Γιατί πενθούμε τον θάνατο μιας διασημότητας;

Γιατί πενθούμε τον θάνατο μιας διασημότητας;
MINNEAPOLIS, MN - APRIL 22: Photos of Prince are attached to the wall outside of the First Avenue nightclub where fans have created a memorial to the artist on April 22, 2016 in Minneapolis, Minnesota. Prince, 57, was pronounced dead shortly after being found unresponsive yesterday at his Paisley Park Studio in Chanhassen, Minnesota near Minneapolis. (Photo by Scott Olson/Getty Images)
Scott Olson via Getty Images
MINNEAPOLIS, MN - APRIL 22: Photos of Prince are attached to the wall outside of the First Avenue nightclub where fans have created a memorial to the artist on April 22, 2016 in Minneapolis, Minnesota. Prince, 57, was pronounced dead shortly after being found unresponsive yesterday at his Paisley Park Studio in Chanhassen, Minnesota near Minneapolis. (Photo by Scott Olson/Getty Images)

Όταν πέθανε ο Prince στις 21 Απριλίου, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο θρήνησαν τον μεγάλο αυτόν μουσικό.

Το ίδιο συνέβη μετά τον θάνατο του David Bowie και του Alan Rickman

Υπήρξαν πολλοί που επέκριναν όλη αυτήν την συναισθηματική έκρηξη τόσο για τον θάνατο του Prince όσο και για εκείνον του David Bowie ως "ανειλικρινή", υπάρχει στην πραγματικότητα μια ψυχολογική αιτία πίσω από τη θλίψη που νιώθουμε για τους θανάτους των διάσημων. "Ο θαυμαστής δεν πενθεί μόνο την απώλεια της διασημότητας αλλά και άλλες πτυχές της προσωπικής του ζωής που έχουν συνδεθεί με τη διασημότητα", είπε στο γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων, ο κοινωνιολόγος Michael Brennan από το Πανεπιστήμιο Λίβερπουλ.

Ο Κοινωνιολόγος εξήγησε πως όταν ακούμε μουσική –ιδιαίτερα ως νεαροί ενήλικες- είναι πιο πιθανό να σχηματίσουμε αναμνήσεις συνδεδεμένες με τα τραγούδια. Όταν στο μέλλον σκεφτόμαστε τη μουσική τους, αναπολούμε σχέσεις που για καιρό είναι χαμένες ή όνειρα και ίσως πάλι λυπούμαστε για ό,τι δεν ήταν να γίνει.

"Στον θρήνο της απώλειας μιας διασημότητας, ο θαυμαστής πιθανόν θρηνεί και την απώλεια μιας προσωπικής σχέσης ή την απώλεια της προσωπικής του σύνδεσης με τις αναμνήσεις από τη μουσική της διασημότητας", λέει χαρακτηριστικά ο καθηγητής.

Ο θάνατος μιας διασημότητας μας υπενθυμίζει ακόμη τη δική μας θνητότητα. "Μπορεί να πεθάνεις μόνος σε ένα ασανσέρ ανεξάρτητα από το πόσο πλούσιος ή ταλαντούχος είσαι", δήλωσε επίσης στο γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων η ψυχολόγος Hamira Riaz.

Πιο κυνικά, το Scientific American αναφέρει ότι υπάρχουν πτυχές του πένθους για τα δημόσια πρόσωπα που επιβεβαιώνουν τη δική μας ταυτότητα ως κοσμοπολίτικα άτομα. Κάνοντας post στο Twitter ή στο Facebook, δείχνουμε ότι έχουμε γνώση για τα παγκόσμια γεγονότα.

Ο Brennan ωστόσο υποστηρίζει ότι το πώς παρουσιάζουν τις διασημότητες τα ΜΜΕ –ιδιαιτέρως τους μουσικούς- τους κάνει πραγματικά μέρος της ζωής μας. "Αυτό δεν αναιρεί τις αντιδράσεις θλίψης αλλά μάλλον υποδηλώνει τη δύναμη των σύγχρονων ΜΜΕ".

Αν η πραγματικότητά μας "βλέπει" μια διασημότητα καθημερινά, μπορεί κάλλιστα να αισθανόμαστε πραγματική θλίψη για την απώλειά της.

ΠΗΓΗ: qz