Σε αυτήν τη σύντομη προεκλογική περίοδο το ενδιαφέρον μονοπώλησε η μονομαχία μεταξύ Τσίπρα-Μειμαράκη και η μάχη μεταξύ «παλιού» και «νέου». Στην πάλη μεταξύ «παλιού» και «νέου», τόσο από άποψη πολιτικής πρακτικής όσο και απο άποψη πολιτικού προσωπικού, διαπιστώνω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ενσάρκωσε αρκετές πτυχές του «παλαιού» και μάλιστα στην πιο χείριστη μορφή του. Την θέση αυτή, επιβεβαιώνουν τα εξής:
1) Απο τον Φλεβάρη μέχρι τον Ιούνη, 38 στα 40 ΦΕΚ αφορούσαν νέες προσλήψεις και όχι μόνον επαναπροσλήψεις απολυθέντων. Συγγενείς και κομματικά στελέχη «τακτοποιήθηκαν» κατά την συνήθη πελατειακή διαδικασία.
2) Στελέχη απο το ΠΑΣΟΚ έχουν μετακομίσει στο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα αποτελούν κορυφαία στελέχη του.(Κουρουμπλής, Μάρδας, Τζάκρη κ.α.). Ο κυβερνητικός του εταίρος, ο Πάνος Καμμένος υπήρξε επί χρόνια υπουργός των κυβερνήσεων της ΝΔ, ενώ οι ΑΝΕΛ αποτελούνται ως επί τω πλείστον από πρώην στελέχη της ΝΔ.
3) Πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου, ο Α.Τσίπρας υποσχέθηκε παροχές, φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις. Τελικά υπέγραψε ένα μνημόνιο που επιφέρει μειώσεις και αύξηση φόρων. Αθέτησε τις προεκλογικές υποσχέσεις και έπραξε τα αντίθετα. Υιοθέτησε τον λαϊκισμό και την δημαγωγία όπως και οι προκάτοχοί του.(Α.Σαμαράς-Ζάππειο 1,2 και το αξέχαστο «Λεφτά Υπάρχουν» του Γ. Παπανδρέου).
Όλα τα παραπάνω, βέβαια, δεν καλύπτουν, ούτε αναιρούν τις σοβαρές ευθύνες των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ για την τραγική κατάσταση που βιώνουμε. Η μάχη, λοιπόν, μεταξύ παλαιού και νέου ήταν ενα τέχνασμα με απώτερο στόχο, να ξεχασθεί το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών, δηλαδή την εφαρμογή του τρίτου, επαχθούς μνημονίου.
Τα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων ενέχουν μια ασάφεια ως προς την βελτίωση των δυσμενών όρων του μνημονίου, λόγω του ρευστού και ιδιαίτερα ασφυκτικού οικονομικού περιβάλλοντος. Τα δύο μεγάλα κόμματα και οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί Α.Τσίπρας-Ε.Μειμαράκης διατήρησαν μια επιφυλακτική στάση , ίσως και λόγω φόβου που απορρέει απο το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι των δανειστών θα απαιτήσουν την άμεση ψήφιση νέων επώδυνων μέτρων, ως προαπαιτούμενα για την εκταμίευση της δεύτερης δόσης. Μάλιστα, αποτελεί πλέον κοινή παραδοχή ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για την βελτίωση του προγράμματος μέχρι το τέλος του έτους, καθώς πρέπει να επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι, όπως ακριβώς προβλέπονται ρητά στην σύμβαση.
Ωστόσο, η παραπάνω παραδοχή είναι αληθής; Είναι μονόδρομος η λιτότητα για να επιτευχθεί δημοσιονομική προσαρμογή;
Την ίδια στιγμή που τα ασθενή στρώματα της κοινωνίας πλήττονται απο τα ισοπεδωτικά μέτρα, το πολιτικό σύστημα διατηρεί άθικτα τα προνόμιά του. Απείραχτη παραμένει, επίσης, και η διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση με χιλιάδες αργόμισθους, κομματικά διορισμένους και με υπηρεσίες χωρίς αντικείμενο και σκοπό. Ως προς την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής δεν έχει ληφθεί κανένα αποτελεσματικό μέτρο και κυρίως δεν έχει σταθεροποιηθεί ακόμα το ελληνικό φορολογικό σύστημα. Η απονομή της δικαιοσύνης σε υποθέσεις σκανδάλων καθυστερεί, ενώ αρκετά σκάνδαλα παραμένουν αδιερεύνητα. Η διατήρηση των παθογενειών και των προβλημάτων αυτών στερεί πολλά έσοδα από το κράτος. Αν η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση υλοποιήσει γενναίες μεταρρυθμίσεις προς άρση των παθογενειών, αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν ισοδύναμα μέτρα αντι για περικοπές σε συντάξεις, σε κοινωνικές δαπάνες ή την αναπάντεχη φοροκαταιγίδα.
Δυστυχώς, καμία κυρίαρχη πολιτική δύναμη δεν διαθέτει την βούληση να χτυπήσει αυτές τις παθογένειες, διότι όλες αρνούνται να θίξουν την κομματική τους πελατεία. Για να είμαι δίκαιος, το μοναδικό πολιτικό κόμμα που διακυρρήτει αυτές τις θέσεις-αρχές είναι η Ένωση Κεντρώων του Β.Λεβέντη. Ο ίδιος έχει προειδοποιήσει πως θα παρέχει ψήφο εμπιστοσύνης και θα στηρίξει την όποια κυβέρνηση (με κορμό την ΝΔ ή τον ΣΥΡΙΖΑ), εφόσον εφαρμόσει αυτές τις μεταρρυθμίσεις.
Αν δεν εξυγιανθεί η δημόσια διοίκηση και το πολιτικό σύστημα και επιβάλλονται μόνον φόροι και περικοπές, θα συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος της ύφεσης χωρίς να αντιμετωπίζεται το πρόβλημα από την ρίζα του. Έχει φθάσει το πλήρωμα του χρόνου για όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που εγκαθίδρυσαν και διαιώνισαν το κομματικό κράτος, να υπερβούν τον ίδιο τους τον εαυτό, ώστε η χώρα μας να εξέλθει οριστικά από την δίνη της ύφεσης.
Την επομένη των εκλογών, όλες οι δυνάμεις που υποστηρίζουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας πρέπει να συνεργαστούν και να συγκροτήσουν μια οικουμενική κυβέρνηση με αποκλειστικό σκοπό να φέρει σε πέρας διαρθρωτικές αλλαγές, ικανές να αποτρέψουν την εφαρμογή νέων υφεσιακών μέτρων.
Πολλοί θα θεωρήσουν ουτοπική την εφαρμογή τέτοιων αλλαγών τόσο από τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), όσο και απο αυτές που φέρουν το μανδύα του «νέου» αλλά έχουν ενσωματώσει σχεδόν πλήρως το «παλαιό» σε επίπεδο προσώπων και πολιτικών (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ).
Απ' την άλλη πλευρά, εάν το πολιτικό σύστημα δεν ωριμάσει, δεν ανανεωθεί και φυσικά εάν εμείς οι ίδιοι δεν αποβάλλουμε τις καταστροφικές νοοτροπίες του ρουσφετιού, της αναξιοκρατίας, τότε η πατρίδα μας θα οδηγηθεί σε πλήρη οικονομική-κοινωνική κατάρρευση.
Μήπως, πρέπει να νικήσουμε τον κακό μας εαυτό; Μήπως, ήρθε η στιγμή, για μια μεγάλη υπέρβαση, για ένα οριστικό διαζύγιο με τις παθογένειες του παρελθόντος;
*Το άρθρο έγραψε ο Χάρης Λευθεριώτης και αναδημοσιεύθηκε από το blog analuseto.gr