Οι τελευταίες εξελίξεις στις σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας, θα πρέπει να κινητοποιήσουν εκ νέου την Ελληνοκυπριακή ομάδα προώθησης εθνικών υποθέσεων στα κέντρα λήψης αποφάσεων της Ουάσιγκτον. Προσωπικά ουδέποτε συμμερίστηκα τις απόψεις και τις ενέργειες όσων οικοδομούν πρόχειρα και ευκαιριακά κάθε φορά πάνω στα μικρά (ή και μεγάλα) επεισόδια έντασης μεταξύ των δυο πλευρών (Αμερικής - Τουρκίας), καθώς η εμπειρία δείχνει πως εν τέλει πέφτουν στο κενό.
Εν τούτοις, όσα έχουν προηγηθεί το τελευταίο διάστημα, δημιουργώντας ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα μεταξύ ΗΠΑ - Τουρκίας, ξεπερνώντας το απλό διπλωματικό επεισόδιο, αποτελούν μια ακόμα αιτία, παράλληλα με τις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό αλλά και την επικρατούσα (με άγνωστη κατάληξη) ένταση στο Αιγαίο, και είναι μια πρώτης τάξεως «χρυσή ευκαιρία» για επανεκκίνηση και ουσιαστική επαναδραστηριοποίηση της Ελληνοκυπριακής ομάδος στην Ουάσιγκτον. Μια ομάδα πράγματι ολιγομελής και όντως κουρασμένη, ύστερα από 30χρονη συνεχή αδιάκοπη πορεία. Πορεία και δράση ενίοτε αποτελεσματική, όπως συνέβη με την επαναπροσέγγιση στις σχέσεις Ελλάδος-Ισραήλ, σχέση που οικοδομήθηκε από την Ελληνοκυπριακή ομάδα στις ΗΠΑ, το 2010 αμέσως μετά την υπόθεση με το «Μαβί Μαρμαρά».
Ωστόσο αυτή η έστω και κουρασμένη, ολιγομελής ομάδα που έχει απομείνει να δραστηριοποιείται για την προώθηση των ζητημάτων Ελλάδος, Κύπρου και Οικουμενικού Πατριαρχείου, χρειάζεται ουσιαστική ανανέωση! Σε κάθε επίπεδο, καθώς παρουσιάζει έντονα σημάδια κόπωσης.
Θα μπορούσαν να αναφερθούν δεκάδες ονόματα ανθρώπων, γνωστών και λιγότερο γνωστών, που δεν φείδονται ούτε παράδων, ούτε κόπων. Αλλά προς τι η όποια αναφορά απλώς και μόνον ονομάτων που έχουν μια κάποια, έστω ζωηρή οικονομική επιφάνεια, και πάντα οι ίδιοι και ίδιοι βάζουν το χέρι στην τσέπη και οι ίδιοι «ηγούνται» όταν δεν υπάρχουν συγκεκριμένες αντικειμενικές προϋποθέσεις; Ενώ υπάρχει το όραμα, και το όραμα είναι η Ελλάδα και η Κύπρος, κάποτε μάλιστα τις θέλαμε και τις εννοούσαμε ως μια κρατική οντότητα, με μια εθνική υπόσταση, εν τούτοις, λείπει ο σχεδιασμός. Η στρατηγική βάθους. Η στόχευση. Λείπει παντελώς η συνέπεια. Η συνέχεια σε δράσεις για την διασφαλιση και προώθηση των ελληνικών και κυπριακών ζητημάτων στην Ουάσιγκτον. Ο επαγγελματισμός. Η ανανέωση. Η ουσιαστική στελεχιακή ανανέωση. Ανακυκλώνονται τα ίδια κουρασμένα πρόσωπα. Όλοι, Ελλάδα, Κύπρος και Ομογένεια, προστρέχουν πάντα στους ίδιους. Δεν έβγαλε αποτέλεσμα και δεν θα βγάλει. Τα εθνικά μας ζητήματα δυστυχώς -και το γνωρίζουν όλοι πολύ καλά- αν δεν βαλτώνουν, έχουν μείνει παντελώς στάσιμα. Καμία πρόοδος. Υπάρχει γενεσιουργός αιτία και την ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Ουσιαστική εσωτερική αυτοργάνωση της ελληνικής κοινότητας. Αυτό χρειάζεται.
Απαιτείται συνέπεια και συνέχεια, βάσει σχεδίου όμως! Και όχι ευκαιριακά ή συγκυριακά - γιατί και αυτό δυστυχώς συμβαίνει και έχει επισημανθεί - και ουκ ολίγες φορές επί τη βάσει προσωπικών και μόνον οφελών... Κάποιων που ναι μεν δίνουν (το κάτι τις) σε προεκλογικές εκστρατείες Γερουσιαστών και Πολιτειακών Βουλευτών, με το ανάλογο βεβαίως αντίτιμο οφέλους έστω και της μικρής (ενίοτε και μεγάλης) φοροαπαλλαγής, ή άλλες εκδουλεύσεις, αλλά ποτέ βάσει σχεδίου, στρατηγικής και με συγκεκριμένο στόχο! Δυστυχώς.
Αντιθέτως η ελληνική Κοινότητα στις ΗΠΑ, όπως και το παγκόσμιο διαδίκτυο, είναι γεμάτη από οργανώσεις φαντάσματα. Ηγεσίες και σωτήρες κάθε είδους. Οργανώσεις σφραγίδες. Συμβούλια ηγετών! Επίδοξων εθνοσωτήρων. Δωρητές. Επενδυτές. Επίδοξων μεγαλοεπιχειρηματιών που ολο κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα, αλλά ποτέ δεν έχει γίνει μια μεγάλη και σοβαρή επένδυση από Ελληνοαμερικανό! Ποτέ!
Μόνο προθέσεις, ευχές (ενίοτε και προσευχές) αλλά ποτέ επί της ουσίας έργα! Ποτέ πράξεις. Ούτε μια μεγάλη επένδυση! Όχι μόνο με ευθύνη των ιδίων αλλά κυρίως με ευθύνη και της ελληνικής πολιτείας που νομοθετεί, λέγοντας στον κάθε υποψήφιο επενδυτή όλους τους λόγους, και μάλιστα χωρίς κόπο, για το ακριβώς αντίθετο. Πώς να μην επενδύσουν! Ιδιαίτερα αυτή την 7χρονη περίοδο που όλα τα νομοθετήματα πρέπει να προ εγκριθούν από το Βερολίνο! Ωστόσο, αν πράγματι εξακολουθούν να υπάρχουν -γιατί υπάρχουν και, όλοι όσοι έχουμε ζήσει πολλά χρόνια στις ΗΠΑ το ξέρουμε πως είναι εκατοντάδες, ίσως και περισσότεροι ανώνυμοι Έλληνες με ελληνική καταγωγή ανεξαρτήτου γενιάς που πάντα βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη, ακόμα οραματιστές που θέλουν στα αλήθεια να επενδύσουν στην Ελλάδα ας κάνουν τούτο το απλό:
Πρώτα ας ομονοήσουν μεταξύ τους και ας φτιάξουν ένα φορέα μέσα από ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες και ας εκλέξουν μια αληθινή ηγεσία με προμετωπίδα πάντα την Εθναρχεύουσα Ελληνορθόδοξη Εκκλησία με ένα βασικό και καίριο στόχο: την οργάνωση ενός αληθινού πραγματικού επαγγελματικού λόμπι! Όπως συμβαίνει με το τουρκικό λόμπι. Με το σκοπιανό λόμπι. Με άλλα εθνικά και εταιρικά λόμπι.
Αν θέλουν λοιπόν όλοι αυτοί, εν προκειμένω Ελληνοαμερικανοί που βλέπουμε ότι κάθε τόσο επιθυμούν -ορισμένοι δε διακαώς - να κάνουν μια μικρή (ή μεγάλη επένδυση) για την Ελλάδα, ας ποντάρουν πρώτα σε κάτι πιο σίγουρο και αμφότερα επωφελές. Στη δημιουργία και ίδρυση ενός αυτόνομου και ανεξάρτητου φορέα! Ενός φορέα που θα έχει την δυνατότητα, όμως ίδρυσης και λειτουργίας και εταιρείας ειδικά για να κάνει νόμιμο λόμπι! Με εκλεγμένη κανονική και όχι virtual διαδικτυακή- ηγεσία! Από την βάση της ομογένειας. Με ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες. Με διαφάνεια. Χωρίς καμία εξάρτηση, ούτε από την (εκάστοτε) ελληνική κυβέρνηση -οι οποίες στο σύνολό τους εδώ και 40 χρόνια, και όχι μόνο με το επάρατο πάλαι ποτέ ΣΑΕ, απέτυχαν να συνενώσουν όχι μόνον τον Ελληνισμό της Αμερικής, αλλά τον απανταχού Ελληνισμό, μάλλον δίχασαν παρά ένωσαν- και εκεί σε αυτό τον φορέα, που θα λειτουργεί με τις αρχές και τη δομή ενός κανονικού και υπαρκτού lobby όπως τα δεκάδες εθνικά ή πολυεθνικά εταιριών λόμπι που δραστηριοποιούνται νόμιμα στις ΗΠΑ προωθώντας τα συμφέροντα εθνικών κρατών και πολυεθνικών. Παραδείγματα πολλά. Με ένα το πιο «φωτεινό» ίσως και το πιο δυναμικό και αποτελεσματικό. Το πανίσχυρο λόμπι του Ισραήλ. Ας σκεφθούν. Ας προβληματιστούν και ας πράξουν. Ειδάλλως από υποσχέσεις ευχές και σενάρια πλέον έχουν χορτάσει και στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα. Όλα τα άλλα είναι απλά σενάρια που ανακυκλώνουν τα ίδια και τα ίδια ονόματα εδώ και 35 χρόνια.