«Φέτος είναι μια χρονιά "εγκαινίων". Εγκαινιάζουμε νέους θεσμούς, συνεργασίες και ανοίγματα εντός του Φεστιβάλ, που ελπίζω να μπολιάσουν την ελληνική καλλιτεχνική πραγματικότητα και να εδραιωθούν, προκειμένου να δώσουν τους καρπούς τους στο μέλλον», είπε ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στη χτεσινή συνέντευξη τύπου για την παρουσίαση του φετινού προγράμματος του φεστιβάλ.
«Η Έλευση του Ξένου» αποτελεί τη θεματική του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2017, το οποίο με αφορμή την προσφυγική κρίση στοχεύει να αποτελέσει μια αφετηρία για να ξανατεθεί σε γόνιμο διάλογο η έννοια των συνόρων και των ορίων -τόσο των γεωγραφικών, πολιτισμικών έμφυλων και φυλετικών όσο και αισθητικών, ηθικών και ιδεολογικών.
Ο πρώτος σημαντικός θεσμός εντός του Φεστιβάλ που εγκαινιάζεται φέτος είναι το Λύκειο Επιδαύρου, ένα πολύτιμο διεθνές θερινό σχολείο για το αρχαίο δράμα, το οποίο θα απευθύνεται σε σπουδαστές και σπουδάστριες δραματικών σχολών και νέους ηθοποιούς από όλο τον κόσμο. «Όχι μόνο γιατί έρχεται να καλύψει το κενό ενός διεθνούς κέντρου έρευνας πάνω στο αρχαίο δράμα στον τόπο που γεννήθηκε», ανέφερε ο κ. Θεοδωρόπουλος «ούτε μόνο γιατί η διεθνής αυτή συνάντηση ηθοποιών και δασκάλων θεάτρου, σκηνοθετών, μουσικών, χορογράφων, αλλά και θεατρολόγων, ανθρωπολόγων, μουσικολόγων μπορεί να οδηγήσει σε μια αναγκαία σήμερα ανανέωση της ματιάς πάνω στην αρχαία τραγωδία και κωμωδία. Αλλά και επειδή μπορεί να οικοδομήσει μια νέα συνάντηση της παράδοσης με το σήμερα, του αρχαίου με τον σύγχρονο πολιτισμό».
Το «Άνοιγμα στην πόλη» είναι ο δεύτερος σημαντικός θεσμός εντός του Φεστιβάλ που εγκαινιάζεται φέτος, με δράσεις σε μη θεατρικούς χώρους, δραματουργίες site specific, ποιητικές και μουσικές παραστάσεις, αλλά και ακτιβιστικές παρεμβάσεις σε ευαίσθητες περιοχές της πόλης. «Είναι για μας μια σημαντική απάντηση στην εσωστρέφεια που τείνει να κατακλύσει τη δημόσια σφαίρα. Μια απάντηση στον φόβο απέναντι στο διαφορετικό, στη μονολιθικότητα, στις ρατσιστικές συμπεριφορές», είπε ο κ. Θεοδωρόπουλος. «Με το "Άνοιγμα στην πόλη", που υλοποιείται με την υποστήριξη του Athens Culture Net και του Δήμου Αθηναίων, απλώνεται στον Πειραιά και τις εργατικές γειτονιές του σε σύμπραξη με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, και φτάνει ως την Ελευσίνα με τη συνεργασία της Ελευσίνας 2021 Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, το Φεστιβάλ γίνεται αυτό που μπορεί και πρέπει πραγματικά να είναι ένα φεστιβάλ για την πόλη του: ένας πυλώνας πρωτότυπης δημιουργίας που ενεργοποιεί καλλιτεχνικά τους ίδιους τους κατοίκους, μια καλλιτεχνική πλατφόρμα αμφισβήτησης και ανατροπής προκατασκευασμένων αντιλήψεων, και ταυτόχρονα μια γιορτή», συμπλήρωσε.
Ταυτόχρονα, στη φετινή διοργάνωση ενισχύεται το στίγμα του κάθε χώρου: η Πειραιώς 260, όπως πάντα, ανήκει κατά κύριο λόγο στη σύγχρονη θεατρική και χορευτική δημιουργία, το Ηρώδειο θα έχει κυρίως μουσική ταυτότητα, καθώς θα φιλοξενεί παραστάσεις λυρικού θεάτρου, ορχήστρες και συναυλίες κλασικής και σύγχρονης, βυζαντινής, παραδοσιακής και έντεχνης ελληνικής μουσικής. Στο Ηρώδειο θα επαναληφθεί επίσης, τιμώντας τη μνήμη του, η τελευταία παράσταση του Σπύρου Ευαγγελάτου, ο Αμύντας του Γεωργίου Μόρμορη.
Τέλος, στην προσπάθεια να γίνει πιο ουσιαστική η σχέση του καλλιτεχνικού κόσμου, αλλά και του κοινού με τα έργα του προγράμματος, δίνεται έμφαση στις εκπαιδευτικές δράσεις (εργαστήρια, συζητήσεις, ημερίδες κτλ.), συνεχίζοντας την πολιτική του Φεστιβάλ που εφαρμόστηκε το καλοκαίρι του 2016.
Το Φεστιβάλ καταμετρά φέτος περισσότερες από 130 παραγωγές. Στο Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου θα πραγματοποιηθούν επτά θεατρικές παραστάσεις (εκ των οποίων δύο συμπαραγωγές με τα ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας και Ιωαννίνων) και στη Μικρή Επίδαυρο τέσσερις παραστάσεις.
Το Φεστιβάλ ανοίγει αυλαία στις 31 Μαΐου στο θέατρο «Ολύμπια» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Η Επίδαυρος ανοίξει στις 30 Ιουνίου με την επανάληψη της παράστασης «Επτά επί Θήβας» σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις. Το πρόγραμμα των Επιδαυρίων θα κλείσει με μια μεγάλη γιορτή στο αργολικό θέατρο της Επιδαύρου το Σάββατο 19 Αυγούστου με τραγούδια και χορούς απ’ όλη την Πελοπόννησο.
Στην Πειραιώς 260 θα φιλοξενηθεί μια προφεστιβαλική περίοδος από τις 22 έως τις 28 Μαΐου, κατά τη διάρκεια της οποίας θα φιλοξενηθούν δύο αυτοδιαχειριζόμενες πλατφόρμες: το δημοφιλές Βοb Festival, που προσφέρει βήμα πειραματισμού σε νεοσύστατες θεατρικές ομάδες, και η Queer πλατφόρμα "Sound Acts", που περιλαμβάνει ένα σύνολο από περφόρμανς σχετικά με την έμφυλη, φυλετική και σωματική ταυτότητα.
Επίδαυρος και Μικρή Επίδαυρος
Στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου θα φιλοξενηθούν έργα υπό την μπαγκέτα καταξιωμένων αλλά και ανερχόμενων Ελλήνων σκηνοθετών, ενώ στη Μικρή Επίδαυρο θα επικρατήσει ένα περισσότερο εναλλακτικό βλέμμα πάνω στο αρχαίο δράμα, φιλοξενώντας, μεταξύ άλλων, και μια παραγωγή του Φεστιβάλ της Αβινιόν σε σκηνοθεσία Ολιβιέ Πυ. Θέση έχει και η ερευνητική προοπτική στον αρχαίο χορό με παραστάσεις εν εξελίξει, όπως και εργαστήρια και μάστερκλας στο πλαίσιο του Λυκείου Επιδαύρου.
Στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου θα ανέβουν οι παραστάσεις:
- Επτά επί Θήβας του Αισχύλου (σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζίνις – Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος)
- Οιδίπους επί Κολωνώ του Σοφοκλή (σκηνοθεσία: Σταύρος Τσακίρης)
- Βάκχες του Ευριπίδη (σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος – ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας),
- Ειρήνη του Αριστοφάνη - Μια μουσική παράσταση σε σύνθεση του Νίκου Κυπουργού (σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης – Εθνικό Θέατρο),
- Άλκηστη του Ευριπίδη (σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου – Εθνικό Θέατρο)
- Μήδεια του Ευριπίδη - Η βαρβαρότητα του έρωτα (σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη - Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων)
- Πέρσες του Αισχύλου (σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης)
Στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου θα ανέβουν οι παραστάσεις:
- Μήδεια του Ευριπίδη (Δημήτρης Καραντζάς)
- Άφιξις - Με αφετηρία τη Μνηστηροφονία από την ομηρική Οδύσσεια (Ιώ Βουλγαράκη – ΠΥΡ)
- Κύκλωπας του Ευριπίδη (Παντελής Δεντάκης)
- Προμηθέας Δεσμώτης και Ικέτιδες του Αισχύλου (Ολιβιέ Πυ)
Οι διεθνείς παραγωγές
Το ξένο ρεπερτόριο του Φεστιβάλ θα περιλαμβάνει φέτος ένα πολύπλευρο αφιέρωμα στη Φολκσμπύνε, με τη μετάκληση τριών σημαντικών και συμπληρωματικών μεταξύ τους παραστάσεων (αφορμή για το αφιέρωμα είναι η λήξη της θητείας του Φρανκ Κάστορφ, που είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του ιστορικού αυτού θεάτρου τα τελευταία 25 χρόνια).
Παράλληλα το Φεστιβάλ συμμετέχει σε διεθνείς συμπαραγωγές καλλιτεχνών, όπως ο Ρομέο Καστελλούτσι, ο Χόφες Σέχτερ, η Μαρλίν Μοντέιρο Φρέιτας.
Αναλυτικά:
Φρανκ Κάστορφ
Der Spieler / Ο Παίκτης του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι
Ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι έγραψε τον Παίκτη σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής του. Μετά από χρόνια εξορίας σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στη Σιβηρία, επέστρεψε στο σπίτι του και βρήκε τη γυναίκα του ετοιμοθάνατη. Λίγο αργότερα, ο αδελφός του και ο καλύτερός του φίλος βρήκαν πρόωρο θάνατο. Συντετριμμένος, ταξίδεψε στη Γερμανία προκειμένου να ξεφύγει από τους δανειστές του. Πολύ γρήγορα έχασε στον τζόγο τα τελευταία του χρήματα και τα δικαιώματα όλων των βιβλίων του. Έχοντας επειγόντως ανάγκη από χρήματα, έγραψε τον Παίκτη μέσα σε είκοσι έξι ημέρες. Ο Φρανκ Κάστορφ, απερχόμενος καλλιτεχνικός διευθυντής της Φόλκσμπύνε, έχει ήδη διασκευάσει στο παρελθόν μυθιστορήματα του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα. Στον Παίκτη χρησιμοποιεί την τεχνική της ζωντανής κινηματογράφησης, σε συνδυασμό με το χαρακτηριστικό σκηνοθετικό του στυλ και ένα ισχυρό καστ ηθοποιών. Ο σκηνοθέτης βλέπει το λογοτεχνικό μανιφέστο που έγραψε ο Ντοστογιέφσκι για τον εθισμό στα τυχερά παιχνίδια σαν «ένα μεγαλειώδες, ζωηρό, δυναμικό πυροτέχνημα στασιμότητας και ακινησίας», που εμπνέεται από τη σπαρακτική ζωή του συγγραφέα.
[ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260]
Χέρμπερτ Φριτς
Murmel Murmel / Μουρμουρητό του Ντίτερ Ροτ
Ένα σχέδιο που κυοφορούνταν εδώ και καιρό στο μυαλό του Γερμανού σκηνοθέτη Herbert Fritsch (Χέρμπερτ Φριτς)
ζωντανεύει. Πρόκειται για τη νουβέλα του Dieter Roth (Ντίτερ Ροτ) Μουρμουρητό, που κυκλοφόρησε το 1974 με
αυτοέκδοση. Στις 178 σελίδες του βιβλίου, ενός λεπτού τόμου σχήματος octavo, επαναλαμβάνεται μία μόνο λέξη:
«Murmel». Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο Ροτ έδωσε την άδεια στον Φριτς να διασκευάσει το έργο του για το θέατρο.
Το 2012 ο Φριτς εκπλήρωσε την υπόσχεσή του για πρώτη φορά. Από τους σημαντικότερους ηθοποιούς που συνδέθηκαν με τη Φόλκσμπύνε, τα τελευταία χρόνια ο Φριτς έχει καθιερωθεί ως σκηνοθέτης με τις βραβευμένες μαύρες κωμωδίες του. Στην ξεκαρδιστική, θεοπάλαβη παράστασή του, δεκατέσσερις ηθοποιοί μουρμουρίζουν αδιαλείπτως τη μοναδική λέξη του βιβλίου και μεταμορφώνουν το κείμενο σε μια υπνωτιστική, ψυχεδελική εμπειρία που δικαιώνει τον εκλιπόντα πλέον Ροτ, πληθωρικό, πειραματικό καλλιτέχνη που το έργο του διακρίνεται για τη δεξιοτεχνία, την άγρια ενέργεια και τη σκοτεινή του αίσθηση.
[ΘΕΑΤΡΟ ΟΛΥΜΠΙΑ]
Ρενέ Πόλλες
I Love you, but I’ve Chosen Entdramatisierung / Σ’ αγαπώ, αλλά επέλεξα την αποδραματοποίηση
Εδώ και τριάντα χρόνια, ο σκηνοθέτης και δραματουργός René Pollesch (Ρενέ Πόλλες) προσπαθεί να επινοήσει μια νέα θεατρική γλώσσα. Έχει εμπνευστεί επανειλημμένως από κείμενα κορυφαίων κοινωνιολόγων προκειμένου να πραγματευτεί επί σκηνής επίκαιρα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, με αναφορές στην ποπ κουλτούρα. Στη συγκεκριμένη παράσταση, θέτει προς προβληματισμό έννοιες όπως το σπίτι/μη-σπίτι, η επικοινωνία και η αποτυχία της επικοινωνίας. Η ιδέα του βιοτικού και βιώσιμου χώρου μπορεί να είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Μπορεί να είναι δύσκολο να την αντιληφθεί κανείς υπό συγκεκριμένους όρους, ακόμα και μέσα από έναν εποικοδομητικό διάλογο. Το ίδιο ισχύει και για την έννοια του «μέλλοντος». Ίσως τελικά να μην υφίστανται ως έννοιες ούτε το «σπίτι» ούτε το «μέλλον». Μια καυστική, αστεία παράσταση που θέτει σημαντικά φιλοσοφικά ερωτήματα γύρω από την πολιτική, τον χρόνο, τον χώρο, την πραγματικότητα και την πρόοδο, και θα διαδραματίζεται στα φορτηγά του «Rollende Road Show» της Φόλκσμπύνε.
[ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260]
Ρόμπερτ Γουίλσον – Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ
Letter to a Man / Γράμμα σ' έναν άντρα
Βασισμένο στα ημερολόγια του Νιζίνσκι
Οι σπουδαίοι Ρόμπερτ Γουίλσον και Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ ενώνουν τις δυνάμεις τους για να διεισδύσουν στο διαλυμένο μυαλό ενός από τους διασημότερους χορευτές όλων των εποχών, του Βάσλαβ Νιζίνσκι. Η σόλο παράσταση βασίζεται στα ημερολόγια του εμβληματικού χορευτή, ένα πραγματικό έργο τέχνης που καταγράφει την κάθοδό του στην τρέλα και σκιαγραφεί τη βασανισμένη σεξουαλικότητα και πνευματικότητά του, όπως επίσης και την τρικυμιώδη σχέση του με τον ιδρυτή των Ρωσικών Μπαλέτων, ιμπρεσάριο Σεργκέι Ντιαγκίλεφ, στον οποίον αναφέρεται και το γράμμα του τίτλου. Η παρτιτούρα του Χαλ Γουίλνερ, εν είδει κολάζ, συνυφαίνει ηχητικά αποσπάσματα από το ημερολόγιο με τραγούδια και μουσικές των Τομ Γουέιτς, Άρβο Περτ, Χένρυ Μαντσίνι και του Σοβιετικού φουτουριστή συνθέτη Αλεξάντερ Μοσόλοφ. Γοητευμένος εδώ και καιρό από το ημερολόγιο του Νιζίνσκι, ο Μπαρίσνικοφ, κορυφαίος χορευτής της γενιάς του, άλλοτε χορεύει και άλλοτε τρεκλίζει μέσα στο τοπίο του Γουίλσον, καθώς παρουσιάζει μιαν εκπληκτική, συγκινητική μαρτυρία των τελευταίων στιγμών διαύγειας στη ζωή ενός ανθρώπου. Όπως έγραψε ο Χένρυ Μίλλερ: «Αν δεν είχε καταλήξει στο άσυλο, ο Νιζίνσκι-συγγραφέας θα γινόταν ισάξιος με τον Νιζίνσκι-χορευτή».
[ΘΕΑΤΡΟ ΟΛΥΜΠΙΑ]
Ζυλιέν Γκοσλέν – Sivous pouviez lécher mon coeur
Les Par ticules élémentaires / Τα στοιχειώδη σωματίδια
του Μισέλ Ουελμπέκ
Έχοντας μαγέψει το κοινό με το 2066 του Ρομπέρτο Μπολάνιο, που παρακολουθήσαμε πέρυσι, ο τριαντάχρονος Ζυλιέν Γκοσλέν (Julien Gosselin), από τους πιο δυναμικούς σύγχρονους Γάλλους σκηνοθέτες, επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με τα Στοιχειώδη σωματίδια του βραβευμένου, αλλά και αμφιλεγόμενου Μισέλ Ουελμπέκ (1998). Στη διασκευή του ο Γκοσλέν αξιοποιεί το εγγενώς θεατρικό, πολυφωνικό, μεταμοντέρνο ύφος του συγγραφέα για να ζωντανέψει ένα βιβλίο που συνιστά ανατρεπτική εκδοχή του κλασικού οικογενειακού μυθιστορήματος. Δέκα ηθοποιοί επί σκηνής ενσαρκώνουν τόσο τους χαρακτήρες όσο και τους αφηγητές. Η ζωντανή μουσική, ο φωτισμός και η χρήση βίντεο συνθέτουν ένα σύμπαν γυμνό από άλλες διακοσμητικές λεπτομέρειες. Οι δύο βασικοί χαρακτήρες, ο σεξουαλικά καταπιεσμένος Μισέλ και ο σεξομανής Μπρουνό, προσωποποιούν την παρακμή των δυτικών κοινωνιών. Οι θεματικές του Ουελμπέκ –έλλειψη αγάπης και στοργής μέσα σ’ έναν αδιάφορο κόσμο– είναι ακόμα πιο επίκαιρες σήμερα. Όπως αναφέρει ο σκηνοθέτης: «Για μένα είναι προφανές ότι εγώ, δηλαδή όλοι μας είμαστε η σημερινή εκδοχή του Μισέλ και του Μπρουνό». Ο Γκοσλέν παίζει με τις προσδοκίες που έχουν οι θεατές για τους χαρακτήρες, την αφήγηση και την ταύτιση, με στόχο να μας προσφέρει μια ριζοσπαστική εκδοχή των αντιλήψεών μας περί ταυτότητας.
[ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260]
Μίλο Ράου – Internationa lInstitute of Politica l Murder
Empire / Αυτοκρατορία
Ποια μορφή θα έχει η νέα Ευρώπη; Μήπως η λέξη «πατρίδα» έχει αποκτήσει μια καινούργια έννοια; Μετά το Dark Αges, που παρακολουθήσαμε πέρυσι, ο διακεκριμένος Ελβετός σκηνοθέτης Μίλο Ράου επανέρχεται φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Empire, το φινάλε της Ευρωπαϊκής Τριλογίας, μιας τριετούς διερεύνησης του ουμανιστικού μύθου και της πραγματικότητας της Ευρώπης, που μας παρουσιάζει τις βιογραφίες προσφύγων. Ηθοποιοί από την Ελλάδα, τη Συρία και τη Ρουμανία αφηγούνται ιστορίες βασανιστηρίων, φυγής, θρήνου, θανάτου και αναγέννησης. Τι συμβαίνει με τους ανθρώπους που έχουν χάσει την πατρίδα τους και τα υπάρχοντά τους; Η Ευρώπη παρουσιάζεται σαν μια κατακερματισμένη ήπειρος με αβέβαιο μέλλον. Τρία χρόνια στοχασμού πάνω στις πολιτισμικές ρίζες και το πολιτικό παρόν και μέλλον της Ευρώπης φτάνουν στο τέλος τους, με ένα επικών διαστάσεων προσωπικό πορτρέτο μιας μυθικής αυτοκρατορίας. Οι Ευρωπαίοι ως κομιστές των αρχαίων παραδόσεων στέκονται απέναντι στον homo migrans, τον άνθρωπο μετανάστη. Στην παράσταση παίζουν, μεταξύ άλλων, η Μάγια Μόργκενστερν και ο Ακύλλας Καραζήσης, ενώ η μουσική είναι της Ελένης Καραΐνδρου.
[ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260]
Αφσανέχ Μαχιάν – Shieveh Theatre Company
Από το υπόγειο στην ταράτσα
της Μαχίν Σαντρί
Το θέατρο-ντοκουμέντο της Μαχίν Σαντρί, σε σκηνοθεσία της Αφσανέχ Μαχιάν, αφηγείται την ιστορία των «Yellow Dogs», ενός αντεργκράουντ ροκ συγκροτήματος από την Τεχεράνη. Αντιμέτωπο με τις δυσκολίες της ζωής στο Ιράν, το συγκρότημα μετανάστευσε στη Νέα Υόρκη. Το 2013, ένα από τα μέλη του συγκροτήματος δολοφόνησε τρία και τραυμάτισε ένα από τα υπόλοιπα μέλη. Κατόπιν αυτοκτόνησε. Το βραβευμένο έργο, που έχει λάβει εγκωμιαστικές κριτικές, δομείται σε τέσσερις μονολόγους που μπλέκονται μεταξύ τους: από την αδελφή του δολοφόνου, τον μοναδικό επιζώντα, την κοπέλα του ντράμερ και έναν παλιό φίλο. Ο κάθε μονόλογος αποκαλύπτει και μια διαφορετική πτυχή της σύγχρονης ιρανικής ζωής: καταπίεση, μετανάστευση, μουσική, κουλτούρα των ναρκωτικών. Η παράσταση μας ταξιδεύει από ένα υπόγειο στην Τεχεράνη σε μια ταράτσα στο Μπρούκλυν, σκιαγραφώντας με μελανά χρώματα την εμπειρία του να είναι κανείς μετανάστης.
[ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260]
Ρομέο Καστελλούτσι – SocÌetas Raffaello Sanzio
Democracy in America
Το 1835 ο Γάλλος διπλωμάτης Αλεξίς ντε Τοκβίλ (1805-1859) έγραψε ένα δίτομο δοκίμιο για την ανθούσα δημοκρατία των Ηνωμένων Πολιτειών με τίτλο Η δημοκρατία στην Αμερική. Το δοκίμιο του Τοκβίλ, ένα από τα πρώτα θεμελιώδη κείμενα που ανέλυσαν το αναδυόμενο μοντέλο δημοκρατίας, υποδεικνύει ένα νέο πολιτικό όραμα για τη Δύση, ενώ συγχρόνως διαβλέπει την παρακμή της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας και την κόπωση της Ευρώπης. Εμπνευσμένος από το έργο του Τοκβίλ, ο Καστελλούτσι με την παράσταση αυτή θα επιχειρήσει να αναδείξει τις σκοτεινές πλευρές της «δημοκρατικής τυραννίας», η οποία, εν ονόματι της πλειοψηφίας, αδρανοποιεί τον πολίτη και περιορίζει τις θεμελιώδεις ελευθερίες του. Μεταφέροντάς μας στην εποχή του Τοκβίλ και στον κοινοτικό βίο των Πουριτανών και των ιθαγενών της Αμερικής, ο Ιταλός δημιουργός φωτίζει το φαινόμενο της δημοκρατίας στην εποχή μας. Το θέαμα και η ισχύς έχουν πλέον υποκαταστήσει την εμπειρία της Τραγωδίας, της υπέρτατης, κατά Καστελλούτσι, μορφής αυτοσυνείδησης και πολιτικής ταυτότητας του ατόμου. Σε ανάστροφη πορεία, ο Καστελλούτσι μας καλεί να ανακαλύψουμε τους σπόρους του νεότερου
δημοκρατικού πολιτεύματος πολύ πριν αυτό βλαστήσει και εξαπλωθεί στον Δυτικό κόσμο.
[ΘΕΑΤΡΟ ΟΛΥΜΠΙΑ]
Forced Entertainment
Complete Works: Table Top Shakespeare / Όλος ο Σαίξπηρ σ’ ένα τραπέζι
Αλατιέρα και πιπεριέρα στη θέση του βασιλιά και της βασίλισσας αντίστοιχα. Βάζο στη θέση του πρίγκιπα. Σπιρτόκουτο στη θέση του υπηρέτη. Χαρτί υγείας στη θέση του πανδοχέα. Μπουκάλι νερό στη θέση του αγγελιαφόρου. Μέσα σε εννιά μέρες, οι ερμηνευτές της Forced Entertainment δημιουργούν συμπυκνωμένες εκδοχές όλων των έργων του Σαίξπηρ, το ένα μετά το άλλο, μέσα από 36 μικρογραφίες έργων του, χρησιμοποιώντας καθημερινά αντικείμενα τα οποία υποκαθιστούν τους χαρακτήρες. Η δράση εκτυλίσσεται στην επιφάνεια ενός τραπεζιού, μια θεατρική σκηνή ενός μέτρου όπου τα έργα ζωντανεύουν σε μορφή μινιατούρας μέσα από απλές, χειροποίητες μαριονέτες. Στο Όλος ο Σαίξπηρ σ’ ένα τραπέζι, οι ερμηνευτές εξερευνούν τη δύναμη της αφήγησης μέσα από αυτήν την απλή και ιδιαίτερη σύνοψη των έργων του Σαίξπηρ –κωμωδίες, τραγωδίες, ιστορικά και όψιμα έργα– δημιουργώντας ζωηρούς όσο και παράξενους κόσμους.
[ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260]
Μάρτα Γκόρνιτσκα
The Hymn to Love / O ύμνος στον έρωτα
Η Πολωνή σκηνοθέτιδα και ιδρύτρια της ρηξικέλευθης ομάδας Χορός Γυναικών, Μάρτα Γκόρνιτσκα (Marta Gόrnicka), παρουσιάζει το τελευταίο μέρος του τρίπτυχου (M)other Courage, όπου στηλιτεύεται η υποκρισία της Πολωνίας και κατ’ επέκταση ολόκληρης της Ευρώπης στο ζήτημα των ανθρωπιστικών αξιών. Η γηραιά ήπειρος συσπειρώνεται, καθώς το ένα έθνος μετά το άλλο κραυγάζει: «Δώστε μας την πατρίδα μας πίσω»! Ο χορός, που διαδοχικά τραγουδά, φωνάζει και ψιθυρίζει, παρελαύνει ενίοτε επί σκηνής, σαν να πρόκειται περί στρατιωτικής μπάντας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, όπως μας θυμίζει το «Τραγούδι του έθνους που λησμονεί». Η Γκόρνιτσκα στηλιτεύει την πανάρχαια λογική του «εμείς» εναντίον «αυτών» και θολώνει τα όρια μεταξύ «εαυτού» και «άλλου». Η περίτεχνη μουσική ενορχήστρωση της Teoniki Rozynek απογειώνει τη φωνητική δύναμη του χορού, σε μια δυνατή παράσταση που είναι συγχρόνως πολεμική ιαχή και καμπανάκι για την Ευρώπη. Το ετερόκλητο καστ περιλαμβάνει άντρες και γυναίκες, ενήλικες και παιδιά, επαγγελματίες και ερασιτέχνες.
[ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260]
Για περισσότερες πληροφορίες:greekfestival.gr