Τα νούμερα είναι ανησυχητικά. 61 νεκροί. 70 νεκροί. 74 νεκροί. 47 νεκροί. 44 νεκροί. 74 νεκροί.
Αυτοί οι αριθμοί αντιπροσωπεύουν τους δημοσιογράφους που έχουν χάσει τη ζωή τους κάθε χρόνο από το 2009 έως το 2014. Περισσότεροι από 1,100 δημοσιογράφοι έχουν σκοτωθεί εν ώρα εργασίας από το 1992 - και η εκτίμηση αυτή είναι από τις πιο συντηρητικές.
Το Charlie Hebdo και η Γαλλία θρηνούν τη δολοφονία δέκα δημοσιογράφων και δύο αστυνομικών καθώς το νέο έτος ξεκινά. Θα υπάρξουν με βεβαιότητα δυστυχώς περισσότεροι όσο η χρονιά θα προχωρά. Όταν οι δημοσιογράφοι δολοφονούνται, ολόκληρη η κοινωνία μας οφείλει να νιώσει την πληγή. Είναι άραγε αυτή η επίθεση εκείνη η οποία θα αφυπνίσει όλους τους πολίτες ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι η επίθεση σε έναν δημοσιογράφο είναι μια επίθεση εναντίον όλων;
Όσο και αν μας σοκάρει, η φονική επίθεση στην αίθουσα σύνταξης στο κορυφαίο στο Παρίσι σατιρικό εβδομαδιαίο περιοδικό δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά αντιθέτως, ένα ακραίο παράδειγμα της βάναυσης και συχνά βίαιης πραγματικότητας για χιλιάδες επαγγελματίες δημοσιογράφους παγκοσμίως.
Μιλήστε σε δημοσιογράφους, άντρες και γυναίκες, στην Υεμένη, στη Συρία, στο Ιράκ, στο Πακιστάν και το Μεξικό, καθώς και σε πολλές άλλες χώρες, και το σοκ και ο φόβος που άφησαν εμβρόντητη την Γαλλία (σσ θα δείτε ότι είναι) είναι αρκετά γνώριμα.
Το ότι αυτή η επίθεση έγινε σε μία χώρα που, ενώ παλεύει με τη δική της πολυπολιτισμική ταυτότητα, έχει πάραυτα δεσμευθεί στο να πιστεύει στην διαφορετικότητα και στην ποικιλία -- « liberté, egalité, fraternité» -- αποτελεί ένα τραγικό χτύπημα σε όσους είναι αποφασισμένοι να τιμήσουν αυτές τις αξίες.
Αυτό που είναι μοναδικό σε αυτή την περίπτωση είναι ότι το κλίμα του μίσους που πυροδοτεί τις επιθέσεις σε δημοσιογράφους παγκοσμίως έχει φτάσει μέχρι την καρδιά των ευρωπαϊκών αιθουσών σύνταξης.
Καθώς θρηνούμε, και καθώς οι αιτίες γίνονται γνωστές και η ιστορία εξελίσσεται, ελπίζω ότι θα εντυπωθεί βαθιά στα μυαλά των απλών Ευρωπαίων το πόσο αβέβαιες έχουν γίνει οι ελευθερίες μας: ότι ο οποιοσδήποτε, οπουδήποτε, μπορεί να σκοτωθεί επειδή εξασκούσε το δικαίωμά του στην ελεύθερη έκφραση είναι μια παρωδία. Όπου και να γίνεται, είτε στο Παρίσι, τη Σαναά ήτη Βαγδάτη, δεν υπάρχει καμία εξαίρεση.
Μόνο αλληλέγγυοι μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα αντέξουμε επιθέσεις όπως αυτήν. Αλλά η πραγματικότητα - βασισμένη στην έλλειψη αντίδρασης σε αναρίθμητες άλλες σφαγές δημοσιογράφων μέσα στα χρόνια - είναι ότι μέχρι να συμβεί στο σπίτι σου, συχνά περνά ως κάτι που δεν αποτελεί καν απειλή.
Η επίθεση της Τετάρτης είναι ένα χτύπημα στην καρδιά της δημοκρατίας, στις ένδοξες δημοκρατικές κοινωνίες και σε όλο τον κόσμο. Μία επίθεση σε μία έκδοση όπως αυτή του Charlie Hebdo - ατρόμητη, ατάραχη, ακλόνητη στην δριμεία πολιτική της σάτιρα, διεισδύοντας στον κοινωνικό σχολιασμό - έχει ως στόχο τις αξίες που υποστηρίζουν οι κοινωνίες μας. Ότι δεν κρίνουμε περισσότερο τους άλλους από ότι τους εαυτούς μας είναι μια φιλοσοφία που έχει διατηρήσει την ειρήνη στην Ευρώπη από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά κάποιο τρόπο έχει γίνει το μέτρο σύγκρισης για την πρόοδό μας. Ότι έχουμε μάθει να σεβόμαστε την διαφορετικότητα, ενώ δεν δίνουμε καμιά εξαίρεση στον κανόνα που λέει: «Μπορεί να μην μου αρέσει αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες».
Ίσως ποτέ ξανά μία φράση δεν είχε τόσο δύναμη.
Η επίθεση έχει επίσης ως στόχο να σκίσει την ήπειρο (σσ Ευρώπη) σε ελαττωματικές διαχωριστικές γραμμές που όσο πάει και εξασθενούν. Κάθε ριζοσπαστικός τρόπος σκέψης - δεξιός, αριστερός, οικονομικός, πολιτισμικός ή θρησκευτικός - θα θελήσει να εκμεταλλευτεί τη διαφαινόμενη διάσπαση της Ευρώπης και θα οδηγήσει τους ανθρώπους πίσω στο ''καζάνι'' της πίκρας, του μίσους και της αιρετικότητας που αποτελεί πληγή για την ιστορία μας.
Η Ευρώπη επιβιώνει ακριβώς λόγω της ποικιλίας και της διαφορετικότητας της. Κάθε δόγμα - θρησκευτικό, οικονομικό, πολιτικό ή κάτι άλλο - που αναζητά να επιβάλλει μία μοναδική οπτική για την ευρωπαϊκή κοινότητα, ειδικά μέσω της βίας, είναι καταδικασμένο να αποτύχει.
Και όταν αυτή η πίστη αμφιταλαντεύεται, όταν οι επιθέσεις έχουν ως στόχο να αποδυναμώσουν την αποφασιστικότητα, ο Τύπος έχει την ευθύνη να υπενθυμίσει στους Ευρωπαίους το παρελθόν τους και να προβάλλουν ένα πιθανό μέλλον σύμφωνα με τις αξίες για τις οποίες τόσοι πολλοί πάλεψαν και πέθαναν πριν τη γέννηση του μοντέρνου κόσμου.
Επιθέσεις όπως αυτή της Τετάρτης σκοπεύουν στην εκμετάλλευση των φόβων που διαφοροποιούνται σε θρησκεία και πολιτισμική ανατροφή. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γίνει αυτό. Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο να μην αντιδράσουμε στα καλέσματα για αυστηρότερη νομοθεσία που μπορεί να κάνει κακό στις ελευθερίες που ένας ελεύθερος Τύπος είναι σχεδιασμένος να προστατεύει.
Τα μαθήματα των ξαδέρφων μας στην Αμερική και του νόμου «Patriot Act» μετά την 9-11 ως απάντηση στην τρομοκρατία πρέπει να μας υπενθυμίσουν ότι οι απειλές στις ελευθερίες μας μπορούν να έρθουν από πολλές κατευθύνσεις. Ας πάρουμε τον χρόνο να αντιδράσουμε, αλλά αφήστε μας πρώτα να πάρουμε χρόνο για να θρηνήσουμε την τελευταία επίθεση κατά της ελευθερίας μας.
Δεν μπορούμε ούτε να προβλέψουμε, ούτε να εμποδίσουμε τέτοιες πράξεις από ψυχοπαθείς εξτρεμιστές, αλλά μπορούμε να ελέγξουμε εξ ολοκλήρου την αντίδρασή μας στις καταστροφικές τους πράξεις. Καθώς ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτή την πρόσφατη τραγωδία πρέπει να απορρίψουμε τον φόβο που ήταν σχεδιασμένη αυτή να προκαλέσει. Τα θύματα έγιναν μάρτυρες, όχι στο όνομα ενός προφήτη, ενός σκοπού ή μιας διαστρεβλωμένης θρησκευτικής πίστης, αλλά από μία στρεβλή όψη του δικού μας κόσμου. Έχουμε καθήκον απέναντι σε όσους πέθαναν να αντισταθούμε σε αυτό το όραμα. Έζησαν στο όνομα της ελευθερίας και πέθαναν ως αυτοί που την εξασκούσαν πιο αληθινά από όλους.