Πόση χαρά για έναν άνθρωπο που αγαπάς μπορεί να χωρέσει μια στιγμή;
Πόσο ενθουσιασμό; Πόση συγκίνηση;
Αυτές ήταν οι δικές μου σκέψεις χθες, τη στιγμή που όλα τα μάτια στο κατάμεστο γυμναστήριο του Ρίο εστίαζαν στον χρυσό Ολυμπιονίκη, Λευτέρη.
Μόνο που τα δικά μου μάτια, απτόητα απ’ τα φλας κι ακολουθώντας την τεθλασμένη οδό, προσπαθούσαν να δουν τον αθλητή από μια ιδιαίτερη οπτική γωνία: εκείνη της μοναδικής μαμάς του, Σοφίας, που βρέθηκε στο Ρίο δίπλα του, χάρη στην P&G και την καμπάνια «Σ’ ευχαριστώ, Μαμά».
Αν ισχύει αυτό που λένε, πως δηλαδή ότι πίσω από κάθε ήρωα κρύβεται ένας άλλος, αθέατος αλλά εξίσου σημαντικός, τότε η ρήση βρίσκει πλήρη εφαρμογή στο πρόσωπό της. Μετρημένη και διακριτική, όπως πάντα, η Σοφία Μποτσίου-Πετρούνια, η «μαμά Σοφία» όπως τη λένε όλοι στο Σπίτι της P&G στο Ρίο, στεκόταν κάπου στις κερκίδες, με δάκρυα συγκίνησης στα μάτια, φωνάζοντας κι εκείνη ανάμεσα στους θεατές που επευφημούσαν το παιδί της.
«Έχετε αγωνία για σήμερα;» την είχα ρωτήσει λίγες ώρες νωρίτερα, καθώς μπαίναμε στο στάδιο. «Δεν είναι λογικό;», μου απάντησε, «Όχι βέβαια για μένα, αλλά γιατί ξέρω πως ο Λευτέρης θέλει να επιτύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Και η δική του επιθυμία δεν μπορεί παρά να είναι και δική μου.»
Η διπλωματική της απάντηση ενεργοποιεί το δημοσιογραφικό μου δαιμόνιο. «Κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι το ιδανικό;» τολμώ να ρωτήσω. «Τι πιο ιδανικό από την ίδια την προσπάθεια; Αλλά ας μη βιαζόμαστε, όλα θα φανούν σε λίγο.» μου αποκρίνεται με το αφοπλιστικό της χαμόγελο, προχωρώντας σταθερά προς τη θέση της, κάπου στα πλάγια διαζώματα.
Η ώρα είναι λίγο μετά τις δύο το μεσημέρι. Στο κλειστό γυμναστήριο του Ρίο και από τα μεγάφωνα ηχεί το όνομα του Λευτέρη. Eleftherios Petrounias ακούγεται σε όλο το στάδιο. Οι καρδιές μας χτυπούν καθώς η ελληνική σημαία εμφανίζεται στις οθόνες και ο Λευτέρης παίρνει τη θέση του κάτω απ’ τους αγαπημένους του κρίκους. Λοξοκοιτάει γύρω του κι εγώ φαντάζομαι ότι την αναζητά κάπου στο κοινό, για να πάρει δύναμη. Κοιτάζω κι εγώ πίσω για να δω την αντίδρασή της. Είναι συγκρατημένη, αλλά τα μάτια της λάμπουν.
2 λεπτά αργότερα, το πρόγραμμά του έχει τελειώσει με επιτυχία και το στάδιο πανηγυρίζει. Έχει δώσει τον καλύτερό του εαυτό! Τώρα όλοι περιμένουμε με αγωνία τη βαθμολογία κι η γιγαντο-οθόνη εμφανίζει το απόλυτο 16.000! Ποιος μπορεί να συναγωνιστεί τον Λευτέρη σε αυτή την κορυφή;
Το τελικό αποτέλεσμα σαν να έχει προδιαγραφεί. Ο Λευτέρης και ο προπονητής του μοιράζονται μεταξύ τους συνωμοτικά χαμόγελα. Γυρνάω ξανά για να ξεκλέψω μια εικόνα της Σοφίας, του τρίτου «συνωμότη» της «μυστικής» επιτυχίας του Λευτέρη.
Η μαμά Σοφία, συγκινημένη, δεν μπορεί να κρατήσει τα δάκρυά της. Περιμένει όμως υπομονετικά να παρουσιάσουν τα προγράμματά τους όλοι οι αθλητές, μέχρι και τον τελευταίο. Δεν πανηγυρίζει πριν να δει την βαθμολογία και του τελευταίου αθλητή.
Κι η στιγμή που εμφανίζεται και η τελευταία βαθμολογία έρχεται. Ο Λευτέρης είναι πλέον χρυσός Ολυμπιονίκης! Κανείς δεν τον πλησιάζει καν. Στέκεται αγέρωχος στην κορυφή.
Τα δάκρυα πλέον ξεχειλίζουν από τα μάτια της. Κοιτάζει τον γιό της όπως έρχεται προς το μέρος της και βλέπει να πραγματοποιείται μια εξέλιξη που γνώριζε από καιρό πως θα συμβεί.
Φυσικά το γνώριζε. Αφού η ίδια αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά του αθλητή στην πορεία προς την κορυφή, κι ας το αρνείται. «Πολλοί υποστηρίζουν ότι εγώ του δίνω δύναμη, ο Λευτέρης, όμως, με μαθαίνει με τη δύναμη της ψυχής του.» είχε πει πρόσφατα, κάνοντάς μας να καταλάβουμε από πού έλαβε ο Λευτέρης την παιδεία και τη σεμνότητα που τον χαρακτηρίζει.
Λίγη ώρα αργότερα ο ελληνικός εθνικός ύμνος ακούγεται, καθώς ο Λευτέρης, ανέρχεται στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου. Μια ανάμεικτη έκφραση είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της «μαμάς Σοφίας». Το χαμόγελο και τα δάκρυά της προδίδουν τη χαρά της. Το παιδί της έχει, πλέον, επιτύχει το μεγαλύτερο στόχο της ζωής του, για τον οποίο προετοιμαζόταν μια ζωή με την βοήθειά της. Παράλληλα, όμως, τα μάτια της μαρτυρούν την αγωνία της, καθώς αναλογίζεται τις νέες ευθύνες που επιφέρει ο τίτλος του Ολυμπιονίκη για τον γιο της.
Ο Λευτέρης κοιτάζει την ελληνική σημαία να ανεβαίνει και η Σοφία στέκεται όρθια, συναισθανόμενη πλήρως το θρίαμβο του γιου της αλλά και την ιστορικότητα της στιγμής – έχει άλλωστε συμβάλλει και στα δύο όσο κανείς κι ο Λευτέρης το ξέρει καλά.
Ο προπονητής του Λευτέρη, Δημήτρης Ράφτης, έρχεται στο μέρος της και την τυλίγει με την ελληνική σημαία. Αγκαλιάζονται κι ευχαριστούν ο ένας τον άλλον! Γύρω οι φίλοι του κι οι άλλοι Έλληνες που έχουν έρθει στο Ρίο ζητωκραυγάζουν.
Για τα λίγα δευτερόλεπτα που διαρκεί ο ύμνος, αισθάνομαι πως η Σοφία μετατρέπεται νοερά σε μητέρα όλων μας, σε «εθνική μαμά», ένα σύμβολο για όλες εκείνες τις γυναίκες που, αφουγκραζόμενες τις ανάγκες των παιδιών τους, εξακολουθούν να βρίσκονται δίπλα στα παιδιά τους για να υποστηρίξουν κάθε τους βήμα.
Η σφιχτή αγκαλιά που της δίνει ο Λευτέρης μετά την τελετή απονομής είναι, η πιο ουσιαστική αναγνώριση. «Έλα, έλα, όλα καλά!» της ψελλίζει.
Γιατί χρειάζεται κάποιος δυνατός, για να κάνει κάποιον δυνατό!