Η σκωπτική απάντηση του Θεόδωρου Ρουσόπουλου στο ερώτημα της δημοσιογράφου των «ΝΕΩΝ» για το αν υπάρχει πράγματι φλερτ της καραμανλικής πτέρυγας με τον Αλέξη Τσίπρα στέλνει καθαρό μήνυμα σε πολλαπλούς αποδέκτες ότι η όποια «συμβίωση» μεταξύ Παναγή Κυριακού και Μεγάρου Μαξίμου έχει οδηγηθεί στο τέλος της.
«Υπερβολές του κιτρίνου Τύπου, που έλεγε και ο ηθοποιός Δημήτρης Νικολαΐδης ως ναύαρχος Γελεβουρδέζος στην ταινία δεσποινίς διευθυντής» σχολίασε ο κ. Ρουσόπουλος που από ό,τι φαίνεται, παρά το γεγονός ότι επανειλημμένως έχει διευκρινίσει ότι δεν εκπροσωπεί τον κ. Καραμανλή, παραμένει από τους ελάχιστους που μπορούν να ερμηνεύσουν αυθεντικά τις αντιλήψεις και τις διαθέσεις του πρώην Πρωθυπουργού. Ο ίδιος άλλωστε, όταν στην ίδια συνέντευξη ερωτάται για τη σχέση του σήμερα με τον Κώστα Καραμανλή απαντά χωρίς περιστροφές «όπως πάντοτε, εξαιρετική».
Διαβάστε ακόμα:
Η σημασία πίσω από τις λέξεις του πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου και εκ των στενότερων συνεργατών του κ. Καραμανλή εντοπίζεται στο γεγονός ότι από τις απαντήσεις του αποκαλύπτεται η μάλλον καθαρή επιλογή της Παναγή Κυριακού να δημοσιοποιήσει την απόσταση που χωρίζει –πλέον– τις δύο πλευρές, Κώστα Καραμανλή και Αλέξη Τσίπρα.
Το ίδιο άλλωστε αποτυπώνεται τόσο από την ευθεία κριτική που ασκεί στην κυβέρνηση λέγοντας ότι η πολιτική της μοιάζει με το παιχνίδι της τυφλόμυγας «Έχει δέσει γύρω από τα μάτια της ένα μαντήλι και απλώνει τα χέρια περπατώντας στα τυφλά. Όποιον πιάσει την έβαψε...», όσο και επί προσωπικού στον Αλέξη Τσίπρα τον οποία χαρακτηρίζει ηγέτη παλαιάς κοπής που λαϊκίζει και «μιμείται φωνητικά τον Ανδρέα (σ.σ. Παπανδρέου) αλλά δεν έχει τις ίδιες ικανότητες».
Ίσως όμως εκείνο που ανακύπτει ως το ιδιαιτέρως ενδιαφέρον αναφορικά τις ...γέφυρες που διακινείται ότι υπάρχουν μεταξύ του αποκαλούμενου Καραμανλικού στρατοπέδου με την ηγετική ομάδα του Μαξίμου, είναι το προσεκτικό σχόλιο Ρουσόπουλου στην πρόσφατη αποστροφή του Προκόπη Παυλόπουλου στην πρωταγόρειο θεωρία περί το νόμισμα.
«Ο Προκόπης Παυλόπουλος εκφράζεται με τη γλώσσα του πνευματικού ανθρώπου και της καρδιάς» επισημαίνει ο Θ. Ρουσόπουλος προσθέτοντας ότι προτιμά «έναν Πρόεδρο που είναι πιο ανθρώπινος και ας παρεξηγούνται μερικές φορές τα όσα λέει».
Για τους παροικούντες την κεντροδεξιά Ιερουσαλήμ, που θυμούνται ότι οι σχέσεις των δύο ισχυρών ανδρών των κυβερνήσεων Καραμανλή δεν υπήρξαν ανέφελες, η αυτοσυγκράτηση Ρουσόπουλου απέναντι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας –που, ως διάδοχος υπουργός του Ρουσόπουλου είχε ανακόψει το ν/σ του προκατόχου του για την τακτοποίηση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου- δεν είναι απλώς η αυτονόητη επιλογή στο πλαίσιο της αστικής πολιτικής ευγένειας απέναντι στον εκπρόσωπο του ανώτατου πολιτειακού θεσμού. Περισσότερο μάλλον συναρτάται με μια μηχανική αντίδραση προστασίας του Κ. Καραμανλή, με τον οποίον έχει καλλιεργηθεί στο συλλογικό ασυνείδητο η πολιτική ανάδειξη του κ. Παυλόπουλου.
Και για την ώρα, σκοπίμως ή μη, εσφαλμένα ή όχι, η συντήρηση του μύθου εξυπηρετεί τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις.