Το 2005 ο Δήμος της Αθήνας φιλοξένησε το πρώτο Athens Pride. Μέχρι τότε και από τα μέσα της δεκαετίας του '80 περίπου, τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας (Λεσβιακά, Ομοφυλόφιλα, Αμφισεξουαλικά, Τρανς, Κουΐρ, Ίντερσεξ άτομα) διοργάνωναν διάφορες εκδηλώσεις υπερηφάνειας σε κεντρικά σημεία της Αθήνας, όπως ο λόφος του Στρέφη και το Πεδίον του Άρεως, όπου μερικές δεκάδες ατόμων παρευρίσκονταν με αυτοσχέδια πανό και φώναζαν συνθήματα, περισσότερο για να το διασκεδάσουν οι ίδιοι παρά γιατί πίστευαν πως θα συντελούσαν με αυτό τον τρόπο στην ριζική αλλαγή των απαρχαιωμένων ηθών της ελληνικής κοινωνίας.
Εκείνη η πρώτη Παρέλαση Υπερηφάνειας του 2005 είχε συγκεντρώσει γύρω στα 500 άτομα, ενώ μόνο 50 εξ αυτών είχαν βρει το θάρρος να παρελάσουν περήφανα μέρα-μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας.
Δέκα χρόνια αργότερα, στο Athens Pride του 2015, οι δρόμοι της Αθήνας ήταν πιο χρωματιστοί, πιο γιορτινοί, πιο όμορφοι από ποτέ, καθώς περισσότερα από 30.000 άτομα με πολύχρωμα ρούχα, neon περούκες, πούλιες, χρυσόσκονη, glitter, σφυρίχτρες, μπαλόνια, άρματα και με την σημαία-ουράνιο τόξο, σήμα κατατεθέν της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας παγκοσμίως, να ανεμίζει σε κάθε γωνιά, παρέλαυναν κατά μήκος της πόλης, χορεύοντας, τραγουδώντας και γελώντας δυνατά, χωρίς τον παραμικρό φόβο στο πρόσωπό τους. Μαζί τους, είτε ντυμένοι σε παρόμοιο στυλ είτε πιο «ταπεινά», με χρώματα στα πρόσωπά τους και σφυρίχτρες γύρω από το λαιμό τους, χόρευαν straight άντρες και γυναίκες, οικογένειες με μικρά παιδιά, έφηβοι, μέχρι και ηλικιωμένοι άνθρωποι που χοροπηδούσαν πιο ψηλά από κάθε 15χρονο, οι οποίοι βρίσκονταν εκεί για να τιμήσουν τη γενναιότητα των ανθρώπων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και να τους βοηθήσουν να διεκδικήσουν το σημαντικότερο δικαίωμα όλων: το δικαίωμα στη ζωή.
Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν κάτι, πριν πάμε παρακάτω.
Κανείς από εμάς, κανείς μας, ανεξάρτητα από τη θέση που κατέχει στον μάταιο αυτό κόσμο, δεν έχει την εξουσία να επιβάλει σε κάποιον άλλο το ποιον πρέπει να αγαπά και πώς να τον αγαπά. Έχουμε πολλά δικαιώματα ως άνθρωποι και ως πολίτες, κανείς μας όμως δεν έχει το δικαίωμα να στερεί τις βασικές ελευθερίες των υπολοίπων και να ορίζει το πώς «πρέπει» να είναι, να νιώθουν, να συμπεριφέρονται και, εν τέλει, να ζουν οι άλλοι άνθρωποι γύρω του, μόνο και μόνο επειδή αυτός «δεν νιώθει άνετα» με τον τρόπο ζωής που έχουν επιλέξει εκείνοι για τον εαυτό τους. Αντίθετα, είναι υποχρέωσή μας ως νοήμονα όντα και μέλη της ευρύτερης κοινωνίας των ανθρώπων που κατοικεί σε αυτόν τον πλανήτη, να παλεύουμε κάθε μέρα της ζωής μας, με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας, για να καταφέρουμε κάποια στιγμή να ορίσουμε ως μειονότητα τα άτομα που ωθούνται από το μίσος, την ιδιοτέλεια, τη μικροψυχία, τις ανασφάλειες και τις βαθιά συμπλεγματικές συμπεριφορές τους και να δώσουμε στα άτομα της σημερινής λεγόμενης «μειονότητας» (που μόνο τέτοια δεν είναι) τη δυνατότητα να ζήσουν τη ζωή τους όπως θέλουν και όπως τους αξίζει. Και όσον αφορά στη λογική του τύπου «εδώ ο κόσμος χάνεται/η χώρα καταρρέει/τα παιδάκια στην Αφρική δεν έχουν να φάνε/έχω το φαΐ στο φούρνο και δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ και με αυτό» ή, ακόμα καλύτερα, του τύπου «Μας έχετε πρήξει με τους γκέι, λες και δεν έχουμε καταλάβει την κρυφή ατζέντα σας για να τους κάνετε διαγαλαξιακούς άρχοντες», αφενός ο κόσμος δεν πρόκειται να γίνει ποτέ ένα καλύτερο μέρος -σε κάθε επίπεδο- είτε για εμάς είτε για τα παιδιά μας αν κοιτάμε μόνο την πάρτη μας και πετάμε τα σκουπίδια μας στην αυλή του γείτονα και, αφετέρου, σταματήστε να βλέπετε πολλή και κακή τηλεόραση και, καλού κακού, ζητήστε τη βοήθεια ενός ειδικού.
Και τώρα που λύσαμε τα βασικά, ας περάσουμε στο κυρίως θέμα.
Ο κόσμος άλλαξε ριζικά μέσα στα δέκα χρόνια που μεσολάβησαν από το πρώτο μέχρι το περσινό Athens Pride, ο κόσμος συνεχίζει να αλλάζει κάθε μέρα με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Νέοι όροι εμφανίζονται συνεχώς, πλέον το ΛΟΑΤΚΙ δεν είναι αρκετό για να καλύψει την πολύπτυχη σεξουαλική ταυτότητα των ανθρώπων, για την ακρίβεια όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που δεν θέλουν καν μια ταμπέλα πάνω από το κεφάλι τους, όσο καλή πρόθεση κι αν έχει. Πότε όμως είχε (εντελώς) καλή πρόθεση μια ταμπέλα, για να είμαστε ειλικρινείς; Γιατί έχουμε αυτή την ακαταμάχητη ανάγκη να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε κατηγορίες και είδη, λες και είναι μουστάρδες; Πέρα από το βασικό και άκρως πρακτικό διαχωρισμό «αξίζει να ασχολείσαι με αυτούς – δεν αξίζει να ασχολείσαι με εκείνους», σε τι ακριβώς χρησιμεύουν όλες οι υπόλοιπες ταμπέλες;
Ο κόσμος, λοιπόν, αλλάζει συνεχώς και αλλάζει προς το καλύτερο. Γυναίκες και άντρες με μεγάλη επιρροή στους νέους ανθρώπους -είτε μιλάμε για pop stars όπως η Miley Cyrus, είτε για αναγνωρισμένους ηθοποιούς όπως η Kristen Stewart, είτε για topmodels όπως η Cara Delevingne, είτε για περίπου δυο ντουζίνες διάσημους αθλητές- αποφάσισαν μέσα στην τελευταία πενταετία να «βγουν από την ντουλάπα» και να μιλήσουν ανοιχτά για το δικαίωμα όλων μας στην αγάπη, όποια μορφή κι αν έχει αυτή για τον καθένα. Ένας από τους σπουδαιότερους αθλητές στην ιστορία της Αμερικής και «πάτερ φαμίλιας» της διασημότερης οικογένειας της χώρας, των Kardashian, έκανε αλλαγή φύλου και φωτογραφήθηκε για το εξώφυλλο του Vanity Fair ως άλλη femme fatale της χρυσής εποχής του Hollywood. Μέχρι και τα παιδιά που νιώθουν «διαφορετικά» από τα υπόλοιπα, έχουν πλέον περισσότερη και αμεσότερη βοήθεια ώστε να ανακαλύψουν και να αποδεχτούν τη σεξουαλικότητά τους -και, άρα, τον εαυτό τους- είτε αυτή έρχεται από ειδικές ομάδες που έχουν συγκροτηθεί για αυτόν τον λόγο, είτε από τα κοινωνικά δίκτυα, είτε από τα ίδια τους τα είδωλα. Μη-straight χαρακτήρες αρχίζουν να κάνουν όλο και πιο συχνά την εμφάνισή τους σε δημοφιλείς σειρές, σε μεγάλες ταινίες ή ακόμα και σε ταινίες κινουμένων σχεδίων.
Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να εξασφαλίσουμε μια για πάντα ίσα δικαιώματα για όλους τους ανθρώπους; Ναι, φυσικά. Θα είναι μια δύσκολη και πολλές φορές άνιση μάχη, παρά τα μεγάλα βήματα που έχουν γίνει μέχρι τώρα; Εννοείται. Θα καταφέρει ο οποιοσδήποτε στενόμυαλος σκοταδιστής που φτύνει χολή δεξιά κι αριστερά -είτε από κάποια έδρα στη Bουλή, είτε από το απέναντι πεζοδρόμιο, είτε από τα σχόλια που αφήνει παντού στο Διαδίκτυο επειδή δεν έχει να ασχοληθεί με κάτι καλύτερο στην θλιβερή ζωή του- να εμποδίσει την, υπέροχη, αυτή αλλαγή που έρχεται; Όχι, για κανέναν λόγο.
Προς το παρόν, φορέστε το πιο γιορτινό ρούχο που έχετε στην ντουλάπα σας, πασπαλίστε το πρόσωπό σας με glitter, πάρτε τη σφυρίχτρα και την Rainbow Flag σας και κατεβείτε στην Πλατεία Κλαυθμώνος, μόνοι σας ή με το ταίρι σας, με τους κολλητούς ή με την οικογένειά σας, για να χορέψετε, να τραγουδήσετε, να κάνετε χαριτωμένα καραγκιοζιλίκια, να φιλήσετε με πάθος όποιον θέλετε χωρίς να νοιάζεστε για τα περίεργα βλέμματα (δεν θα υπάρχουν) και να αγωνιστείτε εναντίον του φόβου παρέα με δεκάδες χιλιάδες άλλους ανθρώπους που θα βρίσκονται στο πλάι σας, με τον καλύτερο τρόπο που μπορεί κανείς να αγωνίζεται: με καθαρά μάτια και γεμάτες καρδιές. Και λίγη δυνατή μουσική, πάντα βοηθάει.
