Οι χώρες των Συμμάχων είχαν γνώση για την έκταση του Ολοκαυτώματος, δυόμισι χρόνια νωρίτερα από ό,τι πιστευόταν μέχρι τώρα, και είχαν προετοιμαστεί απαγγελίες κατηγοριών σε βάρος του Αδόλφου Χίτλερ και των κορυφαίων μελών της ναζιστικής ηγεσίας.
Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Independent, υλικό των Ηνωμένων Εθνών στο οποίο πρόσφατα αποκτήθηκε πρόσβαση- που δεν ήταν δυνατή για 70 χρόνια- δείχνει πως, από τον Δεκέμβριο του 1942, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της ΕΣΣΔ γνώριζαν πως τουλάχιστον δύο εκατομμύρια Εβραίοι είχαν δολοφονηθεί και άλλα πέντε εκατομμύρια κινδύνευαν, και ετοιμάζονταν απαγγελίες κατηγοριών. Ωστόσο, πέρα από αυτό, οι Σύμμαχοι δεν έκαναν πολλά από άποψης προσπαθειών διάσωσης ή φυγάδευσής τους.
Τον Μάρτιο του 1943, ο υποκόμης Κράνμπορν, υπουργός του συμβουλίου πολέμου του Ουΐνστον Τσώρτσιλ, είπε πως οι Εβραίοι δεν θα έπρεπε να θεωρούνται ειδική περίπτωση και πως η Βρετανική Αυτοκρατορία είχε ήδη δεχτεί πάρα πολλούς πρόσφυγες για να μπορεί να παρέχει ασφαλές καταφύγιο σε άλλους.
«Οι μεγάλες δυνάμεις έκαναν σχόλια (πάνω στις μαζικές δολοφονίες Εβραίων) δυόμισι χρόνια νωρίτερα από ό,τι πιστεύεται γενικότερα» είπε στον Independent ο Νταν Πλες, συγγραφέας του «Human Rights After Hitler». «Θεωρείται ότι έμαθαν όταν ανακάλυψαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά προέβησαν σε αυτά τα δημόσια σχόλια τον Δεκέμβριο του 1942».
Ο Πλες, καθηγητής του Κέντρου Διεθνών Σπουδών και Διπλωματίας στο πανεπιστήμιο SOAS στο Λονδίνο, είπε πως οι μεγάλες δυνάμεις είχαν αρχίσει να ετοιμάζουν κατηγορητήρια για εγκλήματα πολέμου βάσει καταθέσεων μαρτύρων που είχαν διαφύγει από στρατόπεδα και από τα κινήματα αντίστασης σε διάφορες χώρες που ήταν υπό την κατοχή των Ναζί. Μεταξύ των ανακαλύψεών του ήταν και έγγραφα όπου ο Χίτλερ κατηγορείται για εγκλήματα πολέμου, που ανάγεται στο 1944.
Στα τέλη του Δεκεμβρίου του 1942, αφού οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλοι εξέδωσαν ανακοίνωση για τον αφανισμό των Εβραίων, ο υπουργός Εξωτερικών, Άντονι Ίντεν, είπε στο βρετανικό κοινοβούλιο τα εξής: «Οι γερμανικές αρχές, ανικανοποίητες από την στέρηση των πλέον βασικών δικαιωμάτων σε άτομα εβραϊκής καταγωγής σε όλες τις περιοχές όπου επεκτείνεται η βάρβαρη εξουσία τους, πλέον υλοποιούν την επανειλημμένα εκπεφρασμένη πρόθεση του Χίτλερ για εξόντωση των Εβραίων».
Ο Πλες είπε πως, παρά τη συλλογή στοιχείων και τη δίωξη εκατοντάδων Ναζί- μια διαδικασία που επισκιάστηκε από τη δίκη της ναζιστικής ηγεσίας στη Νυρεμβέργη- οι Σύμμαχοι έκαναν λίγα για να βοηθήσουν αυτούς που κινδύνευαν. Όπως είπε, στις προσπάθειες του Χέρμπερτ Πελ, απεσταλμένου των ΗΠΑ στην Επιτροπή Εγκλημάτων Πολέμου των Ηνωμένων Εθνών (UNWCC), αντιτέθηκαν αντισημίτες στο αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ο Πελ αργότερα υποστήριξε ότι υπήρχαν άτομα στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ που φοβούνταν ότι οι οικονομικές σχέσεις των ΗΠΑ με τη Γερμανία θα πάθαιναν ζημιά εάν προχωρούσαν αυτές οι διώξεις. Όταν έφερε στο φως της δημοσιότητας το σκάνδαλο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ συμφώνησε στη δίωξη της ναζιστικής ηγεσίας στη Νυρεμβέργη, κάτι που απέκτησε δύναμη όταν έγινε γνωστή η απελευθέρωση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, το καλοκαίρι του 1945.
«Μεταξύ των λόγων που έδωσαν οι διαμορφωτές πολιτικοί των ΗΠΑ και της Βρετανίας για τους περιορισμούς στις διώξεις των Ναζί ήταν η κατανόηση ότι τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς θα ήταν απαραίτητοι για την ανοικοδόμηση της Γερμανίας και την αντιμετώπιση του κομμουνισμού, που εκείνη την περίοδο θεωρούνταν ως μεγαλύτερος κίνδυνος» γράφει ο Πλες.