«Έλα ρε φίλε, κρίμα που δεν ήρθες. Θα ανέβαινες στη σκηνή. Ήταν σαν να ακούς τον Αλέξη του 2010 ή του 2012».
Αυτή την ατάκα την άκουσα το βράδυ στο Χυτήριο, φεύγοντας από το ασφυκτικά γεμάτο αίθριο που έκανε η Ζωή Κωνσταντοπούλου την εκδήλωση για το νέο της κόμμα, με όνομα «Πλεύση Ελευθερίας».
Δεν ξέρω εάν την αδικεί ή όχι η αναφορά, αλλά η αλήθεια είναι ότι είχα και εγώ ένα deja vu. Σε εκείνη την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε σιγά-σιγά όλο και περισσότερους ψηφοφόρους με τον καταγγελτικό, αντιμνημονιακό του λόγο και καλλιεργούσε την ελπίδα για ένα μέλλον χωρίς Μνημόνια.
Αλλά και η φιλοδοξία για την μορφή είναι ίδια. Εκείνη των συνιστωσών. Άλλωστε, όπως αναφέρεται και στη διακήρυξη του «Πλεύση Ελευθερίας» πρόκειται για ένα κόμμα που στόχος είναι να αποτελέσει «συστατικό κύτταρο ενός κινήματος κι ενός μετώπου, όπου θα συναντηθεί με κινηματικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις με τις οποίες θα μας συνδέουν κοινές αφετηρίες, αξίες, στόχοι».
Μέρος του οποίου θα μπορούσε να είναι και το ΛΑΕ του Παναγιώτη Λαφαζάνη; Κανείς δεν μου το αρνήθηκε. Λίγο αργότερα η Ραχήλ Μακρή (η οποία ήταν φυσικά παρούσα στην εκδήλωση και «εννοείται» -όπως μου είπε- θα συμμετάσχει στο νέο κόμμα) θα μου πει ότι με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη θα συμπορευθούν και ότι θα είναι πάντα σύντροφος.
Η εκδήλωση είχε προγραμματιστεί για τις 7 το απόγευμα, αλλά καθυστέρησε. Στα ηχεία το «Σιγά μην κλάψω» και μετά το «Φωτιά στο λιμάνι». Όσο περιμένουμε την έναρξη και ο χώρος γεμίζει από κόσμο, προσπαθώ να καταλάβω την ανθρωπογεωγραφία των εν δυνάμει ψηφοφόρων του νέου κόμματος. Εάν και οι λέξεις «μέλλον» και «νέοι» ακούστηκαν πολύ στην εκδήλωση, βλέπω κόσμο όλων των ηλικιών. Τριαντάρηδες, εικοσάρηδες αλλά και ηλικιωμένους. Ανάμεσα στον κόσμο και πολλά γνώριμα πρόσωπα από τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ αλλά και καλλιτέχνες. Μεταξύ τους η Νάντια Βαλαβάνη, ο Γιάννης Σταθάς, η Αγλαΐα Κυρίτση, φυσικά οι γονείς της Ζωής Κωνσταντοπούλου, Νίκος Κωνσταντόπουλος και Λίνα Αλεξίου, η ακαδημαϊκός Πέπη Ρηγοπούλου (η οποία απηύθυνε και χαιρετισμό), οι ηθοποιοί Χάρης Σιώζος και Βάσια Παναγοπούλου, ο σκηνοθέτης Μανούσος Μανουσάκης και η τηλεκριτικός Ντέπυ Γκολεμά.
Μεταξύ των παρευρισκόμενων είναι και ο Κώστας Χονδρογιάννης. Είναι 32 ετών και μου λέει ότι είναι η πρώτη φορά που θα γραφτεί σε κόμμα. Ασχολείται με την πολιτική και τα κόμματα από 10 χρονών, αλλά δεν ήταν ποτέ κομματικό μέλος. Για χρόνια υποστήριζε το ΠΑΣΟΚ και ήταν κεντροαριστερός, όπως μου λέει. Αλλά όταν τον ρωτάω πως αυτοχαρακτηρίζεται τώρα, θα μου απαντήσει «αντιμνημονιακός».
Θέλει ένα ξεκάθαρο τοπίο για το μέλλον και δηλώνει απογοητευμένος από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι από τον Τσίπρα, από όλο τον ΣΥΡΙΖΑ, μου διευκρινίζει. «Ο Τσίπρας είναι μόνο η κεφαλή».
Τον ρωτάω πότε ένιωσε μεγαλύτερη απογοήτευση, αισθανόμενη σχεδόν σίγουρη για την απάντηση (μετά το δημοψήφισμα). Αλλά με αιφνιδιάζει: Η ανάπτυξη. Ή μάλλον η απουσία της. «Θες οι αργοί ρυθμοί, θες κάτι άλλο, έχω αρχίσει να απογοητεύομαι. Η ελπίδα χάθηκε».
Προσωπικά θέλει ξεκάθαρα πράγματα. «Αυτό που λέει ο άλλος να το εννοεί».
Θέλει την Ζωή στην Βουλή και θέλει και τον Λαφαζάνη. «Μαζί, στο ίδιο κόμμα;» ρωτάω. «Ναι. Ας κάθεται και στη γωνία, δεν με πειράζει. Αλλά έχει μια αξία, είναι ένας άνθρωπος που ανεξάρτητα με το παρελθόν -γιατί το παρελθόν δεν το κοιτάμε σε κανέναν πολιτικό, το αφήνουμε λίγο να ξεχνιέται- έχει μια κεφαλαιώδη αξία. Ας υπάρχει και αυτός αύριο».
«Τη Ραχήλ;», τον ρωτάω. «Όσοι περισσότεροι συμμετέχουν στα κοινά, τόσο καλύτερη σύνθεση θα γίνει για μια θετικότερη και πιο ικανοποιητική λύση για το σύνολο», μου λέει.
Και τι θέλει; «Θέλω προοπτική». «Ελπίδα;», ρωτάω. «Όχι, όχι. Ελπίδα μπορεί να έχεις, αλλά να μην έχεις προοπτική. Θέλω προοπτική. Ξεκάθαρη προοπτική».
«Πιστεύεις ότι μπορεί να το προσφέρει η Ζωή αυτό;», ρωτάω. «Κοίτα, μόνη της όχι. Κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του. Αλλά μπορεί να είναι η κορωνίδα».
Ο Κώστας Βουδούρης, blogger, που είχε έρθει με τη σύζυγό του, δηλώνει επίσης απογοητευμένος από τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη στροφή στο Μνημόνιο. Είναι 35 χρονών. Θεωρεί ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει πιο ηγετική φυσιογνωμία από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Αλλά και από τον Αλέξη Τσίπρα του σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε λόγω του Τσίπρα αλλά θα χάσει εύκολα, εκτίμησε. Λόγω της στροφής στο Μνημόνιο και το κέντρο. Θεωρεί ότι θα του κάνει κακό, γιατί τώρα απευθύνεται σε μια πιο ευμετάβλητη δεξαμενή ψηφοφόρων.
Όσο για τους συνασπισμούς κομμάτων, ο ίδιος συμφωνεί αφού θεωρεί ότι η τάση της εποχής είναι να υπάρχουν πολλές απόψεις σε ένα κόμμα.
Σε μια γωνία κοντά στην είσοδο μου έχουν τραβήξει την προσοχή -ήδη από την ώρα που έφτασα- μια ομάδα τριών ατόμων με κόκκινα μπαλόνια. Τα μπαλόνια γράφουν «μποϊκοτάζ» και είναι απολυμένοι εργαζόμενοι της Coca Cola.
«Τη λατρεύω τη Ζωίτσα. Ήρθαμε από τη Θεσσαλονίκη για να την δούμε», μου λέει ο Θανάσης Παπαθανασίου. Δηλώνει απλός υποστηρικτής της -όχι εν δυνάμει μέλος- και την παραδέχτηκε, όπως μου λέει, όταν αναφέρθηκε στον αγώνα τους στη Βουλή. «Τι σας αρέσει στη Ζωή», τον ρωτάω. «Σίγουρα η ντομπροσύνη της. Εμείς θα την στηρίξουμε στο έπακρο. Ξεκινά έναν δύσκολο αγώνα, αλλά αυτή πιστεύω ότι θα ανέβει πολύ γρήγορα ψηλά».
Η ώρα είναι 7.40 και καταφθάνει ο πατέρας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, Νίκος Κωνσταντόπουλος. Πέντε λεπτά αργότερα έρχεται και η Ζωή. Στα ηχεία ακούγεται το «People have the power».
Της παίρνει πολύ ώρα για να φτάσει στη θέση της.
Ο κόσμος πολύς για τα δεδομένα του χώρου. «Έπρεπε να το κάνει σε γήπεδο», μου λέει κάποιος δίπλα μου ενώ προσπαθούμε να τρυπώσουμε λίγο πιο μέσα.
«Να περάσω βρε παιδιά θέλω. Να την δω λίγο. Ξέρεις από που ήρθα για να την δω; Από την Καρδίτσα», λέει απογοητευμένα ένας μεσήλικας που έχει κολλήσει κάπου στα μισά.
Τελικά η εκδήλωση ξεκινά μετά τις 8 το βράδυ. Την έναρξη της εκδήλωσης έκανε ο φοιτητής και μέλος της Επιτροπής Λογιστικού Χρέους, Σταύρος Παπαϊωάννου, και συνέχισε με χαιρετισμούς από την καθηγήτρια του ΕΚΠΑ, Πέπη Ρηγοπούλου, και τον Έρικ Κόχελ, στενό συνεργάτη του ευρωβουλευτή -και αντιπάλου του προέδρου Φρανσουά Ολάντ για την γαλλική Προεδρία- Ζαν Λικ Μελανσόν.
Στη συνέχεια ανεβαίνει στο βήμα η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Από την ομιλία της δεν έλειψαν -όπως ήταν αναμενόμενο- οι καταγγελτικές αναφορές στη μνημονιακή δεσποτεία, στο παράνομο και επονείδιστο δημόσιο χρέος, στην τρόικα και το κουαρτέτο. Όλες εν μέσω των χειροκροτημάτων των παρευρισκομένων. Δεν έλειψε επίσης και η σφοδρή κριτική στην κυβέρνηση.
«Δεν είμαστε αυτό που λέμε, αλλά αυτό που κάνουμε», «αριστερός δεν είσαι επειδή το δηλώνεις», «πατριώτης δεν είσαι επειδή διαδηλώνεις», «δημοκράτης δεν είσαι επειδή το διακηρύσσεις», «όποιος υποστηρίζει αυτή την κυβέρνηση δεν είναι ούτε αριστερός, ούτε πατριώτης, ούτε δημοκράτης, ούτε ριζοσπάστης», «πρέπει να φύγουν», ήταν ορισμένες μόνο από τις αναφορές της. Καμία ωστόσο προσωπική αναφορά στον Αλέξη Τσίπρα.
Όσο για την Πλεύση Ελευθερίας, υπόσχεται ότι η σύνδεση λόγων και πράξεων θα είναι η βασική αρχή της. Το νέο κόμμα (με σήμα το καραβάκι με τα έξι τρίγωνα ιστία που παραπέμπουν στη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, τη διαφάνεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη διαγραφή χρέους και τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών) ξεκινά έναν αγώνα εναντίον «ενός απολυταρχικού καθεστώτος και ενός συστήματος διαπλοκής», που όπως σημείωσε, χρησιμοποιεί «τους νομισματικούς εκβιασμούς και τη μιντιακή προπαγάνδα για να διαιωνίζεται».
Όσο μιλούσε , ο πατέρας της, Νίκος Κωνσταντόπουλος, όρθιος και μακριά από τη σκηνή, την παρακολουθούσε με χαμόγελο.
«Η Πλεύση Ελευθερίας σηματοδοτεί μία απόφαση και μία πρόσκληση: Την απόφαση να παλέψουμε για όσα συμπυκνώνουν τη συλλογική δημοκρατική συνείδηση του λαού μας και συνολικά των ανθρώπων, των κοινωνιών και των λαών που αγωνίσθηκαν και αγωνίζονται για όσα συγκροτούν την ταυτότητά μας ως ανθρώπων. Την πρόσκληση να συμμετάσχουν στη μάχη αυτή εκείνοι κι εκείνες που αισθάνονται έτοιμοι και αποφασισμένοι να παλέψουν για τον ίδιο σκοπό» είπε επίσης.
Η πρόσκληση γίνεται μέσω της σελίδας του κόμματος στο ίντερνετ, που όποιος θέλει μπορεί να γίνει μέλος του κόμματος.
«Η Πλεύση Ελευθερίας έρχεται για να αλλάξει τον ρου της Ιστορίας», είπε η Ζωή Κωνσταντοπούλου προς το τέλος της ομιλία της. Θα τον αλλάξει;
