Η Γερμανία είναι η πλέον ευάλωτη στη ρωσική προπαγάνδα ευρωπαϊκή χώρα, όπως εκτιμάται σε άρθρο άποψης του Τζέιμς, Κίρτσικ, συγγραφέα του «The End of Europe: Dictators, Demagogues and the Coming Dark Age» στο Politico.
Όπως αναφέρεται, η Ρωσία προσπαθεί να επηρεάσει εθνικές εκλογές σε χώρες της Ευρώπης μέσω ελεγχόμενων από την κυβέρνησή της ΜΜΕ (ως παραδείγματα παρουσιάζονται το RT και το Sputnik) και συγκαλυμμένων επιχειρήσεων hacking και διαρροών- και υποστηρίζεται πως η εκστρατεία αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία στην περίπτωση της Γερμανίας.
«Η δεξαμενή της κοινής γνώμης που μπορεί να κατευθυνθεί σε μια πιο φιλορωσική στάση είναι πολύ ευρύτερη και βαθύτερη στη Γερμανία από ό,τι οπουδήποτε αλλού στη δυτική Ευρώπη» εκτιμά ο αρθρογράφος, σημειώνοντας πως οι αντιλήψεις των Γερμανών για τη Ρωσία είναι περίπλοκες, τόσο λόγω της γεωοπολιτικής εγγύτητας, των εκτεταμένων οικονομικών σχέσεων, της ιστορίας μεταξύ των δύο χωρών και των πολέμων τους και μια «ειρηνιστική ιδεολογία» που «ερμηνεύει τις επικρίσεις προς τη Μόσχα ως πολεμική διάθεση».
Στη Γερμανία, συνεχίζει ο αρθρογράφος, το Κρεμλίνο υποστηρίζει αφηγήματα τα οποία είναι «φιλικά» σε ένα μεγάλο εύρος ατόμων, από μετα-κομμουνιστές που δεν εμπιστεύονται την αμερικανική ηγεμονία, μέχρι ακροδεξιούς εθνικιστές που φοβούνται τη δημογραφική αλλαγή. «Επίσης, έχει να κάνει με την ιστορία και τους φόβους της Γερμανίας, τους οποίους ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν, ο οποίος υπηρέτησε στη Δρέσδη ως πράκτορας της KGB στα τελευταία χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, γνωρίζει πολύ καλά».
Η Ρωσία, σημειώνεται στο άρθρο, γνωρίζει πλέον να εκμεταλλεύεται πάρα πολύ καλά τον αντιαμερικανισμό, κάτι που είναι σημαντικός παράγοντας στη γερμανική πολιτική, και αναμένεται να γίνει ακόμα σημαντικότερος τώρα που ο Ντόναλντ Τραμπ είναι πρόεδρος των ΗΠΑ.
«Κατά την αμερικανική προεκλογική περίοδο και ακόμα και σήμερα, τα ΜΜΕ ασχολούνται σχετικά με κάποιους συνεργάτες του Τραμπ με σκιώδεις δεσμούς με τη Ρωσία. Στη Γερμανία, όχι μόνο υπάρχουν πολλά περισσότερα τέτοια άτομα σε όλη τη χώρα, αλλά τείνουν να κατέχουν θέσεις ισχύος και επιρροής. Χάρη στην ιστορία της κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου ως προστάτης της Ανατολικής Γερμανίας, η Ρωσία μπορεί να βασίζεται σε ένα μεγάλο δίκτυο πρώην μελών των υπηρεσιών πληροφοριών και ιδεολογικών συμπαθούντων στη γερμανική πολιτική, τα ΜΜΕ, την επιχειρηματική κοινότητα και ακόμα και στην κυβέρνηση» αναφέρεται σχετικά. Μάλιστα, όπως συμπληρώνεται, οι φωνές υπέρ του Κρεμλίνου είναι τόσο έντονες, που υπάρχουν και σχετικοί χαρακτηρισμοί στα γερμανικά: «Russlandversteher» και «Putinversteher» (με τον πιο γνωστό πολιτικό που να χαρακτηρίζεται έτσι να είναι ο Σοσιαλδημοκράτης πρώην καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ, που μέσα σε εβδομάδες μετά την αποχώρησή του από το αξίωμα «ανταμείφθηκε» με μια θέση στο συμβούλιο της ρωσικής Gazprom και έχει ακόμα επιρροή στο κόμμα).
Η ρωσική στρατηγική προπαγάνδας απέναντι στη Δύση έχει ενορχηστρωθεί σε μεγάλο βαθμό έχοντας το γερμανικό κοινό κατά νου, αναφέρεται στην ανάλυση. «Με τον ίδιο τρόπο που οι Ρώσοι έχουν εκμεταλλευτεί τον όρο “Ναζί” για τους πολιτικούς σκοπούς τους- ένα επίθετο που χρησιμοποιείται για οποιονδήποτε επικριτή της εξωτερικής πολιτικής του Κρεμλίνου- έτσι και αυτοί και οι Γερμανοί συμπαθούντες τους παρουσιάζουν μια σοβιετικού τύπου κατάχρηση γλώσσας όσον αφορά στην επιλεκτική τους κατανόηση της “ειρήνης”» αναφέρεται σχετικά.
Στη συνέχεια, ο αρθρογράφος υποστηρίζει πως η Ρωσία εκμεταλλεύεται τον διάχυτο φόβο στη γερμανική κοινωνία, μέσω επικλήσεων στην ιστορική ενοχή της χώρας, τον φιλειρηνικό της χαρακτήρα και την αυξανόμενη έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στις ΗΠΑ. «Όποτε μπορεί, το Κρεμλίνο παρουσιάζει τον Πούτιν ως ειρηνοποιό και τη Ρωσία ως δύναμη σταθεροποίησης σε έναν κόσμο που έχει καταστεί ασταθής εξαιτίας μιας απρόσεκτης και “άξεστης” Αμερικής», συμπληρώνεται, με ιδιαίτερη αναφορά στη νίκη Τραμπ ως «δώρο» σε αυτή τη στρατηγική.