Όταν κάποιος πλησίασε την Κουρουμίν Αρόμα πριν από τέσσερα χρόνια σε έναν δρόμο στο Τόκιο και τη ρώτησε αν ενδιαφερόταν για τον γκλάμουρους χώρο του μόντελινγκ, έβλεπε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρό της γίνει μία τηλεοπτική διασημότητα.
«Ο "ανιχνευτής" ταλέντων κρατούσε μία επαγγελματική κάρτα και μου μίλησε με μίλησε με πολύ σεβασμό, έτσι σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να τονεμπιστευτώ», δήλωσε στον Guardian η Αρόμα, η οποία χρησιμοποιεί ψευδώνυμο δημοσίως.
Αλλά μήνες αργότερα, η 26χρονη έγινε μία από τις πολλές εκείνες γυναίκες από την Ιαπωνία που λένε ότι αναγκάστηκαν να εμφανιστούν σε πορνογραφικές ταινίες από αδίστακτους και παράνομους παραγωγούς.
Στη συνέχεια, στο τελευταίο της έτος στο πανεπιστήμιο, η Αρόμα συμφώνησε να παρακολουθήσει μία συνέντευξη κατά την οποία η πρόεδρος μιας εταιρείας παραγωγής ψυχαγωγίας της παρουσίασε μια σύμβαση που ανέφερε ότι θα έπρεπε να αφαιρέσει τα ρούχα της για φωτογράφιση.
«Τότε άκουσα πρώτη φορά για γυμνό», είπε. «Έκλαψα, αλλά ένιωσα τέτοια πίεση για να πω ναι, που τελικά συμφώνησα».
Κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών, το πρακτορείο έφερε στο τραπέζι των συζητήσεων την επιθυμία του να δημιουργήσει ένα πορνογραφικό βίντεο, καλώντας την πολλές φορές στο γραφείο της επιχείρησης για συναντήσεις. Αντιμέτωπη με τα συνεχή αιτήματα οκτώ ανδρών - στελεχών, τελικά κατέληξε.
«Μου είπαν ότι θα μπορούσα να σταματήσω ανά πάσα στιγμή αν ένιωθα άβολα ή αν θεωρούσα ότι κάτι με βλάπτει. Αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια», είπε.
Μια πληθώρα αναφορών, σχετικά με γυναίκες στις οποίες προσφέρονται συμβόλαια μοντελοποίησης, μόνο για να εξαπατηθούν ή να αναγκαστούν να εμφανιστούν σε ταινίες ακατάλληλου περιεχομένου, οδήγησε τελικά τις αρχές στην Ιαπωνία να αντιμετωπίσουν τη σκοτεινή πλευρά της βιομηχανίας πορνογραφίας, των πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Πέρυσι, η κυβέρνηση ξεκίνησε την πρώτη της έρευνα σχετικά με την πρόσληψη ευαίσθητων νεαρών γυναικών στη βιομηχανία και διαπίστωσε ότι 200 από τους 20.000 ερωτηθείσες είχαν υπογράψει συμβόλαια «μόντελιγνκ», με περισσότερους από 50 νέες να τους έχει ζητηθεί να ποζάρουν γυμνές ή να κάνουν σεξ στην κάμερα.
Από τον Ιανουάριο έως τον Νοέμβριο του 2016, 148 γυναίκες ζήτησαν βοήθεια από το Lighthouse, το οποίο υποστηρίζει τα θύματα της εμπορίας ανθρώπων και στέκεται κατά της πορνογραφίας και της σεξουαλικής βίας, ο συγκεκριμένος αριθμός καταδεικνύει μία δραματική αύξηση από τις 83 περιπτώσεις που καταγράφηκαν για ολόκληρο το 2015 και μόλις 29 το προηγούμενο έτος.
Σε μια υπόθεση υψηλού προφίλ που οδήγησε σε συλλήψεις τριών «ανιχνευτών» ταλέντων, μία γυναίκα αναγκάστηκε να εμφανιστεί σε περισσότερες από 100 ταινίες, αφού της είπαν ότι η οικογένειά της θα ενημερωνόταν εάν αρνήθηκε. Ορισμένα θύματα λένε ότι αναγκάστηκαν να κάνουν σεξ χωρίς προστασία ή βιάστηκαν από συμμορίες.
Την ίδια στιγμή, η Ένωση Προώθησης της Πνευματικής Ιδιοκτησίας, η οποία εκπροσωπεί τη βιομηχανία κινηματογράφου ενηλίκων της Ιαπωνίας, υποσχέθηκε να «ενθαρρύνει τους παραγωγούς να αναλάβουν δράση για να βελτιώσουν γρήγορα την κατάσταση και να αποκαταστήσουν την εξυγίανση ολόκληρης της βιομηχανίας».
Και πρόσθεσε: «Η ένωση εκφράζει βαθιά λύπη για το γεγονός ότι δεν είχαμε πάρει πρωτοβουλία (για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα πριν). Λυπούμαστε πολύ».
Ο Καζούκο Ίτο, δικηγόρος και γενικός γραμματέας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εξέφρασε την ικανοποίησή του για μια πρόσφατη αστυνομική επιχείρηση στις οδούς που εργάζονται για τη βιομηχανία πορνογραφικού και εμπορικού σεξ, αλλά δήλωσε ότι η βιομηχανία έπρεπε να αναγκαστεί να αλλάξει τους τρόπους με τους οποίους λειτουργούσε.
«Το απίστευτο είναι ότι οι εταιρείες παραγωγής μπορούν να ενεργούν με ατιμωρησία», ανέφερε ο Ίτο. «Δεν υπάρχει κανένας νόμος κατά του εξαναγκασμού των γυναικών να εμφανίζονται σε ταινίες πορνό, και καμία κρατική εποπτεία του κλάδου. Αλλά αυτό δεν είναι μόνο ένα νομικό ζήτημα, είναι παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Η ιαπωνική βιομηχανία πορνό αξίζει περίπου 500 δισεκατομμύρια γιεν (4.4 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ) σε ετήσιες πωλήσεις, με 20.000 τίτλους που κυκλοφορούν κάθε χρόνο. Περίπου το ένα τέταρτο όλων των ταινιών απευθύνονται σε ηλικιωμένους θεατές - αντανακλώντας την ταχέως γηράσκουσα κοινωνία της Ιαπωνίας.
Συνήθως, οι γυναίκες στην εφηβεία τους και στις αρχές της δεκαετίας του 20, προσεγγίζονται στο δρόμο από ανθρώπους που έχουν την σωστή εμφάνιση και το χάρισμα για να πετύχουν στην επικρατούσα βιομηχανία ψυχαγωγίας και οι οποίοι σπεύδουνv να υπογράψουν συμβάσεις που κάνουν ασαφείς αναφορές σε ερωτικό υλικό ή δεν αναφέρονται καθόλου σ' αυτό.
Όταν οι γυναίκες αντιτίθενται, οι παραγωγοί τους απειλούν με πρόστιμα, μερικές φορές τρέχουν σε εκατομμύρια γιεν, ή λένε ότι θα πει στους γονείς τους, τους φίλους ή τους πρώην συναδέλφους τους να φτάσουν στη νέα "σταδιοδρομία" τους.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι γυναίκες που προσπαθούν να εγκαταλείψουν τα γυρίσματα μιας ταινίας κυνηγούνται και κλείνονται σε δωμάτια ξενοδοχείων ή μεταφέρονται σε απομακρυσμένες περιοχές όπου η διαφυγή είναι. «Σπάνια υπάρχει κάποια βία», ανέφερε ο Ιτό. «Υπάρχουν όμως και άλλες μορφές πίεσης».
Σήμερα, η Αρόμα έχει περισσότερους από 15.000 συνδρομητές στο Youtube και αναφέρει ότι ποτέ δεν συζήτησε με τους γονείς της για τις πορνογραφικές της εμφανίσεις και ότι κρατά αποστάσεις από τους «εξαγριωμένους» συγγενείς.
«Όλο αυτό το διάστημα που ασχολούμαι με τη βιομηχανία πορνογραφικού κινηματογράφου, οι άνδρες που βρίσκονται πίσω από τη διαχείρισή της μου είπαν ότι ανήκω σε αυτούς», ανέφερε. «Δεν είχα καμία ελευθερία και πουθενά να στραφώ για βοήθεια. Ήμουν παγιδευμένη».
Η Αρόμα κατάφερε να εμποδίσει τις πωλήσεις DVD των δύο ταινιών της, αλλά αρκετά κλιπ μεταδόθηκαν σε απευθείας σύνδεση. Μόνο όταν ζήτησε τη βοήθεια του Ιτό και συναντήθηκε με άλλα θύματα, αισθάνθηκε ότι μπορούσε να μιλήσει για τη δοκιμασία της.
«Φοβόμουν να μιλήσω δημόσια, αλλά μέχρι τότε ήξερα ότι δεν ήμουν μόνη», είπε. «Τελικά ανέλαβα τον έλεγχο και αυτό ήταν μεγάλη πηγή δύναμης. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα υπεύθυνη για το τι συνέβη σε μένα, οπότε το να μιλήσω ανοιχτά με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι δεν είμαι ο ένοχη».
Πηγή: The Guardian