Τις ημέρες που ακολούθησαν της απόφασης για Brexit, η διχασμένη Μεγάλη Βρετανία πέραν όλων των άλλων προβλημάτων βρέθηκε και αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή αύξηση ρατσιστικών και ξενοφοβικών συμπεριφορών σε βάρος μεταναστών. Μεμονωμένοι πολίτες ή οργανωμένες ομάδες άρχισαν να επιτίθενται φραστικά στη μέση του δρόμου σε μετανάστες, σημειώθηκαν επιθέσεις και βανδαλισμοί σε πολιτιστικά κέντρα αλλοεθνών, πραγματοποιήθηκαν πορείες και συγκεντρώσεις μίσους. Σύμφωνα με τον επικεφαλής της Αστυνομίας καταγράφηκε αύξηση 57% στα περιστατικά ρατσιστικών επιθέσεων γιατί προφανώς κάποιοι ερμήνευσαν το brexit ως «νομιμοποίηση» της εχθρικής συμπεριφοράς προς τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, της ρητορικής του μίσους και αποδοχής του άλογου επιχειρήματος πως για όλα τα δεινά υπεύθυνοι είναι όλοι όσοι δεν είναι Βρετανοί.
Φυσικά, παρά την κατακόρυφη αύξηση αυτών των περιστατικών, οι Βρετανοί- ακόμη και αυτοί που ψήφισαν υπέρ του brexit- στο σύνολο τους φυσικά και δεν αντιλαμβάνονται με αυτό τον τρόπο την πραγματικότητα.
Γι αυτό και προσπαθούν να βρουν τρόπους για να κάνουν τους μετανάστες όχι μόνο να αισθανθούν ευπρόσδεκτοι στη χώρα τους, αλλά και πιο ασφαλείς.
Έτσι ξεκίνησε αυτό που στα ελληνικά θα μπορούσαμε ίσως να αποκαλέσουμε ως «το κίνημα της παραμάνας» που αν και μετρά μόλις τρεις ημέρες ζωής εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς.
Η ιδέα ήταν μιας Αμερικανίδας που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Το όνομά της είναι Άλισον-δεν έχει δημοσιοποιήσει το επώνυμό της - και απευθύνθηκε στους χρήστες του Twitter προτείνοντας τους να αναλάβουν δράση. Η αρχική της σκέψη και πρόταση ήταν απλή και εύκολα εφαρμόσιμη. Το ζητούμενο για την ίδια ήταν να μπορούν οι μετανάστες που απειλούνται από τις εθνικιστικές, ξενοφοβικές-ρατσιστικές εξάρσεις Βρετανών να μπορούν να προστατευθούν και να αισθανθούν ασφαλείς. Το ζητούμενο λοιπόν ήταν να βρεθεί ένας τρόπος ώστε να μπορούν να ξεχωρίσουν ανάμεσα σε εκατομμύρια πολίτες, ποιοι δεν συνιστούν εν δυνάμει απειλή για αυτούς. Η λύση εύκολη: όσοι τάσσονται κατά αυτών των συμπεριφορών καλούνται να καρφιτσώσουν στα ρούχα, στην τσάντα κλπ μια παραμάνα.
Οι μετανάστες θα βλέπουν την παραμάνα και θα αναγνωρίζουν τους «συμμάχους» τους, όπως τους αποκαλεί η Άλισον. Και έτσι, όπως γράφει και η ίδια στο Τwitter όσοι αισθάνονται πως απειλούνται θα μπορούν να ξεχωρίζουν δίπλα σε ποιο άτομο μπορούν να καθίσουν όταν μπαίνουν στο λεωφορείου, δίπλα σε ποιον μπορούν να περπατήσουν ή με ποιον μπορούν να ανοίξουν κουβέντα.
Και έτσι το όνομα του «κινήματος» πήρε, δικαίως, την ονομασία #Safetypin και η ανταπόκριση είναι μεγάλη όπως μπορείτε εύκολα να διαπιστώσετε και εσείς κάνοντας χρήση του συγκεκριμένου hashtag σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πολλοί δε αν και δεν ζουν στη Μ.Βρετανία φαίνεται να ποστάρουν φωτογραφίες και να φορούν την παραμάνα σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους μετανάστες και προς όσους προσπαθούν να αναστρέψουν το κλίμα εχθρότητας και φυσικά σε ένδειξη εναντίωσης προς όσους επιδίδονται σε ρατσιστικές επιθέσεις και αναπτύσσουν τέτοιου περιεχόμενου ρητορική.