Βενεζουέλα, η πλούσια αυτή πετρελαιοπαραγωγός χώρα βρίσκεται σε μια απίστευτη σε κρίση, όπου οι πολίτες της αγωνιούν για το εάν θα καταφέρουν να φέρουν τα απολύτως αναγκαία στο σπίτι. Το BBC περιγράφει την κατάσταση όπως την έζησε ένας από τους ρεπόρτερ του.
Τις πρώτες ημέρες ο δημοσιογράφος έβγαζε φωτογραφίες από τα τρόφιμα που ήταν στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Πράγματι τα ράφια ήταν υπερφορτωμένα από λαχανικά, δημητριακά και ψωμί. Υπάρχει φαγητό στην πρωτεύουσα, στο Καράκας, διαβεβαιώνει ο δημοσιογράφος, όμως ο πληθωρισμός εκτοξεύει τις τιμές των προϊόντων όλο και πιο ψηλά καθιστώντας τα με αυτό τον τρόπο απλησίαστα για την πλειονότητα των πολιτών.
Εν τω μεταξύ η πτώση της τιμής του πετρελαίου, που είναι και ο κινητήριος μοχλός της οικονομίας στη χώρα, έχει συνθλίψει την ικανότητα της Βενεζουέλας να εισάγει προϊόντα.
Το ΔΝΤ εκτιμά ότι ο πληθωρισμός θα ανέλθει στο 700% μέχρι το τέλος του έτους. Σύμφωνα με στοιχεία της κυβέρνησης ο πληθωρισμός τον Δεκέμβριο του 2015 ανερχόταν στο 180%. Επίσης η κυβέρνηση θεωρεί ότι οι ελλείψεις έχουν προκληθεί από τον «οικονομικό πόλεμο» που έχουν κηρύξει στη χώρα ο ιδιωτικός τομέας και ξένα κράτη.
Τα καταστήματα με προϊόντα πολυτελείας κοστολογούν τα είδη τους πιο ακριβά σε σχέση με τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
Ένα ντελικατέσεν πουλάει μόνο εισαγόμενα είδη από την Ιταλία, την Ισπανία και τις ΗΠΑ. H τιμή ενός βάζουν Nutella μπορεί να φτάσει τα 15.000 μπολίβαρ (το εθνικό νόμισμα της Βενεζουέλας) που ισοδυναμεί με 15 δολάρια εάν πουληθεί στη «μαύρη αγορά», όταν ένα βάζο των 750 γραμμαρίων σε κάποιο βρετανικό σούπερ μάρκετ κοστίζει περίπου 3,50 λίρες (4,11 δολάρια)
Όμως τα 15 δολάρια είναι ο μισός κατώτατος μηνιαίος μισθός.
Όπως και να έχει όποιος δεν έχει χρήματα πρέπει να περιμένει στην ουρά για ώρες προκειμένου να πάρει τα βασικά είδη πρώτης ανάγκης.
«Δεν έχω δει ζάχαρη εδώ και αρκετό καιρό» λέει Luiz, ένας από τους πολίτες της χώρας στον δημοσιογράφο του BBC. Η ημέρα που ψωνίζει είναι Παρασκευή και μόνο τότε έχει δικαίωμα να στηθεί στην ουρά, βάσει του αριθμού της ταυτότητάς του όπως έχει ορίσει η κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει τις ελλείψεις τροφίμων.
Ο Luiz ζει στην Πετάρ, μια από τις πιο φτωχές περιοχές στο Καράκας. Κάθε Παρασκευή πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ στη Σάντα Φε, μια μεσοαστική περιοχή.
Σηκώνεται από τις 3 τα ξημερώματα για να στηθεί στην ουρά, ωστόσο και αυτό δεν του εγγυάται ότι θα καταφέρει να πάρει τρόφιμα, αφού το κατάστημα ενδέχεται να ανακοινώσει ότι οι προμήθειες δεν έφτασαν, ή μέχρι τη στιγμή που θα φτάσει η σειρά του να έχουν εξαντληθεί τα τρόφιμα και αντί για ζάχαρη που θέλει να βρει μόνο σαπούνι.
Η Κεντρική Τράπεζα της Βενεζουέλας συνήθιζε να δημοσιεύει όποιο προϊόν σημείωνε έλλειψη. Μέχρι τον Απρίλιο του 2014 υπήρχε ένα ποσοστό ελλείψεων της τάξεως του 25,3%. Τότε ήταν και η τελευταία φορά που η τράπεζα δημοσίευσε αυτόν τον πίνακα.
Αυτό που συμβαίνει στα καταστήματα της Βενεζουέλας είναι το εξής. Μπορεί να υπάρχουν εκατοντάδες βαζάκια με σάλτσα ντομάτας αλλά δεν υπάρχουν μακαρόνια, μπορεί να υπάρχουν δεκάδες σωληνάρια με ζελέ για τα μαλλιά αλλά δεν υπάρχει σαμπουάν για να τα επαναφέρεις στην πρωτύτερη μορφή τους. Είναι σχεδόν αδύνατον να βρεις αγελαδινό γάλα, όμως η εναλλακτική του, ο γάλα αμυγδάλου είναι πανάκριβο.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να αντιμετωπίσει όλους αυτούς που περιμένουν στην ουρά και μετά πουλάνε αυτά που έχουν αγοράσει, έχει προχωρήσει σε ρύθμιση των τιμών σε ορισμένα σούπερ μάρκετ, ενώ δίνει προτεραιότητα στους φτωχούς έναντι των πιο εύπορων. Όμως όσο η κρίση συνεχίζεται οι τιμές των προϊόντων και η πολιτική μονοπωλούν τις συζητήσεις στο Καράκας και αλλού.