεπτομέρειες;
Θέλουν να εκφράσουν τη σύγχυση και την αμφιβολία που υπάρχει σχετικά με το τι συμβαίνει και γιατί συνέβη. Δε μπορούν και δεν θέλουν να αποκαλύψουν τίποτα παρά μόνο ένα θολό τοπίο που για μένα είναι ενδεικτικό της σχέσης πολίτη-κράτους στην Ελλάδα και ιδιαίτερα μέσα στην κρίση.
Που εστιάζατε κυρίως στις φωτογραφίες σας;
Η δουλειά αυτή ξεκίνησε το 2012 ως μία ψυχογεωγραφία του κέντρου της Αθήνας, επικεντρωνόταν δηλαδή στην πόλη και και κατ’έπέκταση στα δημόσια κτίρια-σύμβολα των κοινωνικοπολιτικών, οικονομικών αλλά και ψυχολογικών αλλαγών. Άλλωστε κάποια απο αυτά τα κτίρια πρωταγωνιστούσαν κυριολεκτικά στα ρεπορτάζ για την κρίση, (στο ίντερνετ, στην τηλεόραση, στις εφημερίδες κλπ) ενώ αλλά βρισκόντουσαν και στο στόχαστρο των θυμωμένων πολιτών (καταλήψεις, βανδαλισμοί κλπ).
Τα δημόσια κτίρια έχουν σκοτεινές πτυχές;
Και βέβαια έχουν –τα πάντα έχουν. Κάποιες εποχές μπορεί να είχαν λιγότερες ή κάποιες άλλες περισσότερες. Τα κτίρια, όπως και καθετί που μπορεί να θεωρείται στατικό, στην πραγματικότητα δεν είναι, μεταλλάσσονται μέσα στον χρόνο μαζί με τις εκάστοτε αντιλήψεις και συναισθήματα. Σε αυτή την περίπλοκη και προβληματική φάση, που ονομάζουμε κρίση, όλες οι υποτιθέμενες ‘σταθερές’ μαζί και τα δημόσια κτίρια βρίσκονται σε μια μετάβαση, σε ένα ‘ψάξιμο’ νέων ρόλων.
Ποια είναι η πηγή εμπνευσής σας;
Οτιδήποτε, με ενδιαφέρει σίγουρα περισσότερο ένα σύνολο πραγμάτων και οι μεταξύ τους σχέσεις, γι’αυτο επικεντρώνομαι συνήθως στο χώρο και στην κοινωνία παρά στον ίδιο τον άνθρωπο –τον οποίο αντιμετωπίζω ως συστατικό στοιχείο του χώρου.
Μπορείς να κάνεις τέχνη στην Ελλάδα;
Βέβαια μπορείς, νομίζω οτι υπάρχουν πάνω-κάτω οι ίδιες δυσκολίες και οπουδήποτε αλλού (μιλάω για την Ευρώπη). Σίγουρα δύο μεγάλα μειονεκτήματα σε σχέση με άλλες χώρες είναι η χρηματοδότηση, στο οποίο έχουν βοηθήσει όμως τα τελευταία χρόνια αρκετά τα ιδιωτικά ιδρύματα, και το άλλο είναι η έλλειψη επαφής, προώθησης και ανταλλαγής με το εξωτερικό, το οποίο και αυτό παρουσιάζει βελτίωση, λόγω πολλών εγχώριων πρωτοβουλιών και προσπαθειών και φυσικά του ερχομού της Documenta κ.α.
Υπάρχουν άνθρωποι ή καταστάσεις που ανατρέχεις για να αντλήσεις έμπνευση;
Περισσότερο καταστάσεις σε σχέση με την κοινωνία και τον χώρο, αλλά όχι κάτι συγκεκριμένο, επίσης αντλώ έμπνευση μέσα από κείμενα και δουλειές άλλων καλλιτεχνών.
Η εξέλιξη σου φωτογραφικά έγινε μέσα από την εμπειρία ή μέσα από ένα σχολή και τελικά ποιο από τα δύο είναι πιο σημαντικό;
Και τα δύο, μέσα απο την εμπειρία κυρίως σε ποιο πρακτικά θέματα αλλά μάλλον περισσότερο μέσα απο τις σπουδές, λόγω του οτι είχα την τύχη να σπουδάσω στο εξωτερικό οπου θεωρώ τα ερεθίσματα πολύ περισσότερα.
Εκτός από την φωτογραφία υπάρχει άλλη μορφή τέχνης που ασχολείσαι και πως την συνδυάζεις με την φωτογραφία;
Χρησιμοποιώ σχεδόν μόνο την φωτογραφία.
(Αν και δεν ξέρω τι νόημα έχει η απάντηση όταν μιλάμε για τέχνη έχει ελάχιστη σημασία το ίδιο το μέσο (η φωτογραφία ή η ζωγραφική ή η γλυπτική δεν είναι αυτή καθ’αυτη ‘τέχνη’ είναι τρόπος, μέθοδος ή μέσο με το οποίο παράγουμε τέχνη -φυσικά όχι πάντα).
Ποια είναι τα μαγικά συστατικά κατά την γνώμη σου που χρειάζεται κάποιος για να γίνει καλός φωτογράφος;
Δεν υπάρχουν κατα την γνώμη μου πουθενά μαγικά συστατικά μόνο πολύ δουλειά και φυσικά ευχαρίστηση και ικανοποίηση για αυτό που κάνεις.
Ποια θέματα σε αφήνουν αδιάφορη;
Νομίζω οτι δεν υπάρχουν αδιάφορα θέματα, όλα μπορούν να είναι ενδιαφέροντα αναλόγως τις κοινωνικές, πολιτικές, προσωπικές, φυσικές κ.α. καταστάσεις που τα πλαισιώνουν. Το ίδιο πχ αστικό ή φυσικό τοπίο μπορεί να είναι τρομερά ενδιαφέρον αλλά και παγερά αδιάφορο.
Αρκετά αδιάφορη πάντως με αφήνουν θέματα προσωπικής διερεύνησης.
Πότε είχες την πρώτη επαφή με την φωτογραφία και γιατί σε κέρδισε αυτή η μορφή τέχνης;
Την πρώτη επαφή την είχα στην σχολή Βακαλό, το αρχικό ενδιαφέρον μάλλον είχε να κάνει και με τη διαδικασία της εμφάνισης στο σκοτεινό θάλαμο. Φαντάζομαι οτι με κέρδισε η αμεσότητα του φωτογραφικόυ μέσου με τον κόσμο, και πιο συγκεκριμένα την κοινωνία, το γεγονός οτι αποτυπώνει και δεν αποτυπώνει την πραγματικότητα, είναι και δεν είναι ντοκουμέντο, και μάλλον η ίδια η τάση της να το προσπαθεί και έτσι να περιπλέκει τις καταστάσεις κάνοντας τις τελικά πιο ενδιαφέρουσες.