Το νέο ότι η αγαπημένη σειρά «Gilmore Girls» θα επιστρέψει στις 25 Νοεμβρίου για μερικά μόνο επεισόδια ήταν ευχάριστο για όλους μας. Ο λόγος είναι ότι όσο κι ευχόμαστε όλοι μας να επιστρέψουν και πάλι σειρές όπως τα «Φιλαράκια» ή ο «Sex and the City», δεν βλέπεις συχνά μία επιτυχημένη σειρά να επιστρέφει μετά από χρόνια στη μικρή οθόνη. Αυτό έχει τα καλά του έχει και τα κακά του. Από τη μία τίποτα δεν μπορεί να σου καταστρέψει την καλή εικόνα που έχεις για την αγαπημένη σου σειρά. Πολλές φορές τα remake ή οι «επιστροφές» δεν είναι και τόσο καλή ιδέα, όπως απέδειξε περίτρανα το remake του «Beverly Hills», το «90210». Από την άλλη, γιατί να σου στερήσουν κάτι καλό; Είναι σαν να σε ρωτάνε αν θέλεις μία ακόμα μπάλα παγωτό. Μπορεί να έχεις σκάσει και αρχίσεις να νιώθεις δυσάρεστα αν την φας, αλλά λες πάντα ναι!
Έπειτα από αυτές τις σκέψεις, αποφασίσαμε να δούμε ποιες σειρές θα θέλαμε εμείς να επιστρέψουν στην τηλεόραση και αυτές είναι οι 8 που αποφασίσαμε.
Το «The Wire» για την Βασιλική Ζιώγα
Είναι μία από τις καλύτερες, εάν όχι η καλύτερη, τηλεοπτική σειρά όλων των εποχών. Σε κάθε μία από τις 5 σεζόν της εξέταζε με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο που έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία της τηλεόρασης ζητήματα που απασχολούσαν, απασχολούν και θα απασχολούν την ανθρωπότητα για πάντα: το εμπόριο ναρκωτικών, το λιμενικό σύστημα, την πολιτική διακυβέρνηση και τη γραφειοκρατία, το εκπαιδευτικό σύστημα και τα ΜΜΕ. Και μέσα σε όλα υφαίνονταν αριστοτεχνικά οι ανθρώπινες σχέσεις, ο κοινωνικός αποκλεισμός και ρατσισμός, η κυνικότητα που μας προσγειώνει πριν καν μας γεννηθεί η ελπίδα ότι μπορούμε να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο. Αυτό είναι που την καθιστά διαχρονική. Αυτό είναι που την ορίζει ως την τηλεοπτική σειρά που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία.
Αν και τελείωσε το 2008, το «The Wire» είναι μία σειρά που εάν επέστρεφε σήμερα θα είχε κάθε λόγο να το κάνει. Οι αρχικοί χαρακτήρες του είναι μάλλον αδύνατο να αποτελέσουν μέρος, αν και θα θέλαμε πολύ να μάθουμε πώς επέλεξαν να συνεχίσουν τη ζωή τους, αλλά υπάρχουν ακόμα ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν. Ιστορίες το ίδιο ανθρώπινες και τραγικές, μέσα από τις οποίες μπορεί ο καθένας από εμάς να διδαχθεί, να ταυτιστεί και να βιώσει την κάθαρση. Οι βομβητές θα γινόταν smart phones, οι πολιτικές αφίσες λογαριασμοί στο Facebook, τα σχολικά βιβλία tablets και οι εφημερίδες δημοσιογραφικά sites και blogs. Αυτό που δεν θα άλλαζε είναι ότι μας βασανίζουν ακόμη τα ίδια ζητήματα που καθόριζαν τις ζωές των τότε κατοίκων της Βαλτιμόρης. Και εάν θέλουμε να τα αντιμετωπίσουμε ακριβώς όπως είναι, τότε έχουμε ανάγκη από μια σειρά τόσο επώδυνη και συνάμα απελευθερωτική, όπως το «The Wire».
Το «Macgyver» για τον Θάνο Καμπύλη
Ο παιδικός μου ήρωας. Angus (όπως αποκαλύφθηκε το όνομά του αργότερα στη σειρά) Macgyver. Σειρά που ξεκίνησε να προβάλλεται το 1985 αλλά πρόλαβα κάπου στο -όχι και τόσο- κοντινό 1992. Ο άνθρωπος πολυεργαλείο. Ο άνθρωπος με το μυαλό πολυ-σουγιά, όπως και ο πολυ-σουγιάς που χρησιμοποιούσε για να ξεφύγει από τις δύσκολες καταστάσεις. Ο άνθρωπος με το αγγελικό πρόσωπο. Αυτό που λέμε το παιδί το καλό. Θα μπορούσε να είναι ο γείτονας της διπλανής πόρτας. Δεν ήταν όμως. Ήταν ένας πράκτορας. Ένας μυστικός πράκτορας. Ήρεμη δύναμη, πειθαρχημένος, με πλήρη άρνηση να πιάσει όπλο στο χέρι του. Ίσως γιατί είχε την ευχέρεια να φτιάξει οτιδήποτε, το οποίο στη συνέχεια θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο. Από το τίποτα. Πώς (ξανα)φτιάχνει ο Ελύτης την Ελλάδα με μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι; Ε, έτσι κι αυτός. Μια μονωτική ταινία, ένας συνδετήρας ή ένα τσιμπιδάκι σε συνδυασμό με τις γνώσεις του στη Φυσική ήταν αρκετά για να φτιάξει ένα γκατζετάκι που θα κατέστρεφε τον αντίπαλο. Εξάλλου οι φράσεις που είχε χρησιμοποιήσει -μεταξύ άλλων- ήταν: «όταν βρίσκομαι αντιμέτωπος με μια δύσκολη κατάσταση, δε μου αρέσει να με κερδίζει η δύσκολη κατάσταση» και «παιδιά, θα χάσετε πολλά αν με σκοτώσετε. Βλέπετε, είμαι ειδικός σχεδόν με οτιδήποτε». Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: όλα τα κόλπα που του Macgyver ήταν βασισμένα στην επιστήμη, όμως η σειρά απέφευγε να δείχνει ένα-ένα τα βήματα που οδηγούσαν στο τελικό -εντυπωσιακό- αποτέλεσμα, για να προστατεύσει τα παιδιά που έβλεπαν τη σειρά από πιθανούς τραυματισμούς. Κρίμα.
Υγ.: Στο τέλος του άρθρου πληροφορήθηκα ότι όντως έχουν βγει νέα επεισόδια καινούριου Macgyver (Inception). Βρε λες;
Η «Τζίνη και το τζίνι» για την Κατερίνα Νανοπούλου
Τα Σαββατοκύριακα συντονιζόμουν πάντοτε για να δω την Τζίνη (Barbara Eden), το τζίνι και την συναρπαστική ζωή της στο πλευρό του όμορφου αστροναύτη, Larry Hagman, ο οποίος γίνεται ο «αφέντης» της, και ζουν τον απόλυτο έρωτα. Από το χαρακτηριστικό τραγούδι που υπήρχε στους τίτλους στην αρχή, μέχρι τα ρούχα που φορούσε η Τζίνη και έμοιαζαν λες και ήταν βγαλμένη από χαρέμι, αυτή η σειρά είχε όση μαγεία χρειαζόμουν ως παιδί. Μπορεί το concept της σειράς να ξαναγυρίστηκε (Με την «Σαμπρίνα τη μικρή μάγισσα» που επίσης έβλεπα), με τελευταία προσπάθεια την ταινία Bewitched με την Nicole Kidman, αλλά τίποτα δεν έχει αγγίξει την τελειότητα του «I Dream of Jeannie», όπως ήταν ο τίτλος της σειράς στα αγγλικά. Από τότε είδα πολλές σειρές, σίγουρα καλύτερες από τη συγκεκριμένη, τόσο από άποψη πλοκής, όσο και σκηνοθεσίας, αλλά καμία δεν με έκανε να κλείσω τα μάτια απότομα, να προσπαθήσω να μετακινήσω πράγματα με τη δύναμη της σκέψης μου, να ευχόμουν να μπορούσα να τηλεμεταφερθώ, να αρχίσω να τρίβω τα διάφορα μπιμπελό που είχαμε στο σαλόνι μπας και εμφανιστεί κανένα τζίνι και να σκεφτώ σοβαρά πως θα ήμουν με ξανθά μαλλιά. Η επιστροφές των σειρών στην τηλεόραση είναι πάντα επικίνδυνες. Ιδανικά θα ήθελα να μην γίνει remake, αλλά να εμφανιστούν ξαφνικά μερικά νέα επεισόδια, επειδή, όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι πιθανό θα συμβιβαστώ και με ένα remake. Ή μήπως αν κλείσω απότομα τα μάτια, θα γίνει μαγικά πραγματικότητα;
Το «Stargate: SG-1» για τον Κώστα Μαυραγάνη
Πραγματικά, δεν ξέρω αν θα ήταν καλή ιδέα να επιστρέψει ως remake/ reimagination ή όχι, αλλά ξέρω σίγουρα ότι μου έχει λείψει: Ο λόγος για το Stargate: SG-1. Ένα franchise που ξεκίνησε από την κινηματογραφική ταινία των Ντιν Ντέβλιν και Ρόλαντ Έμεριχ του 1994 εξελίχθηκε σε μια από τις μακροβιότερες σειρές της ιστορίας της Επιστημονικής Φαντασίας. Το SG-1 έπαιζε για πάνω από 10 χρόνια, εξελίσσοντας το σύμπαν του «Stargate» και καθιστώντας το πραγματικά μοναδικό, εμπλέκοντας μέσα κλασικές space opera/ military sci-fi καταστάσεις, με θεωρίες περί αρχαίων εξωγήινων/ επισκεπτών (εχθρικών, φιλικών ή ουδέτερων) από τα άστρα και προέλευσης της ανθρωπότητας- και όλα αυτά με τον δικό του, ιδιαίτερο χαρακτήρα, από τον οποίο δεν απουσίαζε το χιούμορ. Η original ομάδα (Τζακ Ο' Νιλ – ο Ρίτσαρντ Ντιν Άντερσον, aka «Μαγκάιβερ», στον δεύτερο μεγάλο τηλεοπτικό ρόλο του - Σαμ Κάρτερ, Ντάνιελ Τζάκσον, Τιλ'κ) είχε χημεία από τις λίγες, και ήταν ένα από τα στοιχεία που απογείωσαν τη σειρά. Κάποια μέλη της άλλαζαν με το πέρασμα του χρόνου (και δεν γίνεται να μην ξεχωρίσει κανείς τη Vala Mal'Doran- την Κλώντια Μπλακ που είχαμε νωρίτερα γνωρίσει ως διαστημική κομάντο Aeryn Sun του «Farscape»), ωστόσο το Stargate ήταν πάντα Stargate: Ταξίδια σε μακρινούς πλανήτες, επαφές με ανθρώπους από αρχαίους γήινους πολιτισμούς που είχαν μετεγκατασταθεί με τη βία σε άλλους κόσμους από τον αρχαίο εξωγήινο εχθρό των Goa'uld (ένα χαρακτηριστικό της σειράς που της έδινε ακόμα και χαρακτηριστικά ντοκιμαντέρ, καθώς τα μέλη της ομάδας συναντούσαν κουλτούρες από διαφορετικές ιστορικές περιόδους της Γης), τις επικές διαστημικές (και μη) αναμετρήσεις, τις ποικίλες εξωγήινες φυλές (από τις οποίες δεν έλειπαν και οι Asgardians, οι φιλικοί εξωγήινοι πίσω από τους θεούς των Βίκινγκς) και φυσικά...την πλάκα που συνόδευε μοναδικά όλα τα παραπάνω.
Η επιτυχία του Stargate: SG-1 ενέπνευσε και μια σειρά από τηλεταινίες, καθώς και δύο spinoff σειρές: Το Atlantis (με άλλη ομάδα, αν και εμφανίζονταν τακτικά μέλη της SG-1) και το Universe. Το πρώτο κράτησε 4 σεζόν, δημιουργώντας και ολοκληρώνοντας story arcs που λάμβαναν χώρα σε έναν άλλο γαλαξία, με νέους εχθρούς και πολιτισμούς και βάση την Ατλαντίδα, την πρωτεύουσα- διαστημόπλοιο των «Ancients» - των αρχαίων, τεχνολογικά εξελιγμένων, προπατόρων της σημερινής ανθρωπότητας- και το δεύτερο ήταν (μέχρι τώρα) το κύκνειο άσμα του franchise, καθώς έδειξε να αφήνει τα χιουμοριστικά χαρακτηριστικά του τηλεοπτικού Stargate για πιο «gritty» καταστάσεις (ήταν τότε που είχε κάνει την «έκρηξή» του το εξαιρετικό Battlestar Galactica, δημιουργώντας μια νέα τάση), κάτι που απογοήτευσε πολλούς.
Έχουν κυκλοφορήσει φημολογίες ότι σχεδιάζεται reboot του Stargate, βασισμένο περισσότερο στην αρχική ταινία. Προσωπικά για μένα, Stargate εδώ και πολλά χρόνια δεν σημαίνει Κερτ Ράσελ και Τζέιμς Σπέιντερ, αλλά Ο' Νιλ («for crying out loud!»), Κάρτερ, Τζάκσον, Τιλ'κ («indeed») και Goa'uld («Jaffa! Kree!»): Το franchise ξέφυγε από τις ρίζες του και έγινε ένα έπος επιστημονικής φαντασίας, με καταπληκτικές συλλήψεις, ιδέες και εκτέλεση. Από αυτή την άποψη, θεωρώ πως, αν γίνει κάτι, θα ήταν καλύτερο να ξεκινήσει από την αρχή, σε άλλη κατεύθυνση. Θέλω ξανά Stargate στην οθόνη μου- αλλά το σύμπαν του SG1(και του Atlantis) ήταν, και μπορεί να είναι, μόνο ένα.
To «Dexter» για την Κέλλυ Ιωάννου
Dexter: Ο serial killer που μπήκε στις καρδιές όλων
Δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν χαρακτηρίσει το «Dexter» ως σειρά φαινόμενο και με το δίκιο τους.
Αρχικά, ο ήρωας της σειράς, Dexter Morgan, ίσως να αποτελεί έναν από τους πιο αγαπητούς serial killer ever. Ο φαινομενικά συνεσταλμένος τεχνικός ανάλυσης διασποράς αίματος που εργάζεται στα εργαστήρια της αστυνομίας του Miami κρύβει έναν αιμοσταγή κατά συρροή δολοφόνο που το μόνο που επιθυμεί είναι να σκοτώνει. Ο κατά τα άλλα φυσιολογικός - γοητευτικός 35αρης διατηρεί σχέση με μια χωρισμένη μητέρα δύο παιδιών τα οποία τον υπεραγαπούν κι εκείνος δείχνει να τους έχει αδυναμία. Αυτό το προσωπείο του επιτρέπει να μην κινεί καμία υποψία.
Ο Dexter όμως δεν μπορεί να κρύψει την σκοτεινή του πλευρά, η οποία βγήκε στην επιφάνεια όταν είδε τη μητέρα του να δολοφονείται άγρια και να τεμαχίζεται.,Και ήταν η συγκεκριμένη δολοφονία που του γέννησε το πάθος για αίμα. Ο θετός του πατέρας, αστυνόμος Morgan, αντιλαμβανόμενος ότι δεν μπορούσε να κατευνάσει τα αιμοσταγή ένστικτα του γιου του κατασκεύασε έναν κώδικα συμπεριφοράς, ο οποίος θα κρατούσε τόσο τον Dexter ασφαλή. Βάσει αυτού τα θύματα που επιλέγει ο δολοφόνος γιους του πρέπει να είναι πάντα εγκληματίες. Το στοιχείο λοιπόν που συναρπάζει ακόμη και τους πιο πουριτανούς τηλεθεατές σε αυτή τη σειρά είναι η ταύτιση τους με έναν ψυχρό, κατά συρροή δολοφόνο που κάθε φορά καταφέρνει να ξεφύγει από τον νόμο, ενώ ταυτόχρονα τον επιβάλλει. Πρέπει να επιστρέψει στους τηλεοπτικούς μας δέκτες άμεσα για να αποκτήσει ένα διαφορετικό νόημα η καθημερινότητά μας.
To «Firefly» για την Νάγια Κωστιάνη
Το 2003 ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος για το «Firefly». Το καταλαβαίνω, έχω αποδεχτεί τους λόγους για τους οποίους κόπηκε έπειτα από μόλις 13 επεισόδια, έχω βρει την εσωτερική μου γαλήνη σχετικά με αυτό. Αλλά εν έτει 2016, είναι πραγματικά εγκληματικό το ότι κάποιο δίκτυο, από το HBO μέχρι το Netflix, δεν έχει πάρει τα δικαιώματα του Firefly και δεν έχει αφήσει τον Whedon να κάνει παπάδες με μια δεύτερη σεζόν. Έστω και δοκιμαστικά. Εδώ επανέφεραν το Hawaii 5-0 και το Fuller House, δηλαδή, δουλευόμαστε;
Εξηγούμαι. Το Firefly ήταν το πρώτο space western. Στο Firefly μπορούσες να ταυτιστείς με περισσότερους από δύο χαρακτήρες ενώ ταυτόχρονα τους συμπονούσες όλους. Στο Firefly ο Nathan Fillion δεν ήταν ο κουραστικά επαναλαμβανόμενος εξυπνάκιας του Castle αλλά ο πρώτος από τους πραγματικούς, ανθρώπινους ήρωες, πολύ πριν τον Star Lord του Chris Pratt στο Guardians of the Galaxy και τον Captain America του Chris Evans οπουδήποτε. Το Firefly ήταν το πρώτο δείγμα γραφής του Joss Whedon, ο οποίος χρειάστηκε να μεγαλοπιαστεί με τη Marvel για να μάθει ο κόσμος την ευφυΐα του και να συνειδητοποιήσει πως ακόμα και οι πιο δραματικές σκηνές χωράνε λίγο καλό, ατόφιο, στεγνό χιούμορ για να γίνουν εμβληματικές. Και παρότι ήταν το πρώτο του εγχείρημα, παραμένει μία από τις καλύτερες δουλειές της καριέρας του. Το καστ του Firefly ήταν αυτό που λέμε «ένας κι ένας» ενώ όλοι τους είναι πλέον υπολογίσιμες δυνάμεις στην τηλεόραση και όχι μόνο, από τη Gina Torres που απέκτησε φανατικό κοινό μέσα από το Suits και τη Morena Baccarin που έπαιξε στην καλύτερη σεζόν του Homeland μέχρι τον Alan Tudyk που βρίσκεται λίγο-πολύ παντού, κυρίως με τη φωνή του. Το Firefly ήταν το happy place των απανταχού nerds πριν το να είσαι «nerd» γίνει μόδα.
Σε μια εποχή που για να γίνεις ο πιο διάσημος και ακριβοπληρωμένος ηθοποιός του Hollywood (δηλαδή του κόσμου) πρέπει να φορέσεις κολάν και κάπα, σε μια εποχή που οι 9 στις 10 ταινίες και οι 8 στις 10 τηλεοπτικές σειρές κινούνται στον κόσμο του sci-fi, των δυστοπικών θρίλερ και του φανταστικού εν γένει, το Firefly είχε δείξει 13 χρόνια πριν πώς γίνονται σωστά όλα αυτά, με τον πιο χαλαρό, αβίαστο, έξυπνο και cool τρόπο. Είχε διδάξει το ήθος του πραγματικού super (και μη) hero.
Καταλαβαίνω, λοιπόν, γιατί το 2003 δεν ήταν έτοιμο για το Firefly. Το 2016, όμως, τη δικαιολογία έχει;
«The Borgias» για την Κατερίνα Πρίφτη
Ιστορία και θρησκείες είναι δύο από τα θέματα που μου αρέσει να διαβάζω παρά πολύ και εάν αυτά τα δύο συνδυαστούν σε μια ποιοτική τηλεοπτική σειρά είναι βέβαιο πως θα κωλύσω. Αυτό έγινε και με τους «Βοργίες» (The Borgias).
Εκπληκτική αφήγηση για μια άγνωστη σε πολλούς περίοδο της Ιταλίας- που δυστυχώς κόπηκε νωρίς- πιστή εξιστόρηση των γεγονότων, εκπληκτική αποτύπωση της ατμόσφαιρας της εποχής που είναι μεν αναγεννησιακή άλλα με απίστευτα έντονα «σκοτεινά» μεσαιωνικά κατάλοιπα. Παιχνίδια εξουσίας, πολιτική με άμφια, δωρεάν μαθήματα χειραγώγησης, μυστικισμός, αμαρτίες και άφεση, έρωτες- συχνά αδιέξοδοι. Και το ποιο σημαντικό: η ανθρώπινη φύση όπως είναι στην πραγματικότητα, δηλαδή ικανή για τα καλύτερα και τα χειρότερα. Φυσικά, πρωταγωνιστεί ο - για μια ακόμη φορά- εκπληκτικός Jeremy Ιrons αλλά εξαιρετικές είναι και οι ερμηνείες των τριών παιδιών του Πάπα- ναι μεταξύ αυτών και η Λουκρητία Βοργία που γνωρίζουμε για όλους τους λάθους όμως λόγους-που καθ’ όλη τη διάρκεια της σειράς προσπαθούν να εξυπηρετήσουν το ρόλο που τους έχει ανατεθεί αλλά με πολύ υψηλό κόστος. Όταν, λοιπόν, έμαθα ότι το Showtime ολοκληρώνει άρον-άρον τη σειρά -είχε προγραμματιστεί να γυριστεί και τέταρτος κύκλος- απογοητεύτηκα και μάλλον δικαίως γιατί το «μάζεμα» για το μεγάλο φινάλε δεν ήταν αντάξιο όσων προηγήθηκαν. Οπότε όχι μόνο στερήθηκαν τη σειρά αλλά δεν απόλαυσα και το τέλος!
«The Sopranos» για την Δέσποινα Τριβόλη
Yπάρχει κάτι που ενώνει τις τρεις σειρές που θεωρώ αριστουργήματα το Sopranos, το Six Feet Under και το Mad Men: Oι φανταστικοί διάλογοι και η αίσθηση ότι οι χαρακτήρες μιλάνε σαν κανονικοί άνθρωποι- ακόμα και όταν είναι Ιταλοί μαφιόζοι στο Nιου Τζέρσι. Ο λόγος όμως που επιλέγω τους Sopranos (εκτός από την ατάκα «She's so fat, her blood type is Ragu»;) είναι ότι σε αντίθεση με το Six Feet Under ή το Mad Men και παρά τις έξι σεζόν, ένιωσα ότι είχε το πιο εκνευριστικό φινάλε- αυτό που με άφησε να θέλω σαν τρελή λίγο ελάχιστο παραπάνω. Ο θάνατος του Τζέιμς Γκαντολφίνι, το 2013 έκανε απολύτως βέβαιο αυτό που φοβόμουν καιρό: Δεν θα υπάρξει ποτέ reunion των Sopranos.