Τα πιο παλιά χρόνια όταν οι αιώνιοι δεν μπορούσαν να αποτρέψουν την τηλεοπτική μετάδοση κάποιου τουρνουά, φρόντιζαν να κρύβουν τα όπλα. Στην εποχή της απόλυτης αντικατασκοπείας και της απύθμενης μικροπολιτικής βλακείας όλα αυτά περνούσαν. Από τα λίγα σημεία στα οποία υπάρχει βελτίωση καθώς πλέον οι ελληνικές ομάδες δεν φοβούνται να δείξουν την δουλειά τους.
Ο Ολυμπιακός μπήκε λίγο πιο αργά από τον Παναθηναϊκό στο κάδρο, άρα και πιο κοντά στις πρώτες επίσημες υποχρεώσεις. Από τα πρώτα 6΄30, όσο έμεινε ο Σπανούλης στο παρκέ, έγινε σαφής η κατεύθυνση: μετά από έναν χρόνο αναζήτησης ο Γιάννης Σφαιρόπουλος καθοδηγεί τον Ολυμπιακό σε γρήγορο επιθετικό παιχνίδι και δεν μένει μόνο στην πρόθεση αλλά με αρκετό ένας εναντίον ενός, επιβεβαιώνει πως η βούληση χωρίς περιστροφές φέτος είναι να τρέξει η ομάδα του.
Σύμφωνοι το δείγμα είναι απίστευτα μικρό, όμως με το συγκεκριμένο υλικό, πολύ δύσκολο θα δούμε κάτι συγκλονιστικά διαφορετικό ως γενική κατεύθυνση. Ως μπασκετικό σκεπτικό.
Πίσω στο 2012
Να σκοράρει στα πρώτα 10'' της επίθεσης, οι παίκτες να παίρνουν το ελεύθερο σουτ, να επιτίθενται σε κάθε ευκαιρία υπάρχει ένας μόνο αντίπαλος. Παράλληλα όμως ο Σπανούλης γίνεται και με την βούλα ο βασικός οργανωτής και γύρω του έχει τρεις από τους τέσσερις συνοδοιπόρους του το 2012 και το 2013. Ο Παπανικολάου επιστρέφει εκεί που άφησε τα πράγματα και θα είναι ο καταλύτης της διαδρομής των ερυθρολεύκων στην δική του προσπάθεια να επανεκκινήσει την καριέρα του.
Το πλεονέκτημά του σε σχέση με τον Λοτζέσκι και τον Παπαπέτρου, είναι πως έχει μάθει να κινείται χωρίς την μπάλα με τον Σπανούλη κουμανταδόρο. Ακόμα και ο Μάντζαρης έδειξε πως θα επιδιώξει να είναι πιο επιθετικός, θα αναλάβει να σκοράρει και δεν θα είναι απλά ο πέμπτος στην πεντάδα.
Ο Έλληνας προπονητής δείχνει πως η λύση για το γρήγορο παιχνίδι είναι η επιστροφή σε μία ομοιογενή πεντάδα γι αυτό και προτιμώνται οι τέσσερις... παλιοί. Μία πολύ πιο φρέσκια έκδοση της ομάδας που άλλαξε τις ισορροπίες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ καταθέτοντας μία απόλυτα επιτυχημένη πρόταση η οποία εξελίχθηκε ιδιαίτερα από την ΤΣΣΚΑ.
ΔΙΑΦΟΡΑ Ο ΓΚΡΙΝ
Το βασικό πρόβλημα για τον Ολυμπιακό πέρυσι αφορούσε στην επιλογή Στρόμπερι. Ενας εξαιρετικός παίκτης για μία συγκεκριμένη δουλειά: αιφνιδιασμούς. Ο Σφαιρόπουλος δεν αποφάσιζε να τρέξουν οι αθλητές του και ο Αμερικανός φάνηκε ως μία κακή επιλογή.
Ο Έρικ Γκριν δεν έχει άρα μεγάλη πίεση, ποιος θυμάται πια τον Λο άλλωστε, οπότε μπαίνει απλά να κάνει το παιχνίδι. Παίκτης πολύ υψηλού επιπέδου, εκρηκτικός με την άνεση να παίζει τέλεια και τις δύο θέσεις της περιφέρειας, θα πρέπει να ξεχάσει την διετή του προσπάθεια να γίνει πλέι μέικερ στο ΝΒΑ και να γυρίσει στο 2013-2014 και την Σιένα όπου κάλυπτε τόσο το "2" όσο και το "1".
Αν ο Παπανικολάου θα είναι ο καταλύτης το δικό του παιχνίδι θα κρίνει την διαδρομή των ερυθρολεύκων καθώς έρχεται μετά τον Σπανούλη και δίπλα στον Χάκετ ή τον Μάντζαρη ή ακόμα και με τον Σπανούλη οφείλει να κρατήσει τον ρυθμό και το σκορ ψηλά. Τα χαμένα λέι απ ειναι απόρροια της συγκέντρωσης του σε άλλα πράγματα τς επίθεσης στο ΝΒΑ και το NBDL.
ΨΗΛΑ... ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ
Δεν χρειάζεται να μακρηγορήσει κανείς για την περιφέρεια των πρωταθλητών ακόμα και στο πρώτο φιλικό. Ούτε γίνεται να αναλυθεί η γραμμή των ψηλών με δεδομένο πως ο βασικός ψηλός πάτησε για πρώτη φορά παρκέ σε αγώνα μετά από 10 μήνες και σίγουρα θα χρειαστεί ένα δίμηνο για να βρει ρυθμό.
Με δεδομένη την κατάσταση του Πάτρικ Γιανγκ και το γεγονός πως ο σύλλογος γνώριζε την αργή αποθεραπεία του, οι ερυθρολεύκοι ρισκάρουν πολύ με το δίδυμο Μιλουντίνοφ και Μπέρτς. Άπειροι παίκτες, με πολύ συγκεκριμένα στοιχεία και αδυναμίες. Σέντερ ή ψηλοί γενικότερα οι οποίοι θα ταίριαζαν απόλυτα ή θα ταιριάξουν μόλις ο Γιανγκ φτάσει στο 100% θα έχουν σοβαρό πρόβλημα να σηκώσουν τα βάρη τους πρώτους μήνες.
Φαίνεται πως ο σχεδιασμός του Ολυμπιακού είναι να στηρίξει δυο επενδύσεις του όπως είναι ο Γιανγκ και ο Αγραβάνης αλλά και να δώσει δυο μοναδικές ευκαιρίες καριέρας στους Μιλουντίνοφ και Μπέρτς. Αυτό δείχνει συγκεκριμένο πλάνο αλλά και ανάλυσης των κινδύνων που κρύβει.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η Μπαρτσελόνα του Γιώργου Μπαρτζώκα βρίσκεται κοντά στον πρώτο της τίτλο. Για το ελληνικό μπάσκετ, για όλους τους επαγγελματίες του χώρου, είναι σημαντικό να πετύχει στην πρωτεύουσα της Καταλονίας. Όχι μόνο αυτός αλλά κάθε προπονητής (Ιτούδης, Κατσικάρης, Δέδας, Παπαθεοδώρου ή Ζούρος, Φραγκιας σε εθνικές ομάδες) πρέπει να πετυχαίνει στο εξωτερικό διότι ανοίγει πόρτες για άλλους και δουλειές σε όλα τα επίπεδα.
Αν αποτύχει δεν θα πάει άλλος Έλληνας στην θέση του. Από την στιγμή που ολα αυτά τα χρόνια δεν οικοδομήθηκε μια σταθερή σχέση με όλες τις αγορές, τα αποτελέσματα και μόνο αυτά θα κρίνουν. Οι Έλληνες να νικούν...και το αξίζουν.
Πηγή:Contra.gr