Μια κουβέντα με τον παγκόσμιο πρωταθλητή Λευτέρη Πετρούνια και την (τρομερή) μαμά του

Μια κουβέντα με τον παγκόσμιο πρωταθλητή Λευτέρη Πετρούνια και την (τρομερή) μαμά του
PnG

«Η πιο δύσκολη δουλειά του κόσμου είναι και η καλύτερη δουλειά του κόσμου». Αυτό ήταν το μότο της καμπάνιας της P&G για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, μια καμπάνια που ήταν αφιερωμένη στις μαμάδες και τους μικρούς (μεγάλους) αγώνες που δίνουν καθημερινά για να προσφέρουν τα πάντα στα παιδιά τους.

Η καμπάνια «Σ' ευχαριστώ, Μαμά», η οποία επέστρεψε δυο χρόνια μετά για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 2014, μάγεψε και συγκίνησε το κοινό πετυχαίνοντας κάτι που λίγες καμπάνιες καταφέρνουν. Να μιλήσει απευθείας στη καρδιά του κόσμου με τρόπο απλό, αλλά αληθινό, για να διηγηθεί ιστορίες που συμβαίνουν κάθε μέρα γύρω μας, ιστορίες που μπορεί να έχουμε ζήσει κι εμείς οι ίδιοι, ιστορίες για όνειρα παιδιών που έγιναν πραγματικότητα χάρη στις δυνατές γυναίκες που βρίσκονταν πάντα στο πλευρό τους.

Η Ελένη Παπαδημητρίου, Διευθύντρια Επικοινωνίας P&G Νοτιοανατολικής Ευρώπης, έχει περιγράψει το ιδεώδες πάνω στο οποίο βασίζεται η όμορφη αυτή καμπάνια με τον καλύτερο τρόπο: «Για μας στην P&G το σπίτι και η οικογένεια είναι το βασίλειό μας, καθώς προϊόντα όπως Ariel, Always, Pampers, H&S, Oral B και πολλά ακόμα εκεί καλούνται να εκπληρώσουν την αποστολή τους, η οποία δεν είναι άλλη από τη βελτίωση όλων αυτών των στιγμών που συνθέτουν την καθημερινότητά μας, από το πρωί που βουρτσίζουμε τα δόντια μας μέχρι το βράδυ που βάζουμε μια καθαρή πάνα στο μωρό μας πριν κοιμηθεί. Και η κάθε μαμά είναι η ψυχή του σπιτιού, είναι αυτή που βρίσκεται πίσω από όλους και κυρίως από τα παιδιά της, στα οποία δίνει καθημερινά όλη την προσοχή, ενώ στηρίζει με τη δύναμή της και τις συμβουλές της τις προσπάθειές τους. Οι μαμάδες των αθλητών στους Ολυμπιακούς αγώνες αντιπροσωπεύουν και συμβολίζουν για μας την προσφορά κάθε μητέρας στα παιδιά και την οικογένειά της».

Στις 18 Απριλίου του 2015, ο Λευτέρης Πετρούνιας κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής, στο άθλημα των κρίκων, κάνοντας τον κόσμο να μάθει το όνομά του. Στις 25 Μαρτίου του 2016, στο Παγκόσμιο Κύπελλο στην Ντόχα του Κατάρ, ο Λευτέρης, με 15.875 βαθμούς γίνεται μέσα σε 1 λεπτό ο παγκόσμιος πρωταθλητής της Γυμναστικής. Σε λίγο καιρό θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο στη Βραζιλία, ενώ πρόσφατα ανακοινώθηκε πως θα είναι και ο πρώτος λαμπαδηδρόμος στην Τελετή Αφής που θα γίνει στις 21 Απριλίου στην Αρχαία Ολυμπία.

Το κοινό σημείο όλων αυτών των σημαντικών ημερομηνιών στη ζωή του Λευτέρη; Η μαμά του, Σοφία Μποτσίου - Πετρούνια, η οποία πάντα βρισκόταν και θα βρίσκεται δίπλα του, όπως έκανε άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια σε κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή της ζωής του, πριν ο κόσμος μάθει και αγαπήσει τον γιο της και πριν ο Λευτέρης Πετρούνιας γίνει η «χαρμόσυνη είδηση» σε μια «μαύρη περίοδο» για τη χώρα.

Ο Λευτέρης είναι το κεντρικό πρόσωπο της φετινής καμπάνιας «Σ' ευχαριστώ, Μαμά» της P&G, μια τιμή που δεν θα μπορούσε να μη μοιράζεται με την ίδια του τη μητέρα, η οποία και θα τον ακολουθήσει στη Βραζιλία για να βρίσκεται μαζί του, σε μία από τις πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας του γιου της.

Η HuffPost Greece συνάντησε τον Λευτέρη Πετρούνια και την μητέρα του σε ένα από τα μικρά διαλείμματα του αθλητή ανάμεσα στις εξαντλητικές προπονήσεις που κάνει αυτή την περίοδο, και μιλήσαμε μαζί τους για τους ερχόμενους Ολυμπιακούς, τις μέχρι τώρα διακρίσεις του αλλά, κυρίως, για την μεταξύ τους σχέση και τα όσα έχουν μάθει ο ένας από τον άλλο.

Σε τι φάση σε πετυχαίνουμε τώρα;

Λευτέρης Πετρούνιας: Λίγο πριν την επιστροφή μας από το προ-ολυμπιακό τουρνουά στη Βραζιλία και την πρώτη μου μεγάλη αναμέτρηση, εκτός συναγωνισμού, με τον χρυσό ολυμπιονίκη του 2012. Στην πορεία έχουμε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στη Βερνη σε ενάμιση μήνα. Όπως καταλαβαίνεις οι προπονήσεις σε αυτή τη φάση είναι πάρα πολλές, πολύ βαριές και πολύ κουραστικές.

Εσείς κα. Πετρούνια πώς αντιμετωπίζετε όσα συμβαίνουν τώρα στη ζωή του Λευτέρη;

Σοφία Μποτσίου - Πετρούνια: Πρώτα και πάνω από όλα προσπαθώ όσο μπορώ να στηρίξω τον Λευτέρη. Θεωρώ όμως πως στη φάση που έχει φτάσει είναι ένας αθλητής τόσο ολοκληρωμένος που θέλει λίγα πράγματα από εμένα. Να κάτσουμε να πιούμε ένα κρασί, να μου πει ένα πρόβλημά του. Πάντα έχω αγωνία για το παιδί μου, σε ό,τι διοργάνωση κι αν παίρνει μέρος, όσο σημαντική ή λιγότερο σημαντική κι αν είναι. Έχω αγωνία για το τι ψυχολογία θα έχει, όχι για το αποτέλεσμα. Αν εκείνος είναι καλά με τη 15η θέση είμαι κι εγώ καλά, αν είναι με την 1η, κι εγώ το ίδιο. Εγώ θέλω να είναι εκείνος καλά.

Τον τελευταίο καιρό για να είμαι ειλικρινής πονάω ιδιαίτερα γιατί κουράζεται πολύ. Το κεφάλι του έχει γεμίσει με ενόργανη και τον νιώθω πολύ προβληματισμένο. Την άλλη φορά του είπα «είσαι ένα μικρό παιδί» και λέει «όχι, είμαι άντρας». (γέλια και από τους δύο)

Διάβασα πως κάποια στιγμή, στο σχολείο ακόμα, ο Λευτέρης αποφάσισε να τα παρατήσει όλα γιατί ήθελε να ζήσει την εφηβεία του όπως ένας φυσιολογικός έφηβος και όχι με τους περιορισμούς του πρωταθλητισμού. Κι εσείς στηρίξατε την απόφασή του.

ΣΜΠ: Καταρχάς ο Λευτέρης είχε πρόβλημα τότε, είχε τραυματιστεί και δεν είχαν δέσει καλά τα οστά του. Ο (τότε) προπονητής πίστευε πως ήταν έτοιμος. Το παιδί όμως πόναγε. Και όταν τον πήγαμε στο γιατρό μας είπε «ξέρετε πόσο πιέζεται το παιδί;». Εγώ δεν ήθελα να πιέζει κανείς το παιδί μου. Με ενδιέφερε να κάνει ενόργανη όσο είναι ευτυχισμένος, άμα δεν είναι γιατί να κάνει;

Πάντως δεν βλέπεις συχνά τους γονείς ενός παιδιού που ασχολείται επαγγελματικά με τον πρωταθλητισμό να αφήνουν το ίδιο να παίρνει τις σημαντικές αποφάσεις. Συνήθως υπάρχει μεγάλη πίεση και άγχος.

ΣΜΠ: Το έχω ζήσει όλο αυτό με τους γονείς που πιέζουν τα παιδιά τους. Δεν τους μαθαίνουν το ομαδικό πνεύμα. Τους λένε, «εσύ πρέπει να πάρεις χρυσό». Δεν τους διδάσκουν ότι είναι απλά ένας αγώνας και τίποτε περισσότερο. Εγώ του έλεγα, μην κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι. Βάλε στο μυαλό ό,τι σου έχει πει ο προπονητής σου κι αν έχεις ένα καλό αποτέλεσμα, έχει καλώς. Και νομίζω πως αυτό είναι το φυσιολογικό για να μεγαλώσει η ψυχούλα του φυσιολογικά, και του κάθε παιδιού δηλαδή. Αν τον πίεζα να μην σταματήσει τότε και τραυματιζόταν και είχε ένα χειρουργείο, δεν θα επέστρεφε ποτέ. Ξέρετε, έρχονται τα πράγματα έτσι πολλές φορές που λειτουργούν από μόνα τους.

Εσύ Λευτέρη ένιωσες ποτέ την ανάγκη να αποδείξεις κάτι στη μαμά σου, στους γονείς σου, μέσα από τον αθλητισμό;

ΛΠ: Οι γονείς μου δεν με μεγάλωσαν να νιώθω πως πρέπει να τους αποδείξω κάτι. Πάντα ήθελα να ευχαριστήσω την ομάδα μου, τον προπονητή μου κι εμένα. Οι γονείς μου μου έδιναν πάντα την εντύπωση πως ήταν ικανοποιημένοι με ό,τι κι αν κάνω. Και τους ευχαριστώ γιατί μου έμαθαν τι θα πει ευγενής άμιλλα, πόσο σημαντικό είναι το «συναγωνίζομαι» και όχι το «ανταγωνίζομαι» -κάτι που δεν αναπτύσσεται εύκολα μέσα σε μια οικογένεια με ένα γιο που κάνει πρωταθλητισμό.

Βλέπεις στοιχεία του χαρακτήρα της μαμάς σου σε εσένα;

ΛΠ: Μεγάλωσα θαυμάζοντας τον πατέρα μου και έχοντας τον χαρακτήρα της μητέρας μου. Για εμένα οι γονείς μου ήταν πάντα πρότυπα σαν γονείς αλλά και σαν ζευγάρι μεταξύ τους, ήταν αυτό που θέλει να βλέπει ένα παιδί σε μια οικογένεια αλλά και αυτό που θέλει να πετύχει ένας άντρας ή μια γυναίκα στη ζωή τους όσον αφορά στη σχέση τους με έναν άλλο άνθρωπο, τη συντροφικότητα και την μελλοντική οικογένεια που θέλει να φτιάξει.

Πώς ήταν ο Λευτέρης ως παιδί; Τι θυμάστε περισσότερο από τα παιδικά του χρόνια στον αθλητισμό;

ΣΜΠ: Ο Λευτέρης ήταν υπερκινητικός ως παιδί όπως και ο μεγάλος αδερφός του. Επειδή όμως τότε ήταν ακόμα 4 ετών, πήγαμε πρώτα να γράψουμε τον αδερφό του στον αθλητικό σύλλογο. Και μόλις μας λένε «να περάσουν τα παιδάκια να δουν», ενώ ο αδερφός του ήταν πιο συνεσταλμένο παιδί, ο Λευτέρης έτρεξε μέσα. «Συγγνώμη είναι 4 ετών το παιδί», τους λέω. «Μα από τώρα ξεκινάνε», μου λένε. Και τρέχει σαν το τρελό ο Λευτέρης μέσα στα όργανα, έκανε τραμπολίνο, κρεμόταν από δω κι από εκεί, έκανε σαν παλαβό. Και κάπως έτσι τον έγραψα ενόργανη.

Τους έβαλαν και τους δύο στην ομάδα αλλά ο μεγάλος δεν την ήθελε την πειθαρχία. Ούτε και ο Λευτέρης την ήθελε δηλαδή. Την επόμενη χρονιά τους πήγα κολυμβητήριο, κι εκεί τα κατάφερνε ο Λευτέρης, μέσα στην πισίνα συνέχεια, δεν ήθελε να βγει, τους πήγα και πατινάζ, κι εκεί καλά, ήταν σαν γεννημένος αθλητής. Απλά η ενόργανη ήταν αυτό που τον κέρδισε.

Ούτε εγώ είχα συνειδητοποιήσει τι σημαίνει πρωταθλητισμός, ούτε εκείνος. Απλά έκανε αυτό που του άρεσε και σιγά-σιγά άρχισε να το ψάχνει περισσότερο. Μάλιστα τον πρώτο καιρό του έλεγα «αν δε διαβάσεις δεν πας προπόνηση».

ΛΠ: Ναι ήταν η τιμωρία μου αυτό (γέλια)

Δεν σκεφτήκατε ποτέ το μέλλον; Να πάρει, δηλαδή, έστω ένα πτυχίο «για σιγουριά» και μετά να κάνει ό,τι θέλει με τον αθλητισμό;

ΣΜΠ: Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, τα πολλά λάθη τα κάνεις πάντα στο πρώτο παιδί (γέλια). Ο μεγάλος ο καημένος, ας πούμε, έβαλε ένα σκουλαρίκι και έγινε χαμός στο σπίτι. Στον Λευτέρη, από ένα σημείο και μετά, το είχα αποδεχτεί πολύ πιο ήρεμα, είχα δει κι ένα έργο του Φασουλή που έλεγε «Τρέντι είναι, θα περάσει» και ήμουν περισσότερο ψύχραιμη.

Τα παιδιά θα καταλήξουν μόνα τους κάπου, τώρα ας πούμε είναι και οι δύο άλλοι άνθρωποι από όταν ήταν μικροί, εγώ ήμουν η αγχωτική και ο μπαμπάς του. Και τελικά δε γεννιόμαστε γονείς βρε παιδιά. Δεν πάμε σε κάποια σχολή γονέων, αυτό που νιώθεις κάνεις και μαθαίνεις στην πορεία.

Πιστεύετε πως έχετε πάρει μαθήματα ζωής από τον Λευτέρη;

ΣΜΠ: Όσο οι γονείς διδάσκουν τα παιδιά, τα παιδιά άλλο τόσο καθοδηγούν και διδάσκουν τους γονείς. Εδώ υπάρχει ένα αλισβερίσι. Από τον Λευτέρη έχω διδαχτεί αυτό που δεν έχω εγώ. Μπορεί να μοιάζουμε σαν χαρακτήρες αλλά είναι πολύ, πολύ πιο δυνατός από εμένα. Για αυτό τον θαυμάζω. Και κάθε μέρα μαθαίνω πολλά πράγματα από αυτόν. Εκείνος δεν μαθαίνει τώρα από εμένα γιατί είναι λίγο ξεροκέφαλος (γέλια) αλλά εγώ μαθαίνω πολλά από τον Λευτέρη και θαυμάζω αυτή του τη δύναμη. Δεν νομίζω πως εγώ στα 26 μου είχα αυτή τη δύναμη, για κανέναν λόγο.

ΛΠ: Ναι αλλά εγώ τα κρατάω πάντα αυτά που μου λες, δεν είμαι και τόσο ξεροκέφαλος.

ΣΜΠ: Ο κόσμος λέει συνέχεια «είσαι δυνατή για αυτό, για εκείνο». Τελικά δεν έχω αντιληφθεί αν είμαι δυνατή, δεν ξέρω πώς βγαίνει αυτό το συμπέρασμα, αλλά για τον Λευτέρη το πιστεύω πραγματικά. Όταν μου έδειξε εκείνο το τουμπανιασμένο χέρι στο Skype και του λέω μην αγωνιστείς παιδί μου, πάνω από όλα η υγεία, και κατάφερε και πήρε παγκόσμιο, ε δεν μπορώ να μην τον θαυμάζω. Όχι επειδή είναι παιδί μου, όποιο παιδί κι αν ήταν το ίδιο θα μου έκανε.

ΛΠ: Δεν αγωνίζεσαι με αυτό το χέρι εδώ που τα λέμε. Ο γιατρός μου κάνει 13.000 χειρουργεία το χρόνο, θεωρείται από τους καλύτερους στην Ελλάδα, και το έβγαζε φωτογραφία να το δείχνει σε συνέδρια και να με φέρνει ως παράδειγμα. Και τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω τι έγινε εκείνη τη στιγμή και αντί να σταματήσω πήγα και αγωνίστηκα.

ΣΜΠ: Θα σας πω εγώ γιατί το έκανε. Το ήθελε πολύ αυτό το μετάλλιο γιατί ήθελε να το αφιερώσει στον μπαμπά του. Και φυσικά ο φακός δεν μπορεί να πιάσει ακριβώς τη στιγμή που θέλει να κλάψει αλλά δεν μπορεί, αλλά εμένα είναι παιδί μου και το ξέρω. Γιατί ο Λευτέρης δεν κλαίει εύκολα.

Υπάρχουν στιγμές που στρέφεσαι στην μητέρα σου, είτε φυσικά είτε νοητά, για να αντλήσεις δύναμη;

ΛΠ: Πάντα με το που φτάσω στον προορισμό μου θα την πάρω τηλέφωνο, πριν αγωνιστώ θα την πάρω τηλέφωνο και αφού αγωνιστώ πάλι θα την πάρω τηλέφωνο. Απλά αν έχω πάει καλά θα μιλήσουμε λίγο παραπάνω, αν δεν έχω πάει καλά θα της πω «είμαι καλά, τα λέμε αύριο».

Θα πάτε στη Βραζιλία μαζί με τον Λευτέρη;

ΣΜΠ: Θα πάω στη Βραζιλία και αυτό το οφείλω στην P&G που με επέλεξε για την καμπάνια του «Σ' ευχαριστώ, Μαμά». Και πραγματικά έβλεπα τα βίντεο από την επικοινωνία της καμπάνιας και έκλαιγα γιατί σκεφτόμουν πως έχω περάσει κάτι αντίστοιχο. Έβαζα τον Λευτεράκη στο πίσω κάθισμα, τον πήγαινα στις προπονήσεις, τον ξυπνούσα πολύ πρωί, όλα αυτά. Γιατί νομίζω πως, αν και όλοι ξέρουν λίγο-πολύ τον ρόλο του «στηρίγματος» που έχει η μητέρα όσον αφορά στα παιδιά της, κανείς δεν την έχει δικαιώσει απόλυτα. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά έτσι νομίζω. Για αυτό και το ότι θα πάω στη Βραζιλία το χρωστάω σε αυτούς τους ανθρώπους. Και στον γιο μου, φυσικά, που τον επέλεξαν, αλλιώς δε θα πήγαινα ούτως ή άλλως. (γέλια)

Περισσότερες πληροφορίες για την καμπάνια «Σ’ ευχαριστώ, Μαμά», μπορείτε να δείτε εδώ.