Ευτυχώς που δεν κερδίσαμε τους Σέρβους...

Ευτυχώς που δεν κερδίσαμε τους Σέρβους...
eurokinissi

Ευτυχώς που δεν κερδίσαμε τους Σερβους με ανατροπή στο φινάλε. Όχι, μην απορείτε, ξέρω τις σας λέω. Και αν έχουν δει τα ματάκια μου προετοιμασίες Εθνικής πριν από μεγάλη διοργάνωση. Και αν έχω διαβάσει (ακόμη και γράψει ο ίδιος) διθυράμβους για μεγάλες νίκες στα φιλικά προετοιμασίας.

Και μετά όταν ερχόταν η ώρα της κρίσης; Ουδείς θυμόταν τους… 72 πόντους επί του Καναδά ή τους θριάμβους επί Λιθουανίας, Σερβίας, Γαλλίας και άλλων δημοκρατικών δυνάμεων στα φιλικά.

Από μέσα μου παρακαλούσα να το χάσει και ο Πρίντεζης και ο Νικ. Όπως και έγινε. Καλύτερα να μπούμε τη Δευτέρα στο αεροπλάνο με κατεβασμένα τα φτερά, με μπόλικο προβληματισμό στις αποσκευές παρά με επικά οκτάστηλα στις εφημερίδες για μετάλλια και άλλα συναφή.

Τα καλά νέα λοιπόν είναι ότι η Εθνική μετά το σοκ (;) της αποχώρησης Αντετοκούνμπο ξέρει ποια είναι και μέχρι που μπορεί να φτάσει με βάση τις πραγματικές της δυνάμεις. Ούτε ομάδα μεταλλίου είναι (και δείχνει) ούτε φόβητρο για τους αντιπάλους. Από τη Γεωργία χάσαμε δίχως Πατσούλια, την Ιταλία τη νικήσαμε στην παράταση δίχως Μπελινέλι. Ομάδες υποψήφιους αντιπάλους στο πρώτο νοκ-άουτ στην Πολη. Αλλά, να, είδατε; Προτρέχω…

Κατ’ αρχήν υπάρχει η πρώτη φάση. Όπου ακόμη και η θεωρητικά «μικρή» Ισλανδία είναι επικίνδυνη στο ματς της πρεμιέρας. Μετά έχουμε Γάλλους, Σλοβένους και τους γηπεδούχους Φινλανδούς που ναι μεν ήταν απογοητευτικοί στα φιλικά προετοιμασίας αλλά ποιος μου λέει ότι με 8.000 κόσμο στο πλευρό τους δεν είναι ικανοί να ξεκινήσουν ένα ματς με 4/4 τρίποντα, να γεμίσουν αιφνιδιασμό και να σε αναγκάσουν να τρέχεις για να τους φτάσεις; Στο φινάλε δε υπάρχει η ελλιπής αλλά αξιόλογη Πολωνία και αν σε εκείνο το ματς παίζεται η πρόκρισή μας, κανείς δεν ξέρει πως θα αντιδράσουμε.

Χαμηλά τα κεφάλια και τη μπάλα λοιπόν. Η Εθνική έχει συγκεκριμένες δυνατότητες και πολλές χτυπητές αδυναμίες. Έχει μόλις 6 παίκτες με προϋπηρεσία σε μεγάλη διοργάνωση (Σλούκας, Μάντζαρης, Καλάθης, Πρίντεζης, Μπουρούσης, Παπανικολάου) δηλαδή οι μισοί είναι πρωτάρηδες αφού δεν… μετράει το Προολυμπιακό των τεσσάρων ματς πριν ένα χρόνο. Διαθέτουμε παίκτες με εμπειρίες, με ταλέντο αλλά μέχρι εκεί. Θα πρέπει να βγάλουν και τον εγωϊσμό τους στο παρκέ, να τσαντιστούν όχι για κάτι που τους είπε ο συμπαίκτης τους (Νίκο και Γιάννη…) και να «δείρουν» τον αντίπαλο στο παρκέ και όχι στην τραπεζαρία μπροστά σε δεκάδες ζευγάρια μάτια. Εκεί να δω την… μαγκιά όλων.

Όσο για τις αδυναμίες; Φανερές και αναμενόμενες. Το σουτ από το τρίποντο είναι μία… πονεμένη ιστορία. Απλά αναφέρω ότι μετά το φιλικό με τη Ρουμανία που… δεν μετράει και όπου είχαμε 13/20 τρίποντα, στα υπόλοιπα 8 φιλικά σουτάραμε… 46/163. Ποσοστό το μάλλον άθλιο 28%. Εντάξει, μπορεί να βελτιωθούμε στο Ευρωμπάσκετ αλλά πόσο πια… Από εκεί και πέρα υπάρχει εμφανής αδυναμία στη ρακέτα και ειδικά στα ριμπάουντ αφού δεν φτάνει ούτε η εμπειρία του Μπουρούση ούτε το μπόι του άγουρου Παπαγιαννη και απαιτείται ομαδική δουλειά. Ο Μίσσας καλείται να δοκιμάσει διάφορα σχήματα (με 4 κοντούς ή με 4 ψηλούς) όπως έκανε στο Ακρόπολις, κοινώς να παίξουμε τον δικό μας κλεφτοπόλεμο αμυντικά αφού από εκεί, την άμυνα δηλαδή θα κριθεί και η πορεία μας. Γιατί μπροστά τα κουκιά είναι μετρημένα.

Τα κεφάλια μέσα λοιπόν, λίγα λόγια, πολύ δουλειά και ψυχραιμία. Καλύτερα να πάμε –που θα πάμε- έτσι στο Ελσίνκι παρά ονειροβατώντας.

Πηγή: contra.gr

Δημοφιλή