Το κερασάκι στην τούρτα του συνεδρίου Gamechanger in Sports έβαλε ο λόγος του Σρνταν Τζόκοβιτς, του πατέρα του κορυφαίου αθλητή του τένις Νόβακ Τζόκοβιτς ή απλώς «Νόλε» όπως τον αποκαλούν οι απανταχού θαυμαστές του. Η δημιουργία των άριστων αθλητών και ο ρόλος της οικογένειας ήταν ο άξονας της ομιλίας του, που όμως στην πορεία έγινε εντελώς προσωπική και ανθρώπινη, ξεδιπλώνοντας βήμα-βήμα την ομολογουμένως δύσκολη ιστορία του γιου του Νόβακ, που μέσα από τους βομβαρδισμούς στη Σερβία, τα πενιχρά οικονομικά μέσα και τις ατελείωτες ώρες δουλειάς κατάφερε να πατήσει στην κορυφή του παγκοσμίου τένις... Να τι μας είπε:
Ενωμένοι ως οικογένεια φτάσαμε στο σημείο που φτάσαμε. Είχαμε μια μικρή επιχείρηση στη Σερβία, μας απέφερε περίπου 100.000 ευρώ το χρόνο, όμως τα έξοδα που είχε ο Νόβακ ήταν πολύ μεγαλύτερα από αυτά που εμείς κερδίζαμε. Και φυσικά δεν είχαμε τη συμπαράσταση της πολιτείας γιατί περάσαμε πάρα πολλά δύσκολα χρόνια, και έτσι αναγκάστηκα να καταφύγω σε διάφορες μεθόδους, να δανείζομαι χρήματα στη μαύρη αγορά, να συναλλάσσομαι με ανθρώπους που με δάνειζαν με πολύ υψηλό επιτόκιο, π.χ. για την πρώτη του μετάβαση στις ΗΠΑ που είναι ένα από τα πιο δυνατά τουρνουά μέχρι την ηλικία των 18 ετών, αποτάθηκα σε ένα από αυτούς τους μαυραγορίτες, αυτός με ρώτησε αν βιάζομαι τα χρήματα, εγώ του εξήγησα ότι έχει να κάνει με το γιο μου, τον πρωταθλητή Ευρώπης που είναι να πάει στην Αμερική. Αυτός τότε με περισσό θράσος μου είπε «είναι 12% το επιτόκιο, αλλά επειδή είσαι εσύ που πρέπει να πας στην Αμερική θα στο κάνω 15%». Εγώ αναγκάστηκα να κάνω αυτό που έπρεπε να κάνω για το παιδί μου.
17 χρόνια μέναμε με ενοίκιο στο Βελιγράδι, ζούσαμε σε 5 διαφορετικά διαμερίσματα, είχαμε μια επιχείρηση στο χιονοδρομικό κέντρο, στην ουσία τα φέρναμε ίσα ίσα βόλτα, για να μπορεί ο Νόβακ να έχει τις συνθήκες που χρειάζονταν. Τα έξοδα ήταν τρομερά, τα camps, τα τουρνουά, οι εμφανίσεις, και φυσικά όλα αυτά σε μια εποχή πολύ δύσκολη, τους βομβαρδισμούς που διήρκησαν 78 μέρες -και φυσικά διερωτώμαι ακόμα και σήμερα για ποιο λόγο χρειάζονταν να γίνουν.
Την πρώτη μέρα είμαστε όλοι φοβισμένοι στα καταφύγια, τις υπόλοιπες 77 μέρες είμαστε στα γήπεδα του τένις, και τα τρία αδέρφια μαζί προετοιμάζονταν στα γήπεδα, και εμείς από πείσμα συνεχίζαμε να έχουμε τη ζωή μας και να λειτουργούμε διαφορετικά, και μέσα από αυτή την τραγωδία ο Νοβακ ανδρώθηκε με όλη τη σημασία της λέξεως. Όλα ξεκίνησαν από την περιοχή που ζούσαμε και εργαζόμαστε, στην επιχείρησή μας στο εστιατόριο δημιουργήσαμε γήπεδα τένις, πρώτη φορά του αγόρασα μια ρακέτα και έγχρωμες μπαλίτσες κι έτσι ξεκίνησε αυτό το ωραίο παραμύθι που πιστεύω θα διαρκέσει ακόμα πολύ. Εμείς, η οικογένεια μου και της συζύγου μου είμαστε όλοι σκιέρ, η επιθυμία μας ήταν να γίνει και ο Νόβακ σκιέρ. Η μοίρα έκρινε διαφορετικά.
Από 6 χρονών ξεκίνησε ο Νόβακ τις προπονήσεις κι από κείνη τη στιγμή δίνουμε προσοχή στην κάθε του κίνηση. Το τι έτρωγε, τι έπινε, το πώς πήγαινε στο σχολείο, όλα ήταν προγραμματισμένα από μέρα σε μέρα, από εβδομάδα σε εβδομάδα, με πλάνο σε ετήσια βάση, και αυτό που πρέπει να τονίσω είναι πως τίποτα δεν ήταν τυχαίο, όλα ήταν προγραμματισμένα.
Θέλω να τονίσω ιδιαίτερα πως καθ' όλη τη διάρκεια διαδραματίστηκαν πολλά γεγονότα, το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Νόλε βγήκε πιο ανδρωμένος και έχει γίνει αυτό που είναι τώρα, και φυσικά ο πατέρας του, εγώ, ήμουν πάντα δίπλα του, να του δίνει δύναμη όταν υπήρχε στιγμή αδυναμίας, να του ενισχύσει τις επιθυμίες και τους στόχους του και φυσικά να μην αφήσει κανένα να τον ξεστρατίσει. Πάντα πίστευα σε αυτόν 100%, και αυτό το πιστεύω το δικό μου, μεταφέρθηκε σιγά σιγά στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.
Δεν επέτρεψα ποτέ σε κανένα, να πιστεύει ότι ο Νόλε δε μπορεί να γίνει ο νο. 1 στον κόσμο. Ακόμα και ο ίδιος στην αρχή της καριέρας του δεν το πίστευε, και σε κάποια στιγμή εκμυστηρεύτηκε πως θα χαιρόταν αν ήταν στους 20 πρώτους. Αντέδρασα αστραπιαία, δεν το δέχθηκα με τίποτα, και του είπα θα συνεχίσουμε μόνο αν πιστέψεις ότι μπορείς να γίνεις το νούμερο ένα στον κόσμο, κι από τότε ποτέ δεν το σκέφτηκε ότι δε μπορεί να γίνει το νούμερο 1. Ήταν δυσαρεστημένος που έμεινε 3ος στην κατάταξη στον κόσμο για κάποια χρόνια.
Αυτό σημαίνει ότι στη ζωή σας πρέπει να βάζετε στόχους, και φυσικά αν δεν τους έχετε δεν πρόκειται ποτέ να εκπληρωθούν. Ο Νόλε ξεκίνησε 12 χρονών να συμμετέχει σε τουρνουά, κι όπως γνωρίζετε πολύ γρήγορα έγινε ο καλύτερος τενίστας στην ηλικία των 14 στην Ευρώπη, και φυσικά όπως γνωρίζετε είναι δύσκολο να διακριθείς σε ένα άθλημα χαρακτηριστικό των δυτικών χωρών.
Εμείς είμαστε μόνοι μας, ήμουν και πατέρας και προπονητής και φροντιστής, και φυσικά όπως καταλαβαίνετε ήταν τεράστιο βάρος γιατί έπρεπε σαν πατέρας να σκεφτώ τα πάντα και ότι δε μπορώ να κάνω το παραμικρό λάθος. Φυσικά δεν είχα κανένα να με καθοδηγήσει, πίστευα στον εαυτό μου και ότι κάνω το καλύτερο για το γιο μου. Πρώτη φορά που πήγε για συμμετοχή στην Ιταλία σε τουρνουά, πήγε με ένα φίλο του και τον προπονητή του, τότε ήταν μόνο 12 ετών, και αυτός ο προπονητής μετά το δεύτερο τουρνουά είπε ότι θα πρεπε να επιστρέψει στο Βελιγράδι και να επιστρέψει ο Νόλε μόνος του. Αυτό σαν γεγονός του άφησε σημάδι πάνω του, ο Νόλε είναι άνθρωπος που το αρνητικό το μετατρέπει σε θετικό.
Στο US Open στον ημιτελικό με το Φέντερερ, όπως γνωρίζετε από τους 24.000 θεατές οι 23.000 ήταν υπέρ του Φέντερερ, και όπως είναι γνωστό σε αυτό το τουρνουά κατάφερε να κερδίσει, πήρε το μικρόφωνο στα χέρια μετά τη νίκη του και τους είπε ότι είστε οι καλύτεροι θεατές στον κόσμο. Ενηλικιώθηκε πολύ πιο γρήγορα από τους συνομηλίκους του, ο Νόλε με τη στάση του, με τα έργα του σε όλους εμάς ξαναγέννησε την επιθυμία της ενότητας, για την εργασία, για την εναρμόνιση του σώματος, απέδειξε ότι τίποτα δεν είναι απίθανο αν πραγματικά υπάρχει επιθυμία, αν έχετε στόχους δε λογαριάζετε, μπορείτε να υπερνικήσετε όλα τα εμπόδια.
Η επιθυμία για επιτυχία στο Νόλε έγινε κάτι το απίστευτο, ζει και αναπνέει μόνο για επιτυχίες, και εμείς σαν οικογένειά του ζούμε σε παραμυθένιο κόσμο, μαζί του, αλλά για αυτό το λόγο έχουμε δώσει μεγάλες μάχες για να το πετύχουμε, ήταν μια άσκηση ισορροπίας επί πολλά χρόνια, τίποτα δεν κατάφερε να μας αποτρέψει από αυτή την πορεία, και για αυτό ακριβώς επειδή είχαμε αυτή την πίστη φτάσαμε σε αυτή την επιτυχία μα, αυτό που θα πω εγώ ως οικογένεια είναι ότι ο Νόλε είναι πρώτα από όλα άνθρωπος και μετά μεγάλος αθλητής.
Υπάρχει μια διχογνωμία στον αθλητικό κόσμο αν η οικογένεια θα πρέπει να είναι συμπαραστάτης στον αθλητή ή όχι: εμείς αποδείξαμε ότι η οικογένεια είναι αυτή που πρέπει να είναι δίπλα στον αθλητή, κανείς δεν τον ξέρει καλύτερα από την ίδια του την οικογένεια, έτσι οι δυο μεγαλύτεροι μου γιοι συνεχίζουν με αυτά που διδάχθηκαν από τους γονείς τους, ενώ ο μικρότερος μας γιος ζει μαζί μας στο Βελιγράδι. Ο ρόλος της οικογένειας είναι ο πλέον σημαντικός, ειδικά στις οικογένειες με αθλητές, πρέπει να έχει μια πολυμέτωπη αντιμετώπιση.
Θα σας πω ένα παράδειγμα: ένας 15χρονος πριν μερικά χρόνια με ρώτησε αν μπορεί να ανταλλάξει μερικές κουβέντες μαζί του. Φυσικά του απάντησα πως μπορεί να μιλήσει μαζί του, ο πιτσιρικάς του είπε το παράπονό μου είναι ότι η μητέρα μου αγαπάει το Νόλε πιο πολύ από μένα... Για αυτό θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σε ό,τι αφορά την ανατροφή των παιδιών μας. Η διαφορά του Νόβακ από τους υπόλοιπους μεγάλους είναι ότι είναι πρώτα άνθρωπος και μετά αθλητής. Το όραμά μου ήταν να γίνει μεγάλος αθλητής αλλά ο Νόβακ το έκανε αποστολή του. Έχουμε ακόμα δυο αγόρια, και αυτοί προσπάθησαν να κινηθούν στο χώρο του τένις αλλά δεν άντεξαν στην πίεση, δεν πέτυχαν στο χώρο του τένις, όμως έχουν την επιθυμία και την ψυχική δύναμη να γίνουν επιτυχημένοι άνθρωποι σε άλλους τομείς, και φυσικά δε χρειάζεται να πω ότι ο Νόβακ κ εγώ θα μαστε πάντα στο πλευρό τους.
Να σας εξιστορήσω μια στιχομυθία με το γιο μου Μάρκο στο Μονακό πριν μερικά χρόνια: αισθάνθηκα την ανάγκη να απολογηθώ στο γιο μου, να του πω συγγνώμη που δεν αφιέρωσα το χρόνο που αφιέρωσα στο Νόβακ, αλλά είμαι βέβαιος ότι κι αυτός θα γινόταν επιτυχημένος τενίστας. Και ο Μάρκο απάντησε, και η απάντησή του με έκανε στα 55 να σκέφτομαι πολλά πράγματα διαφορετικά, και σας συνιστώ πάντα να ακούτε τα παιδιά σας γιατί μαθαίνετε πάντα κάτι. Μου είπε: Πατέρα σίγουρα μπορεί να ήταν έτσι όπως τα λες αλλά είναι βέβαιο πως δε θα ήμουν τόσο ευτυχισμένος όσο είμαι τώρα, είμαι πλήρης, ευτυχισμένος και ευχαριστώ το θεό για κάθε μέρα που ξημερώνει.
Για αυτό φίλοι μου θα ήθελα να σας πω αυτές οι λέξεις με έκαναν να σκεφτώ εντελώς διαφορετικά... Η ευτυχία δεν είναι κάπου μακρυά, είναι μέσα στους ίδιους εμάς, στην εργασία μας, στο χώρο μας, στην αγάπη και σε όλους όσους έχετε γύρω σας, και στους ανθρώπους σας, να έχετε την αγάπη μέσα σας γιατί η αγάπη γυρνάει τον κόσμο, κάνει τους ανθρώπους πολύ καλύτερους και δεν τους αφήνει να ξεστρατίσουν. Η οικογένεια, η θρησκεία είναι αυτά που οδηγούν στην επιτυχία, και η επιτυχία θα σας κάνει επιτέλους ευτυχισμένους, και να είστε βέβαιοι ότι σε όλους θα αποφέρει πολύ μεγάλη ευτυχία.
Σας αγαπάμε, σας στέλνουμε χαιρετισμούς, από όλη την οικογένεια Τζόκοβιτς.