Όλα τα είχε, ο Βαρδινογιάννης τού έλειπε

Όλα τα είχε, ο Βαρδινογιάννης τού έλειπε
Contragr

Ποια ομάδα, στην καλύτερη εμφάνισή της την τρέχουσα σεζόν (ή, για να το θέσουμε πιο σωστά, στη μεγαλύτερη σε διάρκεια καλή εμφάνισή της -γιατί είχε προηγηθεί και το πρώτο ημίχρονο στη Βέροια) κατάφερε να χάσει το δικαίωμα να χαρεί με αυτό και να φουντώσει τη διχόνοια και την εσωστρέφεια που την ταλαιπωρεί εδώ και χρόνια;

Μα, φυσικά ο Παναθηναϊκός. Αφού πρώτα καθάρισε με ωραία μπάλα το εμπόδιο του Αστέρα Τρίπολης και ουσιαστικά εξασφάλισε την παρουσία του στον επόμενο γύρο μίας διοργάνωσης που αποτελεί αυτοσκοπό η κατάκτηση του τροπαίου, αφού πρώτα μοίρασε χαμόγελα στο κόσμο για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι, δείχνοντας πως μπαίνει σε μία αγωνιστική ρόττα που δεν έχει πια κάτω, αλλά μόνο πάνω, στη συνέχεια όλα αυτά τα πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων για ένα στιγμιότυπο, μία στιγμή, μία εικόνα, πείτε το όπως θέλετε, που χάλασε τη γιορτή στο γήπεδο της Λεωφόρου.

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΙ ΜΥΤΗ

Η παρουσία του Γιώργου Βαρδινογιάννη μπορεί να αντιμετωπιστεί με τρεις διαφορετικούς τρόπους. Τους δύο εξ αυτών τους είδαμε το απόγευμα της Τετάρτης. Αποδοκιμασίες από τη μία, χειροκροτήματα και... αποδοκιμασίες σε αυτούς που αποδοκίμαζαν από την άλλη. Ο τρίτος τρόπος είναι αυτός της αδιαφορίας. Χωρίς τούτο να σημαίνει πως η αδιαφορία αποτυπώνει και στάση. Μπορεί να αποτυπώνει και σεβασμό χωρίς τυμπανοκρουσίες. Αδιαφορία είναι η μέση λύση και δεν ανοίγει μύτη. Ποιος, όμως, σας είπε πως στον Παναθηναϊκό αρέσκονται στις μέσες λύσεις; Ποιος σας είπε πως ο Παναθηναϊκός είναι ένας σύλλογος που προτιμά την ησυχία;

Προσωπικά, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και γενικότερα η οικογένεια Βαρδινογιάννη θεωρώ πως έκαναν περισσότερα καλά από κακά. Κι αυτά τα κακά, τα περισσότερα προήλθαν από τον "εχθρό", αλλά και από τη στάση τους να μην τον αντιμετωπίσουν με τα ίδια όπλα. Αντ' αυτού εγκατέλειψαν. Ο ένας με μία συνέντευξη Τύπου τον Μάιο του 2000, ο άλλος υπό την πίεση του κόσμου. Φυσικά και έχουν κάνει λάθη, τα αναγνωρίζουν και οι ίδιοι που φημίζονται ιδιαιτέρως για τον εγωισμό τους. Προφανώς έχουν μερίδιο ευθύνης που το τριφύλλι έχει δύο πρωταθλήματα σε 20 χρόνια. Αλλά δεν φταίνε μόνο αυτοί και στην τελική δεν τους αξίζει να πάρουν πάνω τους όλο το ανάθεμα.

ΤΡΩΕΙ ΤΙΣ ΣΑΡΚΕΣ ΤΟΥ

Αυτά, όμως, είναι προσωπικές καταθέσεις και τίποτα παραπάνω. Και να σας πω την αλήθεια, δεν με απασχολεί αν η προηγούμενη παράγραφος με τοποθετήσει στο "μαύρο πίνακα" κάποιων σκληροπυρηνικών που θεωρούν πως όποιος γράψει κάτι καλό για τους Βαρδινογιάννηδες ή έστω τους δώσει άλλοθι, αυτομάτως είναι εχθρός.

Να σας πω την αλήθεια, αυτά έφαγαν τον Παναθηναϊκό. Αυτή η μεμψιμοιρία και το κυνήγι εχθρών. Τρώει τις σάρκες του και δεν χορταίνει μέχρι να βρει κόκκαλο. Γύρω-γύρω εχθροί. Για όλους. Και για αυτούς που είναι από τη μία όχθη και για αυτούς που είναι από την άλλη. Και στη μέση μία ομάδα που προσπαθεί να ορθοποδήσει εν μέσω γκρίνιας και καυγάδων. Μπάλα και πολλά γκολ στο χορτάρι, ξύλο στην εξέδρα λόγω της παρουσίας του "Καπετάνιου". Εδώ ο κόσμος χάνεται και το αυτό χτενίζεται, που λέμε.

Και μετά σου λέει ο Ουζουνίδης πως πρέπει να αλλάξει πολλά. Και προσπαθεί ο άνθρωπος, δεν λέω. Σε σύντομο χρονικό διάστημα πέταξε στα σκουπίδια πολλές από τις αγωνιστικές παθογένειες και με μικρές, αλλά χαρακτηριστικές κινήσεις (και προσθήκες, όπως αυτή του αναγεννημένου Εμποκού) ανεβάζει επίπεδο τον Παναθηναϊκό. Αργά, αλλά σταθερά. Από το μηδέν για να φτάσεις στο 10 έχεις μεγάλο δρόμο, αλλά όσο πλησιάζεις τη βάση, παίρνεις θάρρος.

Και τι με αυτό; Πάνω που είχε ηρεμήσει ο σύλλογος από τα ενδοοικογενειακής φύσεως προβλήματά του, αυτά φούντωσαν πάλι από το απόγευμα της Τετάρτης. Ήρθαν θύμισες στο μυαλό από τα παλιά. Τα ένδοξα, όπως τα βλέπει η μια πλευρά, τα "μαύρα" όπως τα βλέπει η άλλη. Ποια από τις δύο πλευρές είναι η πλειοψηφία θα το εξηγήσει ο ιστορικός του μέλλοντος. Το σίγουρο είναι πως ο Παναθηναϊκός σαν ομάδα, σαν ποδοσφαιρικός οργανισμός, καλείται να φέρει τον κόσμο στο γήπεδο και να στρέψει την προσοχή του στο χορτάρι. Αν η ομάδα παίζει μπάλα, τα λιοντάρια δεν θα διψούν για αίμα.

Η ΠΑΕ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ;

Πάντως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μία τοποθέτηση από πλευράς Παναθηναϊκού χρειάζεται. Όχι για να πάρει θέση, όχι για να τονίσει την ιστορική σημασία της οικογενείας (όποια κι αν είναι αυτή), αλλά πρωτίστως για να επισημάνει πως τέτοιες ενέργειες δεν συνάδουν με την ιστορία του συλλόγου. Να τονίσει με εμφατικό τρόπο πως τη δεδομένη χρονική στιγμή το τελευταίο που χρειάζονται οι "πράσινοι" είναι να μεγαλώσει η εσωστρέφεια. Να χωριστούν στρατόπεδα στις εξέδρες.

Κατά τα λοιπά, ο Παναθηναϊκός την έβγαλε μια χαρά την υποχρέωση με τον Αστέρα και δεν ήταν καθόλου εύκολη. Εύκολη την έκαναν οι ποδοσφαιριστές. Ο Εμποκού και ο Κλωναρίδης που δίνουν άλλη πνοή μπροστά, αλλά και οι υπόλοιποι που έκαναν το τριφύλλι μια ομάδα που δεν δέχεται πλέον εύκολα γκολ. Κι αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα.

Πηγή: Contra.gr

Δημοφιλή