Έχετε πιάσει ποτέ τον εαυτό σας να χαζεύει το ύφασμα των καθισμάτων στο βαγόνι του μετρό που βρίσκεστε ή να θαυμάζει τα πολύπλοκα μοτίβα που έχει το ύφασμα του καθίσματος του λεωφορείου απέναντί σας; Ο Γάλλος σκηνοθέτης Julien Potart, ο άνθρωπος πίσω από τον λογαριασμό του Instagram, idontgiveaseat, σίγουρα έχει βρεθεί σε αυτή τη θέση -κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ο Potart ξεκίνησε το idontgiveaseat πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, με σκοπό να ανεβάζει φωτογραφίες υφασμάτων που ανακαλύπτει μέσα στις αστικές συγκοινωνίες των πόλεων που ταξιδεύει, και τα οποία φέρουν ιδιαίτερα μοτίβα πάνω τους.
«Η ιδέα μου ήρθε ενώ ταξίδευα για τη δουλειά μου ή όταν ήμουν σε διακοπές. Παρατήρησα πως κάθε λεωφορείο και βαγόνι του μετρό είχε το δικό του σχέδιο στα καθίσματα. Και μου άρεσε πολύ να χάνομαι στις σκέψεις μου ενώ με απορροφούσε η εικόνα αυτών των σχεδίων», λέει η Potart στη HuffPost France.
«Για αυτό και αποφάσισα να αρχίσω να τραβάω φωτογραφίες και να τις συλλέγω. Είναι ο τρόπος που για να αποτίνω φόρο τιμής σε αυτούς τους καλλιτέχνες των καθισμάτων», συμπληρώνει.
Μέχρι σήμερα το idontgiveaseat έχει παρουσιάσει τα καθίσματα αστικών συγκοινωνιών από πόλεις όπως το Λος Άντζελες, το Τόκιο, το Παλέρμο, τη Ρώμη, το Παρίσι και πολλές άλλες. Τα πιο αγαπημένα σχέδια του Potart τα είχε το Κιότο της Ιαπωνίας. Με φόντο ένα ζεστό κίτρινο της άμμου, τα εν λόγω καθίσματα απεικόνιζαν φιγούρες γυναικών με παιδιά και ηλικιωμένων με μαγκούρες, για να δώσουν έμφαση στα άτομα που έχουν προτεραιότητα στα καθίσματα. «Μου αρέσουν γιατί, εκτός του ότι είναι όμορφα, είναι επίσης και ενημερωτικά», λέει.
Όσο συνεχίζει τα ταξίδια του ο Potart υπόσχεται να συνεχίσει να τραβά και φωτογραφίες με τα καθίσματα των εκάστοτε ΜΜΜ. «Δεν έχω πάρει ακόμα όλα τα τρένα, τα μετρό, τα λεωφορεία ή τα τραμ του κόσμου», λέει. Βλέπει, ωστόσο, πως το project του συνεχίζεται και χωρίς τη συμμετοχή του. «Στην αρχή ανέβαζα μόνο φωτογραφίες που είχα τραβήξει ο ίδιος. Στην πορεία όμως άρχισαν να μου στέλνουν και οι φίλοι μου τις δικές τους όταν ταξίδευαν».
Σήμερα λαμβάνει φωτογραφίες από άτομα που δεν ξέρει καν. «Αυτό μου αρέσει στην όλη ιστορία: είναι ένα συμμετοχικό project. Δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου, δεν μπορώ να συλλέξω κάθε μοτίβο καθίσματος στον κόσμο. Για αυτό χρειάζομαι τη βοήθεια όλων, από όλο τον κόσμο».