Στις γειτονίες της Συρίας γράφεται επί μήνες η μεγαλύτερη ανθρωπιστική τραγωδία του 21ου αιώνα. Και το Χαλέπι είναι η πόλη που θα μείνει στην ιστορία ως θλιβερό σύμβολο ενός οδυνηρού εμφυλίου στο οποίο ενεπλάκησαν «μεγάλες» διεθνείς δυνάμεις, τρομοκρατικές οργανώσεις, αντάρτες εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων. Είναι η Ρουάντα, η Σρεμπρένιτσα, το Νταρφούρ κοκ της εποχής μας που για μια ακόμη φορά αποτύχαμε να αποτρέψουμε.
Μέχρι τώρα ακούγαμε ιστορίες από όσους κατάφεραν να διαφύγουν εγκαίρως, διαβάζαμε τις περιγραφές της νέας «Άννας Φρανκ» -της μικρής Μπράνα που περιέγραφε την κόλαση του πολέμου μέσω Twitter- βλέπαμε τα βίντεο με εικόνες που κατέγραφαν τα drones από την κατεστραμμένη πόλη και κατά διαστήματα στιγμιότυπα από τη ζωή των πολιορκημένων κατοίκων που ζούσαν υπό συνθήκες ενός παρατεταμένου θρήνου και τρόμου. Με ανηλεείς βομβαρδισμούς, χωρίς ρεύμα ή θέρμανση, έχοντας στη διάθεσή τους ελάχιστα τρόφιμα ενώ το ένα μετά το άλλο τα νοσοκομεία και τα σχολεία ισοπεδώνονταν. Και κάθε μέρα κάποιον έπρεπε να αποχαιρετήσουν.
Διαβάστε επίσης:
Αυτά τα ανθρώπινα ερείπια που έζησαν τη φρίκη στο Χαλέπι και στις γειτονικές περιοχές ξεπροβάλλουν τώρα βιαστικά αλλά και δειλά από την μαρτυρική πόλη. Ελπίζοντας πως δεν θα «σπάσει» ξανά η εκεχειρία όπως τις προηγούμενες ημέρες, πως θα προλάβουν να φτάσουν μέχρι τα λεωφορεία που θα τους απομακρύνουν από την πόλη και πως δεν θα βομβαρδιστούν τα λεωφορεία που θα τους μεταφέρουν. Η εκκένωση βρίσκεται σε εξέλιξη αλλά ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα για πόσο και εάν θα ολοκληρωθεί.
Μεταξύ αυτών και 47 ορφανά παιδιά που είχαν εγκλωβιστεί σε ορφανοτροφείο της περιοχής.
Οι εικόνες από το Χαλέπι λένε όλες τις ιστορίες που χρειάζεται να μάθουμε. Εκείνες για τους αρρώστους που έχουν μείνει μέσα στα νοσοκομεία που μετά βίας κρατιούνται όρθια και πλάι τους βρίσκονται οι δικοί τους, αδέλφια, σύζυγοι, παιδιά που ελπίζουν πως κάποιος θα έρθει και γι αυτούς. Εκείνες των παιδιών που περιμένοντας τη σειρά τους για να φύγουν παίζουν σε μια παιδική χαρά που γλύτωσε από τις βόμβες ή εκείνες των παιδιών που φρόντισαν πριν απ' όλα να φροντίσουν να πάρουν μαζί τη γάτα της. Μετά είναι οι ιστορίες των ηλικιωμένων και των ανάπηρων που η θέλησή τους να ζήσουν είναι μεγαλύτερη από τη δυσκολία τους να κινηθούν ή του πατέρα που κουβαλάει στην πλάτη το παιδί του και αποφασισμένος να φύγει. Και είναι και οι ιστορίες εκείνων που τις άγριες νύχτες με το τσουχτερό κρύο ανάβουν φωτιές στα ερείπια των σπιτιών τους και περιμένουν να ξημερώσει. Και είναι και οι γυναίκες. Με την οδύνη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο, την κούραση χαραγμένη κάτω από τα μάτια που συνεχίζει να προχωρά έχοντας καταφέρει μέσα σε μία τσάντα να χωρέσει τόσα πράγματα όσο δεν θα κατάφερνε κανείς άλλος.
