Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, το αεροπλανοφόρο θεωρείται ο «βασιλιάς των θαλασσών», έχοντας διαδεχτεί το θωρηκτό. Ωστόσο, όλα έχουν ένα τέλος- και αρκετοί εικάζουν ότι και η εποχή της «βασιλείας» του αεροπλανοφόρου λήγει και αυτή, σε μεγάλο βαθμό λόγω της ανάπτυξης προηγμένων οπλικών συστημάτων από την Κίνα, όπως οι βαλλιστικοί πύραυλοι για χρήση εναντίον πλοίων (ASBM).
Σε έρευνα του Center for a New American Security, υπό τον τίτλο «Red Alert: The Growing Threat to US Aircraft Carriers», σημειώνεται πως μέσα στα τελευταία χρόνια μια σειρά χωρών, μεταξύ των οποίων η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν, επενδύουν σε όπλα A2/AD (anti-access/ area denial), όπως προηγμένα αντιαεροπορικά συστήματα, βλήματα cruise και βαλλιστικά για χρήση κατά πλοίων, υποβρύχια και δικά τους αεροπλανοφόρα. «Οι δυνατότητες αυτές αναμένεται να αυξηθούν τα προσεχή χρόνια, ασκώντας μεγαλύτερη πίεση στις επιχειρήσεις των αμερικανικών αεροπλανοφόρων».
Οι απειλές μικρής εμβέλειας, σημειώνεται στο paper, περιλαμβάνουν συστήματα ικανά να επιχειρούν εντός της κινεζικής ΑΟΖ (200 ναυτικών μιλίων) ή γενικότερα στην περιοχή στην οποία μια χώρα έχει δικαιώματα εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων. Αυτά τα συστήματα, σημειώνεται (αντιαεροπορικοί πύραυλοι κατά των αεροσκαφών των αεροπλανοφόρων, πύραυλοι cruise – ASCM, anti-ship cruise missiles- και τακτικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη) είναι ικανά να φτάνουν και την Ταϊβάν.
Οι απειλές μέσης εμβέλειας περιλαμβάνουν συστήματα ικανά να επιχειρούν σε αποστάσεις 600 ναυτικών μιλίων, όπως βλήματα ASCM από υποβρύχια, μαχητικά που επιχειρούν από χερσαίες βάσεις, βομβαρδιστικά και μεγάλες μονάδες επιφανείας. Σε περίπτωση πολέμου, τα συστήματα αυτά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στις Θάλασσες Ανατολικής και Νότιας Κίνας, και να φτάσουν στο πρώτο σύμπλεγμα νησιών που εκτείνεται από την Ιαπωνία στα βόρεια στις Φιλιππίνες στα νότια.
Οι απειλές μεγάλης εμβέλειας περιλαμβάνουν συστήματα ικανά να επιχειρούν πέρα από τα 600 ναυτικά μίλια, όπως βαλλιστικοί πύραυλοι εναντίον πλοίων (ASBM- anti-ship ballistic missiles) και βλήματα ASCM εκτοξευόμενα από βομβαρδιστικά και υποβρύχια. Τα συστήματα αυτά θα μπορούσαν να φτάσουν μέχρι τη βάση του Γκουάμ και επιπλέον να καλύπτουν τον Κόλπο της Βεγγάλης και το μεγαλύτερο μέρος της Αραβικής Θάλασσας. Κάποια μαχητικά αεροσκάφη θα μπορούν επίσης να απειλήσουν αεροπλανοφόρα σε αποστάσεις μεγαλύτερες των 600 ν.μ, χωρίς εναέριο ανεφοδιασμό.
Στο πλαίσιο της μελέτης γίνεται ιδιαίτερη αναφορά και στη δημιουργία τεχνητών νησιών από την Κίνα στη Θάλασσα Νότιας Κίνας, με εγκαταστάσεις που μπορούν να εξυπηρετήσουν σειρά A2/AD μέσων, καθώς και την έμφαση που φαίνεται να δίνει η Κίνα στους πυραύλους ASBM – οι οποίοι είναι δύσκολοι στην αναχαίτιση, καθώς είναι σχεδιασμένοι (ως βαλλιστικοί) να πλήττουν τους στόχους τους κάθετα, σε ιλιγγιώδεις ταχύτητες, ενώ επί της παρούσης το αμερικανικό ναυτικό δεν διαθέτει αντίστοιχα αξιόπιστα αντίμετρα.
Καταλήγοντας, το συμπέρασμα που προκύπτει στη μελέτη είναι πως πλέον τα αεροπλανοφόρα και τα αεροσκάφη τους δεν θα έχουν τη δυνατότητα να επιχειρούν ατιμωρητί, καθώς θα αντιμετωπίζουν ένα «πυκνό» σε απειλές περιβάλλον.
Όσον αφορά στους τρόπους αντιμετώπισης των απειλών, προτείνεται η αύξηση της εμβέλειας των αεροσκαφών (και αύξηση της εμβέλειας των μη επανδρωμένων αεροσκαφών που προορίζονται να ενταχθούν στο οπλοστάσιο των αεροπλανοφόρων του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού), η επιπλέον έμφαση σε υποβρύχια (επανδρωμένα ή μη), που είναι ικανά να επιχειρούν σε τέτοια επικίνδυνα περιβάλλοντα και η αύξηση των ανθυποβρυχιακών δυνατοτήτων των αμερικανικών μονάδων επιφανείας, καθώς η απειλή που συνιστούν τα υποβρύχια παραμένει πάντοτε υπαρκτή και μεγάλη. Όσον αφορά σε συστήματα τα οποία δεν έχουν δοκιμαστεί ακόμα σε πραγματικές επιχειρήσεις, όπως τα βλήματα ASBM, αυτό που προτείνεται είναι η επένδυση σε πειραματικές τεχνολογίες, όπως τα railguns (πυροβόλα που εκτοξεύουν βλήματα σε τεράστιες ταχύτητες μέσω ηλεκτρομαγνητισμού).